Lista Reprodución Forum: setembro a bo ritmo

Nas bibliotecas tamén temos a inmensa sorte de contar en moitas ocasións coa xenerosidade dos nosos usuarios e usuarias que nos donan parte das súas coleccións. Desta volta, a doazón foi dunha gran colección de discos que abarcan sons e xéneros tan dispares coma Red Hot Chilli Peppers, os grandes éxitos de Queen, boa parte dos traballos de Rihanna e un repaso pola traxectoria do gran Xoel López, dende a formación Deluxe ao seu paso  por Lovely Luna.

A Lista de Reprodución de Setembro ven polo tanto cargadiña de novidades e de estrenos, con fondos recén incorporados á colección que aínda que non son os últimos traballos dos artistas no mercado nunca pasan de moda e toda ocasión é boa para botarlle unha escoita a estes grandes éxitos.

Born To Do It é o primeiro álbum do cantante inglés de R&B-Soul Craig David. Foi todo un éxito en vendas converténdose no álbum de estrea máis rapidamente vendido da historia. Desde entón, Craig David lanzou cinco álbums de estudo e traballou con unha variedade de artistas como Tinchy Stryder, Kano, Jay Sean, Rita Ora e Sting.

Manic Street Preachers é unha banda galesa de rock fundada en Blackwood en 1989. A idea de formar unha banda xurdiu nun principio en 1986, cando foron as conmemoracións dos 10 anos dos Sex Pistols, pero tardaron tres anos en levar a idea adiante. This Is My Truth Tell Me Yours é o quinto álbum de estudio da banda, editado o 14 de setembro de 1998 polo selo Epic Records. O disco gañou o premio ao mellor álbum británico nos Brit Awards de 1999 sendo un éxito comercial e de crítica.

E do País de Gales saltamos aos Estados Unidos, para falar de Nirvana unha das bandas máis importantes da historia do rock. Pese a quen lle pese son un grupo de culto, mitificado, con milleiros de fans ás súas costas e un líder claro, Kurt Cobain. O escaso material publicado non resultou ningún inconveniente para que haxa tres recompilatorios e catro box sets no mercado, Nirvana é un deles foi o terceiro álbum da banda en ser editado despois da morte de Kurt Cobain en abril de 1994, e trátase do primeiro en contar con material de estudio.

A lista complétase con artistas da talla de Patti Smith, coñecida como a madriña do punk, o cantante e pianista inglés de jazz e pop Jamie Cullum, a voz inconfundible de Bonni Tyler e músicos españois coma Alejandro Sanz, Mecano,Vega ou Zahara que a pesar da súa xuventude xa vai polo seu terceiro disco, Santa, no que conta con músicos de Mucho e Fuel Fandango entre outros.

Aquí vos deixamos a Lista de Reprodución con todos os artistas para que a desfrutedes. E se queredes escoitar os traballos seleccionados ao completo non esquezades pasarvos pola Biblioteca Forum e levalos en préstamo!

Amaral – Una pequeña parte del mundo, Andrés Calamaro – El palacio de las Flores, Coti – Canciones para llevar, Craig David – Born to do it, Jamie Cullum – Catching Tales, Deluxe – If things were to go wrong, Evanescence – Fallen, Kt Tunstall – Drastic Fantastic, Mala Rodríguez – Lujo Ibérico, Manic Street Preachers – This is my Truth Tell Yours, Maroon5 – Songs about Jane, Marta Sánchez – De par en par, Mecano – Siglo XXI, Alanis Morissette – Suppossed Former Infatuation Junkie, Nirvana – Nirvana, La Oreja de Van Gogh  – Cometas por el cielo, Paramore –The final Riot!, Queen – Greatest Hits I II & III, The Red Hot Chili Peppers – The Abbey Road E.P, Roxette – A collection of Roxette Hits, Alejandro Sanz – La música no se toca, Patti Smith – Land, Bonnie Tyler – Heart Srings, Vega – La cuenta atrás, Zahara – La fabulosa historia de …, Zaz – Recto verso

 

Viaxando con Ritmo: Madrid

Nuestro viaje musical por el mundo arranca en la ciudad de Madrid.  Situada en las orillas del río Manzanares, donde Felipe II estableció su corte, hasta convertirse en la ciudad que todos conocemos, fue primitiva aldea construida por el emir Muhammed I y su nombre en árabe Mayrit, significa “abundancia de ríos de agua”. Hasta 1083, cuando Alfonso VI de Castilla conquista la población, Madrid sería islámico.

