Que ten que ver Franz Ferdinand cunha receita de polo ao curri? Dálle ao play con “Do you want to” do disco You could have it so much better. Cando sonen os primeiros acordes estarás preparado para empezar a elaborar esta receita para 2. Esta noite triunfas! Pon a cocer os noodles nunha pota con auga fervendo, sal e 1 folla de laureiro. Se che gusta que teñan un toque mediterráneo, bótalle unha gotiña de aceite de oliva. Deixa que ferva durante 4 minutos. Trocea o polo en dados. Canto máis pequenos os fagas, mellor che quedará ao servir. Nivelazo! Agora fríteos. Trocea a cebola e os allos e bótaos sobre o polo. Mézclao co curri e sube o volume da música! Para servilos, só precisas un prato no que botar o polo e as verduras espolvoreados con brotes de soia.
No libro “Cocina indie: recetas, dibujos y discos para gente diferente” propóñennos un novo método para marcar os tempos de cocción ou fritura na elaboración dos nosos pratos: a duración das cancións que nos van suxerindo que escoitemos ao tempo que realizamos cada paso das receitas. Ven á biblio, lévao en préstamo e descubre a receita que une a Vetusta Morla coa pescada ou a The Smiths cunha tempura de pementos…
Se La Polla Records, Kortatu, Hertzainak, Eskorbuto, … constituíron desde o selo Oihuka o núcleo do que nos 80 se deu en chamar rock radikal vasco, coa súa aposta pola contundencia política e musical máis punk e deslinguada, como denominar o que nese contexto tan complexo comezaron a facer os hoxe veteranos Doctor Deseo, acedos e incisivos coma poucos…? Pop radikal vasco, quizais?
Perdóese a brincadeira, mais enténdase tamén na necesidade de buscar puntos de referencia para un grupo fuxidío e inclasificábel en exceso para as tranquilizadoras etiquetas que estamos afeitos a coñecer. Cunha lírica con reminiscencias aos Extremoduro, mais cunha marcada identidade vinculada ao seu Bilbao natal, a aposta de Doctor Deseo é, nas súa propias palabras, “tenrura brutal, erotismo e elegancia”. Non hai neles tópicos ñoños e si aposta valente e consecuente pola vida no fío da coitela, causa de pracer mais tamén de dor. Pola busca, en fin, da beleza, a sabendas de que non é sen custes, nin pode selo.
Doctor Deseo comezan a súa extensa discografía no ano 1987, co disco homónimo. Durante anos sobreviviron no panorama musical tan proclive ás modas, non sen dificultades para seren comprendidos e escoitados, mesmo na propia Euskadi. Non eran da movida nos 80, nin indies nos 90, nin de ningunha escena particular en ninguna época. Simplemente mantiveron a súa aposta, desde a constancia e a convicción no seu discurso, para ir gañando un público fiel que aos poucos foi medrando co boca a boca e cuns concertos que sempre prepararon -e preparan- de xeito especial… cabareteiros, ambigüos, coa característica liga vermella nas coxas, luvas negras e beizos pintados, porque actuar é tamén crear fendas temporais na normalidade e ofrecer un espazo de ruptura coa mesma.
Case 30 anos despois, hoxe son unha banda respectada e querida tanto en Euskal Herria como fóra dela, cunhas letras ácidas que non foxen nin da política (““estúpidos vendedores de humo / payasos con trajes de lujo / niños perversos que se han creído que el mundo es el lugar de juego de su vanidad / cuantos corazones rotos, / cuantos más fuera de uso / es buen momento de abrir las ventanas / huele fatal en el país de la abundancia”) nin das relacións afectivas máis complexas -e por iso, reais-, nas que decote a paixón e a tenrura acaban por ser as chaves que nos salvan da dureza do cotiá.
