Los crooners: Nat King Cole

Como os prometimos, esta semana hablaremos de uno de los crooners más conocidos y escuchados en la época de nuestros padres y abuelos: Nathaniel Adams Cole, más conocido como Nat King Cole.

nat-king-cole-music

Este pianista y cantante estadounidense de jazz y pop, inició su carrera artística a mediados de la década de los 30 cuando aún era un adolescente, grabando su primer demo en 1936. Junto con otros tres músicos formaron el grupo “King Cole Swingers” con el que actuaron en numerosos locales.

A principios de los años 40, y ya con el nombre “King Cole Trio” firmó un contrato con la discográfica “Capitol Records”, con la que continuó durante el resto de su carrera, y logra llegar al público con su tema “Sweet Lorraine” en 1940. En la década de los 50, la popularidad de Cole era tanta que el edificio de la “Capitol Records” era conocido como “la casa que construyó Nat”.

Edificio de Capital Records en los años 50

Edificio de Capital Records en los años 50

En la segunda mitad del año 1950, aparece “Mona Lisa”, una balada que al inicio no gustaba mucho a Nat, pero que irónicamente llego al número uno en ventas y logró distribuir 3 millones de copias. A partir de ese momento se inició una nueva etapa en su carrera, y se convirtió principalmente en cantante de baladas aunque no olvidó sus raíces en el jazz.

En agosto de 1951, Cole graba la canción “Unforgettable,” la cual alcanza el puesto número 12. En 1958, Nat “King” Cole extendió aun más su popularidad mundial a los países hispanoparlantes al grabar algunas de sus interpretaciones en español. El primer LP grabado en español se tituló “Cole Español” el cual contó con la colaboración de un conjunto de mariachis. Este álbum le reportó tanto éxito que al poco tiempo ya estaba dando giras por Latinoamérica. El siguiente álbum en español y portugués se llamó “A Mis Amigos” y fue lanzado al mercado en 1959. Este ciclo se cierra, con su última grabación en español titulada “More Cole Español” en 1962.

A fines de 1962, “Ramblin’ Rose” una producción en inglés, alcanza el puesto número 2 en los charts de solista pop. También llega al primer puesto en la lista de “Adult Contemporary” y al número 7 en los charts de R&B.

Tres años más tarde, Nat King Cole fallece el 15 de febrero de 1965, a causa de un cáncer de pulmón.

De entre sus canciones más conocidas, y que han quedado en el oido de muchas generaciones, ademas de las ya citadas, tenemos: Smile (música de Charles Chaplin) , Quizás, quizás, quizás, Ansiedad, Blue moon,  Las mañanitas, Te quiero dijiste, Aquellos ojos verdes, The Christmas song…

… sólo por citar unas pocas.

Para escuchar a nuestro crooner de hoy, en las Bibliotecas Municipales tenemos una amplia selección de su música, consulta sus disponibilidad en nuestro catálogo

  • Nat King Cole [Grabación sonora]. — [S.l.] : Retro, p 1997
  • Nat King Cole [Grabación sonora] / Nat King Cole. — Madrid : Mandarim Records, p 1996
  • Lo mejor de Nat King Cole [Grabación sonora]. — Madrid : Ediciones del Prado, D.L. 1990
  • Little Joe from Chicago [Grabación sonora] / Nat King Cole. — [s.l.] : Brisa, [1995]
  • The Christmas song [Grabación sonora] / Nat King Cole. — [S.l.] : Capital Records, cop. 2009
  • Nat King Cole en español [Grabación sonora]. — [S.l.] : Impex Sonylec, p 2006
  • The complete [Grabación sonora] / Nat King Cole. — Sao Paulo : Som Livre, Sigla, p. 1992
  • Gold collection [Gravación sonora] / Nat King Cole. — Italy : Phonocomp SpA, p 1992
  • Selection of Nat King Cole sings & plays : de luxe [Grabación sonora]. — [S.l.] : Promo Sound AG, p 1998
  • Capitol Collectors Series [Grabación sonora] / Nat King Cole. — Rio de Janeiro : , 1990

La próxima semana hablaremos de otro de los grandes de la música Norteamericana, gran vocalista y también un excelente actor… Bing Crosby.