Glorieta Cuatro Caminos 1913

Madrid siempre ha sido una ciudad cultural, tanto en la escena como en la música. Sus teatros siempre bulliciosos reflejaron los gustos sociales en sus distintas épocas. Con el auge de los cafés cantantes en el siglo XIX, el arte flamenco alcanza gran apogeo. En la actualidad la cantidad de tablaos que han perpetuado está costumbre, nos ofrecen la  posibilidad de disfrutar cada noche del flamenco más puro en tablaos como el Corral de la Morería, Torres Bermejas o el café de Chinitas.

Pero si algo hay que destacar es ese fenómeno contracultural que cambió para siempre la imagen de Madrid: la Movida. Los comienzos de lo que más tarde se conoció como la Movida fueron entre 1977-78 alrededor de los grupos musicales de la Nueva Ola Madrileña, primera hornada punk a imitación de lo que sucedía en varias ciudades anglosajonas en esos mismos días. De entre la marabunta de grupos y vocalistas del momento retenemos en nuestra memoria  a Los Secretos con su canción Déjame, Nacha Pop con su Chica de ayer, Tino Casal con su Embrujada, Gabinete Caligari y Cuatro Rosas, Alaska y Dinarama con Perlas ensangrentadas y Ni tu ni nadie y otros grupos como los Zombies, Radio Futura, Los Nikis, Parálisis Permanente, Burning, así como los vascos de La Orquesta Mondragón, los gallegos Golpes Bajos y Siniestro Total y una interminable lista que con mayor o menor fortuna formaron parte de ese conglomerado artístico que formó la llamada Movida.

Pero que sería de los grupos sin las salas de concierto (templos de la movida) que tanto proliferaron en la capital. Salas como Rock-Ola, La Vía Láctea, El Pentagrama “el Penta”, o la Sala Clamores entre otros lugares de reunión.

Pero el  Madrid cultural de hoy se llena de festivales y fiestas en las que la música sirve de conducto universal para disfrutar. En la primavera madrileña se suceden conciertos tanto de música clásica, ópera, zarzuela, el FestiMad, o  el Primavera Pop. Y durante el mes de septiembre, el  Dcode Fest.

En los últimos años Madrid ha desarrollado un importante cartel de un género que hasta hace bien poco no existía: Los Musicales. En 1975 se lleva a escena en España la ópera Rock Jesucristo Superstar, todo un éxito de público. A día de hoy podemos encontrarnos varios de los mejores musicales que triunfan en el mundo: El rey león, Cabaret, Priscilla, reina del desierto, Los miserables…

Pero no debemos de olvidar que Madrid es algo más que música. Sus monumentos, sus jardines, sus museos, su historia (ligada a la historia de España a través de sus reyes y presidentes), no hacen más que acrecentar el deseo de una visita.

Recuerda pasarte por la Biblioteca Forum y hacer tu propia selección musical antes de partir de viaje.

Novedades Carminha: “jódete y baila”

Agora están presentando o seu terceiro traballo, Juventud infinita, pero quizais o título que mellor os define é o do seu segundo disco: “Jódete y baila”. Estes tres rapaces de Compostela fan garaxe, punk e rocknroll, todo metido no mesmo saco. Son críticos, macarras, gamberros, pero elegantes. Rinse de todo un pouco e, máis ca nada, pretenden facer bailar.