Neste 2014 veñen de editar un compilatorio (Busco en tus labios. Lo mejor del Deseo) que resulta un eficaz e útil exercicio de memoria e achegamento á vida deste grupo recomendábel, esixente e distinto, contraditorio e afastado dos hábitos da mercadotecnia. Na propia folla de promoción explican os motivos: “Doctor Deseo ha grabado más de 120 canciones y sabe que no puede saciar totalmente a su variopinto público. Este disco es el disco que gustaría oir a los mismos Doctor Deseo si tuviesen que hacer una selección de temas”. Animádevos ao descubrir…
ORQUESTA DE MÚSICA TRADICIONAL GALLEGA DE LA ESCUELA MUNICIPAL DE MÚSICA DE A CORUÑA
A ORQUESTRA DE MÚSICA TRADICIONAL GALEGA (OMTG) é unha proposta do profesorado da Escola Municipal de Música de A Coruña como nova agrupación do centro para o curso 2013-2014. A diferenza esencial a respecto doutras agrupacións existentes na escola é que a OMTG se crea como un “taller” aberto tanto para alumnado interno como externo á propia escola.
A recén creada OMTG comprende unha base de músicos afeccionados e un conxunto de repertorio que ás veces soa máis clásico e ás veces máis moderno; con pequenas seccións de cordas e de metais, de gaitas, percusión tradicional e moderna, piano, acordeóns, contrabaixo, etc. Esta base, unida á magnífica resposta por parte de músicos profesionais para unirse e colaborar, permitiu que, en poucos meses desde a súa creación, a OMTG se presente por vez primeira ante o público.
Así que se tedes a oportunidade non deixedes de asistir ao evento, xa que en palabras do músico Eduardo “Dubi” Méndez Baamonde
Non sabemos nen tan sequera se a agrupación chegará a consolidarse como tal nun futuro. Dependerá de varios factores: da resposta do alumnado e do público, do apoio institucional e do propio centro, e sobre todo do ánimo do profesorado para levalo a cabo, porque implica moitísimas horas de traballo non remunerado.
Tamén o de que cumpra o seu obxectivo fundacional: o de socializar a música tradicional na cidade. Para iso estará sempre aberta a calquera iniciativa ou proposta de diálogo e colaboración con outras Escolas, Asociacións, Institucións. As aportacións serán mutuas.
Dende aquí desexamoslle toda a sorte que se merecen nesta nova andaina.
Chega o verán, ese desexado verán, pero con ese sabor agridoce que supón que rematen os concertos da Safa ata a próxima tempada!
É que mellor maneira de finalizar coa alegria, a enerxía e ambiente festivo que nos transmite Chotokoeu.
A banda, nacida na Coruña no 2007 leva xa varios anos formando parte da escena festivaleira galega. Mais non se conforman con isto: catro xiras polo norte de europa e máis de 150 concertos en salas, festivais e rúas de sete países, compartindo escena con artistas como Ojos de Brujo, La Pegatina, Capleton, Shantel, Michael Prophet… fan pensar que a estes rapaces non hai quen os pare!!
A súa proposta musical, que naceu do seu amor pola percusión, mestura sons que van dende a música tradicional galega ao balkan ou mesmo influencias electrónicas.
Veñen de gravar o seu primeiro disco de estudo, a través dun proxecto de crowdfunding, que lles achegou o orzamento necesario para meterse no estudo. O disco conta con quince cortes que viaxan polos diferentes estilos que definen a heteroxeneidade de Chotokoeu.
Dende hai uns meses levan adiante un proxecto acústico paralelo, La Patxaranga, que nace para poder actuar en salas pequenas e na rúa sen ter a necesidade dos medios técnicos e o espazo que require o espectáculo de Chotokoeu.
Disque a danza e un dos medios de expresión que se ten utilizado para simbolizar as crenzas, as esperanzas e as rebeldias. Tamén din que non se coñece a ninguén que non teña bailado nun concerto de Chotokoeu. Valo perder? Este xoves, día 22, na biblioteca municipal Sagrada Familia a partir das 19:30 horas.
Tom Jones, nombre artístico de Thomas Jones Woodward, cantante, actor y Caballero de la Corona Británica nacido en Treforest, Pontypridd, una localidad cerca de Cardiff, Gales, el 7 de junio de 1940. Hijo del minero Thomas Woodward y de Freda Jones, Jones descubrió su pasión durante la infancia. Solía cantar en fiestas familiares y bodas y participaba del coro de la escuela. Padeció de tuberculosis y estuvo en reposo casi un año; fue un tiempo muy crítico en el cual él trataba de superarse a sí mismo así como de escuchar música y dibujar. A los 17 años se casó con Linda Trenchard, de cuya unión nació su hijo Mark.
