Conversa con Grande Amore polo AgoraSón 2022

Con motivo do Día da Biblioteca e para promover a lectura en lingua galega e o préstamo de material audiovisual, o Servizo de Normalización Lingüística, en colaboración coas Bibliotecas Municipais do Concello da Coruña, organiza o AgoraSón 2022, con Grande Amore en concerto. E dende Bibliosons falamos con él.

Moi bo día, Nuno!!

Aínda a sabendas de que estás ata os topes de traballo, aproveitando o teu paso polo AgoraSón 2022, dende Bibliosons, o blog de música das Bibliotecas Municipais da Coruña, non podiamos desaproveitar a ocasión de falar un anaquiño contigo.

B. Antes de nada os nosos parabéns polo recente premio Martín Códax da Música ao mellor proxecto de música electrónica. Que significa para ti ese recoñecemento?

Obviamente, é unha honra moi grande para min e faime sentir moi realizado en tanto que músico. Tamén teño que dicir, para non faltarlle á verdade, que polo que máis ilusión me fai este premio é polo moito que se alegrou miña nai cando mo deron. Dígoo totalmente en serio. Eu sempre fun así moi… non sei como dicilo, moi desapegado de todo o que ten que ver cos premios. Agradézoos moito, claro, pero vexo que moita xente do meu entorno lles dá moita máis importancia. E, xa digo, en concreto, miña nai. Para unha alegría que lle podo dar co meu traballo, benvida sexa.

B. Este verán non paraches, de feito hai quen dixo por aí que quen non oíu falar de Grande Amore é que non está na onda dos festivais. Supoño que influíu moito esta nova volta á realidade post pandemia e había ganas por parte do público, e por parte dos artistas… Como o viviches ti? Contabas con esta apoteose de concertos ou foi sorpresa?

Si, totalmente. Eu creo que foi decisivo, polo menos no meu caso, a volta á realidade post pandémica. Non se terían feito tantísimos concertos e festivais, nin de broma, de non ter sido por iso, porque a xente estaba doente por volver xuntarse e ir a todo canto evento houbese na contorna. Eu… non, non contaba con tal cantidade de actuacións este ano. Tamén é que eu son moi pesimista, sempre penso que o próximo ano vai haber un baixón no proxecto por calquera motivo. Entón, claro, non son eu a mellor vara de medir á hora de falar de expectativas.

B. Nunha entrevista dicías “Non todos temos que afinar como se fósemos Mariah Carey” polo que entendemos que o cante non é o teu “forte”, ha, ha!! Ou si? E por outra banda mesturas rock, punk con electrónica, daquela, como definirías o teu estilo?

Non lembraba ter dito iso, vaia vergonza. Non hai que facerme moito caso ao que digo nas entrevistas, eh. Mirade, houbo unha época que, por algún motivo que aínda non descubrín a día de hoxe, antes de cada entrevista que me facían (nunha época, ademais, na que me facían bastantes) tomaba un café. A min a cafeína vólveme tolo. Literalmente tolo. Parezo o demo de Tasmania cando bebo un café. E claro, así acababa dando titulares que, ao lelos tempo despois, dicía eu para min: “A xente vai pensar que son tonto”. O da mestura de rock e punk con electrónica si que me parece moi acertado. Ao menos, é o que intento facer coas miñas cancións, mesturar esa tradición do punk e o rock dos 80 cos elementos compositivos da música electrónica.

B. Es un músico con formación profesional que levas tocando dende os 13 anos e o teu primeiro grupo en serio foi Oh! Ayatollah pero, aínda así, imaxino que hai quen non te coñece, que lle dirías á xente que acode ao teu concerto por primeira vez? Que pode atopar?

Honestamente, eu penso que os concertos de Grande Amore son moi divertidos. Moita xente que, a priori, pode ter uns gustos musicais que están moi lonxe do que eu fago, acaba bailando e dándoo todo xa a partir da terceira canción. Unha cousa que me gusta moito dos nosos concertos (especialmente agora que vén de DJ a miña amiga María) é que involucramos moito ao público e hai momentos nos que se produce unha especie de “comunión” parecida ao ambiente que pode haber nunha verbena, pero tocando unha música moi escura, case industrial. A min, persoalmente, esa combinación encántame.

B. Es natural de Burela pero a túa época universitaria e polo tanto onde te formaches e bebiches do seu ambiente musical foi en Compostela, pensas que hai diferenzas en canto a estilos entre os grupos que están a xurdir nas diferentes capitais galegas? Como ves o panorama musical galego en xeral?

Isto dígoo sempre, pero non por moito repetilo creo que perda valor de verdade: a música galega (en xeral, sen centrarnos en ningún estilo en particular) está vivindo, de lonxe, o mellor momento que eu recorde. Hai moitos proxectos que están conectando co público a un nivel que eu, xa digo, nunca vira. Si que é certo que estaría moi ben que se lle dese máis visibilidade a proxectos que nacen fóra do eixo da AP-9, por dicilo dalgunha forma. Por exemplo, a xente como The Brosas, que son unha banda de Burela que levan dez anos facendo un rock and roll incrible.

B. Polo AgoraSon xa pasaron grupos como Susana Seivane, Luar na Lubre, A banda da loba, ou as Tanxugueiras. Estas últimas cun éxito máis ca consolidado fóra do país coas que dis que vos une certa afinidade á hora de relacionarvos co público. Que papel xogan as redes sociais e as canles de estreaming na túa música e no teu traballo diario?

