Conversa con Xurxo Fernandes

A Biblioteca Fórum ven de poñer en marcha un novo ciclo temático: “De meu, de teu, de seu: a importancia da convivencia interxeracional na sociedade” para dar visibilidade e tomar conciencia da importancia das relacións interxeracionais tanto dende un punto de vista teórico, a través de charlas de expertos, coma práctico coa realización de obradoiros nos que prime a convivencia e interacción de persoas de diferentes idades.

O mércores 27 de abril ás 19 h. a sala de adultos da biblioteca acolle un faladoiro da man do músico e investigador Xurxo Fernandes no que nos achegaremos precisamente á interxeracionalidade como elemento singular dentro do folclore: pasado, presente e futuro das ruadas nas que desaparece a división etaria. Descubriremos cales son as claves para afianzar estes espazos e como contribuír desde o ensino a fornecer códigos que permitan o funcionamento actual e futuro deste fenómeno de lecer.

Imaxe de Xurxo Fernandes para Bibliosons

Dende Bibliosons conversamos un anaquiño, para coñecer máis polo miúdo ao creador e artista coruñés, Xurxo Fernandes, que ten un merecido recoñecemento como etnógrafo da música de tradición oral galega, da que beben proxectos artísticos como ‘Radio Cos’, e tamén destaca como intérprete da música urbana dos xudeus do imperio Otomán, no que está baseado o seu personaxe de Jako o Muzikante.

B. En Levaino! o teu último e exquisito traballo pódese dicir que conflúen a túa vertente investigadora e a interpretativa e exploras a conexión existente entre a tradición oral de Galicia coa do Mediterráneo Oriental. Eu persoalmente no primeiro no que reparo é no título, paréceme que transmite forza e moita mensaxe atrás del. Cal é o verdadeiro significado de Levaino!?

X. “Levaino!” é unha exhortación a levar connosco a nosa identidade alá onde vaiamos. Nun mundo no que vivimos en minoría impregnados pola globalización é un grande reto manter a nosa esencia e ao mesmo tempo estar abertos e ser permeábeis ao universo que nos rodea. Un traballo ben dificil: non habitar guetos mentais nin diluírse na corrente que arrastra as masas.

B. Levaino! ofrece doce temas que recolleches en Coristanco (A Coruña), Samakov (Bulgaria), A Mezquita (Ourense), Salihli (Turquía), Tordoia (A Coruña), Larache (Marrocos) e Tel Aviv (Israel). Entendo que entre a música da terra e a da vertente Mediterránea a diferenza é notable, pero, que características diferenciadoras sinalarías entre as cantigas da Mezquita e as de Tordoia por exemplo? E os toques de pandeireta?

X. A música tradicional ,igual que a língua, é un contínuo ao que nós lle asignamos unhas divisións para poder encaixalas nos nosos esquemas mentais. De modo que as diferenzas que pode haber entre as cántigas de Tordoia e as da Mezquita dependen do lugar onde se sitúe o interlocutor. A min persoalmente quédame máis próximo Tordoia, un concello que explorei moito grazas ás gravacións de campo e co que tiven un vínculo laboral moi estreito, de modo que as músicas da Mezquita – e non é polo nome- parécenme máis exóticas. Seguro que á xente da Mezquita Tordoia sóalle a grego…hahaha. Galicia é moi grande! No plano musical a dispersión populacional que hai na Galiza favorece a diversidade e a riqueza de melodías e toques de pandeireta, sen dúbida. O feito de que haxa diferenzas no toque entre aldeas que teñen dous quilómetros de distancia dános unha idea da magnitude do tesouro que temos entre mans.

B. Por certo, esa conexión entre a tradición galega e a de todos eses países que mencionamos na pregunta anterior, que curiosa non? É que a música de raíz ten estas similitudes en xeral entre países ou hai algún vínculo especial nestas para cadralo todo nun disco?