Jones se hizo conocido en la década de 1960 por su extravagante estilo y por su sensualidad, elementos que han sido claves en su imagen como artista.
Su carrera se inicia en 1963 cuando era vocalista del grupo Tommy Scott & TheSenators, una banda beat local de aquel entonces que ganó reputación principalmente en Gales del Sur, pese a que no tuvo un gran éxito. Ese mismo año su grupo intentó conseguir el éxito de la mano del productor Joe Meek quien trató de convencer a varias compañías discográficas de su potencial artístico sin mucho éxito. El grupo siguió tocando en clubes nocturnos hasta que un día Gordon Mills vio en Tom Jones un gran potencial y lo llevó a Londres donde comenzó a gestar su exitosa carrera. Gordon Mills se convirtió en su manager y decidido a lograr la consolidación del joven artista lo rebautizó bajo el nombre artístico de Tom Jones en honor al personaje literario.
El estilo de Tom Jones, apodado El Tigre de Gales, cautivaba a algunos aunque no todos lo veían con buenos ojos pues solían hacer comparaciones con Elvis Presley. Su primer sencillo fue grabado para la casa discográfica Decca en 1964 con la canción Chills and fever; no tuvo mucho interés, pero el éxito llegó en 1965 con la canción It’s not unusual. Ese mismo año, graba la canción para la película de James BondThunderball. El reconocimiento llegó con el premio Grammy por Mejor artista nuevo. En 1966, su popularidad empieza a consolidarse a través de un propuesta madura, transformándose en un gran crooner con canciones como Green green grass of home, What’s new pussycat, Help yourself y Delilah, con la que acude al Festival Internacional de la Canción de Viña del Mar (Chile) de 1971.
Entre 1969 y 1971, Tom Jones tuvo un exitoso programa de variedades para la televisión titulado This Is Tom Jones el cual fue exhibido en cadenas como ABC en Estados Unidos o ITV en el Reino Unido. Pero en la década de 1970, su carrera tuvo una lenta decadencia; se supone que porque su estilo pasaba de moda.
El 29 de julio de 1986 murió su mánager, Gordon Mills, y su hijo Mark llegó a administrar su carrera. Mark logró relanzar su carrera a partir de 1987 cuando Tom Jones volvió a las listas de popularidad con la canción A boy from nowhere. Luego grabó una versión de la canción Kiss -popularizada por Prince– junto a The Art of Noise que fue un éxito instantáneo.
En 1993 firma un contrato con la casa discográfica Interscope Records que edita el álbum The Lead And How to Swing It, un éxito inmediato que conquistó a audiencias más jóvenes. En 1998, actuó junto a Robbie Williams en los Brit Awards cantando una selección de canciones de la banda sonora de la película The Full Monty. Al año siguiente graba su disco de duetos titulado Reload en el cual se destaca Burning down the house junto a la banda The Cardigans, canción del grupo de los 80’s Talking Heads, cuyo video musical se caracterizó por su gran realización e innovador concepto. Con este disco tuvo el reconocimiento absoluto por su trayectoria la cual se consolidó con los siguientes años ya sea recibiendo distinciones (como el premio Brit Awards por su contribución a la música el año 2003) o colaborando para otros artistas como Wyclef Jean (quien produjo el álbum Mr. Jones, editado en 2002) y Jools Holland.
El 29 de marzo de 2006, fue nombrado caballero de la corona británica por la Reina Isabel II por su trabajo como artista. En la actualidad, Tom Jones sigue vigente a pesar de su edad, sigue deleitando a las audiencias tanto en tours internacionales como también en sus conciertos en el MGM Grand Las Vegas donde se presenta durante diez o doce semanas al año.
Luego de 36 años de ausencia de Chile, en febrero de 2007 hizo su segunda presentación en el Festival Internacional de la Canción de Viña del Mar (Chile), ahora como artista, en que se le otorgaron 2 antorchas (1 de oro y 1 de plata) y 1 Gaviota de plata, por su calidad y trayectoria profesional.