Boa pregunta… Gústenos máis ou menos, todo o que ten que ver coas redes sociais e Internet, a día de hoxe, é prácticamente a metade de traballo dun grupo. Eu, moitos días, doume conta ás cinco ou seis da tarde de que levo toda a xornada adicándolle todo o meu tempo a contestar mensaxes de Instagram, anunciar concertos en Twitter, mandar mails… e cero minutos a facer música. Iso é un pouco triste, a verdade, pero é o mundo no que nos tocou vivir. Tamén me daría pena ter descoidadas as redes e ter a sensación nalgún momento de que estou perdendo de chegarlle máis ao meu público por non comunicar ben. Non sei… agora que leo isto, doume conta de que teño o que se podería considerar unha relación tóxica con todo o tema de Internet. Nin con el nin sin el estou ben. Eche unha desgracia.

B. A temporada festivaleira parece que vai tocando á súa fin, persoalmente, ti precisas volver xa ao formato de sala pequena? Onde te sentes máis cómodo?

Dende sempre, eu estou afeito a ir a concertos en salas. É onde me criei musicalmente, e tamén o tipo de espazo no que eu creo que funciona mellor a música como a miña, así oscura e rápida. Pero unha cousa non quita a outra. Nos festivais, cando hai bo ambiente, xérase unha enerxía que é incrible. Por exemplo, no Revenidas deste ano… aí hai unha maxia en tocar entre SFDK e Talco e ver que a xente está entregadísima cantando todas as túas cancións. Xa digo, eu son animal de sala pequena, pero hai cousas boas dos festivais que son dificilmente replicables nestes espazos.

B. O AgoraSón, que organiza o Servizo de Normalización Lingüística do Concello da Coruña, celébrase con motivo do #DíadaBiblioteca e para promover a lectura en lingua galega e o préstamo de material audiovisual. Este ano o Ministerio de Cultura celebra a efeméride baixo o lema “BiblioTEcuida”, que se centra en destacar o papel das bibliotecas como espazos libres e abertos. Así que nos gustaría rematar coa pregunta de, que é a biblioteca para ti, Nuno?

Non creo que ninguén se sorprenda se digo que tiven unha adolescencia un pouco peculiar. Por unha banda, era unha persoa moi extrovertida (o “gracioso” da clase, por falar claro) e por outra, alguén terriblemente introvertido e inseguro. Entón, aínda que isto sone a tópico, o certo é que pasei bastante tempo da miña primeirísima xuventude na biblioteca pública de Burela. Gustábame moito estar alí, sentíame illado e seguro. Lembro que había unha enciclopedia da historia da música, e eu pillaba continuamente o tomo que falaba do século XX, e lía a parte que trataba do rock. Había unha foto de Robert Plant, o cantante de Led Zeppelin, que me chamaba moitísimo a atención. Entre esa enciclopedia, un libro de Bukowski que se traduciu ao galego como “Pan con xamón” e a colección completa de cómics de Tintín, pasaba eu o meu tempo. Teño un recordo moi bonito daquilo, e penso que foi unha etapa moi importante na miña formación como persoa (que pedante soa dicir isto, pero é certo).

Moitas grazas polo teu tempo e moitos éxitos.

E vós lembrade que aínda estades a tempo de conseguir a vos entrada para o AgoraSón, o propio Nuno explícache como, atende ao vídeo!!

Nuno Pico convídate ao AgoraSón e diche como coseguir as entradas

Conversa con Xurxo Fernandes

A Biblioteca Fórum ven de poñer en marcha un novo ciclo temático: “De meu, de teu, de seu: a importancia da convivencia interxeracional na sociedade” para dar visibilidade e tomar conciencia da importancia das relacións interxeracionais tanto dende un punto de vista teórico, a través de charlas de expertos, coma práctico coa realización de obradoiros nos que prime a convivencia e interacción de persoas de diferentes idades.

O mércores 27 de abril ás 19 h. a sala de adultos da biblioteca acolle un faladoiro da man do músico e investigador Xurxo Fernandes no que nos achegaremos precisamente á interxeracionalidade como elemento singular dentro do folclore: pasado, presente e futuro das ruadas nas que desaparece a división etaria. Descubriremos cales son as claves para afianzar estes espazos e como contribuír desde o ensino a fornecer códigos que permitan o funcionamento actual e futuro deste fenómeno de lecer.

Imaxe de Xurxo Fernandes para Bibliosons

Dende Bibliosons conversamos un anaquiño, para coñecer máis polo miúdo ao creador e artista coruñés, Xurxo Fernandes, que ten un merecido recoñecemento como etnógrafo da música de tradición oral galega, da que beben proxectos artísticos como ‘Radio Cos’, e tamén destaca como intérprete da música urbana dos xudeus do imperio Otomán, no que está baseado o seu personaxe de Jako o Muzikante.

B. En Levaino! o teu último e exquisito traballo pódese dicir que conflúen a túa vertente investigadora e a interpretativa e exploras a conexión existente entre a tradición oral de Galicia coa do Mediterráneo Oriental. Eu persoalmente no primeiro no que reparo é no título, paréceme que transmite forza e moita mensaxe atrás del. Cal é o verdadeiro significado de Levaino!?

X. “Levaino!” é unha exhortación a levar connosco a nosa identidade alá onde vaiamos. Nun mundo no que vivimos en minoría impregnados pola globalización é un grande reto manter a nosa esencia e ao mesmo tempo estar abertos e ser permeábeis ao universo que nos rodea. Un traballo ben dificil: non habitar guetos mentais nin diluírse na corrente que arrastra as masas.

B. Levaino! ofrece doce temas que recolleches en Coristanco (A Coruña), Samakov (Bulgaria), A Mezquita (Ourense), Salihli (Turquía), Tordoia (A Coruña), Larache (Marrocos) e Tel Aviv (Israel). Entendo que entre a música da terra e a da vertente Mediterránea a diferenza é notable, pero, que características diferenciadoras sinalarías entre as cantigas da Mezquita e as de Tordoia por exemplo? E os toques de pandeireta?

