Lista Reprodución Fórum: os máis prestados

Xa entrados no mes de febreiro, pasado o día dos namorados e chegando o entroido mais antes de meternos noutros mesteres, na Lista de Reprodución Fórum non nos esquecemos que aínda tiñamos pendente a selección dos máis prestados do 2021.

Botar un ollo aos datos sempre é bo para coñecer un pouco máis de preto os gustos das nosas usuarias e usuarios, algo que dende hai un tempo na Lista de Reprodución Fórum xa é todo un referente. O resultado sen embargo non deixa de sorprendernos e emocionarnos a partes iguais, unha composición do máis ecléctica onde caben infinidade de sons que, confesamos, conseguen arrincarnos algunha que outra brincadeira á hora de confeccionala.

A cousa comeza animada ao ritmo da raíña da rancheira, a grande Rocío Dúrcal e o seu inesquecible “Me gustas mucho”. A canción do nome homónimo, converteuse no primeiro sinxelo do disco, e no gran éxito deste álbum, alcanzando importantes vendas tanto en España como en Latinoamérica. Tal foi o éxito que conta con numerosas versións, entre elas a do grupo infantil Parchís ou a da Década Prodigiosa entre outros. Un tema moi acaído para os amantes da verbena que por fin este ano parece que van poder desfrutar.

Imaxe da portada do disco Me gustas mucho: todos los grandes éxitos

E para ir de festa tamén podemos facelo a ritmo dos santiagueses Malandrómena e o seu “Cada can que lamba o seu carallo” que conxugan vangarda e poesía urbana para ofrecer unha mestura de estilos capaz  de animar ao máis parado.

Non hai que esquecer que xunto con “Os corenta e oito nomes do inimigo’, ‘Cada can que lamba ou seu carallo’  publicados á vez en 2016, foron elixidos discos nacionais do ano ex aequo na tradicional lista que publica a revista especializada en música Rockdelux.

Pero como non todo vai ser festa, na lista tamén hai oco para a música máis tradicional e o folk de Luar na Lubre e os cantos tradicionais e místicos do cantautor leonés Amancio Prada. Sen palabras nos deixa o seu “Campanas de Bastabales”.

Que entre os máis prestados figuren nomes como Rosa Cedrón, Guadi Galego e por suposto as de sobra coñecidas e admiradas Tanxugueiras non fai máis que confirmar o bo momento que está a travesar a música popular e de raíz. Pero por suposto a lista segue, e non estabamos de chance cando deciamos que era do máis ecléctica posto que se suman nomes como Nathy Peluso, Dua Lipa ou Sidonie.

Aquí cha deixamos ao completo, bótalle unha escoita, desfrútaa e compartea. Os discos coma sempre telos a túa disposición para o préstamo na Biblioteca Fórum.

Lista Reprodución en Spotify

Rocío Dúrcal – Me gustas mucho,  Nada Surf – Never not together, La M.O.D.A – Ninguna ola, Sidonie –  El regreso de abba,  Guadi Galego – Costuras,  Fiona Apple  –  Fetch the bolt cutters, Bruce Springsteen – Letter to you, Dua Lipa – Future Nostalgia  , Tanxugueiras – Contra [punto], Nathy Peluso  –  Calambre, Sinéad O’Connor – So far_the best of Sinéad O’Connor ,  Iván Ferreiro – Cena Recalentada, Luar na Lubre – Extra Mundi, Soleá Morente – Lo que te falta,  Amancio Prada – Trovadores, místicos y románticos, Malandrómena – Cada can que lamba o seu carallo, Rosa Cedrón – Entre dous mares, Siniestro Total – Trabajar para el enemigo, Amaral –Amaral,Andrés Suárez – Mi pequeña historia

Música galega en feminino

O pasado sábado 24 de outubro o Teatro Principal de Santiago de Compostela foi un dos escenarios que acolleu os actos de homenaxe á escritora Begoña Caamaño logo de cumprirse o primeiro ano do seu pasamento.

O acto no Teatro Principal congregou a ducias de artistas e achegados da escritora. Unha trintena de artistas fixeron memoria con música e creacións videográficas con Begoña sempre como protagonista.