En 2009, visitó Chile nuevamente cantando en el Casino de Viña del Mar, después lo hizo en el Festival de Antofagasta, siendo presenciado por más de 100.000 personas para finalizar luego con un show en la ciudad de Iquique. En 2012, Tom Jones participa como jurado de la primera temporada del show talent The Voice UK en su versión británica, en donde, su última participante Leanne gana el programa, donde recibe £100,000 y la firma de un contrato con la discográfica Universal Republic.
Entre los éxitos de su última etapa destacan la versión del clásico You can leave yourhat on, para la película Full Monty, o Sex Bomb. Tom Jones, ha vendido cerca de 70 millones de discos en todo el mundo.
O outro lado da música, a poesía, denominou un libro seu a poeta e música coruñesa Luísa Villalta. Das relacións fecundas que se dan entre ambas, música e poesía, queremos falar nesta ocasión, centrándonos no ámbito galego como maneira de celebrar desde Bibliosons o Día das Letras Galegas 2014.
Moitos poderían ser os percorridos propostos neste artigo. O noso vai ser subxectivo e estará tamizado polas querencias persoais e os gustos propios. Agardamos que vos resulte de interese e sexa do voso agrado.
Comezamos pola época de maior esplendor e normalidade que viviu a nosa lingua, a baixa idade media, da que é mostra senlleira o tesouro patrimonial que constitúen as cantigas medievais galego-portuguesas. O riquísimo corpus literario das cantigas de amigo, de amor e de escarnho e maldizer, das que temos constancia a través dos Cancioneiros, xorde e alicérzase en relación á existencia dun territorio preeminente nos planos económico e político nesa altura, o Reino de Galicia. Lembremos que neses séculos o galego era a lingua de expresión e de creación tanto de reis propios -que se nos transmiten sempre como de León ou Asturias- como mesmo dos alleos -casteláns como Afonso X o Sabio, que tiña a súa Corte en Toledo-.
Interésanos resaltar, neste artigo, o feito de as cantigas seren composicións creadas para a súa transmisión musicada e cantada, e nas que por tanto música e poesía se vinculaban xa desde a súa propia orixe. Á marxe das formacións clásicas que, como o Grupo de Música Antiga Martín Códax, traballan de forma específica co repertorio medieval galego-portugués, un dos autores de referencia na súa popularización foi sen dúbida Amancio Prada, con discos coma o fermosísimo Lelia Doura (1980). O berciano, polo demais, é autor fulcral para a difusión da poesía galega polo seu traballo arredor da obra de dúas das nosas grandes figuras, Rosalía de Castro e Álvaro Cunqueiro.
As décadas dos 60 e 70 coñeceron do espertar pop en galego, con voces como Andrés Dobarro, Pucho Boedo & Los Tamara ou Juan Pardo. Ao tempo, desde unha perspectiva de fondo compromiso social, nucleouse Voces Ceibes como un grupo de cantantes e artistas que, para alén de situaren Galicia no mapa musical da oposición ao franquismo, musicaron e divulgaron letras de diferentes voces poéticas da nosa literatura. Outrotanto farían, xa case entrando nos 80, Fuxan Os Ventos, grupo popularísimo que mesturaba sons tradicionais e letras de contido social para dar conta da situación que vivía o país na Transición.
A poesía galega estivo moi presente en todos eles, e moi especialmente aquela que engarzaba nos contidos cunha época convulsa como a que se vivía, no político e no social, famenta de liberdades e de dereitos. Poetas como Celso Emilio Ferreiro, Ramón Cabanillas, Manuel María ou Curros Enríquez foron, por iso, dos máis musicados neses anos.
Fixemos anteriormente referencia a Amancio Prada. O seu traballo acabou por ser tan influínte que hoxe resulta mesmo complicado ler Rosalía de Castro ou Cunqueiro sen que a súa adaptación musical dos textos de ambos nos veña á cabeza. Con el, outras dúas voces foron decisivas no diálogo musical coa poesía galega nos anos 70 e 80: Luís Emilio Batallán e Suso Vaamonde. O primeiro cun traballo que segue a resultar hoxe de excepcional calidade, Ahí vén o maio (1975), no que musica textos de Curros Enríquez, Cabanillas, Rosalía ou Celso Emilio Ferreiro. O segundo con discos como ..Nin rosmar un laído (1977), adoptados moi claramente como emblemas de loita cultural na defensa da identidade galega.
