Mañá xoves 2 de febreiro arrinca unha nova edición do ciclo de concertosEn Clave de Á, unha proposta que naceu no ano 2018 como unha colaboración entre a Asociación de Estudantes do Conservatorio Superior de Música da Coruña (CSM) e a Biblioteca Ágora para ofrecer música de solistas e grupos de cámara do CSM nun espazo diferente.
Con este proxecto musical queremos dar oportunidade ao alumnado do CSM de que ensaien o seu repertorio con público real e ás nosas usuarias e usuarios de que gocen do espectáculo da música en directo, apostando deste xeito tamén desde a biblioteca pola educación e a cultura musical da cidade.
Fai click na imaxe para ampliar información da proposta na web das Bibliotecas Municipais da Coruña.
Un xoves ao mes, teremos ocasión de descubrir e gozar do talento musical das rapazas e rapaces do Conservatorio de Música nun concerto para tódolos públicos na sala de adultos da Biblioteca Ágora.
Neste primeiro evento que inaugura o ciclo, escoitaremos a Sabela Albariño González ao piano, a Carla López López ao violín e ao Quinteto CAOS -integrado por Sara Piñeiro Rivas (trompeta), Xavier Vázquez Gutiérrez (trompeta), Pablo Pazos Rial (trompa), Antía Pardo López (trombón) e Daniel Varela (tuba). Velaquí o programa completo da velada:
Achégate á Biblioteca Ágora a escoitar música en directo entre libros e aproveita para botarlle unha ollada á nosa sección de música!
Con motivo do Día da Biblioteca e para promover a lectura en lingua galega e o préstamo de material audiovisual, o Servizo de Normalización Lingüística, en colaboración coas Bibliotecas Municipais do Concello da Coruña, organiza o AgoraSón 2022, con Grande Amore en concerto.
Esta edición do AgoraSón terá como protagonista o músico do Valadouro, na mariña lucense, Nuno Pico, coñecido no panorama musical como Grande Amore, que acaba de recibir este mes o premio Martín Códax da Música ao mellor proxecto de música electrónica, e é unhas das revelacións máis recentes dentro do panorama musical galego.
O Servizo de Normalización Lingüística, o 22 de outubro ás 21.00 h, volve organizar o concerto do AgoraSón outono (co gallo do Día da Biblioteca e para promover a lectura e o emprego de materiais audiovisuais en lingua galega), en colaboración coas Bibliotecas Municipais da Coruña.
Grande Amore naceu coa idea de xogar co techno, o rock and roll e o pop dos 80 dende a óptica da música electrónica actual. Editou os seus primeiros singles “Todo ou nada” e “Esta cruz“, moi influenciados por correntes estilísticas como o Italo Disco ou o High Energy. A mediados de 2021, e logo de diversas colaboracións con artistas como Ortiga, Verto ou Mundo Prestigio, sae á luz o seu primeiro álbum, de título homónimo, no que se mostra máis cercano ao post-punk, o darkwave e os sons industriais. Amosa unha grande implicación e compromiso coa lingua galega e caracterízase polo seu estilo moderno e fresco. A web Hipersónica recoñeceuno como o mellor disco do ano en España, nunha lista na que figuraban nomes coma o de C. Tangana.
O evento terá lugar no auditorio do Centro sociocultural Ágora o día 22 de outubro ás 21.00 horas.
O club de lectura de Mesoiro marcha de vacacións ata a volta do verán e quere facelo compartindo o gozo da lectura con todas aquelas persoas que desexen vivir unha xornada máxica dacabalo entre a literatura e a música.
Para acadalo, visita Mesoiro Mielitza, con Carla López e Iago Mouriño, que nos descubrirá o seu novo disco, “Unha illa“, mentres transita entre textos literarios da man do escritor coruñés Xosé Duncan, mestre de horrores e marabillas, dono dun universo de historias moi particular que poderemos coñecer.
Estades todos/as convidados/as a gozar connosco esta festa tan especial. Para non perder! Tomade nota:
Dende Bibliosons tivemos a sorte de poder falar coas integrantes de Tanxugueiras para coñecelas máis de preto.
O subidón máis grande é poder mirar á cara a xente e ver como disfrutan coa nosa música.