Uxía, Mercedes Peón, Alba María, Habelas Hainas e De Vacas non faltaron á cita. Dende Bibliosons facémonos eco da homenaxe e aproveitamos para facer a nosa particular recomendación musical porque ademáis do merecido recoñecemento á escritora o acto serviu tamén para deixar constancia do bo momento que atravesan as voces femininas no panorama musical galego.

Nomes coma os de Uxía  ou Mercedes Peón son de sobras coñecidos por todos, e de Alba María xa temos falado aquí noutras ocasións. A quen queremos resaltar desta volta é á formación De Vacas, o proxecto musical de Faia Díaz, Inés Salvado e Paula Romero, ó que decidiron incorporar a Guillerme Fernández porque é un referente a nivel musical, e ademais amigo seu. Déronse a coñecer a través de internet cunha sorprendente versión do Gangnam Style, de Psy. O grupo transforma música disco en pezas vocais que cantan en galego e aportan sen dúbida un alento fresco e divertido ao panorama nacional, tan necesario nos tempos que corren.

Habelas Hainas pola súa banda, é un grupo folk composto por catro rapazas, Arantza Alfaia (tamboril, bombo, darbuka, caixón flamenco), Jara Ortiz (voz, bombo, pandeireta, crótalos árabes), Patricia Gamallo (gaita, saxo alto, pandeiro), Sandra Tamayo (acordeón, gaita, pandeiro). Comezaron a súa andaina no 2009 cunha versatilidade que as leva a a explorar outros eidos artísticos como a teatralidade e as artes plásticas e visuais facendo de cada espectáculo algo diferente e senlleiro pero o punto de partida é a música tradicional e de raíz.

Ámbalas dúas formacións merecen moito a pena, así que se tedes ocasión de velas en directo non a desaproveitedes e non o decimos somentes nós, Uxía fai unha crítica das novas voces de mulleres na música galega onde fala ademáis destas, doutros nomes que están dando moito que falar coma as Agoraphobia, Mónica Denut ou Wöyza.

Samarúas abre a sexta temporada de Os Xoves na Sagrada

Disque a Costa de Morte é terra de naufraxios. Pero esta comarca coruñesa ten moitos máis aspectos, e moitos máis positivos, que os naufraxios que a marcan. Ben é certo que se é terra de naufraxios, é tamén terra de navegantes, e necesariamente navegantes ben curtidos e intrépidos para atreverse con esas axitadas augas. Con toda seguridade esta valentía e pericia marca o carácter dos habitantes destas terras. Ben o saben os compoñentes da banda que vai iniciar a sexta temporada de Os Xoves na Sagrada.

Samarúas está formado por mozos e mozas da Costa da Morte e da Coruña, outra terra ben batida polos mares e que sabe da súa bravura. Xente nova que malia a súa idade –móvense entre os 17 e os 24 anos– teñen sobradamente demostrada a súa valentía á hora de navegar polas augas, tamén axitadas en ocasións, da música. Malia a súa idade son navegantes –músicos– experimentados, porque os escenarios forman parte da súa vida desde nenos.

Gravando con Fernando Barroso – Producións do Cuarto Baleiro

Vimianzo, Baio, Camariñas e A Coruña, son os lugares de orixe destes seis músicos que desde o 2013 uniron os seus talentos para formar Samarúas, un grupo que eles mesmos definen como de folk tradicional galego, pero cun toque persoal propio. A través da gaita, a percusión, o acordeón, o violín, a guitarra e –por suposto– a voz, recrean un ambiente musical con reminiscencias mariñeiras –por algo as súas orixes están entre dous faros, a torre de Hércules e o Faro Vilán– pero sen esquecer que están en terra. Non en vano o seu nome, Samarúas, vén da linguaxe dos vellos canteiros galegos, –latín dos canteiros ou verbo dos buxas– que se chamaban, entre eles mesmos, samarúas.