Poeta era, e é, Antón Reixa, a voz do grupo máis relevante da Galicia dos 80: Os Resentidos. A súa estética e o seu discurso provocador, absolutamente identificable, rachou fronteiras para o pop en galego e conseguiu algúns dos seus maiores éxitos. Os Resentidos explícanse e son inseparables do contexto cultural vigués de comezos dos 80, con grupos poéticos como Rompente, do que Reixa formaba parte.
Nas décadas dos 80 e 90 sacan algúns dos seus mellores discos artistas como Emilio Cao, Luar na Lubre, Berrogüetto ou Uxía. O primeiro atrévese cun reto de dificultade notable: levar á música a poesía vangardista de Manoel Antonio. Para Emilio Cao fará letras un dos nosos autores máis recoñecidos, Suso de Toro, en tanto Manuel Rivas traballará con Berrogüetto no fermoso Alalá da noite. Uxía, pola súa banda, con especial querencia pola poesía e a relación coa creación lusófona, gravará unha das máis coñecidas cancións da nosa tradición, Unha noite na eira do trigo, modificada a partir dun poema de Curros Enríquez.
Coa chegada do novo milenio unha nova etapa especialmente vizosa cobra protagonismo na música galega, a que protagonizan artistas como Ugia Pedreira (Marful, Nordestinas), Guadi Galego (en solitario ou con Espido), Xabier Díaz (en solitario, con aCadacanto e noutros formatos) ou Fran Pérez, Narf. Moitos deles, para alén de musicar textos de autores galegos de onte e hoxe son tamén creadores de letras dunha alta calidade poética. Conceptualizada en ocasións como MPG, música popular galega, os seus discos marcan a actualidade máis interesante da nosa creatividade musical.
Polo lado do rock tamén a presenza da poesía galega é notoria, tanto no bravú que cohesionou aos grupos dos 90 como, na actualidade, na creación de artistas e bandas como Fanny & Alexander (que musicou a Pilar Pallarés, María Lado, Estíbaliz Espinosa e outras poetas actuais), Ataque Escampe (do que forman parte dos escritores Samuel Solleiro e Roi Vidal), Sés ou Das Kapital (con letras do poeta Daniel Salgado). A eles poderíamos sumarlles os textos das bandas de hip-hop como Malandrómeda, Fluzo ou Dios Ke Te Crew.
Rematamos este extenso artigo cunha promesa: dedicarmos outro á figura de Rosalía de Castro e a como foi levada á música a súa poesía. Amancio Prada, Uxía, Narf, Aíd, Luís Emilio Batallán, Najla Shami, aCadacanto e moitos outros grupos e artistas teñen escollido a nosa poeta nacional. Ela é, sen dúbida, a nosa escritora máis musicada, e de moi diversas maneiras. Mais este xa será tema para desenvolver noutro momento…
Este xoves ás 19.00 no Paraninfo do Rectorado da Universidade da Coruña convídannos a unha viaxe pola vida e obra de Andrés Dobarro, un dos principais impulsores do idioma galego no eido musical. O acto contará coa presenza de Anxo Fernández, director do documental “O tren que me leva”, gravado en 2004 e no que participan, entre outros, Nonito Pereira, Xose Luís Blanco Campaña, Xoán Rubia, Manuel Torreiglesias, Pepe Domingo Castaño e Joaquin Luqui.
Tamén intervirá na xornada outro dos protagonistas do filme, o escritor Xavier Alcalá, que ademais é quen fose letrista do cantautor xunto con Xosé Manuel Silva Rodríguez. O acto contará coa actuación musical de Xurxo Souto e Brais Maceiras e os asistentes poderán levar unha novela de Xavier Alcalá.
Andrés do Barro, é un dos primeiros cantantes que utilizou a nosa lingua durante a dictadura franquista, e nel podemos atopar a xénesis do pop en Galicia, e convertido hoxe nunha icona pop, e definido por Xavier Alcalá coma un “neotrovador do século XX”, e primeiro en “colar” en primeira posición un tema en galego na lista dos éxitos do estado con O Tren.