E conségueno. Ata nunha sala de concertos onde os camareiros fan que sentes en sofás verdes, daqueles antigos, pero modernos, na esquina co peor ángulo de visión posible do escenario. Co seu mellor sorriso e un lazo no pescozo a xogo cos sofás, tratan de convencerte de que “se ve perfectamente todo o lateral”. Bo intento, aínda que vaias botar pouco tempo sentado, pensas. O público que vai ver un concerto de Novedades aproveita á mínima para erguerse. É entón cando salta, berra e estoupa. Cuspe letras irreverentes, pero paveras, e súa punk por todos os poros da pel.

Novedades Carminha sacou Juventud Infinita en marzo. Dende aquela andan xirando por toda a península. En Madrid acaban de colgar o cartel de entradas esgotadas e na casa poderémolos ver o 18 de decembro, na Sala Capitol de Compostela.

Teño entendido que o nome da banda saíu da mercería da nai dun deles. De aí que non sexa estraño que moitos muden o Novedades por Variedades e rebauticen ó grupo picheleiro sen darse conta. Despistes á marxe, dende os comezos, a súa traxectoria foi en pendente ascendente dende o Festival do Norte de Vilagarcía, ata o BBK Live de Bilbao e moitos xa os reclaman para o Sonorama Ribera de Aranda de Duero. Como din os Novedades, eles están nisto da música para forrarse de billetes, pero ¿quen sabe? Pode que sexa outro dos seus intentos por rirse de todo un pouco.

Se non podedes asistir a ningún concerto, nas Bibliotecas Municipais contamos con Juventud Infinita e outros cd`s. Consultade a súa dispoñibilidade no noso catálogo.

Lista de Reprodución Forum Xullo 2014: Música para viaxar

Coma cada ano, coa chegada do verán, o CMIX Centro Municipal de Información Xuvenil da Coruña pon en marcha a campaña Móvete’14 e a Biblioteca do Forum Metropolitano acompañaa poñendo á vosa disposición a mostra bibliográfica “Viaja con nosotros”, na que encontraredes multitude de películas e novelas que vos farán viaxar a maravillosos lugares e guías de viaxe que poderedes levar aos países que vos fixeron soñar as novelas.

A música poñémola na nosa Lista de Reprodución do mes de Xullo, para que non vos aburrades durante a viaxe. A música é un elemento tamén imprescindible á hora de facer as maletas. Unha boa selección para escoitar no coche mentras conduces, vas no avión ou namentras saboreas un refrescante xeado na praia fará que goces das vacacións con outro ritmo.

Wake Up (Espertar) é unha canción da banda de indie rock canadense Arcade Fire. Foi o quinto e último single do álbum debut da banda, Funeral, lanzado en setembro de 2004. E pese a que o título foi elixido debido ás numerosas mortes de parentes dos membros do grupo durante a gravación a canción e todo o disco transmiten forza e enerxía a rabear.

Os ingleses Arctic Monkeys son xeralmente considerados como parte da escena post punk revival. Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not, o seu primeiro traballo, converteuse no álbum debut coas vendas máis rápidas na historia da música británica. E dende esta Mardy Bum (do 2005) até hoxe moito teñen evolucionado pero sempre coas guitarras e o son agudo como elemento distintivo.

Delorean téñeno todo da súa parte, merecidamente. Cancións como Seasun están en sintonía co que se fai fóra: loops, melodía house, festa e demais ingredientes para un novo verán do amor acompañado de outros alicientes non sempre correctos. Indie-house, liñas de teclado e de sintetizadores gloriosas e moi, pero que moi “bo rollo”. Non esquezas botarlle un ollo porque poida que os atopes en calquera festival xunto aos tamén cataláns Dorian.

El futuro no es de nadie é o segundo traballo de Dorian. Inclúe a Cualquier otra parte, luminoso hit electropop de fina produción, cuxa letra e melodía é capaz de meterse nas entrañas de calquera. A Cualquier otra parte é no fondo unha canción de amor e droga porque en realidade hai algo que salvar, non algo que perder, e con esa mensaxe positiva é coa que nos queremos quedar.

Know your enemy (Coñece ao teu enemigo) é unha canción escrita e gravada pola banda estadounidense de punk rock Green Day da que a revista Rolling Stone expresou que a canción é un dos momentos culminantes do álbum e foi a primeira en estar no posto número un na lista de Billboard Rock Songs.

