Agoraphobia son 5 mulleres roqueiras que veñen de Boiro (A Coruña). A banda nace no ano 2006, coma un cuarteto de amigas de instituto que compartían o gusto pola música punk e as ganas de facer as súas propias cancións. En Bibliosons falamos con Aislinn (guitarra)
Acabades de gravar Dirty Little Things. Como o podedes presentar?
Dirty Little Things poderíase presentar coma o froito do gran esforzo e da ilusión de cada unha de nós. No disco ademáis recóllese a evolución da banda e o concluír dun proceso creativo que comezou no mes de marzo do pasado ano cando se incorporaron as novas integrantes.
Un disco que gravastes grazas a un concurso. Que significou o feito de gañalo para vós?
Cando nos enteramos de que gañaramos o concurso de Vodafone non dábamos creto, creo que nos costou semanas asimilalo, ata que nos atopamos gravando no estudio. Significou por suposto a oportunidade de gravar un disco con grandes profesionais e darnos máis a coñecer. Foi maravilloso.
Un disco que gravades despois de 8 anos tocando. Como evolucionou Agoraphobia nese tempo?
A verdade é que personalmente se me fai raro pensar en oito anos tocando! Para min o tempo pasou voando e Agoraphobia converteuse nunha faceta máis da miña vida, inherente a todo o que fago.Como banda a evolución foi bestial, certo é que comezamos no 2006, eramos unhas rapazas con moitas esperanzas con respecto ao futuro, por iso as nosas letras eran reivindicativas e acompañábamolas dun punk nacido do máis auténtico ‘faino ti mesmo’ posto que ningunha de nós tiña a máis mínima idea de música; pero si tiñamos moitas ganas de crear. A banda estivo nesa onda un par de anos pero cos cambios importantes que se producen nesas idades (como asistir á universidade) deixamola un pouco abandonada, asi foi indo uns tres ou catro anos, tocando de cando en cando, ensaiando o que podiamos… ata que finalmente algunhas das antigas compoñentes non poideron continuar.
Foi logo unha evolución en canto a integrantes e á propia música en sí?
Si. Recordo que foi a finais do ano 2012 a Susana ( a cantante) e a min plantexábasenos un tremendo dilema, queríamos por tódolos xeitos seguir coa música pero tiñamos unha banda a medias, non sabíamos se quera se decir adeus a Agoraphobia e comezar con algo novo. Sen embargo, pódese decir que somos ambalas dúas persoas moi cabezudas e decidimos tirar para adiante, comezamos a buscar xente e tivemos a grandísima sorte de atopar rapazas coma Paula, Lucía e Sabela, quenes nos aportaron moito coma músicos e coma persoas. Aí plantexamonos a banda de maneira diferente, a composición era outra e nós coma persoas sufriramos unha tremenda evolución, foi cando comezou o garage e a inspiración cinematográfica de tódalas cancións. Por todo iso nos gusta decir que Agoraphobia (tal como é agora) leva existindo pouco máis dun ano. Iso si, o punk sempre o levas nas veas, non se pode fuxir del.
A que soa Agoraphobia?
Agoraphobia soa a Sabela, a Susana, a Lucia, a Paula e a min. Soa a ferramentas e utensilios de xardinería, a gasoil, a polvo e a garaxe, a cervexa, a palomitas e a cine serie b. A todas esas cousas que nos rodean cando damos forma a cada canción, e tamén por suposto ás influencias musicais de cada unha de nós (que son moitas).
O nome vén dun tema dos estadounidenses Incubus. Por que esa canción?
Creo que simplemente porque nese momento nos apetecía, parecíanos graciosa a paradoxa de tocar ante a xente e ser ‘agorafóbicas’. Agora e ainda máis curioso posto que somos dúas psicólogas no grupo, parece que o nome nos persegue.
[Agoraphobia significa medo ao medo] A que lle tedes medo?
A verdade ter medo ao medo… parece bastante intelixente non? Eu teño medo a moitas cousas, elas non o sei. Probablemente a que isto se remate.
Pero 5 mulleres roqueiras coma vós ben poden facerlle fronte ( a eses medos)
Cando estamos xuntas é certo, parece que lle podemos facer frente a case todo, temos un verdadeiro espíritu grupal; collemos brío e protexemonos unhas ás outras.
Como traballades xuntas. Entendédesvos ben para compoñer?
É un proceso que ‘flúe’, ten o seu propio flow. Normalmente son eu a que leva a idea principal pero sen elas, nunca chegaría a ser canción. Cando lles mostro algunha idea sempre saben poñer en música o que estou pensando ou, se cadra facelo aínda mellor. Son unhas xenios, e creo que falamos todas a misma ‘linguaxe’.
Por que en inglés? porque os vosos comezos foron en castelán.
Se cadra é un problema pero, escribir en inglés fáiseme máis sinxelo. Escribir en castelán ou galego é máis duro, a xente comprende perfectamente a mensaxe, cando o cantes ou o escribas tes que pensar en que entenderán sen esforzo todo o que estás a dicir, require un nivel máis de apertura persoal.
Despois deste disco cal é o próximo paso de Agoraphobia (concertos, festivais)?
En agosto estaremos no Castelo Rock e no Brincadeira, temos tamén máis concertos que iremos anunciando nas redes sociais. En septembro voltaremos a tocar na Coruña nun concurso da Deputación; e aínda nos queda moito moito por facer, agora acabamos de comezar a nosas andadas coa productora Dotbeat e creemos que faremos un gran equipo, temos ganas de sorprendervos!
Algo pendente
O seguinte disco
Un soño por cumprir
Xirar por EE.UU
Que significa a música para vós?
Todo, acompáñanos todo o día, tódos os días.
Serve para protestar tamén? Contra que quere protestar hoxe Agoraphobia?
Sempre serve para protestar aínda que a mensaxe non sexa sempre 100% directa, creo que cos anos gañamos un punto de acidez,de ironía. Non nos gusta a sociedade tal e como está, pero, a quen lle gusta?. Centramonos moito en tratar temas moi audiovisuais pero tamén nos interesa a idea da igualdade de xénero. Digan o que digan iso esta aí, e ás veces é ainda peor ca antes porque como non se pode discriminar de maneira directa faise de maneira indirecta, o cal e máis difícil de erradicar. Está claro que todo ten as súas vantaxas pero cando eres muller sempre tes máis que demostrar. Cando fixemos o libreto do disco prefirimos non adxuntar ningunha foto nosa,queriamos que a xente escoitase as cancións sen saber se eran homes ou mulleres os que tocaban (sen contar a voz que é claramente feminina), foi unha especie de experimento e tamén de reivindicación.
Hoxe tocades na sala Mardi Gras da Coruña dentro do Festival Rockin’ Girls A cita é ás 22 h., que tedes preparado?
Estaremos acompañadas dun grupazo madrileño, os Árida. Temos pensada unha noite de auténticas mulleres roqueiras! Non volo podedes perder!