Antes que nada, moitos parabéns por ese Premio MIN ao mellor álbum en galego. Gañastes nunha categoría na que tamén se presentaba Mercedes Peón, ¿Cómo se recibe isto?
Gañar os Premios MIN coa importancia e o renome que teñen foi algo moi bonito. O xeito de estar nomeadas con Ezetaerre, Mercedes Peón, Chicharrón, Xoana Veiga e levar o premio ao carón dunhas artistas desa talla foi algo inesperado, calquera podería ser elixido. Pero estamos super contentas e agradecidas de que o xurado valorase tanto esforzo e dedicación.
Tres rapazas novas que fan música tradicional. Este pode ser un titular tipo para definir a Tanxugueiras á par que moi básico. ¿Que matices habería que engadir para describirvos mellor e profundizar máis na música que facedes?
Se temos que definir a nosa música, as primeiras palabras que nos veñen á cabeza son, sen complexos. Escollemos pezas tradicionais e dámoslle o noso punto de vista, facémolo dende o corazón, respecto e disfrutamos moito facendo ese traballo. Somos tres mulleres orgullosas de selo, que disfrutamos ao cantar e contar a nosa tradición e, sendo moi conscientes de que somos capaces de levar un proxecto desta magnitude adiante.
A alusión que facedes a “darlle unha volta” á música tradicional é constante. ¿Que volta hai que darlle exactamente?
Cando decimos que hai que darlle unha volta, referímonos á necesidade de achegar a música tradicional aos nosos tempos, perder o medo a xogar con ela facéndoa nosa.
¿Engancha a música popular?
A música popular engancha. Pouquiño a pouco estase a conseguir que chegue a máis xente, incluso a aquela que nunca escoitara este tipo de música… é un traballo lento pero non imposible. Necesitamos que haxa moitos máis grupos profesionais que arrisquen pola nosa música, para loitar entre todas.
¿Que lle diriades a esa xente nova que aínda non vos coñece porque cre que –en principio- que non lles gusta a música popular senón outros estilos como pode ser o trap, tan de moda agora?
En primero lugar convidamos a asistir a un dos nosos concertos, e despois que decidan. A nós tamén nos gustan outros xéneros e cremos que iso non exclúe á música tradicional.
Estivestes tocando no festival Celtic Connections en Escocia, en Cuba, Suiza e ata na India. ¿Cal foi o concerto que máis vos marcou de toda a vosa traxectoria?
Todos os concertos foron importantes dun xeito ou doutro, pero si temos que quedarnos con algún sería o da India, foi impresionante escoitar a súa música e convivir coas súas costumes. Esa viaxe marcounos moito e decatámonos do valorada que é a música tradicional Galega fora das nosas fronteiras.
Os directos teñen o seu punto, pero gravar un disco –máis cando falamos de música tradicional- é un subidón, ¿non?
O subidón máis grande é poder mirar á cara a xente e ver como disfrutan coa nosa música. Gravar un disco é moito mais frío, utilizámolo para darnos visibilidade, a pesar diso tamén é un proceso moi bonito.
¿Que supuxo para vós colaborar con artistas do talle de Xabier Díaz e Sés ademais de contar coa dirección artística de Pedro Pascual?
Máis ben colaboraron eles con nós! Foi algo moi enriquecedor, puxéronos moitas facilidades, levan anos no mundo da música e polo tanto sempre aprendes moito delas. Compre comentar que Guadi Galego tamén puxo o seu grao de area nunha das nosas pezas. Traballar con Pedro foi moi doado, el deulle vida co seu estilo ás pezas que nun primeiro momento nós escollemos e arranxamos vocalmente.
¿É necesario rodearse destes nomes para poder ir abrindo portas?
Non é necesario para nada, quixemos que colaborasen porque son uns referentes para nós, pero en ningún momento decidimos esa opción para abrir portas.
En tempos de feminismo e fake news. ¿Ser mulleres foi algunha vez un atranco para vós?
Ser muller xa implica un atranco na sociedade na que vivimos, en calquera profesión… polo tanto nós non íamos ser menos, pero aquí estamos a traballar forte para demostrar que a muller ocupa un papel super importante e necesario no mundo da música.
Moitas das letras do disco falan de amor ou do desamor, pero non precisamente no sentido melancólico. ¿Como vedes este sentimento na cultura popular galega?