Escuchando Elefantes son Silvia Rábade e Carlos Tajes.O nome vén da súa canción favorita e precisamente cando a compuxeron estaban a escoitar Elephant, de Damien Rice, asi que dalgun xeito está ligada.
Este dúo coruñés leva varios anos tocando nas rúas da nosa cidade. Foi aí precisamente onde eu os coñecin por casualidade aló polo 2011 nun concerto improvisado na Praza de Lugo. Nada máis escoitalos chaman á atención polo ben que soan, cun estilo que recorda aos mellores grupos de folk-rock.
Unha das máximas que seguen nos seus concertos na rúa é o de non facer unha lista de cancións, senón ir elixíndoas do seu repertorio “segundo as caras que vai poñendo a xente”, é iso precisamente o que máis lles gusta deste particular escenario, o efecto sorpresa.
A liña musical de Escuchando Elefantes vén marcada pola música que escoitan habitualmente os seus compoñentes. “Sempre me gustou a música dos sesenta e dos setenta que é a que sempre escoitou o meu pai”, explica Silvia. Carlos cita a The Band e The Frames como dous dos grupos que son unha referencia fundamental para o grupo.
Un dos momentos que marcou a traxectoria do grupo foi cando o músico irlandés Glen Hansard, un dos compoñentes do dúo The Sweel Season, os invitou a subir ao escenario do teatro Victoria Eugenia de San Sebastián e tocou xunto a eles nun concerto. Hansard vira a Silvia e Carlos cantando na rúa e gustoulles tanto a súa actuación que cando os viu como público no teatro non dubidou en dedicarlles unha canción e facelos subir ao escenario.
O feito de sacar disco Show & Tellco que levan xirando un par de anos cambiou moito para eles e agora os bolos multiplícanselle, chegando a ter que escoller pero nos que prima por riba de todo a calidade que buscan.
Na actualidade atópanse en plena xira de presentación do seu novo single “Garden’s Road” que formará parte do seu próximo álbum. Poida que os seus traballos non cheguen nunca a milleiros de copias, ou se cadra si, pero coido que merece moito a pena escoitalos.
Na súa web tes toda a información das súas próximas citas.
Aproveitando que na Biblioteca do Forum Metropolitano temos ata o mes de xuño unha mostra bibliográfica sobre historia “El pasado es futuro”, na Lista de Reproducción de maio como non podia ser menos facemos tamén un repaso pola historia da música.
Temos que falar pois do canto gregoriano que se formou a partir de estilos moi heteroxéneos, de procedencia principalmente oriental, sobre todo de Bizancio e Siria, durante a época que seguiu á caída do Imperio Romano. A intención do canto gregoriano non era artística, senón tan só relixiosa. ennobrecer a palabra de Deus, polo que se prescindía de instrumentos musicais; a música sacra tiña que ser simple para que puidese ser cantada por todos, fluída para non estorbar o texto, e sobria para non desmerecer a súa función. Das cantigas de amor galego-portuguesas que xorden por imitación da poesía trobadoresca provenzal dos séculos XII e XIV, mais contan con adaptacións ao contexto galego-portugués e mais á época en que foron escritas
O barroco, un estilo da música occidental relacionado coa época cultural homónima en Europa. Adóitase delimitalo cronoloxicamente entre a estrea da ópera de Claudio Monteverdi L’Orfeo (que foi a primeira ópera do compositor italiano e unha das primeiras obras catalogadas como tal) a principios do século XVII e a morte de Johann Sebastian Bach. É aí cando comeza o chamado clasicismo e remata en 1827 aproximadamente (morte de Beethoven). A música clásica propiamente dita coincide coa época chamada neoclasicismo (que noutras artes consiste no redescubrimento e copia dos clásicos da arte grecorromana, que era considerada tradicional ou ideal: clásica). Na música non existiu un clasicismo orixinal (xa que non quedara escrita ningunha da música da época grega ou romana).
E ainda que a Copla, xorde en España no século XVIII como reacción ao predominio da moda francesa no teatro e á italiana na música, ainda na actualidade hai quen as canta como é o caso do barcelonés Miguel Poveda.