X. Como ben dis as músicas de raíz teñen algo en común. Alén da súa xénese estritamente musical, pasaron por varias peneiras: o tempo, a memoria e a aprobación popular. Pero ademais disto eu vexo que a tradición oral de Galiza está vencellada á oralidade norteafricana e mediterránea: comparten o mesmo modo de entender a voz e as percusións de man. Un vínculo que non está moi explorado e que me interesa pór enriba da mesa aproveitando a miña experiencia na investigación de dúas realidades músicais: a galega e a da comunidade sefardí de oriente.

B. Parece que na actualidade estamos a vivir un auxe do folclore e da música de raíz galega, o exemplo máis evidente recén o acabamos de vivir co fenómeno Tanxugueiras, pero pensas que veu para quedar ou que pode ser unha moda pasaxeira?

X. Cal é a moda pasaxeira? O auxe do folclore ou a música das Tanxugueiras? Espero que ningunha. O folclore en Galicia pasou varias veces por este punto álxido. Nos anos 60 a empresa Butano S.A. organizaba un concurso itinerante de muiñeira que reunía en Compostela a máis de 35000 persoas para asisitir á súa final. Sen redes sociais. Nos anos 90 o concurso de pandeireteiras de Xacarandaina tiña ocupado o teatro Colón da Coruña durante tres fins de semana seguidas con fileiras quilométricas que daban a volta aos xardíns de Méndez Núñez para asistir ao evento. O fenómeno non é novo pero temos unha memoria moi fráxil, o pé coxo do folclore.

B. No faladoiro da Biblioteca Fórum achegaremos á interxeracionalidade como elemento singular dentro do folclore, practicamente o único ou un dos poucos fenómenos de ocio no que conviven diferentes xeracións. Quixera que nos contaras que situación están a vivir na actualidade as ruadas, imaxino que coma a todos os fenómenos sociais e de lecer se viron afectados pola pandemia, pero hai recuperación actualmente?

X. Parece que si, a xente está participando moi activamente nas propostas que van aparecendo. Penso que levan bo camiño. Pero tamén hai que redefinilas. Para saber que é unha ruada hai primeiro que destilala e pór enriba da mesa os elementos importantes que non poden faltar para evitar que se convirtan, por exemplo, en sinónimos de festival onde a participación espontánea brilla pola súa ausencia ou festa convocada pola “comisión de festas”con grupos que tocan de balde.

B. Que papel xogan realmente as ruadas e as foliadas na trasmisión e conservación do patrimonio cultural oral galego?

X. Por agora o papel na conservación e na transmisión é escaso, sendo que ese papel hoxe en día xógano as asociacións culturais en exclusiva. Ademais disto, as ruadas de hoxe en día están carentes duns códigos que permitan esa transmisión dun modo voluntario e natural, como pasaba antigamente. Hoxe o escenario mudou totalmente pero os códigos non se actualizaron, senón que desapareceron. Un traballo pendente.

B. Sabemos que comezaches dende moi noviño a túa andaina percorrendo Galiza e realizando un traballo de campo valiosísimo que precisamente é o que agora se reflexa nos teus discos, pero quen foi realmente para ti esa persoa “interxeracional” que che transmitiu o amor e interese pola música tradicional?

X. O meu interese na música tradicional veu pola língua, polo tanto as primeiras persoas que me fascinaron eran meus avós. A outra referencia é a xente maior que me ensinou tan xenerosamente.

B. E como cres que será a transmisión interxeracional de agora en diante? Cando sexa a nosa xeración a que teña que transmitir a tradición galega sen tela vivido como a viviron as nosas avoas e avós.

X. Nós temos que contarlles como era o mundo sen internet e sen teléfono móbil, a música xa escoitan por Spotify… hahahahaha…

Moitas grazas Xurxo e moitos éxitos!

Suellen está bébeda

“Suellen está bébeda” unha das frases máis coñecidas do mundo da dobraxe da CRTVG dá nome a un dúo de punk rock coruñés que realizou o seu primeiro concerto aló polo 2013 e que hoxe segue loitando por permanecer en escena ainda que non sexan tan coñecidos como a mítica frase.