Na cultura popular hai coplas para todo, eliximos as que máis nos representan,non vemos o desamor coma unha traxedia ou como algo melancólico, o contrario, vémolo coma unha experiencia de vida da que sempre quedas con algo aprendido.
Por certo, ¿como de importante é no voso espectáculo a posta en escena con esas fotos e estilismos tan coidados?
Para nós unha boa posta en escena e un espectáculo coidado en tódolos aspectos e importante , vestímonos como nos sentimos cómodas, somos mulleres dos nosos tempos e polo tanto iso reflíctese no escenario. A pesar disto, para nós o máis importante nun concerto é a calidade musical.
¿É importante que os pais apunten aos cativos a actividades de música dende pequenos?
Claro que é super importante, posto que a música xoga un papel moi grande no desenrollo dunha nena e dun neno, e si os apuntan a actividades onde está presente música tradicional, estaríamos axudando a manter a nosa cultura viva.
Moitísimas grazas e moitos éxitos na vosa carreira!!!
Dentro do Ciclo Temático #Muller que se está a desenvolver durante este primeiro trimestre na Biblioteca Fórum, este xoves 14 de marzo poderemos gozar do concerto recital Femininoplural, que achega ao público unha ruta musical e poética, un universo de mulleres autoras, de libros e cancións ao longo da historia. O percorrido que nos presentan está repleto de historias contadas e cantadas, de voz e música, e reflicte o magnífico patrimonio que nos deixaron as autoras universais que tantas veces permaneceron en segundo plano. Soarán cancións de Amaral, Guadi Galego, Julieta Venegas, Patti Smith e escoitaremos textos de Lucía Aldao, entre outras.
Detrás do proxecto están dúas mulleres, Silvia Penide e Carla López, dúas artistas e compositoras.
Silvia, que segundo reza a súa propia web, é “unha das voces máis peculiares e emocionantes do panorama musical” segue coa súa ascendente traxectoria tras sete traballos discográficos e despois de gañar o “Premio Martín Códax da Música Galega” na categoría Pop/ Indie. Carla, pola súa banda, é musicoterapeuta, facilitadora de Canto Prenatal, músico e especialista en educación musical.
Dende Bibliosons quixemos falar un anaquiño con elas:
B. Sabemos que as dúas sodes coruñesas, pero contádenos como vos coñecestes e sobre todo como decidistes poñer en marcha o proxecto Femininoplural.
S./C. Foi un cúmulo de varias circunstacias, unha idea primixenia que tivo un día Tomás Legido, as nosas propias inquietudes que levaban tempo bulindo nas nosas cabeciñas, a sintonía que temos entre as dúas dende que nos coñecimos facilitou moitísimo o proceso …
B. Mulleres autoras e creadoras de relevancia hai moitas. No voso caso, ¿como é o proceso creativo e a posta en escena? ¿Gústavos seguir sempre unha mesma liña de espectáculo ou ides variando en función do público?
S./C. Buscamos que no espectáculo prime a historia de cada autora, que a peza que cantemos, aínda que sexa moi coñecida, non sobrepase á súa propia creadora. Por iso somos dúas voces e un piano e buscamos unhas tesituras moi particulares á hora de versionar, para crear unha atmósfera que se manteña e conte algo tamén.
Imos variando os temas, sempre dicimos que é un “roteiro itinerante”. A xente aporta moitas ideas e nos fai medrar moito.
B. Os que xa tivemos a sorte de velo, sabemos que é un espectáculo delicado, coidado, fermoso e ben acaído para ambientes “íntimos” como é o caso das bibliotecas. ¿Como valorades que se vos reclame para tocar neste tipo de espazos?
S./C. Para nós é unha delicia. Encántanos e sentimos coma se fósemos parte das paredes, dos libros, … Encántanos.
B. ¿Tedes algún outro proxecto en mente?
Cada unha ten tamén a súa carreira por separado, Carla con Mielitza e Silvia con Silvia Penide.
B. Agora que vimos da semana do 8 de marzo con movilizacións multitudinarias por todo o país, ¿que tedes que dicir sobre as mulleres na música? ¿Nótase o machismo neste ámbito?