Na selección non nos esquecemos tampouco da canción galega, aqueles poemas escritos por Rosalía de Castro no século XIX, época na que non resultaba nada doado escribir en galego, e que despois serían cantados por músicos como Xoán Montes. Asi como do folclore galego, perfectamente representado polo Grupo Milladoiroconsiderado como o máis internacional dos grupos galegos e un dos máis importantes investigadores de novas sonoridades para o folk galego.
Máis actual é o reggae un xérnero musical que se desenrolou por primeira vez en Jamaica cara mediados dos anos 60. Época na que podemos situar a Leonar Cohen, definido polo crítico Bruce Eder como “un dos cantantes e compositores máis fascinantes e enigmáticos de finais dos 60”. E tamén o nacemento do mítico grupo español “Los brincos” que naceron a instancias da discográfica española Zafiro, que tratou de repetir en España o éxito das bandas do beat británico.
Posteriores son o grupo de rock británico Supertramp, a gañadora entre outros premios, do Grammy Latino ao mellor álbum vogal pop feminino, nas edición de 2002 e 2044 polos seus traballos “Muchas flores” e “De mil colores” respectivamente Rosario Flores e o coñecidísimo disc jockey de música electrónica e productor discográfico francés, especializado en son house e dance, David Guetta.
Aquí vos deixamos a Lista de Reproducción completa para que desfrutedes escoitando o noso particular repaso pola historia da música:
Bach – Conciertos, Los Brincos – Reserva especial, A canción galega, Canto gregoriano – Magnificat II, Celia Cruz – Siempre viviré, Chopin – Estudios y baladas, David Guetta – Nothing but the beat, Elvis Costello – North, El gran barroco de Bolivia, Gregory Isaacs – The reggae masters, Gustav Mahler – Symphonie No. 9, Katheen Batle – Spirituals in concert, Leonard Cohen – I´m your man, Luisa Fernanda – Moreno Torroba, Lo mejor del canto gregoriano, Miguel Poveda – Coplas del querer, Milladoiro – Iacobus Magnus, Paulina Ceremuzynska – Cantigas de amor e de amigo, Psalterium – Todo quanto yo serví, Rosario – Siento, Schubert – Impronptus, Speak Low – Songs by Kurt Weill, Supertramp – Paris, Tony Bennett – The classics, Wolgang Amadeus Mozart – Symphonien 40
E lembra que se queres levar en préstamo para a casa algún destes discos ou outros traballos destas mulleres coraxe, consulta a dispoñibilidade dos materiais no Catálogo de Bibliotecas Municipais.
Ya entrados los 80 Elvis Costello publica el sobresaliente y enérgico Get Happy, un disco de resonancia soul y R&B.
En 1981 Costello publicaría dos Lps, entre ellos el excelente Trust, que contenía su habitual eclecticismo sónico con predominio pop, dominando los surcos del álbum en temas como You’ll never be a man, Pretty words, New lace sleeves, Clubland, Watch your step o From a whisper to a scream, canción en la que Costello hacía un dueto con Glenn Tilbrook, el miembro de Squeeze. El álbum llegó al puesto 6 en el Reino Unido y al 24 en los Estados Unidos.
El ingeniero de los Beatles, Geoff Emerick, sería el encargado de producir Imperial Bedroom (1982), disco con el que Elvis Costello retornaba a su faceta más pop con cortes como Beyond belief, You little fool o Man out of time, y a el empleo de tempos más sosegados en sus primeros trabajos, y arreglos mucho más sofisticados y derivados del pop tradicional y el jazz, recordando en sus cortes tanto a Ira y George Gershwin como a Burt Bacharach o a Cole Porter. Esta dirección, alabada por unos, denostada por otros, sería la que dominaría muchas de sus siguientes composiciones. El álbum llegó el número 6 en las listas de ventas inglesas y al 31 en los Estados Unidos.
El año 1983, se inicia con el albúm Punch the clock, con Shilpbuilding o Everyday I write the book, fue un álbum producido por Clive Langer y Alan Winstanley, quienes habían producido con anterioridad a Madness. Quizá por su sonido popero contextual alcanzó lo más alto de las listas británicas.