Se non sabedes de quen falamos, tedes a oportunidade de velos hoxe sábado ás 22:30, estarán tocando en directo no Pub Cazuza da Coruña. En Bibliosons falamos con eles.

¿ Por que elixistes ese nome tan característico?

Estábamos hartos de ponernos los típicos nombres “apolíticos” del Punk. Teníamos en mente muchos pero no nos convencía ninguno. La semana en que elegimos ese nombre había fallecido J.R., y entre cerveza y cerveza surgió la conversación sobre esos dos temas. Alguien dijo: “Suellen está bébeda”, nos gustó, y así se quedó.

Por certo, ¿de quen bebedes vós?, ¿cales son os vosos grupos de cabeceira?

Principalmente lo que más nos gusta es el Punk-Rock de los 80, aunque nos gustan muchos estilos y grupos musicales, así que sería un poco difícil decirte cuáles son nuestros grupos de cabecera. Tenemos hasta una versión de Boney M. y alguna de los Chunguitos escondida por ahí.

Tocar punk rock con só dous integrantes no grupo debe resultar cando menos complicado, ¿foi unha elección ou non atopades máis xente que se sume ao proxecto?¿cómo vos apañades á hora de tocar?

Es más fácil de lo que te imaginas, aunque a veces requiere mucho esfuerzo.
En los grupos con mucha gente siempre suele haber discusiones, eso lo sabemos por experiencia, así que cuanta menos gente haya en un grupo mejor. Tuvimos varios baterías, pero…los baterías están todos locos. Nos apañamos perfectamente los dos solos.

Imaxino que tocades nos voso temo libre pero ¿que proxectos tedes en mente? ¿Novos concertos? ¿Gravación dalgunha maqueta?

Tocar todos los conciertos que se puedan, y si es posible a la larga grabar un disco.

Para a xente que se achegue a vervos este sábado ao pub Cazuza, ¿Qué se vai atopar?

“Eran dos tipos requetefinos, eran dos tipos medio chiflaos, eran dos tipos”.

Superoito: “Somos o círculo Podemos do rock&roll”

Entre A Coruña e Santiago está Ordes e de alí son Superoito. Tres rapaces que tocan rápido, bailan ben e fano en galego. En menos de un ano sacaron un disco con trece temas e dous videoclips, percorreron case un cento de escenarios e teñen no forno un segundo álbum que presentarán en canto cheguen ós cen concertos. Son así de punkies. Nin máis nin menos. Gianne é o cantante e guitarra da banda.

Bibliosons: Frenética traxectoria a que leva Superoito, ¿cres que é hora de afrouxar ou ides manter o ritmo?

Gianne: Bueno, queremos aceleralo un pouco máis! (risas). Cando empezamos era máis duro mantelo, estabamos os tres sós e facíasenos difícil compaxinar a actividade do grupo cos nosos traballos persoais. Agora somos un equipo: fichamos con Antía Pimentel (a nosa manager) e é ela quen fai por nós todo o que non é tocar, quítanos moito traballo de encima e temos máis tempo para descansar e pensar noutras cousas. Tamén está Iago da nosa produtora Busaco Contratacións (Cangas), que viaxan con nós a todos lados e son quen miran que nunca nos falte de nada e Producciones Genéticas que nos axudan en temas de promoción e publicidade a grandes niveis. Logo está Madrindie Producciones, unha discográfica madrileña coa que firmamos contrato non hai un mes.Todos están traballando moito e poñendo da súa parte e nós non imos ser menos…

 B: “Non sabes bailar” é o nome desta xira, ¿aprendestes por fin a movelo esqueleto despois de tantos concertos?

G: Bueno, sempre presumimos de bailar ben, pero sendo sinceros por unha vez, aquí oúnico que baila ben son eu. Xabi e Glenn fan o que poden. A eles parécelles que bailan ben pero dan bastante pena. Doulles a razón para non desilusionalos. Hai que querelos así.

 B: Acabades de sacar un tema en castelán, “Deja el nacionalismo y bésame ya”. Cóntanos, ¿de que vai a historia?