S./C. A muller na música é absolutamente imprescindible. Cada día está máis no lugar que nunca debeu deixar de ocupar. Machismo habelo haino, como en todo, por iso é tan necesario seguir dando a coñecer referentes. Cando facemos FEMININOPLURAL en Institutos é emocionante. Os aplausos e as grazas que che dan as novas xeracións son impagables.
Coñecido no circuíto sevillano ata agora por liderar un interesante proxecto chamado Los Herederos,Gonzalo de Cos a pesar da súa xuventude xa se empeza a facer un oco na escena alternativa do país.
Tras a súa experiencia tocando en bandas, de Cos, iniciou en 2014 unha aventura en solitario coa que pretende dar renda solta á súa gran paixón, á vez que facer partícipes aos seus seguidores desas vivencias que lle serven de inspiración.
Este venres toca na cidade da Coruña e dende Bibliosons tivemos a oportunidade de falar con el un anaquiño antes da cita sinalada, o venres 15 de febreiro no Tío Ovidio.
Creo que lo más predominante en mi música actual es la cercanía a grupos de la escena nacional como Pereza, Sidecars, Los Zigarros, M-Clan…
B. Con el éxito conquistado en Los Herederos, ¿Qué te llevó a dar el salto para iniciar un camino en solitario?
GC. Con los Herederos el proyecto acabó mutando hacia un rock más alternativo, más de los 90, influenciado por grupos como Radiohead o Los Piratas, algo que se aleja de la concepción de mis canciones. El estilo fue la piedra angular que me hizo buscar ese cambio, el arraigo a la música pop/rock con ambientes americanos. Un cambio de estilo que en realidad muestra lo que realmente yo llevo en vena.
B. Se puede decir que en Los Herederos hacías pop más independiente, próximo a lo que comúnmente conocemos como indie, mientras que en tu carrera en solitario mezclas diferentes estilos como el rock o el country. ¿Compras la descripción? ¿Hay algún estilo más predominante?
GC. Mis canciones parten de un estilo parecido a la canción de autor, pero en cuanto las vestimos para hacerlas con banda tornan a un estilo más cercano al pop/rock o al rock & roll. Creo que lo más predominante en mi música actual es la cercanía a grupos de la escena nacional como Pereza, Sidecars, Los Zigarros, M-Clan…
B. Las letras abarcan todo un universo temático… Desde el desencanto, a la pérdida de valores, la deslealtad… ¿Qué es lo que te inspira para componer y realmente cuál es el mensaje más fuerte, si lo hay, que te gustaría transmitir?
GC. Mis letras van siempre acompañadas de un final de historia triste, pero todas son historias vividas en primera persona; soy incapaz de escribir sobre lo ajeno. El tema principal de mis letras es el desencanto emocional, relatos sobre pérdidas tras quemar las naves por alguien, pero también podemos encontrar canciones referidas a la deslealtad fuera del entorno amoroso o la pérdida de alguien cercano.
B. En tu agenda no faltan conciertos, ¿dirías la carretera engancha o se recorre por pura supervivencia?
GC. Yo siempre digo que soy un cantautor de carretera. Cuando llevo varios fines de semana sin salir a tocar me empiezan a comer las paredes de casa. Los conciertos es una forma de promoción genial, pero a veces cuesta mucho porque no consigues quizás cumplir las expectativas de público que esperabas, pero al final acabas necesitando salir, es algo adictivo.
B. Ya para terminar aprovechamos para barrer un poco hacia casa. ¿Es tu primera vez en A Coruña? ¿Qué opinas de la escena musical gallega? ¿Alguna banda que escuches o con la que tengas relación?
GC. Es mi primera vez en Galicia, en general. Tenía muchas ganas de subir hasta allí porque me parece una tierra increíble; he tenido el enorme placer de poder paladear vuestras tierras como simple ocio y ya necesitaba disfrutar de vuestra tierra en el ámbito musical. Uno de mis máximos referentes musicales ha sido siempre Iván Ferreiro desde su época en Los Piratas hasta la actualidad. Creo que la escena musical gallega tiene un potencial enorme. He compartido escenario con un cantautor gallego llamado Samuel Leví con el que guardo una relación exquisita, es un gran tipo, volveremos a encontrarnos seguro.