Pero na selección, como é lóxico,  tampouco nos esquecemos doutros grandes clásicos que non poden faltar coma David Bowie, os Kiss, o xefe co seu Born in the U.S.A., ou calquera disco dos Beatles. E se a isto lle engadimos o bo espíritu festeiro dos mexicanos Café Tacvba, dos maiorquíns La Gran Orquesta Republicana e os temazos da Fundación Tony Manero capaces de levantar calquera festa, o resultado é do máis variado e completo, para que te relaxes, desfrutes e volvas coas pilas ben cargadas.

Aqui vos deixamos a Lista completa e non esquezas pasar pola biblioteca antes de pechar a maleta.

Arcade Fire – Funeral, Artic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not, The Beatles – 1962-1966, The Black Eyed Peads – Elephunk, M, Aretha Bob Dylan – Love and Theft, Bowie – Diamond Dogs,  Bruce Springsteen – Born in the U.S.S, Café Tacuba – Un viaje, David Guetta – Nothing but the beat, Delorean – Ayrton Senna, The Doors, Dorian – El futuro no es de nadie, Elvis Costello – National Ransom, Eminem – The Eminem show, Fundación Tony Manero – Sweet Movimiento, Gotan Project – Tango 3.0, La Gran Orquesta Republicana – Abrazos, Green Day – Uno, Guns’n Roses – Appetite for Destruction, Kings of Leon – Only by the night, Killers – Live from the Royal Albert Hall, Kiss – The very best of Kiss, Lana del Rey – Born to die, Macaco – Puerto presente, Muchachito Bombo Infierno  – Vamos que nos vamos, The XX – Coexist

 

Agoraphobia: “O punk sempre o levas nas veas, non se pode fuxir del”

Agoraphobia son 5 mulleres roqueiras que veñen de Boiro (A Coruña). A banda nace no ano 2006, coma un cuarteto de amigas de instituto que compartían o gusto pola música punk e as ganas de facer as súas propias cancións. En Bibliosons falamos con Aislinn (guitarra)

 Acabades de gravar Dirty Little Things. Como o podedes presentar?

Dirty Little Things poderíase presentar coma o froito do gran esforzo e da ilusión de cada unha de nós. No disco ademáis recóllese a evolución da banda e o concluír dun proceso creativo que comezou no mes de marzo do pasado ano cando se incorporaron as novas integrantes.

Un disco que gravastes grazas a un concurso. Que significou o feito de gañalo para vós?

Cando nos enteramos de que gañaramos o concurso de Vodafone non dábamos creto, creo que nos costou semanas asimilalo, ata que nos atopamos gravando no estudio. Significou por suposto a oportunidade de gravar un disco con grandes profesionais e darnos máis a coñecer. Foi maravilloso.

Un disco que gravades despois de 8 anos tocando. Como evolucionou Agoraphobia nese tempo?

A verdade é que personalmente se me fai raro pensar en oito anos tocando! Para min o tempo pasou voando e Agoraphobia converteuse nunha faceta máis da miña vida, inherente a todo o que fago.Como banda a evolución foi bestial, certo é que comezamos no 2006, eramos unhas rapazas con moitas esperanzas con respecto ao futuro, por iso as nosas letras eran reivindicativas e acompañábamolas dun punk nacido do máis auténtico ‘faino ti mesmo’ posto que ningunha de nós tiña a máis mínima idea de música; pero si tiñamos moitas ganas de crear. A banda estivo nesa onda un par de anos pero cos cambios importantes que se producen nesas idades (como asistir á universidade) deixamola un pouco abandonada, asi foi indo uns tres ou catro anos, tocando de cando en cando, ensaiando o que podiamos… ata que finalmente algunhas das antigas compoñentes non poideron continuar.

Foi logo unha evolución en canto a integrantes e á propia música en sí?