Las raíces folk y country de su primerísima etapa pub-rock, cuando aún actuaba en los clubs bajo el nombre de D.P. Costello y con Flip City, fueron reencontradas en King ofAmerica (1986), un buen disco de predominio acústico. El mismo año de la aparición de King of America Costello se casó con la bajista de The Pogues, Cait O’Riordan. Tres años después, firma un contrato con la discográfica Warner Bros, y lanza el álbum Spike. La canción Veronica, co-producida junto a Paul McCartney le proporcionó su mayor éxito en Estados Unidos.
Ya en los años 90 produce y compone con Richard Harvey, la música para la miniserie G.H.B. Esta colaboración le otorgó el premio BAFTA, a la “Mejor música para un serie de TV”. Son conocidas sus incursiones en la música clásica, como es el caso de la obra Juliette Letters, y en el que todo el acompañamiento instrumental es proporcionado por The Brodsky String Quartet.
En el 97 Costello colabora con Burt Bacharach en la canción God give me strength, para la película “Grace of my heart”. Tambien graban una nueva versión de la canción de Bacharach I´ll never fall in love again para la película “Austin Powers: the spy who shagged me”, apareciendo ambos tocando en vivo en el film.
En 1999 vuelve a trabajar en una banda sonora, esta vez una versión de la canción She de Charles Aznavour, para le película “Notting Hill”. Este mismo año, participa en el multitudinario festival de Woodstock, dando un emotivo show en ese caótico festival.
Ya en el 2003 y junto a Bruce Springsteen, Steve Van Zandt, y Dave Grohl tocan la canción London Callling de The Clash, en la 45 edición de los premios Grammy.Elvis Costello se casa con Diana Krall en diciembre de 2003. En el 2004, la canción Scarlet Tide, co-escrita por Costello y T-Bone Burnett para el film Cold Mountain, es nominado por la Academia de los Oscars; esa misma noche la interpreta junto a Alison Krauss.
Il Sogno, es el álbum 20 de estudio de Elvis Costello, publicado por la DeustcheGrammophon. Es realizado por la Orquesta Sinfónica de Londres, dirigida por Michael Tilson Thomas y grabado en los estudios londinenses de Abbey Road.Alcanzó el número 1 en la lista de álbumes de música clásica de Billboard.
En los últimos años, Costello está experimentando nuevamente un auge en su creatividad, demostrada en su álbum National Ransom (2010), y en sus colaboraciones con diversos músicos.
En 2009, en el plató del mítico show de Jimmy Fallon de la televisión estadounidense, tuvo lugar una de las conjunciones musicales más épicas de los últimos años: el padrino de la new wave Elvis Costello y la banda de hip-hop de Philadelphia The Roots se subieron al escenario para interpretar juntos un par de temas entre los que se incluía I Don’t Want To Go To Jersey.
Tras ese primer encontronazo empezó a fraguarse una colaboración que ha ido tomando forma hasta convertirse en un álbum completo, Wise Up Ghost (2013), once temas en los que el ritmo de los Roots, su saber hacer rítmico y su sonido entre el hip-hop más actual y su conocimiento de sus raíces, se mezcla con la voz, el rock y el descaro entre el punk y el power pop del señor Costello en temas como Walk Us Uptown, que ya daba un aperitivo del disco y presentaba temas originales del nuevo grupo.
Dálle ao play con “Do you want to” do disco You could have it so much better. Cando sonen os primeiros acordes estarás preparado para empezar a elaborar esta receita para 2. Esta noite triunfas! Pon a cocer os noodles nunha pota con auga fervendo, sal e 1 folla de laureiro. Se che gusta que teñan un toque mediterráneo, bótalle unha gotiña de aceite de oliva. Deixa que ferva durante 4 minutos. Trocea o polo en dados. Canto máis pequenos os fagas, mellor che quedará ao servir. Nivelazo! Agora fríteos. Trocea a cebola e os allos e bótaos sobre o polo. Mézclao co curri e sube o volume da música! Para servilos, só precisas un prato no que botar o polo e as verduras espolvoreados con brotes de soia.
Ven á biblio, lévao en préstamo e descubre a receita que une a Vetusta Morla coa pescada ou a The Smiths cunha tempura de pementos…
Bibliosons 