G: É unha canción que nos excita moito e por iso a quixemos ensinar. Imaxínate a Beiras chegando tarde á casa despois dun día duro de traballo e a súa muller cantándolle isto. Non lle puxemos Anova Irmandade de nome ó grupo porque non lle cadrou.

Para este disco temos unha liña temática concreta, sabemos o son que queremos e imos ir a por el sen dar voltas.

 B: E o seguinte paso é o novo disco. ¿Que nos podes avanzar de momento?

G: Para este disco temos unha liña temática concreta, sabemos o son que queremos e imos ir a por el sen dar voltas. Escoitamos moita música nova, descubrimos novos grupos que nos flipan por colores e temos novas referencias. Imos intentar que todo o que vivimos neste primeiro ano sirva como punto de partida para o seguinte e neste punto de partida non van faltar as referencias picarescas e os ritmos de cintura.

B: Disco, por certo, de descarga gratuíta, ¿non si?

G: Por suposto. A situación económica xa é bastante dura para moita xente como paracanto máis facerlle pagar pola música, que ó final se fai para ser escoitada. Se nos desen a escoller entre vender millóns de discos e facer dez concertos ou non vender ningún disco e facer outros cen, collemos a furgoneta mañá mesmo.

 B: ¿Vanvos as etiquetas musicais ou non? Digo porque falades de música surf, pero iso é moi amplo, ¿non?

G: Claro, o de música surf é un conxunto. Unha actitude máis ca unha secuencia de acordes ou melodías. É a forma de pensar máis libre que hai: fago o que me apetece, cando me apetece. Nese aspecto non nos poñemos ningunha limitación e de aí o da música surf.

B: Un estilo similar por certo ó de outros grupos galegos como Terbutalina, por exemplo. ¿É un dos vosos referentes?

G: Terbutalina é un bo grupo. Gústannos e procuramos ir ós seus concertos sempre que podemos e cando hai ocasión aínda lle caen unhas bailas. De aí a que teñamos referencias, non sei; podemos parecernos nalgunhas cousas, pero non deixa de ser unha banda máis das moitas que nos influencian día a día.

 B: Falando de bandas, compartistes cartel fai nada con Novedades Carminha en Vigo.¿Como foi?

G: Foi como se esperaba. Esgotáronse as entradas e a xente conectou moito con nós. Novedades Carminha son o mellor exemplo de que a música sempre agradece o tempo que lle dediques. Respectamos a súa música tanto como disfrutamos dela. Estes si que son unha referencia e non só musical, tamén persoal. Amigos de toda a vida. Saúdos para eles!

 B: Estamos falando, ademais, dun grupo de Ordes, vila da que saíron moitos outros coma Dios Ke Te Crew ou Kastomä. ¿Que vos dan de comer na comarca para saír tan artistas?

G: En Ordes somos moi cabezóns. Canto menos nos axudan, máis loitamos para saír atocar. Non é que o apoio do concello non exista, é que o concello impide que saian máis grupos. O talento sobra e será por isto polo que non nos damos por satisfeitos nunca.

B: Esgotastes as 500 edicións físicas do voso primeiro traballo na primeira semana,gañastes o premio Correlingua da música en galego e a produtora discográfica Sony Music recóllevos no seu catálogo musical.¿Subíusevos a fama á cabeza?

G: Non o creo. Aprendémolo todo de grupos mellores ca nós e máis humildes. O Correlingua, os discos esgotados e ata fichar por Sony son premios a tanto traballo, atantas horas e quilómetros andados e dedicados á musica neste último ano. Mais iso non cambia quen somos nós mesmos, nin como somos coa nosa xente.

 B: Éxito masivo tamén o voso nas redes sociais. Son moi importantes a día de hoxe, ¿non cres?

G: Desde logo. De feito, antes de ter o grupo só utilizabamos o ordenador para Spotify mais agora, aforramos moitísimos cartos facendo os carteis dixitalmente.A nivel de promoción é brutal: eficaz, rápido e gratuíto.