Muchísimas gracias y te deseamos todo el éxito del mundo 🙂
Sito Sedes -xunto co seu mestre, Pucho Boedo- é a máis alta expresión da escola da canción coruñesa. Sito Sedes é un mito da música galega. Unha voz elegante, preciosista. Para moitas xeracións, sinónimo de verdadeira emoción dende o alto do palco da festa.
Sempre quixo ser cantante. E culminou ese soño –felicidade total- na orquestra das orquestras: Os Satélites.
Criouse en Sillobre (e quéreo moito). Mais a súa forma de interpretar, a súa estética, está plenamente identificada con esta cidade.
Era ben tempo de lle entregar unha gran aperta colectiva de cariño a quen tanta beleza nos ten regalado.
O acto que leva por título “A Música da Coruña en Homenaxe a Sito Sedes” é libre e de balde. Para o acceso precísase a reitrada dos convites no Kiosco da Praza de Oursense, a partir do luns, 3 de decembro, de luns a venres (agás festivos) en horario de 9:30 a 13:00h e de 16:30 a 19:30 h, e tamén na taquilla do Teatro Colón, os días de función, unha hora antes do comezo dos espectáculos. Facilitarse catro entradas por persoa.
Co fin de promover a lectura en lingua galega, o Servizo de Normalización Lingüística do Concello da Coruña organiza o AgoraSón 2018, con dous grupos convidados, A Banda da Loba e Sonia Lebedynski. O acto terá lugar este venres no Centro Ágora e os convites repártense (até esgotárense) ao coller libros en galego nas Bibliotecas Municipais para os levar en préstamo. Non quedes sen o teu!!
Dende Bibliosons falamos coas integrantes da Banda da Loba para coñecelas máis de preto.
A Banda da Loba, un nome con moita forza e ben reinvidicativo, imaxino que será unha das preguntas que máis vos fan, pero por que o elixistes?
A Banda da Loba é un grupo composto por cinco mulleres, e como tal, quixemos tomar como nome algún co que as cinco nos sentiramos representadas. Por iso, eliximos a Pepa A Loba, a bandoleira galega do século XIX que máis que deixarse amedentrar por un mundo de homes, decidiu saír ás rúas e loitar polo que ela pensaba. Pepa A Loba foi unha Robin Hood galega que desgraciadamente ten moi pouca visibilidade, mesmo a súa historia é algo confusa. Nós como grupo quixemos coller o seu legado, non só para dala a coñecer, senón para demostrar que as mulleres podemos facer todo o que se nos propoña, rompendo cos estereotipos, tal e como facía Pepa no seu tempo.
Pensades que realmente a figura de Pepa a Loba é o suficientemente coñecida para que vos identifiquen con ela? Ou se cadra o fagan máis co mítico pub de Compostela?
Como xa dixemos anteriormente, a historia de Pepa a Loba é moi pouco coñecida e debería estar máis presente no noso saber popular. Non temos claro que partes son lenda ou cales son reais por iso, neste primeiro traballo que vimos de presentar “Bailando as rúas” , fixemos un tema que conta a súa historia. A través da nosa música os asistentes aos nosos concertos rematan comprendendo o dura que foi a vida desta rapaza, e como lonxe de deixarse vencer, tomou os camiños de toda Galicia. Por iso podemos dicir contentas que A Banda da Loba, co seu nome e as súas letras, está pouco a pouco conseguindo visibilizar a figura que dá nome á nosa banda: Pepa.
Sodes unha banda de mulleres, foi algo buscado ou simplemente xurdiu? Cales son as orixes da banda?
A Banda da Loba xorde a partir de múltiples coincidencias. Nun inicio fomos tres, e ao pouco tempo fumos atopando a través de outros eidos culturais, como o audiovisual ou a música clásica, ao resto da manda. Somos cinco mulleres moi diferentes entre nós, cada unha provén de campos moi diferentes pero tamén con moitos outros en común. Grazas a iso A Banda da Loba bebe de moitas influencias o que favorece a xestación do que nós denominamos un “caleidoscopio” musical.
Definides o voso estilo como ecléctico e heteroxéneo que bebe do pop, do rock e do folk. Podedes falarnos un pouco de cómo é o voso proceso creativo.