Si. Recordo que foi a finais do ano 2012 a Susana ( a cantante) e a min plantexábasenos un tremendo dilema, queríamos por tódolos xeitos seguir coa música pero tiñamos unha banda a medias, non sabíamos se quera se decir adeus a Agoraphobia e comezar con algo novo. Sen embargo, pódese decir que somos ambalas dúas persoas moi cabezudas e decidimos tirar para adiante, comezamos a buscar xente e tivemos a grandísima sorte de atopar rapazas coma Paula, Lucía e Sabela, quenes nos aportaron moito coma músicos e coma persoas. Aí plantexamonos a banda de maneira diferente, a composición era outra e nós coma persoas sufriramos unha tremenda evolución, foi cando comezou o garage e a inspiración cinematográfica de tódalas cancións. Por todo iso nos gusta decir que Agoraphobia (tal como é agora) leva existindo pouco máis dun ano. Iso si, o punk sempre o levas nas veas, non se pode fuxir del.

A que soa Agoraphobia?

Agoraphobia soa a Sabela, a Susana, a Lucia, a Paula e a min.  Soa a ferramentas e utensilios de xardinería, a gasoil, a polvo e a garaxe, a cervexa, a palomitas e a cine serie b. A todas esas cousas que nos rodean cando damos forma a cada canción, e tamén por suposto ás influencias musicais de cada unha de nós (que son moitas).

O nome vén dun tema dos estadounidenses Incubus. Por que esa canción?

Creo que simplemente porque nese momento nos apetecía, parecíanos graciosa a paradoxa de tocar ante a xente e ser ‘agorafóbicas’. Agora e ainda máis curioso posto que somos dúas psicólogas no grupo, parece que o nome nos persegue.

[Agoraphobia significa medo ao medo] A que lle tedes medo?

A verdade ter medo ao medo… parece bastante intelixente non? Eu teño medo a moitas cousas, elas non o sei. Probablemente a que isto se remate.

Pero 5 mulleres roqueiras coma vós ben poden facerlle fronte ( a eses medos)

Cando estamos xuntas é certo, parece que lle podemos facer frente a case todo, temos un verdadeiro espíritu grupal; collemos brío e protexemonos unhas ás outras.

Como traballades xuntas. Entendédesvos ben para compoñer?

É un proceso que ‘flúe’, ten o seu propio flow. Normalmente son eu a que leva a idea principal pero sen elas, nunca chegaría a ser canción. Cando lles mostro algunha idea sempre saben poñer en música o que estou pensando ou, se cadra facelo aínda mellor. Son unhas xenios, e creo que falamos todas a misma ‘linguaxe’.

Por que en inglés? porque os vosos comezos foron en castelán.

Se cadra é un problema pero, escribir en inglés fáiseme máis sinxelo. Escribir en castelán ou galego é máis duro, a xente comprende perfectamente a mensaxe, cando o cantes ou o escribas tes que pensar en que entenderán sen esforzo todo o que estás a dicir, require un nivel máis de apertura persoal.

Despois deste disco cal é o próximo paso de Agoraphobia (concertos, festivais)?

En agosto estaremos no Castelo Rock e no Brincadeira, temos tamén máis concertos que iremos anunciando nas redes sociais. En septembro voltaremos a tocar na Coruña nun concurso da Deputación; e aínda nos queda moito moito por facer, agora acabamos de comezar a nosas andadas coa productora Dotbeat e creemos que faremos un gran equipo, temos ganas de sorprendervos!

Algo pendente

O seguinte disco

Un soño por cumprir

Xirar por EE.UU

Que significa a música para vós?

Todo, acompáñanos todo o día, tódos os días.

Serve para protestar tamén? Contra que quere protestar hoxe Agoraphobia?

Sempre serve para protestar aínda que a mensaxe non sexa sempre 100% directa, creo que cos anos gañamos un punto de acidez,de ironía. Non nos gusta a sociedade tal e como está, pero, a quen lle gusta?. Centramonos moito en tratar temas moi audiovisuais pero tamén nos interesa a idea da igualdade de xénero. Digan o que digan iso esta aí, e ás veces é ainda peor ca antes porque como non se pode discriminar de maneira directa faise de maneira indirecta, o cal e máis difícil de erradicar. Está claro que todo ten as súas vantaxas pero cando eres muller sempre tes máis que demostrar. Cando fixemos o libreto do disco prefirimos non adxuntar ningunha foto nosa,queriamos que a xente escoitase as cancións sen saber se eran homes ou mulleres os que tocaban (sen contar a voz que é claramente feminina), foi unha especie de experimento e tamén de reivindicación.