B: ¿Como se ve todo dende enriba dun escenario?

G: Normalmente cando nos subimos ós escenarios vemos pouco (risas). Individualmente temos as nosas opinións, mais como grupo preferimos non adoptar un carácter reivindicativo. Somos músicos e facemos música, o resto deixámolo para debate da xente que estudou máis e bebeu menos.

B: “Non nos representan” é un dos vosos temas. Que nos podedes contar del

G: Ese tema é unha mera escusa para invitar ó noso amigo Esteban Rodríguez a tocar a gaita. Compartimos épocas moi boas con el en Brisas do Quenllo, a asociación de música tradicional da Pontraga, en Tordoia, e con outros moi bos amigos e amigas que aínda mantemos. Somos o círculo Podemos do rock&roll.

B: ¿De que conquista estades máis satisfeitos como grupo?

G: Do público. O noso maior premio. Calquera outro recoñecemento está por debaixo. Esta resposta pode parecer un aceno de peloteo fácil pero é certo. Sendo honestos, tocar moito e esgotar entradas tantas veces é o maior dos premios.

B: ¿E que soño vos queda por cumprir? O máis inmediato, por elixir un…

G: Algún día tocaremos con Nada Surf. É o noso grupo cabeceira. É o único disco que temos na furgoneta para cando imos tocar, soou durante tantos e tantos quilómetros que algún día acabaremos por tocar con eles!

B: Moitas grazas.

G: A vós.

 

Sacha Na Horta

Hoxe é 25 de novembro, o Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller (ou DIEVCM), que foi aprobado pola Asemblea Xeral das Nacións Unidas na súa resolución 54/134 o 17 de decembro de 1999.

Cos obxectivos de concienciar e erradicar este grave problema que é unha eiva para a sociedade son moitos os actos que se celebran por todo o mundo e dende todos os ámbitos. A música tamén ten moito que dicir ao respecto.

En Bibliosons falamos con Mané de Sacha na Horta (grupo nado no 2007 e que se deu a coñecer logo de gañar o concurso “A polo ghit” organizado por Radio Galega e Vieiros) sobre o grupo e a súa postura sobre a violencia de xénero.

Que ao frente de Sacha na Horta estean 4 voces femininas parece algo ben significativo. Cal é a postura do grupo a respecto da violencia de Xénero? Que Sacha na horta tenha quatro vozes de mulheres à fronte é bem significativo e bem consciênte. Para falar da nossa postura ante a violência de gênero poderiamos só dizer a palavra INACEPTABLE ou extendernos num inmenso tratado onde falar da nossa repulsa e raiba ante todas as dimenssons dessa violência, dende a simbólica à estrutural, do verbal ao físico. É um fenómeno complexo e moitas vezes moi sutil.

Mas tm poderiamos empregar o exemplo do nosso propio grupo. Somos 4 mulheres que compartimos o mundo/banda com 5 homes e no que tentamos respeitar os desejos e necessidades de todas. Onde se celebra que quatro vozes, quatro mulheres diversas assumam o protagonismo de comunicar as mensagens que Sacha na horta quere espalhar polo mundo com a linguagem da música. Onde nos apoiamos para enfrentar as dificuldades…em fim, um mundo mais justo onde tranformar a violência em apoio mutuo.

Por que sodes sachadores? Em boa parte polo anteriormente exposto. Porque para nós sachar, a parte de conectarnos com a terra e com a terra na que vivemos é também um exercicio consciênte, umha atitude vital. Falamos de “sementar o futuro” e para isso fai-se preciso sacha-lo, actuar e dar-lhe os coidados que precisa para que poida medrar e dar bos froitos 😉

E se se fai a ritmo da música todo trabalho é mais levadeiro 😉

Que queredes reinvidicar co feito de levar sempre a bata de traballo no escenario Sempre dizemos que a bata é um signo de identidade da banda que nos conecta tanto com a clase trabalhadora, as labregas, operarias, marinheiras, etc., como com outro dos nossos grandes referentes que som as mulheres trabalhadoras que nos precederom e às que procuramos rendir homenagem como exemplo de loita, de dignidade, de coidados, etc.