X. A música tradicional ,igual que a língua, é un contínuo ao que nós lle asignamos unhas divisións para poder encaixalas nos nosos esquemas mentais. De modo que as diferenzas que pode haber entre as cántigas de Tordoia e as da Mezquita dependen do lugar onde se sitúe o interlocutor. A min persoalmente quédame máis próximo Tordoia, un concello que explorei moito grazas ás gravacións de campo e co que tiven un vínculo laboral moi estreito, de modo que as músicas da Mezquita – e non é polo nome- parécenme máis exóticas. Seguro que á xente da Mezquita Tordoia sóalle a grego…hahaha. Galicia é moi grande! No plano musical a dispersión populacional que hai na Galiza favorece a diversidade e a riqueza de melodías e toques de pandeireta, sen dúbida. O feito de que haxa diferenzas no toque entre aldeas que teñen dous quilómetros de distancia dános unha idea da magnitude do tesouro que temos entre mans.

B. Por certo, esa conexión entre a tradición galega e a de todos eses países que mencionamos na pregunta anterior, que curiosa non? É que a música de raíz ten estas similitudes en xeral entre países ou hai algún vínculo especial nestas para cadralo todo nun disco?

X. Como ben dis as músicas de raíz teñen algo en común. Alén da súa xénese estritamente musical, pasaron por varias peneiras: o tempo, a memoria e a aprobación popular. Pero ademais disto eu vexo que a tradición oral de Galiza está vencellada á oralidade norteafricana e mediterránea: comparten o mesmo modo de entender a voz e as percusións de man. Un vínculo que non está moi explorado e que me interesa pór enriba da mesa aproveitando a miña experiencia na investigación de dúas realidades músicais: a galega e a da comunidade sefardí de oriente.

B. Parece que na actualidade estamos a vivir un auxe do folclore e da música de raíz galega, o exemplo máis evidente recén o acabamos de vivir co fenómeno Tanxugueiras, pero pensas que veu para quedar ou que pode ser unha moda pasaxeira?

X. Cal é a moda pasaxeira? O auxe do folclore ou a música das Tanxugueiras? Espero que ningunha. O folclore en Galicia pasou varias veces por este punto álxido. Nos anos 60 a empresa Butano S.A. organizaba un concurso itinerante de muiñeira que reunía en Compostela a máis de 35000 persoas para asisitir á súa final. Sen redes sociais. Nos anos 90 o concurso de pandeireteiras de Xacarandaina tiña ocupado o teatro Colón da Coruña durante tres fins de semana seguidas con fileiras quilométricas que daban a volta aos xardíns de Méndez Núñez para asistir ao evento. O fenómeno non é novo pero temos unha memoria moi fráxil, o pé coxo do folclore.

B. No faladoiro da Biblioteca Fórum achegaremos á interxeracionalidade como elemento singular dentro do folclore, practicamente o único ou un dos poucos fenómenos de ocio no que conviven diferentes xeracións. Quixera que nos contaras que situación están a vivir na actualidade as ruadas, imaxino que coma a todos os fenómenos sociais e de lecer se viron afectados pola pandemia, pero hai recuperación actualmente?

X. Parece que si, a xente está participando moi activamente nas propostas que van aparecendo. Penso que levan bo camiño. Pero tamén hai que redefinilas. Para saber que é unha ruada hai primeiro que destilala e pór enriba da mesa os elementos importantes que non poden faltar para evitar que se convirtan, por exemplo, en sinónimos de festival onde a participación espontánea brilla pola súa ausencia ou festa convocada pola “comisión de festas”con grupos que tocan de balde.

B. Que papel xogan realmente as ruadas e as foliadas na trasmisión e conservación do patrimonio cultural oral galego?

X. Por agora o papel na conservación e na transmisión é escaso, sendo que ese papel hoxe en día xógano as asociacións culturais en exclusiva. Ademais disto, as ruadas de hoxe en día están carentes duns códigos que permitan esa transmisión dun modo voluntario e natural, como pasaba antigamente. Hoxe o escenario mudou totalmente pero os códigos non se actualizaron, senón que desapareceron. Un traballo pendente.

B. Sabemos que comezaches dende moi noviño a túa andaina percorrendo Galiza e realizando un traballo de campo valiosísimo que precisamente é o que agora se reflexa nos teus discos, pero quen foi realmente para ti esa persoa “interxeracional” que che transmitiu o amor e interese pola música tradicional?

X. O meu interese na música tradicional veu pola língua, polo tanto as primeiras persoas que me fascinaron eran meus avós. A outra referencia é a xente maior que me ensinou tan xenerosamente.

B. E como cres que será a transmisión interxeracional de agora en diante? Cando sexa a nosa xeración a que teña que transmitir a tradición galega sen tela vivido como a viviron as nosas avoas e avós.

X. Nós temos que contarlles como era o mundo sen internet e sen teléfono móbil, a música xa escoitan por Spotify… hahahahaha…

Moitas grazas Xurxo e moitos éxitos!

Escuchando Elefantes en concerto

Dende Bibliosons estamos felices de volver  falar de concertos, aínda que o de  hoxe ten prácticamente todo vendido. Falamos do concerto de Escuchando Elefantes que terá lugar hoxe ás 20 da tarde no Teatro Colón. Recentemente veñen de dar un na sala Siroco de capital.

Imaxe tomada da súa conta de twitter @EscuchElefantes

Dende este pequeno recuncho fainos especial ilusión falar de Escuchando Elefantes. Son o dúo coruñés de  folk-rock e pop formado por Silvia Rábade e Carlos Tajes. Son coñecidos por compaxinar as súas xiras con actuacións espontáneas na rúa.  Na rúa é precisamente onde eu os escoitei por primeira vez, concretamente na praza de Lugo, onde son habituais,  aló polo 2012, ano no que publicaron o seu primeiro disco, Show & Tell, de maneira totalmente independente e do que gardo un exemplar asinado por Silvia e Carlos coma ouro en pano. Con este traballo, que como era de agardar, contou con boa acollida por parte da crítica,  xirarían máis tarde por diferentes países e festivais.