“Poderosos ‘gadomos’ dos ‘samarúas’ canteiros
que sosteñen as ‘xarufas’ e antergas cidades
semellantes a barcos pantasmas na noite
ao ‘aniscar’ a ‘usca’ na ‘raula’.”
Celso Emilio Ferreiro, “Longa Noite de Pedra”

Non se trata de un grupo folk ao uso. Eles mesmos recoñecen que optaron por unha música de fusión, modernizando a tradición folklórica con outros estilos máis actuais, dando lugar a unha visión musical “costadamorteoceánica”, como ben os definiu Nonito Pereira na súa presentación do grupo.

O concerto na biblioteca Sagrada Familia será o xoves 23 de abril –coincidindo co Día Internacional do Libro– ás oito da tarde. E, como sempre, a entrada é libre ata completar a capacidade. Xa o tedes ben apuntadiño nas vosas axendas?

Niño y Pistola: fin dunha etapa

Por se algún despistado ainda non se enterou, dende Bibliosons facémonos eco da mala noticia para o panorama indie galego e español que xa se filtraba a comezos do mes pasado, a banda Niño y Pistola sepáranse.

Os tempos mudan, facémonos maiores e os nosos compromisos vitais marcan unha serie de camiños que non podemos atallar

Así explican Niño y Pistola no seu web a decisión de se disolver logo de dez anos de actividade.

Poderiamos facer un par de remendos, pór uns parches para facer que a banda siga un par de anos, pero sería como nos enchufar a un respirador, e realmente parécenos unha solución ridícula

Chega así a fín da banda galega de de folk rock, creada en 2004 en Baiona que nos seus comezos primaba o son das guitarras acústicas chegando a ser moi similar ó son de Violent Femmes ou de Arizona Baby. As súas influencias máis evidentes eran bandas clásicas como The Beatles ou The Kinks. A partir do seu terceiro disco o son da banda electrificouse e achegouse máis a un estilo folk-rock americano de corte clásico, tomando como principais influencias o son das bandas da costa oeste dos Estados Unidos como Crosby, Stills, Nash and Young, The Band o The Byrds.

A boa nova é que ainda hai tempo para despedirse deles como se merecen, enriba dun escenario. Haberá dúas oportunidades de ver a Niño y Pistola en directo: o 8 de maio en Santiago (salga Capitol) e o 9 de maio enOurense (Café Pop Torgal, entradas xa esgotadas). As entradas para Santiago están dispoñibles en Ticketea.

Ademáis Niño y Pistola adiantan con Rede Leaf o primeiro tema dos catro que formarán Bye Kid. Bye Kid é o disco de despedida da banda. Publicarano o próximo 5 de maio en Ernie Records nunha edición limitada en vinilo que xa é posible reservar na web de Ernie.

Nas Bibliotecas Municipais tes a túa disposición parte da súa discografía, consulta a súa dispoñibilidade no noso catálogo.

Benditas “Lúas de outubro e agosto”

Recén saído do forno poucas presentacións merece que non se lle fixeran xa. Lúas de outrubro e agosto é o segundo álbum en solitario de Guadi Galego. Un traballo que chega despois de  Benzón (2009) e logo de ter participado en proxectos colectivos tan celebrados como Nordestinas, Espido e aCadaCanto.

Son dez temas, con letras ben reflexivas, cos que a ex-vocalista de Berrogüeto se alonxa do rexistro folk para facerlle as beiras ao pop. En palabras da propia Guadi:

O meu pop de autora é un chisco sofisticado e con cheiro a música popular

O disco saíu á venda o 25 de novembro coincidindo co Día Internacional dos Dereitos Humanos e presentouse de xeito oficial o sábado 6 de decembro no Culturgal, a feira das industrias culturais que estes últimos anos se ven celebrando en Pontevedra.

Unha, que tivo a sorte de coarse entre “bambalinas” puido asistir aos ensaios e á marabilla de concerto cun cheo absoluto de público no espazo da carpa. Tanto pequenos coma maiores gozamos do sentimento que Guadi pon en cada nota. É, sen dúbida, unha das artistas galegas con máis personalidade á hora de cantar.