A dia de hoje a bata é quase como umha segunda pel 😉

Para cando novo traballo? estades traballando nalgo novo? Estamos moi ilusionadas e com ganas começando um novo processo creativo para poder ter novo espectáculo e novo disco para finais do ano que vem mais ou menos. E mentres tanto, combinando-o para seguir sementando a re-evoluçom com a difussom do atual disco e espectáculo HortaRevolution.

Cal é a próxima cita onde poder vervos?Pois a ver se arghalhades algo pola Corunha que temos moita gana de tocar por essas terras! 😛 A proxima cita ainda nom tem data mais a intençom é fazer umha pequena gira de inverno por salas e se cadra tm algum festival que, por fortuna, cada vez começam antes..que se nom o inverno fai-se moi longo.

 

 

Agoraphobia: “O punk sempre o levas nas veas, non se pode fuxir del”

Agoraphobia son 5 mulleres roqueiras que veñen de Boiro (A Coruña). A banda nace no ano 2006, coma un cuarteto de amigas de instituto que compartían o gusto pola música punk e as ganas de facer as súas propias cancións. En Bibliosons falamos con Aislinn (guitarra)

 Acabades de gravar Dirty Little Things. Como o podedes presentar?

Dirty Little Things poderíase presentar coma o froito do gran esforzo e da ilusión de cada unha de nós. No disco ademáis recóllese a evolución da banda e o concluír dun proceso creativo que comezou no mes de marzo do pasado ano cando se incorporaron as novas integrantes.

Un disco que gravastes grazas a un concurso. Que significou o feito de gañalo para vós?

Cando nos enteramos de que gañaramos o concurso de Vodafone non dábamos creto, creo que nos costou semanas asimilalo, ata que nos atopamos gravando no estudio. Significou por suposto a oportunidade de gravar un disco con grandes profesionais e darnos máis a coñecer. Foi maravilloso.

Un disco que gravades despois de 8 anos tocando. Como evolucionou Agoraphobia nese tempo?

A verdade é que personalmente se me fai raro pensar en oito anos tocando! Para min o tempo pasou voando e Agoraphobia converteuse nunha faceta máis da miña vida, inherente a todo o que fago.Como banda a evolución foi bestial, certo é que comezamos no 2006, eramos unhas rapazas con moitas esperanzas con respecto ao futuro, por iso as nosas letras eran reivindicativas e acompañábamolas dun punk nacido do máis auténtico ‘faino ti mesmo’ posto que ningunha de nós tiña a máis mínima idea de música; pero si tiñamos moitas ganas de crear. A banda estivo nesa onda un par de anos pero cos cambios importantes que se producen nesas idades (como asistir á universidade) deixamola un pouco abandonada, asi foi indo uns tres ou catro anos, tocando de cando en cando, ensaiando o que podiamos… ata que finalmente algunhas das antigas compoñentes non poideron continuar.

Foi logo unha evolución en canto a integrantes e á propia música en sí?

Si. Recordo que foi a finais do ano 2012 a Susana ( a cantante) e a min plantexábasenos un tremendo dilema, queríamos por tódolos xeitos seguir coa música pero tiñamos unha banda a medias, non sabíamos se quera se decir adeus a Agoraphobia e comezar con algo novo. Sen embargo, pódese decir que somos ambalas dúas persoas moi cabezudas e decidimos tirar para adiante, comezamos a buscar xente e tivemos a grandísima sorte de atopar rapazas coma Paula, Lucía e Sabela, quenes nos aportaron moito coma músicos e coma persoas. Aí plantexamonos a banda de maneira diferente, a composición era outra e nós coma persoas sufriramos unha tremenda evolución, foi cando comezou o garage e a inspiración cinematográfica de tódalas cancións. Por todo iso nos gusta decir que Agoraphobia (tal como é agora) leva existindo pouco máis dun ano. Iso si, o punk sempre o levas nas veas, non se pode fuxir del.