Hoxe tocades na sala Mardi Gras da Coruña dentro do Festival Rockin’ Girls A cita é ás 22 h., que tedes preparado?

Estaremos acompañadas dun grupazo madrileño, os Árida. Temos pensada unha noite de auténticas mulleres roqueiras! Non volo podedes perder!

 

 

Los Crooners: Elvis Costello

Declan Patrick Aloysius MacManus, verdadero nombre de Elvis Costello, nació el 25 de agosto de 1955 en Paddington, Londres (Inglaterra), en el seno de una familia inmersa en el mundo de la música, siendo el hijo único del matrimonio formado por la responsable de una tienda de discos, Lillian MacManus, y un trompetista y cantante de la big band de Joe Loss, Ross MacManus.

Fueron principalmente los sonidos del jazz y la música clásica los que acompañaron al pequeño Declan en sus primeros años de vida. Posteriormente comenzó a escuchar a grupos como los Beatles  y demás bandas británicas.

Se inició en la escena pub-rock londinense a mitad de los 70 desde donde vió llegar como observador privilegiado la New Wave y el punk, movimientos con los que se asoció.

En 1975 MacManus llevaba una aparente vida convencional, casado y con hijo, y empleándose en diferentes trabajos administrativos. No obstante, componía y movía sus maquetas hasta que la independiente Stiff Records le contrató; Jack Riviera, director del sello, le propuso una identificación artística más sugerente, combinando el nombre de Elvis Presley y su segundo apellido materno: Elvis Costello ya era una realidad.

Elvis Costello destacó en su extensa trayectoria como un meritorio y prolífico escritor de canciones, cuyas composiciones tanto se anexaban al arrojo punk o la frescura pop de la new wave como roturaban, desde una perspectiva de comentarista social airado y cáustico, en heterogéneos sonidos como el country, el jazz, el blues, el reggae, el soul, pop o el folk. 

El año 1977 marca la carrera de Costello: a su fichaje por Stiff a inicios de año, le sigue la edición de su primer single Less than zero en abril, y de Alison en marzo, debutando en larga duración en verano con My aim is true, con un significativo éxito de críticas y un moderado éxito comercial (puesto 14 en el Reino Unido, entrando el  Top40 en Estados Unidos).

Un Elvis muy punk

La portada de un Costello con una Fender Jazzmaster  en ristre, enormes gafas de pasta, piernas en cuña embutidas en pantalón pitillo, ecos de Punk y a Buddy Holly  y pose desafiante era una declaración de intenciones. La banda que acompañó la grabación fueron los americanos Clover, conjunto que en aquella época practicaba el country root. Ese mismo verano, Costello reclutó a lo que sería su banda estable, The Attractions, formada por Steve Nieve al piano, Bruce Thomas al bajo y Pete Thomas a la batería. A final de año Jack Riviera funda Radar Records a donde se llevaría a Costello, publicando su último single Watching the detectives ese mismo año.

En los dos años siguientes publicó con el nuevo sello y la nueva banda This Year´s  model, otra colección de singles como fue el  de su debut, con un estilo igual de urgente e intenso pero más crudo y directo, acaso fruto de la escena punk vigente y desligado del pub-rock setentero y músicos de country-rock con los que grabó My aim is true y Armed Forces. Con este último álbum pretendía y alcanzar un reconocimiento comercial más amplio (el álbum y primer single Oliver’s Army lograría el número dos de las listas británicas, mientras que el álbum entraría en el Top10 Estados Unidos). Armed Forces es un disco más complejo y variado musicalmente, tanto en tiempos, estilos y orquestación, igual de irónico y quizá más trabajado en cuanto a letras, y deja entrever lo que será la carrera posterior del Costello maduro de las siguientes décadas.