Nas Bibliotecas Municipais da Coruña podedes desfrutar dos seus discos: Show & tell, Happy Lonely People e Hope. Traballo este último no que se aprecia un certo cambio de formato na banda xa que comezan a intercambiar instrumentos no escenario tocando ambos os dous baterías e guitarras.

Desexando estamos de incorporar aos nosos fondos o seu ¿Por qué siempre cantáis en inglés? Que aínda que pareza unha pregunta con sorna que seguramente lle fixeron moitas veces, verdadeiramente é o título do seu último disco, o primeiro álbum en castelán do dúo. Na elección do mesmo supoño que terá moito que ver o seu sentido do humor do que sempre fan gala a través das súas redes sociais.

Para os máis rezagados bulide porque queda aínda algunha entrada. De seguro que o desfrutades porque coma ben dixo Silvia dos seus concertos:

“transmiten paz e calma pero á vez forza e enerxía, igual ca os elefantes”.

Novidades musicais na Biblioteca Fórum

Con agosto xa rematando, todos sentimos aínda a necesidade de expremer ao máximo os últimos días deste verán tan atípico pero que saboreamos coma poucos.

Se algo botamos en falta durante a época estival foron os festivais e gozar da música ao vivo polas prazas e rúas da nosa xeografía. Un mazazo para moitos artistas que viron cancelar as súas actuacións unha detrás doutra en relación inversamente proporcional á subida do número de contaxiados polo coronavirus. Golpe tamén duro para ese público fiel que cada verán (ata este) se facía cos abonos de todas as fins de semana para coleccionar pulseiras no pulso.

Aínda que dende as Bibliotecas Municipais tampouco organizamos concertos polo de agora, seguimos apoiando a música e aos artistas galegos coa mesma intención. Facémolo completando o noso catálogo con discos praticamente saídos do forno e que xa podedes levar en préstamo.

Hoxe queremos falarvos das últimas novidades que incorporamos na Biblioteca Fórum Metropolitano. A algún dos artistas tivemos a sorte de poder entrevistalos durante o confinamento, como é o caso do xa amigo César de Centi, quen nos falou de como viviu a situación do confinamento e do seu último traballo “Bailando el incendio”. Un disco que xa tedes dispoñible no noso fondo. Se vos pica a curiosidade tamén podedes volver botarlle unha ollada á entrevista que fixemos fai un meses. Deixámosvola aquí.

Recén chegado á Biblioteca Fórum Metropolitano tamén está o novo traballo do ferrolán Andrés Suárez que leva o nome homónimo e que, en palabras do propio Andrés, é o disco “máis persoal” da súa vida onde cada canción é “un fragmento do seu pasado”.

De preto seguimos os traballos do grupo con raíces no Barbanza Agoraphobia de quen contamos con varios discos. Desta volta incorporamos “Unaligned”, traballo co que o cuarteto feminino de Boiro decidiron achegar o seu gran de area para facer máis levadeiro o confinamento, regalando a súa descarga dixital. Trátase dun álbum integrado por dez cancións, co que a banda viaxa á época máis alternativa dos anos 90.

De Guadi Galego faltábanos tan só a maravilla de “Immersion” para completar a súa discografía. Un disco en varias linguas, minimalista e arriscado que lle valeu o Premio á Promoción da Realidade Plurilingüe do Estado. En “Immersion”, Guadi recolle once temas xa editados nos seus anteriores traballos e outro máis inédito. Todo el é pura dozura, comezando pola capa, obra do gran Leandro Lamas.

Con “Liberando as arterias”,  un disco cheo de forza e calidade nas súas cancións, completamos tamén a discografía de Sés. O título do disco vén prestado dun poema da escritora e activista Luz Fandiño, cun verso que a artista leva tatuado no seu brazo e que reza: «Quero sangrar as miñas feridas para liberar as arterias».

Novidade é tamén o segundo disco das Tanxugueiras: “Contrapunto”. Sabela Maneiro, Aida Tarrío e  Olaia Maneiro, gañadoras do Premio MIN ao Mellor álbum en galego, demostran que a música tradicional galega pode avanzar cos tempos, renovarse a cada paso e chegar a calquera escenario. As Tanxugueiras foron moi activas nas redes sociais durante a etapa do confinamento e a nosa devoción por elas ven de cando tivemos a ocasión de entrevistalas aproveitando a súa actuación no AgoraSón 2019.

Os amigos dos músicos, ou o que é o mesmo os ADM, son unha desas bandas que están a remover a nova canción  galega. Os de Ourense foron recoñecidos como mellor grupo de pop nos Premios Martín Códax dá Música  Galega (2017) e deles podemos rescatar a definición que eles mesmos se atribúen: “Reflicten a herdanza de Suso Vaamonde, Benedicto e Bibiano ou Batallán, sen perder orixinalidade, frescura nin personalidade.” Se aínda non os coñeces, non deixes de botarlle unha escoita ao seu disco homónimo.

E pechamos recomendacións de novidades deste agosto cun estilo ben diferente: o do novo disco do directo de Hongo “Live to ruin”. Con este traballo tédesnos que permitir a licenza de non ser imparciais. É a banda do noso compañeiro Iván, a quen veredes detrás do mostrador de Infantil se vos achegades por aquí polo Parque Europa.

Escoitade, xulgade e bailade vós mesmos, aquí vos deixamos unha pequena lista con todas as novidades na nosa canle de spotify.

E lembrade que sempre queda verán mentres haxa música!!