A que soa Agoraphobia?

Agoraphobia soa a Sabela, a Susana, a Lucia, a Paula e a min.  Soa a ferramentas e utensilios de xardinería, a gasoil, a polvo e a garaxe, a cervexa, a palomitas e a cine serie b. A todas esas cousas que nos rodean cando damos forma a cada canción, e tamén por suposto ás influencias musicais de cada unha de nós (que son moitas).

O nome vén dun tema dos estadounidenses Incubus. Por que esa canción?

Creo que simplemente porque nese momento nos apetecía, parecíanos graciosa a paradoxa de tocar ante a xente e ser ‘agorafóbicas’. Agora e ainda máis curioso posto que somos dúas psicólogas no grupo, parece que o nome nos persegue.

[Agoraphobia significa medo ao medo] A que lle tedes medo?

A verdade ter medo ao medo… parece bastante intelixente non? Eu teño medo a moitas cousas, elas non o sei. Probablemente a que isto se remate.

Pero 5 mulleres roqueiras coma vós ben poden facerlle fronte ( a eses medos)

Cando estamos xuntas é certo, parece que lle podemos facer frente a case todo, temos un verdadeiro espíritu grupal; collemos brío e protexemonos unhas ás outras.

Como traballades xuntas. Entendédesvos ben para compoñer?

É un proceso que ‘flúe’, ten o seu propio flow. Normalmente son eu a que leva a idea principal pero sen elas, nunca chegaría a ser canción. Cando lles mostro algunha idea sempre saben poñer en música o que estou pensando ou, se cadra facelo aínda mellor. Son unhas xenios, e creo que falamos todas a misma ‘linguaxe’.

Por que en inglés? porque os vosos comezos foron en castelán.

Se cadra é un problema pero, escribir en inglés fáiseme máis sinxelo. Escribir en castelán ou galego é máis duro, a xente comprende perfectamente a mensaxe, cando o cantes ou o escribas tes que pensar en que entenderán sen esforzo todo o que estás a dicir, require un nivel máis de apertura persoal.

Despois deste disco cal é o próximo paso de Agoraphobia (concertos, festivais)?

En agosto estaremos no Castelo Rock e no Brincadeira, temos tamén máis concertos que iremos anunciando nas redes sociais. En septembro voltaremos a tocar na Coruña nun concurso da Deputación; e aínda nos queda moito moito por facer, agora acabamos de comezar a nosas andadas coa productora Dotbeat e creemos que faremos un gran equipo, temos ganas de sorprendervos!

Algo pendente

O seguinte disco

Un soño por cumprir

Xirar por EE.UU

Que significa a música para vós?

Todo, acompáñanos todo o día, tódos os días.

Serve para protestar tamén? Contra que quere protestar hoxe Agoraphobia?

Sempre serve para protestar aínda que a mensaxe non sexa sempre 100% directa, creo que cos anos gañamos un punto de acidez,de ironía. Non nos gusta a sociedade tal e como está, pero, a quen lle gusta?. Centramonos moito en tratar temas moi audiovisuais pero tamén nos interesa a idea da igualdade de xénero. Digan o que digan iso esta aí, e ás veces é ainda peor ca antes porque como non se pode discriminar de maneira directa faise de maneira indirecta, o cal e máis difícil de erradicar. Está claro que todo ten as súas vantaxas pero cando eres muller sempre tes máis que demostrar. Cando fixemos o libreto do disco prefirimos non adxuntar ningunha foto nosa,queriamos que a xente escoitase as cancións sen saber se eran homes ou mulleres os que tocaban (sen contar a voz que é claramente feminina), foi unha especie de experimento e tamén de reivindicación.

Hoxe tocades na sala Mardi Gras da Coruña dentro do Festival Rockin’ Girls A cita é ás 22 h., que tedes preparado?

Estaremos acompañadas dun grupazo madrileño, os Árida. Temos pensada unha noite de auténticas mulleres roqueiras! Non volo podedes perder!