Foi un deleite sen fin dende o “Mergullei” que xa prometía nas probas de ensaio ata o  “Matriarcas”, toda unha oda en homenaxe ás mulleres galegas que ademais conseguiu un éxito fulminante en Youtube con preto de 15.000 visualizacións en tan só dous días.

Á marxe de polémicas e debates que sairon á palestra sobre o feminismo, logo da publicación do artigo de Helena Miguélez Carballeira, titular de estudos hispánicos na Universidade de Bangor (Gales) e directora do Centro de Estudos Galegos en Gales, e de tantos outros que están xurdindo, “Matriarcas” xa se converteu en todo un himno da muller galega. A letra fala das mulleres como  aleitadoras do mundo e “brillantes activistas da vida cotiá”, unha vida cotiá que, por certo, non necesariamente se restrinxe á doméstica. “Nós pouquiño a pouco ímonos situando, construindo barricadas no país dos alalás” -di Guadi.

Co éxito e a polémica de telón de fondo, sen meternos en máis leas, deixo aquí a miña encarecida recomendación de “Lúas de outubro e agosto”. Un traballo que contentará aos fieis de Guadi porque a pesar de ter un ton diferente ao que nos ten acostumados, conseguimos atopar nel a súa esencia e tamén a quen o escoite por primeira vez, unha combinación tan difícil como fermosa de lograr.

Lista de Reprodución Forum: “Movember”

O mes de novembro a cousa vai de bigotes. O movemento “Moustache-November” (Bigote-Novembro) bate récords de ano en ano. “Movember” é un xogo de palabras entre “moustache” (bigote en inglés) e “November” (noviembre). A súa orixe remóntase a principios do Século XX na cidade de Melboume (Australia), ainda que a súa popularidade foi en aumento de xeito significativo nos últimos 10 anos. Esta multitudinaria iniciativa conseguiu recuperar un símbolo físico de masculinidade, á vez que se promove a recaudación de fondos para o estudio dunha das enfermidades que más vidas barre cada ano en todo o planeta.

O obxectivo é recaudar fondos e aumentar a concienciación sobre a saúde do home, explican dende a web de Movember. Á iniciativa tamén se poden sumar mulleres (Mo Sistas) que axuden aos seus compañeiros (Mo Bros) a deseñar o mostacho. Pero se algo está conseguindo Movember, é sensibilizar sobre os cancros de próstata e testículo.

Na Lista de Reprodución de Novembro facemos o noso particular “movemento november” e desta volta seleccionamos música de homes teñan ou non bigotes.

O grupo  británico de folk-rock Mumford & Sons formados por Marcus Mumford (voz principal, guitarra, batería,mandolina), Ben Lovett (voces, teclado, acordeón, batería), Winston Marshall (voces, banxo, dobro) e Ted Dwane (voces, contrabaixo, batería, guitarra). Ainda que o grupo se formou no 2007, gañaron popularidade no 2010 tocando diante de grandes audiencias e tendo a súa primeira aparición na televisión americana e recibiron dúas nominacións aos Premios Grammy, unha por mellor artista novo e outra por mellor canción de rock (“Little Lion Man”). Babel sube a aposta de Mumford & Sons ainda que sen mudala en exceso. Soa máis brillante, con cancións que tiran a festival folk.

Lonxe queda xa cando os barceloneses Sidonie gañaron un concurso de xovenes talentos na cidade de Hospitalet de Llobregat e polo que foron fichados por unha pequena discográfica independente chamada Bip Bip Records. Marc Ros, Jesús Senra y Axel Pi trasladan coma ninguén o pop psicodélico e o rock alternativo dos discos ao escenario, sempre cuns directos que non deixan indiferente a ninguén. En Sierra y Canadá dan un xiro máis cara a electrónica pero en ningún momento deixa de soar a Sidonie. Articulado a través da relación entre “Sierra y Canadá”, dous robots namorados a destempo o un do outro, o disco presenta estructuras ás que non nos tiña acostumados e un son moito máis sintético.