O proceso creativo é sinxelo e complexo ao mesmo tempo. Para nós a música é un vehículo co que comunicar e chegar de xeito universal ás persoas. Por iso cada canción ten unha historia, ten unha mensaxe que queremos facer chegar ao público. Froito de todas esas preocupacións e ideas nace cada tema e despois, nos ensaios van evolucionando e modificándose ata que consideramos que xa se poden sacar á luz. Non nos gusta poñer etiquetas, non queremos poñernos barreiras á hora de compoñer senón traballar ata onde nos leve a música. De aí, que cada canción sexa diferente á outra, sen encadrar o noso proceso creativo en ningún estilo pechado. Cada unha das cinco tira dos fíos e tecemos xuntas.
Neste voso primeiro traballo “Bailando as rúas” mesturades letras vosas con homenaxes a grandes poetas consagrados e outros de plena actualidade (Celia Parra ou Rosalía Fernández Rial). Pódese dicir que é a poesía a vosa principal fonte de inspiración.
Si, para nós a poesía é algo fundamental e que debe camiñar da man da música. Actualmente o panorama poético galego conta con voces moi potentes, cheas de calidade e que nós, como coetáneas quixemos coller prestadas para que gañen forza xunto coa música. Celia Parra e Rosalía Fernández Rial son para nós tamén grandes amigas que permiten que collamos seus versos e os reformulemos en forma de canción. Aparte delas tamén quixemos poñer música a Rosalía de Castro, Manuel María…e como non, tamén ás nosas propias letras, o que nos permite falar, como xa comentabamos antes, dos temas que máis nos preocupan ou das nosas inquedanzas.
Xa preto de cumplirse un aniño da presentación do disco na Capitol e ás portas do concerto do Agorasón, que cambios nos imos atopar no escenario?
Podemos dicir contentas que dende a Capitol puidemos asaltar moitos camiños, aldeas, pobos, rúas e cidades. A acollida que tivemos foi moi boa, e nós non podemos estar máis felices ao respecto, xa que a aposta que facíamos era arriscada. Ver recoñecido no público o traballo que fixemos con tanto mimo e cunha mensaxe que nós consideramos tan importante é algo que moi gratificante.
No escenario tentaremos dar o mellor de nós. Sempre dicimos que para nós os concertos son espazos de liberdade nos que se queredes bailar, berrar, saltar, chorar…etc. todo está permitido. Solo esperamos que o público pase un bo rato, e forme parte da nosa viaxe, das historias e ideas coas que nos sentimos identificadas como grupo.
Xa ben entrado o mes de xuño, traémosvos unha Lista cos artistas que entre este e principios do próximo mes actuarán na nosa cidade, cos que lanzarán os seus novos traballos nestas datas, e, como non podía ser doutro xeito, cunha pequena mención a gran dama da canción, María Dolores Pradera.
O malagueño Pablo Alborán comezou a compoñer os seus primeiros temas con doce anos. Entre eles estaban Amor de barrio e Desencuentro, que incluiría no seu primeiro álbum de estudio, Pablo Alborán (2011). A finais de xuño visitará o Coliseum dentro da xira do seu cuarto álbum de estudio, Prometo (2017). Se non tedes entrada para ir a velo, ou queredes prepararvos para corear todos os temas, podedes comezar a ensaiar con No vaya a ser, no que mestura ritmos electrónicos co pop tradicional que o caracteriza.
Dende os seus inicios no 2007, a carreira do malagueño Juan Gómez Canca, El Kanka, foi evolucionando ata converterse nun dos mellores cantautores da xeración actual. Tras pasar por Doctor Desastre e T de Trapo, trasládase a Madrid, onde participa con gran éxito en diferentes certames de cantautores. En 2014 saía o seu segundo álbum de estudio, El día de la suerte de Juan Gómez, resultado dunha camapaña de crowfunding na que acadou máis do 200% da meta fixada, unha boa mostra do apoio que ten por parte público. Del destacamos Vengas cuando vengas, un tema que fala das relacións, da liberdade de elección e de aceptar o outro como é.