Día da Música 2020

Iniciada en Francia en 1982 como “Festa da Música” e instituida como celebración europea en 1985 (Ano Europeo da Música), cada solsticio de verán, o 21 de xuño, a Unión Europea celebra unha xornada destinada a promover o intercambio cultural entre os pobos. O seu obxectivo é promocionar a música de dúas maneiras: a primeira, que os músicos afeccionados voluntariamente saian a tocar á rúa. A segunda, a organización de concertos gratuítos, nos que o público teña a oportunidade de presenciar directos dos seus artistas preferidos sen importar estilo nin orixe.

Este ano a situación é ben distinta e os efectos da COVID-19 na música aínda perduran impedindo que se poidan celebrar macro festivais e espectáculos musicais polos diversos escencarios do noso país. Na cidade o novo encontro coa música é  no teatro Colón da man do director convidado José Trigueros ás 12:30. Dentro da comunidade temos que viaxar ata Compostela para atopar concertos que festexen o Día da Música. A Cidade da Cultura organiza tres de pequeno formato a cargo de: El afecto ilustrado, FAIA e Chisme, que se celebrarán ao longo de toda a xornada. Trátase da primeira programación cultural do Gaiás que contará con público, tras a cancelación deste tipo de actividades pola alerta sanitaria.

Cartel oficial do Día da Música no Gaiás

Pasado o día da música, a pesar de que a crise do coronavirus paralizou case por completo a industria musical, tres meses despois do inicio do confinamento, moitos músicos galegos xa empezan a programar os seus primeiros concertos aínda que con certas limitacións e as medidas sanitarias correspondentes. Axendas das que queremos facernos eco.

O 4 de xullo no Auditorio Pazo da Cultura de Pontevedra a cita é con Xabier Díaz e as Adufeiras de Salitre xunto a Guadi Galego. Aínda que a Guadi doulle tempo de facer a xira de “Immersion”, editado en outubro do 2019, non lle aconteceu o mesmo a Xabier Díaz. O seu traballo “As catedrais silenciadas” apareceu en escena no arranque da crise do coronavirus polo que a xira viuse truncada.

Pola súa banda, a artista coruñesa María Jesús Cabana, Astrogirl, estará en concerto en Ferrol o 17 de xullo presentando o seu disco TORO. Para quen aínda non a coñeza, no 2018 formou banda e quedou semifinalista no concurso Proyecto Demo de Radio 3, tocou no Festival Noroeste EG e no Festival da Luz, ademais de pisar escenarios de salas como Capitol (SDC), Mardi Gras ou Baba Bar (A Coruña).  Ademais colaborou con Nacho Vegas en directo en varias ocasións e no 2019 quedou finalista no concurso Sonidos Mans.

Triángulo de Amor Bizarro confirmou tamén actuación o 17 de xullo pero en Barcelona dentro de en Nits del Primavera, un ciclo organizado polo festival Primavera Sound, cancelado este ano e no que o grupo de Boiro era habitual no seu cartel. O coruñés Xoel López fixo o propio e confirmou que formará parte da Crew Nation, unha serie de directos na sala Riviera de Madrid.

No ciclo de actuacións especiais que acollerá no verán a terraza do Auditorio Mar de Vigo, o Festival TerraCeo, do que Los Secretos serán os encargados de  inaugurar o 3 de xullo, poderemos desfrutar, entre outras,  das voces do ferrolán Andrés Suárez e outros músicos como Pablo López, Ariel Rot, Álex Ubago, Coque Malla ou Don Patricio. Neste caso, os atardeceres con música e vistas ás Cíes estarán adaptados ás condicións sanitarias da nova normalidade e prolongaranse ata finais de setembro.

E non nos esquecemos da nosa aprezada Silvia Penide que recentemente foi noticia por ofrecer concertos nas ‘leiras’ dos seus seguidores no verán. A cantautora anunciaba a través das súas redes sociais, onde foi moi activa durante o confinamento, esta particular forma de facer chegar a súa música ás casas dos seus fans, ás que pode ir “soa ou acompañada polos músicos da banda” dicía.

Así que, a pesar de todo o vivido nestes meses, xa sabedes, opcións musicais hai e oxalá poidamos moi pronto desfrutar da música ao vivo sen restriccións de ningún tipo. Mentres tanto, dende Bibliosons propoñemos desfrutar da música sexa no formato que sexa durante este día da música e todos os días como unha canle que nos axuda a conectar coas nosas emocións e en moitas ocasións pode chegar a ser a mellor terapia. Estedes onde estedes, dádelle ao “play” e desfrutade da nova lista de reprodución especialmente preparada para o Día da Música. Podédela atopar na nosa canle de Spotify.

A música 8D: o boom viral das redes que marabilla a todos durante a corentena

Seguro que a algún de vós chegouvos unha canción creada cunha suposta nova tecnoloxía chamada 8D que che permite escoitar a música “co cerebro e non cos oídos”. Un audio que empezou coma unha cadea máis, pero que xerou todo un fenómeno e agora internet encheuse de versións de todo tipo de cancións adaptadas a esta técnica.

Nestes días de confinamento viralizáronse novas versións de temas que, escoitados con auriculares, soan dunha maneira moi diferente á orixinal é a chamada “música 8D” e converteuse na última sensación en tódalas redes. Este tipo de música caracterízase porque ao darlle ao play sentes a melodía dar voltas arredor da túa cabeza.

Que é a música 8D da que fala todo o mundo?

“A música 8D” é un termo inventado, é só unha forma de márketing, pois este tipo de son que parece que veña de todas direccións aínda que semella unha técnica nova, o certo é que ten a súa orixe nos anos 80 e coñéceselle como ambisonic, binaural ou son en 3D.

O responsable deste movemento é o compositor e director indio A. R. Rahman, quen a través da tecnoloxía 8D creou un tipo de música que se escoita directamente co cerebro (ou polo menos esa é a descrición que dá todo aquel que a escoita).