Borja Laudo é Bigott un tipo bohemio, excéntrico e orixinal, o seu estilo fresco e con alta capacidade compositiva. O seu terceiro  traballo Fin destaca sobre todo polos arranxos e faise notar a presenza da súa parella Clara no coros. Editado por Grabaciones en el Mar, Fin é outra caixa de sorpresas onde todo entra sin ningún esforzo, cos seus pouco máis de vintecinco minutos, nada queda sobreactuado nin finxido a pesar do rimbombantes que poidan resultar os títulos ou as letras.

Aquí vos deixamos a Lista de Reprodución completa. E non esquezas consultar a dispoñibilidade dos discos no noso catálogo para poder levalos en préstamo:

Albert Pla – La diferencia, Bigott – Fin, Bunbury – Hellville de Luxe, Cooper  – Retrovisor, Elvis Presley – The album, Gabinete Caligari – La culpa fue de Gabinete, Guns N`Roses – The spaghetti incident?, George Harrison – Best of dark horse, Javier Gurruchaga – Viva Mondragón, Johnny Cash – At san quntin, Juan Perro – Río Negro,  Jimi Hendrix – Jimi Hendrix, Tino Casal – Todo Casal, La Habitación Roja – Fue eléctrico,  Los secretos – Adios tristeza, Los Suaves – Esta vida me va a matar, Magin Blanco – Ella,  Manolo García – Para que no se duerman mis sentidos,  Marvin Gaye– The Very Best Of, Miguel Bosé – Velvetina, Mumford & Sons – Babel, Phil Collins – Hello, I must be going!, Robbie Williams wiht Pet Shop Boys – Shes Madonna, Rod Stewart – The complete great american songbook, Sidonie – Sierra y Canadá, Siniestro Total – Trabajar para el enemigo

 

Escuchando Elefantes

Escuchando Elefantes son Silvia Rábade e Carlos Tajes.O nome vén da súa canción favorita e precisamente cando a compuxeron estaban a escoitar Elephant, de Damien Rice, asi que dalgun xeito está ligada.

Este dúo coruñés leva varios anos tocando nas rúas da nosa cidade. Foi aí precisamente onde eu os coñecin por casualidade aló polo 2011 nun concerto improvisado na Praza de Lugo. Nada máis escoitalos chaman á atención polo ben que soan, cun estilo que recorda aos mellores grupos de folk-rock.

Unha das máximas que seguen nos seus concertos na rúa é o de non facer unha lista de cancións, senón ir elixíndoas do seu repertorio “segundo as caras que vai poñendo a xente”, é iso precisamente o que máis lles gusta deste particular escenario, o efecto sorpresa.

A liña musical de Escuchando Elefantes vén marcada pola música que escoitan habitualmente os seus compoñentes. “Sempre me gustou a música dos sesenta e dos setenta que é a que sempre escoitou o meu pai”, explica Silvia. Carlos cita a The Band e The Frames como dous dos grupos que son unha referencia fundamental para o grupo.

Un dos momentos que marcou a traxectoria do grupo foi cando o músico irlandés Glen Hansard, un dos compoñentes do dúo The Sweel Season, os invitou a subir ao escenario do teatro Victoria Eugenia de San Sebastián e tocou xunto a eles nun concerto. Hansard vira a Silvia e Carlos cantando na rúa e gustoulles tanto a súa actuación que cando os viu como público no teatro non dubidou en dedicarlles unha canción e facelos subir ao escenario.

O feito de sacar disco Show & Tell co que levan xirando un par de anos cambiou moito para eles e agora os bolos multiplícanselle, chegando a ter que escoller pero nos  que prima por riba de todo a calidade que buscan.

Na actualidade atópanse en plena xira de presentación do seu novo single “Garden’s Road” que formará parte do seu próximo álbum. Poida que os seus traballos non cheguen nunca a milleiros de copias, ou se cadra si, pero coido que merece moito a pena escoitalos.

Na súa web tes toda a información das súas próximas citas.

 

 

Los Crooners: Elvis Costello

Declan Patrick Aloysius MacManus, verdadero nombre de Elvis Costello, nació el 25 de agosto de 1955 en Paddington, Londres (Inglaterra), en el seno de una familia inmersa en el mundo de la música, siendo el hijo único del matrimonio formado por la responsable de una tienda de discos, Lillian MacManus, y un trompetista y cantante de la big band de Joe Loss, Ross MacManus.