Cantante, compositor, músico e actor, o que foi baterista dos Beatles, Richard Starkey, mellor coñecido como Ringo Starr, entrou á banda cando Pete Best foi despedido. Durante a súa etapa cos de Liverpool compuxo temas como Don’t Pass Me By ou Octopus’s Garden. Este último, incluído en Abbey Road (1969), foi composto cando Starr estaba en Cerdeña paseando en bote coa súa familia e lle contaron que os polbos viaxaban ao longo do mar recolectando pedras e obxectos brillantes cos que construían xardíns, algo que lle fascinou.
O pasado mes de maio apagábase a voz dunha das grandes da canción, tras máis de sete décadas dedicada ao cine, o teatro e a música. Ao longo da súa carreira María Dolores Pradera obtivo numerosos recoñecementos, como o Premio Nacional de Teatro, a Medalla de Ouro ao Mérito en Belas Artes, o Grammy á Excelencia Artística ou o Premio Ondas á traxectoria musical. No 2001 sacou un disco homenaxe a Carlos Cano, no que recompilaba aqueles temas que cantara con el na xira de Amarraditos, como Habaneras de Cádiz ou María la Portuguesa.
Aquí tedes a Lista ao completo. Se queredes os levar os discos dos temas seleccionados, lembrade que os podedes atopar na Biblioteca Fórum. Agardámosvos!
Amaia Montero – 4”. Bullet For My Valentine – Bittersweet Memories. Christian Aguilera – Lift Me Up. Efecto Mariposa – Diez minutos. El Kanka – Vengas cuando vengas. Florence + The Machine – Delilah. Garbage – Push It. Gorillaz – Stylo. Guns N’Roses – Ain’t It Fun. Joaquín Sabina – Parte meteorológico. Lily Allen – Who’d Have Known. Los secretos – Los trenes perdidos. María Dolores Pradera – María la Portuguesa. Nacho Vegas – Polvorado. Nine Inch Nails – Polite. Pablo Alborán – No vaya a ser. Sergio Dalma – Mientras tanto. Shakira – La pared. The Cure – The Lovecats. The Beatles – Octopus’s Garden.
A relación de literatura e música é unha das máis antigas e frutíferas colaboracións que se producen entre distintas manifestacións artísticas. Falar da marabillosa conmoción que ambas provocan é tan evidente como subxectivo. Na sonoridade, na iconografía, na pegada social… tanto chegan a compartir que hai cancións que son pura poesía e parágrafos que teñen melodía propia.
Na Biblioteca Ágora non se nos ocorreu mellor xeito de comezar o ano que alimentando esta relación. Grazas á colaboración dos estudantes do Conservatorio Superior de Músicapoñemos en marcha un atractivo proxecto musical para facer que os venres na biblioteca sexan diferentes: En clave de Á. Un ciclo de música de cámara que terá lugar o último venres de cada mes na zona xuvenil da biblioteca (sempre e cando os quefaceres académicos e/ou bibliotecarios, que non son poucos, non impoñan o contrario).
Os rapaces e rapazas do Conservatorio afirman que non hai cousa que poida apetecerlle máis a un músico que tocar, e máis aínda se é no seu barrio. Ilusiónalles poder amosar o seu repertorio diante do público real, público que adoita escasear nas audicións académicas. A primeira oportunidade para escoitalos vai ser este venres 26 de xaneiro ás 19 h. Nesta ocasión recibiremos a Laura Martínez e Eloy Vázquez.
Laura, no seu derradeiro ano de estudos, ofrecerá un pequeno anticipo do seu concerto de fin de grao. E como representante da Asociación de Estudantes do Conservatorio, Eloy tampouco quería nin podía perderse o comezo deste ciclo. Grazas a eles descubriremos como un instrumento imprescindible, a guitarra, pode facer marabillas en sonatas, oberturas ou temas con variacións, creando auténtica maxia sonora.
Laura Martínez e Eloy Vázquez serán os protagonistas da primeira sesión do ciclo musical.
Un concerto de música íntima, pequena, acolledora, nun marco ideal para amosar o talento e esforzo dos nosos músicos máis novos. Coa finalidade, ademais, de apoiar a educación e cultura musicais da nosa cidade. Recordade, a partir do 26 de xaneiro e cada último venres de mes, agardámosvos a partir das 19 h nunha interesante actividade que será de entrada libre e para todos os públicos. Achégate a vivila connosco!
Bibliosons 