Algúns definen a sensación como un partido de ping pong no interior da cabeza, pois notas como a música vai pasando dun lado a outro gradualmente.

Un elemento esencial para poder penetrar no mundo da música 8D son os auriculares, pois sen eles o son da canción é igual co da música  que estamos afeitos escoitar. Os auriculares son un elemento imprescindible.

Pero, aínda que todo isto nos soe a novo, a música 8D ten a súa orixe nos anos 80, o que en ciencia se coñece como holofonía. O retardo temporal, o efecto Hass, a lonxitude da onda e o enmascaramento son os elementos causantes deste efecto sonoro. Pero isto é moito máis sinxelo do que parece, trátase dun audio binaural que utiliza a técnica de cabeza de maniquí.

Este sistema consiste en posicionar micrófonos nos oídos dun maniquí, de maneira que a persoa que escoita a música sentirá que está na mesma habitación  cos músicos.

Como funciona a música 8D?

Todo comeza manipulando as ondas de son para que soe coma se viñesen de múltiples direccións. Así, quen fai este audio é capaz de editar de onde vén e mantelo en movemento. Por tanto, parece que vén de tódolos lados e que se move ao teu arredor, ofrecendo unha experiencia envolvente, algo parecido ao que ocorre coa realidade virtual.

De feito, o seu principal foco son, precisamente, os videoxogos e a realidade virtual. Sentirás que a música soa ó teu arredor e non directamente dos cascos; é coma se foses andando por un centro comercial e a canción chegáse de varios puntos, polo que unha das recomendacións  que se fan  para escoitar este tipo de música é pechar os ollos como algo necesario para este “falso engano ao cerebro”.

Aínda non escoitaches algún tema en 8D? Pon os auriculares e dálle play:

 

Lista de Reprodución Forum: pasaxeirxs ao tren

O tren foi un tema recorrente na música tradicional e popular desde a primeira metade do século XIX. Desde as primeiras locomotoras de vapor do século XIX ás actuais, a súa evolución tivo unha gran influencia no panorama musical. Utilizada orixinalmente nos temas como símbolo de progreso, aventura e risco, na actualidade emprégase como metáfora do paso do tempo, como evocación do pasado ou como vía para escapar da realidade.

Desde o tren tolo que vai fóra dos carrís, co que Ozzy Osbourne fala da crise na que se sumiu tras ser expulsado de Black Sabbath, ao triste no que Tom Waits quere atoparse de novo coa moza dos seus soños, e pasando polo aquel no que ven Mari, a moza máis querida de Los Suaves, convidámosvos a subirvos ao tren e gozar dunha pequena viaxe a ritmo de pop, rock, música electrónica e ata ópera.

“Os mozos malos de Boston”, Aerosmith, fixeron para o seu segundo álbum unha versión de Train Kept a Rollin’, do músico de jazz estadunidense Tim Bradshaw, que a publicou por primeira vez en 1951. Un tema ao que tamén lle deron o seu toque persoal artistas como The Yardbirds, Led Zeppellin, Guns N’Roses, Motörhead ou Metallica. A canción incluída en Get Your Wings (1974) foi lanzada como single, e posteriormente apareceu en 3 álbums en vivo. O tema, que se converteu nun dos máis populares da banda, é o único que tocaran Steven Tyler, Joe Perry e Tom Hamilton por separado antes de converterse en Aerosmith.

Bruce Springsteen tamén conta cunha canción sobre o tren, Downbound train. Un tema melancólico, no que se chora a un cónxuxe perdido. Incluído en Born in the USA (1982), foi gravado orixinalmente en acústico nunha das primeiras sesións de grabación do disco. Tempo despois, esta versión acústica pasou a formar parte do álbum Nebraska. Hai opinións variadas sobre Downbound train, chegándose a dicir desde que é a mellor canción do disco, ata que é un tema débil e descoidado. Con todo, e a pesar de non ser un dos sete singles do disco, foi popular na radio, interpretada frecuentemente no I Born in the U.S.A. Tour, e The Smithereens fixeron unha versión do tema no seu traballo recompilatorio From Jersey It Came! The Smithereens Anthology.

O músico, cantante, compositor e actor estadounidense Tom Waits incluíu no seu álbum Rain Dogs (1985) a canción Downtown Train, cuxo videoclip foi dirixido por Jean-Baptiste Mondino, e no que aparee o boxeador Jake LaMotta. Rod Stewart gravou unha versión que chegou ao nº 3 na Billboard Hot 100, despois de ser lanzado como single a finais de 1989. O tema de Stewart tamén foi número un en Canadá, chegou ao top dez das listas británicas, e ata lle serviu para gañar una nominación aos Grammy na categroría de Mellor Interpretación Vocal Pop Masculina. Ademais de por Stewart, Downtown Train foi versionada por Mary Chapin Carpenter, Bob Seger e Patti Smith, entre outros.

E se falamos de trens non podemos esquecernos de Andrés do Barro, un cantante esencial para entender o desenvolvemento do pop en Galicia. Co seu estilo melancólico e atemporal, conseguiu un fito histórico: coar unha canción en galego como número un das listas de éxitos nacionais, nunha época na que as linguas cooficias estaban prohibidas. Estamos falando, como non de O Tren (1968); un tema producido por Juan Pardo, que paticipou nos coros xunto a Emi de la Cal, Paula -a muller de Andrés do Barro- e Camilo Sesto. Neste caso, deixámosvos a versión de Siniestro Total, incluída no disco Siniestro Total II (O Regreso) (1983).  E é que a afección da banda viguesa por Andrés do Barro vén de lonxe, pois dous dos seus membros orixinais, Julián Hernández e Alberto Torrado fixéronse amigos no colexio polo seus gustos musicais, e tiñan a do Barro como un dos seus referentes.  Por certo, sabedes de onde ven o nome da banda? O 20 de agosto de 1981 tiveron un accidente cun Renault 12, no que acabaron no hospital con graves lesións e co coche “sinistro total”. Foi precisamente durante o periodo de convalecencia que comezaron a gravar algunas cousas.