Los crooners

Abrimos una nueva sección que esperamos mantener viva semana tras semana, y en la que iremos contandoos curiosidades y anécdotas de los denominados crooners, que no son otros que ciertos cantantes que interpretan un tipo de canción popular, género que en Norteamerica se conoce como traditional pop o pop standars.

La palabra crooner es de origen estadounidense y en inglés tiene connotaciones semejantes a trovador. Un crooner suele poseer una voz grave y normalmente se hace acompañar por una orquesta o una Big Band.

Originalmente se aplicaba de forma peyorativa, lo que supuso que muchos cantantes considerados como tal renegaran del término. Éste fue el caso de Frank Sinatra, quien declaró que no creía que él o Bing Crosby fueran crooners.

El crooning tiene sus raíces en el Bel canto de la Ópera italiana y en los intérpretes vocales de Jazz. Algunos crooners, como Frank Sinatra, Bing Crosby o Dean Martin también incorporaron otros géneros en su música, como el Blues o el Dixieland.

Banda de dixieland

Banda de dixieland

Se convirtió en la música vocal más popular en los Estados Unidos desde los años 1920 hasta comienzos de los años 1960, coincidiendo con los inicios de la radio y las grabaciones musicales. Una prueba de este éxito era el show radiofónico Kraft Music Hall, conducido por Bing Crosby y emitido entre 1935 y 1946, el cual era seguido cada semana por 50 millones de personas.

Entre los crooners clásicos se pueden destacar, además de los mencionados anteriormente, a Lucho Gatica, Nat King Cole, Andy Williams, Paul Anka, Sammy Davis Jr., Neil Sedaka, Bobby Darin o Del Shannon.

En la actualidad se pueden considerar crooners a cantantes como Al Martino, Harry Connick Jr, David Bowie, Jens Lekman, Jean Sablon, Roger Cicero, Jamie Cullum, Michael Bublé, Morrissey, Engelbert Humperdinck, Bryan Ferry, Julio Iglesias y Luis Miguel.

… y esto no ha hecho más que empezar, para la semana que viene continuaremos con uno de los crooners más significativos. Para que vayáis abriendo boca, os dejamos con un aperitivo…

 

Escoita a Lista de Reproducción no Punto Musical

Xa queda lonxe aquel pasado mes de agosto cando se estreaba, a “Lista de Reproducción” da Biblioteca Municipal Forum Metropolitano e dende aquela até hoxe tódolos meses ofrecémosvos as nosas recomendacións musicais. Recomendacións cheas de pop, rock, soul, funk, R&B… en definitiva música, xa que todo cabe na nosa cita mensual. Do que se trata é de compartir contigo os discos nacionais e internacionais, os que xa se converteron en clásicos pero que nunca caerán no olvido, grandes cancións, sen prexuízos, porque queremos que cando escoites a nosa “Lista de Reproducción” sintas o que dende dentro tentamos transmitir: pasión pola música.

Lista de Reproducción Forum Febreiro 2014

Lista de Reproducción Forum Febreiro 2014

Unha “Lista de Reproducción” na que ti tamén contas e tes moito que aportar, porque o teu criterio tamén nos importa. Asi que se levas un disco en préstamo e che gustou faino saber, adxudícalle o noso particular “me gusta” se cadra iso axuda a que outro usuario o escoite tamén.

Gústache?

Gústache?

Pero na Biblioteca Municipal Forum Metropolitano temos máis novas, porque vimos de inaugurar o “Punto Musical”, un espacio para que te relaxes, escoites e desfrutes da nosa selección, para que fagala túa propia … para que consultes o blog, en definitiva o teu punto de referencia musical dentro da biblioteca.

E lembra que se queres levar en préstamo para a casa algún destes discos ou outros traballos dos grupos, consulta a dispoñibilidade dos materiais no Catálogo de Bibliotecas Municipais

catalogo

Sabes quen son Zea Mays?

Ao se iren as neves dos meus montes / vexo o sol por detrás do pano. / Ten medo a saír, medo escénico / nesta obra que hai tempo non interpreta / Mais algunha pequena raiola aparece hoxe / e abrázame unha grande alegría. / Fai o favor, e di en alto que o inverno por fin marchou  / porque a miña alma fría aínda non o cre. 