Fueron principalmente los sonidos del jazz y la música clásica los que acompañaron al pequeño Declan en sus primeros años de vida. Posteriormente comenzó a escuchar a grupos como los Beatles  y demás bandas británicas.

Se inició en la escena pub-rock londinense a mitad de los 70 desde donde vió llegar como observador privilegiado la New Wave y el punk, movimientos con los que se asoció.

En 1975 MacManus llevaba una aparente vida convencional, casado y con hijo, y empleándose en diferentes trabajos administrativos. No obstante, componía y movía sus maquetas hasta que la independiente Stiff Records le contrató; Jack Riviera, director del sello, le propuso una identificación artística más sugerente, combinando el nombre de Elvis Presley y su segundo apellido materno: Elvis Costello ya era una realidad.

Elvis Costello destacó en su extensa trayectoria como un meritorio y prolífico escritor de canciones, cuyas composiciones tanto se anexaban al arrojo punk o la frescura pop de la new wave como roturaban, desde una perspectiva de comentarista social airado y cáustico, en heterogéneos sonidos como el country, el jazz, el blues, el reggae, el soul, pop o el folk. 

El año 1977 marca la carrera de Costello: a su fichaje por Stiff a inicios de año, le sigue la edición de su primer single Less than zero en abril, y de Alison en marzo, debutando en larga duración en verano con My aim is true, con un significativo éxito de críticas y un moderado éxito comercial (puesto 14 en el Reino Unido, entrando el  Top40 en Estados Unidos).

Un Elvis muy punk

La portada de un Costello con una Fender Jazzmaster  en ristre, enormes gafas de pasta, piernas en cuña embutidas en pantalón pitillo, ecos de Punk y a Buddy Holly  y pose desafiante era una declaración de intenciones. La banda que acompañó la grabación fueron los americanos Clover, conjunto que en aquella época practicaba el country root. Ese mismo verano, Costello reclutó a lo que sería su banda estable, The Attractions, formada por Steve Nieve al piano, Bruce Thomas al bajo y Pete Thomas a la batería. A final de año Jack Riviera funda Radar Records a donde se llevaría a Costello, publicando su último single Watching the detectives ese mismo año.

En los dos años siguientes publicó con el nuevo sello y la nueva banda This Year´s  model, otra colección de singles como fue el  de su debut, con un estilo igual de urgente e intenso pero más crudo y directo, acaso fruto de la escena punk vigente y desligado del pub-rock setentero y músicos de country-rock con los que grabó My aim is true y Armed Forces. Con este último álbum pretendía y alcanzar un reconocimiento comercial más amplio (el álbum y primer single Oliver’s Army lograría el número dos de las listas británicas, mientras que el álbum entraría en el Top10 Estados Unidos). Armed Forces es un disco más complejo y variado musicalmente, tanto en tiempos, estilos y orquestación, igual de irónico y quizá más trabajado en cuanto a letras, y deja entrever lo que será la carrera posterior del Costello maduro de las siguientes décadas.

Tras estos triunfos en vinilo y sus conciertos en vivo, Costello se convirtió en una atracción musical a nivel internacional. Costello cierra los 70 como productor, dejando su impronta en el disco debut y homónimo de  The Specials. Con posterioridad produjo a gente como Squeeze o The Pogues.

De sus décadas posteriores hablaremos en nuestra siguiente cita. Si quieres ir abriendo boca, consulta la disponibilidad de su discografía en el catálogo de las Bibliotecas Municipales.

Ruxe Ruxe en concerto

A sala Capitol de Compostela acolle mañá sábado 12 de abril a presentación de Némesis, o último traballo  e o máis experimental dos 8 oito que levan ás costas os Ruxe Ruxe, nun concerto no que os de Aríns estarán acompañados de Biribirlocke e que presentará Josito Porto.