Aquí vos deixamos a Lista de Reprodución ao completo, e lembrade que se queredes escoitar os álbums dos traballos seleccionados, podedes levalos en préstamo na Biblioteca Fórum. E se quedades con ganas de máis trens, non esquezadades visitar a mostra Estacións de Lecturas, tamén da Biblioteca Fórum.

ACDC – Rock N Roll Train, Aerosmith – Train Kept a Rollin’, Alaska y los Pegamoides – El plan, Alejandro Sanz – El tren de los momentos, Bob Marley – This Train, Bob Zurke – Honky Tonk Train Blues, Bruce Springsteen – Downbound Train, Cómplices – El tren, Coti – El tren, Count Basie – Super Chief, Creedence Clearwater Revival – The Midnight Special, Duke Ellington –  Take the ‘A’ Train, Franco Battiato – Los trenes de Tozeur, Johnny Cash – Blue train, Kathleen Battle, Jessye Norman – Gospel Train, Kraftwerk – Trans-Europe Express, La Unión – Tren de Largo recorrido, Los Suaves – Viene el tren, M-Clan – El tren que nunca cogimos, Madness – Waiting for the Ghost Train, Ozzy Osbourne – Crazy Train, Siniestro Total – O tren, Supertramp – Rudy, The Clash – Train in Vain, The Velvet Underground – Train Round the Bend, Tom Waits – Downtown train

Lista de Reprodución Forum: música para o mes de xuño

Este mes, a lista de reprodución vira ao redor da actualidade musical, cunha pequena selección relacionada cos concertos que terán lugar ao longo do mesmo, como o de Paul McCartney, que visitou o noso país despois de doce anos. Cancións e artistas para todos os gustos nunha lista moi variada,  na que como non podía ser doutro xeito, a oferta musical da nosa cidade ocupa un lugar destacado, pois este xuño A Coruña é sinónimo de música.

Fai uns días Andrés Calamaro visitou o Palacio da Ópera coa súa xira Licencia para cantar. Para os que non puidestes gozar del, ou quedastes con ganas máis, recomendámosvos Bohemio (2013), o seu decimotercer álbum de estudo. Un traballo cargado de amor, nostalxia e poesía, no que hai espazo para o rock, o pop e ata para sons con aires folk e de milonga. Destacamos Cando non estás, que se colocou no primeiro posto dos rankings desde o día seguinte ao seu lanzamento. Un tema melancólico co que Calamaro pedía perdón á súa entón moza Micaela Breque, que participa no videoclip recreando unha historia de amor e desamor que tamén serve de burla dos temas que rodean a fama.

Entre o 13 e o 18 de xuño celebrarase a Primeira Semana da Música (podedes atopar toda a información aquí, na que ademais de concertos, sesións formativas, masterclasses e conferencias, haberá un ciclo de documentais vinculados á música no CGAI. Proxectaranse, entre outros, Lambert & Stamp, sobre dous aspirantes a cineastas que terminaron descubrindo e sendo mentores e managers da banda de rock británica The Who e Bird on a Wire. Este último foi gravado por Tony Palmer en 1972 durante unha xira de Leonard Cohen, e estivo desaparecido durante 40 anos, ata que atoparon 200 rolos de película en moi mal estado nun almacén de Hollywood. Palmer conseguiu unir 3000 fragmentos, con axuda da tecnoloxía dixital, e convertilos nun documental. Durante o filme, Cohen fala do amigo que quedou cos dereitos de Suzanne, a canción que lle deu fama como músico e que eliximos para a lista. Un tema inspirado nun encontro con Suzanne Verdal, unha bailarina casada cun amigo de Cohen, coa que mantivo unha longa amizade. Suzzane foi publicada inicialmente como poema dentro do libro Parasitos do paraíso, e foi gravada por Judy Collins, que a incluíu no seu disco In my life, o seu maior éxito.

Seguimos con Os Diplomáticos de Monte Alto, de quen poderemos gozar xunto a  Siniestro Total e Bastards na noite de San Xoan. Kömunikando (2003) é un disco diferente dun dos máximos representantes do movemento bravú, o único propio da música galega. Nel nótase a esencia de Xurxo Souto como cantante e principal compositor, hai novos ritmos, e o acordeón, que sempre fora o seu instrumento principal, perde algo de protagonismo. Ademais, por primeira vez parte das letras son de crítica social directa. Destacamos Quero ver.

E cara a finais de mes Wilco visitará o Palacio da Ópera. Desta banda de rock de Chicago na que só quedan dous membros da formación inicial, seleccionamos I Am Trying To Break Your Heart, o tema que abre o seu cuarto álbum de estudo, Yankee Hotel Foxtrot, e que está considerada como a mellor do grupo. A canción representa perfectamente o rock experimental do que son mestres, e dá nome a un documental sobre a banda dirixido por Sam Jones, no que se aprecia o proceso de gravación do disco. Sen embargo, nós escollemos a versión que aparece en Kicking Television: Live in Chicago, un álbum en directo que tivo moi boa recepción por parte da crítica, e que foi creado con material de catro concertos levados a cabo en maio de 2005.

Aquí vos deixamos a Lista de Reprodución ao completo, e lembrade que se queredes escoitar os álbums dos traballos seleccionados, podedes levalos en préstamo na Biblioteca Fórum.