 Acaríñame agora, entre augas azuis, / xa non hai néboa, caras espidas, 
 e ao facer o amor o grito máis alto, / crudo e interminábel, porque o inverno por fin marchou.  

 Coma os acabados de nacer, preciso latexos para ver cos ouvidos / o que os meus ollos non poden escoitar. / Fai o favor e di en alto que o inverno por fin marchou  / porque xa queimei todas as sabas.  / Un único son, no teu peito / porque o inverno por fin marchou. / Ao teu lado redondearonseme as esquinas / un raio tranquilizador / porque o inverno por fin marchou.

Con Negua Joan Da Ta (O inverno marchou) a banda bilbaina Zea Mays leva dous anos soando nas radios de toda Euskal Herria e converteuse no novo fenómeno da música en euskera.  Posibelmente, de vivirmos nun Estado máis disposto a (re)coñecer a súa diversidade interna e a ollala e a gozala desde a normalidade, serían tamén un grupo bastante máis coñecido fóra do seu ámbito lingüístico.

Zea Mays en Kukutza  

Cunha xa longa traxectoria e sete discos no haber, o punto de inflexión da súa carreira prodúcese nos últimos anos. No 2008 co éxito do tema Kukutza III, dedicada  ao gaztetxe (centro social okupado) do bairro de Rekalde, e a partir de aí con xiras internacionais e unha progresiva difusión da súa música noutros territorios, ata o suceso de Negua Joan Da Ta, con máis de 500.000 visitas en youtube e o número 1 de escoitas no myspace durante dous meses.

Neste 2014 teremos ocasión de desfrutar -e quizais de ver en Galiza- á banda cos seus novos temas, os do disco Da, producido por Dave Allen (responsábel do son de bandas como The Cure ou Depeche Mode). Dádelle unha escoita, a ver que vos parece…

Zea Mays, "Da"

Lista de Reproducción Fórum Recopilación 2013

Xa o anunciaba o noso compañeiro XC o pasado mes de xaneiro, tres bandas galegas lograron situarse entre os escollidos como 50 mellores discos estatais segundo a  Revista Rockdelux:

Na Lista de Reproducción da nosa Biblioteca do Forum Metropolitano deste mes  imos máis aló e seguimos a facer un repaso por tódalas listas publicadas a comezo de ano, xa que mal que nos pese as listas do mellor do ano convertéronse nun elemento fundamental, alimentan debates, crean negocio e fan, moitas veces, que a carreira dun artista levante vo.

Atopámonos cos galegos Niño y Pistola que continúan xogando ao despiste á hora de presentar os seus traballos. Se en Niño y Pistola as Arthur & The Writers (Ernie, 2010) inventaban ao poeta Arthur como fío narrativo do álbum, en There’s a man with a gun over there optan por unha historia do rural americano que transcorre en dous tempos co personaxe de Tom como protagonista

Galegos son tamén os Igloo, fríos por fóra pero cálidos e cheos de vida por dentro, de aí o nome. Banda formada con algúns dos ex-Deluxe, conxuga á perfección o son dunhas guitarras afiadas coa transmisión de emocións e sensacións eléctricas. No mellor do ano figura o seu último traballo 04.El conjunto vacío pero na Lista de Reproducción non nos esquecemos de discos anteriores como #2.La transición de fase onde xogan coas intensidades e as letras escuras e destacan especialmente os arranxos moi coidados que contribúen a rematar o efecto final.

E como non entre o mellor do 2013 tamén nos atopamos co gran Iván Ferreiro con Val Miñor-Madrid, Historia y Cronología del Mundo Un disco no que se reflexa a tranquilidade do proceso creativo e de gravación e no que podemos atopar as palmas e os coros de Marc Ros de Sidonie ou a voz de Julieta Venegas nunha das cancións máis redondas do disco (Alien vs Predator). Para a Lista poñemonos algo máis nostálxicos e rescatamos aquel  Canciones para el tiempo y la distancia publicado aló polo ano 2005, onde se recolle un compendio de 10 cancións compostas por el e polo seu irmán Amaro.

Pero os listados seguen e os artistas e os discos son moitos, asi que aqui vos deixamos  a nosa selección, a Lista de Reproducción co mellor do 2013, onde non faltan os últimos traballos en moitos casos pero tamén quixemos rescatar discos anteriores que nunca ven mal recordar.