Os Ruxe  (Vituco Neira, Xan Pericán, Miguel Duarte, Xaco Barona, Carlos Freire e Mahi, batería de Lady Chatarra que estará a substituír a Sevilla mentres o lombo deste se recupera ) son un dos grupos máis significativos do panorama musical galego na actualidade. Levan anos patentando o son punk-folk non só por Galicia senon por fóra das nosas fronteiras tamén. Nas súas letras son capaces de mesturar en perfecto equilibrio a tradicion do país con aspectos sociais reivindicativos. O seu tono de denuncia en moitos casos achegounos a un publico xuvenil tanto do eido rural coma das grandes cidades.

O grupo xorde na aldea de Aríns, preto de Compostela, formado por un grupo de rapaces amigos da escola, alá polo ano 1996 que dan o seu primeiro concerto nun pub, medio enganados xa que daquela nin sequera lle tiñan nome ao grupo. Como bandas influíntes sinalan as clásicas The Clash ou Mano Negra asi como os míticos Diplomáticos de Monte Alto ou os Zenzär.

A etiqueta punk serve para encasillalos como grupo creativo, sempre con ideas, con balas na recámara e con novas metas. Os Ruxe Ruxe seguen coa mesma ilusión que tiveron sempre, despois de 18 anos de existencia, falando do cotián, do que ven, do que lles presta e tamén daquelo que lle interesa ao seu público. Un público que cada vez se fai máis novo nas primeiras filas dos concertos.

Némesis é un traballo conceptual que repasa a historia dalguén que esperta no medio dunha terceira guerra mundial que se manifesta na forma de crise económica. Tres actos nos que se repasan o crime, a corrupción, a rebelión e a falta de saídas. E conta con colaboracións especiais coma a de Esteban dos Falperrys e Skacha e máis Bocixa de Zënzar, que xa saíra no disco anterior e a das pandereteiras Bouba que colaboran nun par de cancións.

Así que se gustas aínda estás a tempo de velos en directo, a cita mañá sábado na compostelá Sala Capitol, despois non digas que non avisamos. Como diría Vituco

“nós sempre estamos preparados para o rock and roll”

E lembra que nas Bibliotecas Municipais podes atopar moita da súa discografía. Consulta a súa dispoñibilidade no noso catálgo

Deusa Tola en concerto

Este sábado 22 de marzo temos a sorte de ter a Deusa Tola en concerto no Auditorio do Forum Metropolitano.

Nada mellor para definilos que o que reza a súa propia biografía:

Deusa Tola achéganos unha odisea musical atemporal, meténdose nas raíces comúns da súa terra natal, Galicia, e dos sons das beiras do Atlántico, pezas do noso repertorio popular mesturadas con cancións emblemáticas dos nosos tempos: os grandes clásicos da música antiga e contemporánea

O grupo está formado por Susana de Lorenzo, voz e armonium e Xoan Piñón, guitarra acústica e eléctrica. Sen dúbida dous músicos de longa bagaxe musical.

Susana de Lorenzo, soprano e profesora de latín e grego compaxina a súa labor docente coa música. Comezou a súa carreira no mundo do pop-rock e foi evolucionando por diferentes estilos. Cun ambiente familiar artístico cultiva, dende moi pequena, xéneros musicais, interpretación, ballet contemporáneo… obtendo numerosos premios e participando en diversas gravacións, ata converterse segundo a crítica nunha das mellores voces de Galicia.

O coruñés Xoán Piñón, ainda que licenciado en mediciña é fotógrafo profesional ademais de músico. Pertenceu a diversas formacións de música experimental, electrónica, rock e folk como Generación 49 e foi tamén un dos fundadores do grupo de folk DOA.

O pasado mes de xaneiro Deusa Tola formaron parte do elenco musical do Festival Implicate que tivo lugar no Teatro Principal de Santiago de Compostela

Asi que se non tedes plans para a fin de semana non perdades a oportunidade de escoitalos en directo, mercando a túa entrada. Lembra que a cita é este sábado 22 de marzo ás 22:30 no Auditorio do Forum Metropolitano da Coruña.

Nas nosas Bibliotecas Municipais temos algúns traballos dos músicos. Consulta a súa dispoñibilidade no Catálogo.