Andrés Calamaro – Cuando no estás, Andy & Lucas –  Pena penando, Duncan Dhu – A tientas, El Arrebato – En el número catorce, Elefantes –  Me he vuelto a equivocar, Elvis Preysley – Blue Moon of Kentucky, Estopa – Vacaciones, Ilegales – Ella saltó por la ventana, José Luis Perales –  Una canción llamada soledad, Leonard  Cohen  –   Suzanne, Loquillo y los Trogloditas – El hombre de negro, Los Enemigos – La cuenta atrás, Los Secretos – No seré yo, Los Suaves – Siempre igual, Luis Eduardo Aute – Siento que te estoy perdiendo, Malú – Blanco y negro, Mocedades – Donde estás, corazón, Modestia aparte – Son las diez, Novedades Carminha – Tú antes molabas, Os Diplomáticos de Monte Alto – Quero ver, Paul McCartney – Jenny Wren, Santiago Auserón – Annabel Lee, Siniestro Total – Miña terra galega, The Who – Baby Don’t You Do It, Wilco – I Am Trying To Break Your Heart, Xoel López – Sol de agua

A soidade dos chineses avistapaxaros

Na China actual, en pleno crecemento frenético, diluíronse tradicións milenarias como a de sentar a observar paxaros. The loneliness of chinese birdwatchers, un artigo publicado na revista The Economist, puxo nome a The Chinese Birdwatchers, banda madrileña formada en 2009. Un título tan poético nunha revista sobre economía chamou a súa atención, por describir á perfección a soidade de quen aprecia os detalles e a quietude aínda dentro da contrarreloxo do día a día.

Déronse a coñecer hai uns anos grazas ao deseñador de moda Josep Font, director creativo da firma Delpozo, quen lles elixiu para poñer música a unha das súas coleccións. Agora, coa presentación do seu terceiro disco, contaron cun apoio de excepción, o do dúo zaragozano Amaral, con quen realizaron dúas colaboracións recentemente para o diario O País e para Radio3. Agora están inmersos na súa xira Roads 2016, que lles está levando por toda a xeografía española.

A súa música é unha mestura de poesía, folk, surf, bossa nova e rock que soa como unha viaxe na estrada polo deserto americano. Violíns, un vello contrabaixo, trompetas, saxos e guitarras conflúen nun formato acústico con influencias de Bon Iver, Cocteau Twins ou Curtis Mayfield, entre outros.

Eles mesmos defínense como unha  “estraña familia”: cinco tolos con moitos paxaros na cabeza e cun amor enfermizo polos detalles e, por suposto, pola música.

A banda  presenta o vindeiro sábado 23 de Abril no Garufa Club (Rúa Riazor, 5) o seu último disco, ROADS. Lles teloneará a cantante e compositora coruñesa Carmen Picado, gañadora do concurso “Outra + outra” da Fundación Paideia e a Deputación da Coruña e 3º premio do concurso “Cultivando Música” da man do Festival da Luz.

A calquera amante da literatura esta data resultaralle máis que familiar: o 23 de Abril celébrase en todo o mundo o Día Internacional do Libro,  unha homenaxe mundial ao libro e os seus autores que nos alenta a descubrir o pracer da lectura e respectar a irremplazable contribución dxs creadorxs ao progreso social e cultural. É por isto que, antes de recalar no Garufa, The Chinese Birdwatchers deleitarannos cun concerto acústico na Biblioteca Ágora, poñendo banda sonora ao Bebencontro que tamén celebramos ese mesmo sábado ás 17:30 h. Coma sempre, con carácter gratuito e para tódolos públicos.

Ademáis de guitarras, violín, amplis, micro, e outros tantos bártulos, aterrizan na nosa biblio cunha proposta que nos encanta, “Música x Libros”: todx aquel/a que leve un libro novo ao concerto (ao da biblioteca e/ou ao do Garufa) será agasallado cun exemplar do seu disco. Os libros recompilados serán doados ás Bibliotecas Municipais para uso e desfrute de tódolxs veciñxs da nosa cidade.

“Esta iniciativa é tamén unha reivindicación do formato físico, tanto dos libros como dos discos, na era do streaming e dos eBooks. Tamén de involucrarnos coas cidades que visitamos. Ao final, nas xiras, moitas veces non te decatas nin de onde estás e esta vez queriamos vivir A Coruña, facer algo relacionado coa cidade e os seus habitantes” comenta a banda.

Neste mesmo sentido, The Chinese Birdwatchers contou coa colaboración de Pablo Moledo, un mozo ilustrador coruñés, para crear o cartaz do seu concerto na cidade. A banda descubriu ao artista a través das redes sociais e gustoulles tanto o seu traballo que lle contactaron para facer algo xuntos.

“Ao final música, ilustración e literatura teñen moitos puntos en común. As tres convidan a imaxinar e poden transportarche a outros lugares. É algo do que falamos no noso novo disco Roads (estradas). Neste caso, a nós levounos ata A Coruña”.

¿Soa ben, non? Soará mellor se te deixas caer por Ágora e nos acompañas neste día tan sinalado para nós. ¡¡Convidadx quedas!!

Novidades Musicais na Biblioteca Forum

Chegou a primavera e con ela novas referencias musicais na Biblioteca Municipal Forum Metropolitano:

1. A head full of dreams / Coldplay (Parlophone, 2015)
2. Adele 25 / Adele (XL Recording, 2015)
3. Blackstar the new álbum / David Bowie (Sony, 2015)
4. Extra  Mundi / Luar na Lubre (Warner, 2015)
5. Gau Ama / WAS (Mushroom Pillow, 2016)
6. Me matas si me necesitas / Quique González & Los Detectives (Cultura Rock, 2016)
7. The tambourine man / Xabier Díaz e Adufeiras de Salitre (Músicas de salitre, 2015)
8. Vivir sin miedo / Buika (Warner, 2015)

O pase de diapositivas require JavaScript.