Bigott – Fin, Bunbury – Hellville de LuxeDelorean – Apar, Diego el Cigala – Romance de la luna, Dorian – La velocidad del vacio, Extremo duro – Yo minoria absoluta, Fangoria – Cuatricromía, Fuel Fandango – Fuel Fandango, Igloo – #2.La transición de fases, Ivan Ferreiro – Canciones para el tiempo y la distancia, Jane Joyd – Shy little Jane Presents: so lost in this bleak winter landscape, Joe Crepusculo – Chill out, Kiko veneno – Sensación térmica, Lapido – Cartografía, Lori Meyers – Impronta, Mala Rodríguez –Malabarismos, Manel – Atletes, baixin de l’escenari, Niños mutantes – Náufragos, Niño y Pistola – There’s a man with a gun over there, Pauline en la playa – El mundo se va a acabar, Quique González – Delantera mítica, Second – Fracciones de un segundo, Standstill – Adelante Bonaparte, Tachenko – Esta vida pide otra, Triángulo de amor bizarro – Año Santo, We are standard – We are standard

Se queres levar en préstamo para a casa algún destes discos ou outros traballos dos grupos, consulta a dispoñibilidade dos materiais no Catálogo de Bibliotecas Municipais

catálogo

Os escuros sons das Bibliotecas Municipais

Sons de madeira vella ao camiñar, escaleiras de vello que anuncian a quen sube, ou pegadas firmes no chan entre o silencio dos corredores. Son moitas as sons que debuxan o panorama auditivo dunha biblioteca, mais trazar un mapa sonoro do contido musical específico, escuro, e descoñecido, tamén é unha boa forma de dar a coñecer a cantidade de materiais diversos que pululan entre as estanterías das nosas bibliotecas.

Non somos poucxs xs que gustamos de sonoridades menos comerciales, sons escuros, sons extremos, moitas son as calificacións que se lle poden dar, paro ao final, como todo, depende da nosa propia sensibilidade o son que nos fai poñer os pelos de punta e a pel de galiña. Ao fin, do que se trata aquí é de por en valor a cantidade de documentos relacionados coa música non (tan) comercial. Desde os clásicos do NWOBHM ao black metal en estado crú de Watain, ou do metal alternativo de Tool a o post metal de Neurosis ou, os clasicazos do grindcore con Napalm Death ou do death metal co sempre incrible Clandestine de Entombed…moitas son as referencias que responden a xéneros e subxéneros do metal, tantas que poderiamos seguir perfectamente a xenealoxía que Sam Dunn fixera alá polo 2005 no documental Metal: A headbangers journey entre unha e outra das nosas Bibliotecas Municipais.

Mais non só en formato CD, senón que en formato papel podemos desfrutar de moitos dos subxéneros musicales dos que falo. É por iso que merece a pena facer a recomendación hoxe dun libro sen dúbida especial para calquera amante da música en xeral e de sons coma os descritos, fillos bastardos do heavy metal ou do punk. Metal Extremo. 30 años de oscuridad (1981 – 2011) resulta ser a resposta en formato papel de esa especie de estudo histórico-antropolóxico que Sam Dunn fixera no seu documental.

Salva Rubio traza en Metal Extremo, unha xenealoxía do metal na súa vertinte máis crúa dende as súas orixes ata os nosos días, tentando enfocala coma se dunha tese se tratara, dun xeito obxectivo e incluso instructivo, para cada persoa que quera achegarse a coñecer a infinidade de ramificacións que o heavy e o punk deron de sí. Un libro tan claro que se fora de jazz nos permitiría saltar de Miles Davis a John Zorn sen despeinarnos e entendendo as diferencias obxectivas entre a sensibilidade dun ou outro artista. E xa que este blog é das Bibliotecas Municipais de Coruña, mencionar as aportacións da cidade ao libro, con dous grupos xa referentes na escena metal underground a nivel mundial, Machetazo e Nashgul, dos que xa falamos neste blog.

Non dubidedes en botarlle un ollo a este libro, porque xs que gustedes destas texturas musicais ides gozar, e xs que queirades coñecer máis delas, ides desfrutar dunha viaxe cronolóxica e sonora espectacular.