Tras estos triunfos en vinilo y sus conciertos en vivo, Costello se convirtió en una atracción musical a nivel internacional. Costello cierra los 70 como productor, dejando su impronta en el disco debut y homónimo de  The Specials. Con posterioridad produjo a gente como Squeeze o The Pogues.

De sus décadas posteriores hablaremos en nuestra siguiente cita. Si quieres ir abriendo boca, consulta la disponibilidad de su discografía en el catálogo de las Bibliotecas Municipales.

Ruxe Ruxe en concerto

A sala Capitol de Compostela acolle mañá sábado 12 de abril a presentación de Némesis, o último traballo  e o máis experimental dos 8 oito que levan ás costas os Ruxe Ruxe, nun concerto no que os de Aríns estarán acompañados de Biribirlocke e que presentará Josito Porto.

Os Ruxe  (Vituco Neira, Xan Pericán, Miguel Duarte, Xaco Barona, Carlos Freire e Mahi, batería de Lady Chatarra que estará a substituír a Sevilla mentres o lombo deste se recupera ) son un dos grupos máis significativos do panorama musical galego na actualidade. Levan anos patentando o son punk-folk non só por Galicia senon por fóra das nosas fronteiras tamén. Nas súas letras son capaces de mesturar en perfecto equilibrio a tradicion do país con aspectos sociais reivindicativos. O seu tono de denuncia en moitos casos achegounos a un publico xuvenil tanto do eido rural coma das grandes cidades.

O grupo xorde na aldea de Aríns, preto de Compostela, formado por un grupo de rapaces amigos da escola, alá polo ano 1996 que dan o seu primeiro concerto nun pub, medio enganados xa que daquela nin sequera lle tiñan nome ao grupo. Como bandas influíntes sinalan as clásicas The Clash ou Mano Negra asi como os míticos Diplomáticos de Monte Alto ou os Zenzär.

A etiqueta punk serve para encasillalos como grupo creativo, sempre con ideas, con balas na recámara e con novas metas. Os Ruxe Ruxe seguen coa mesma ilusión que tiveron sempre, despois de 18 anos de existencia, falando do cotián, do que ven, do que lles presta e tamén daquelo que lle interesa ao seu público. Un público que cada vez se fai máis novo nas primeiras filas dos concertos.

Némesis é un traballo conceptual que repasa a historia dalguén que esperta no medio dunha terceira guerra mundial que se manifesta na forma de crise económica. Tres actos nos que se repasan o crime, a corrupción, a rebelión e a falta de saídas. E conta con colaboracións especiais coma a de Esteban dos Falperrys e Skacha e máis Bocixa de Zënzar, que xa saíra no disco anterior e a das pandereteiras Bouba que colaboran nun par de cancións.

Así que se gustas aínda estás a tempo de velos en directo, a cita mañá sábado na compostelá Sala Capitol, despois non digas que non avisamos. Como diría Vituco

“nós sempre estamos preparados para o rock and roll”

E lembra que nas Bibliotecas Municipais podes atopar moita da súa discografía. Consulta a súa dispoñibilidade no noso catálgo

Mulleres coraxe: Reclamando o espazo a berros

Marc Augé falaba hai tempo dos non espazos, dos non lugares; Hannah Arendt falaba moito do concepto de existir como a capacidade de ser vistx e ouvidx para o mundo. Itziar Ziga recolleu o espazo e non esperou a ter ningunha capacidade especial porque ela xa vai con superpoderes incorporados no campo da teoría postfeminista e nin reclamou espazo ningún nin pediu permiso para falar e existir, senón que chantou nas caras de quen non quixese ver que existía, que existía un colectivo de mulleres quen de modificar o espazo ao antoxo da realidade contemporánea, unhas alquimistas do feminismo que transformaban o que tocaban en lume inspirador para todas as compañeiras que aínda dubidan en reclamar o seu (corpo, vida, independencia, igualdade real).

E do mesmo xeito sucede no ámbito musical alternativo, onde o lugar parece o máis axeitado para a existencia de toda a diversidade posíble, pero parece que sempre segue a haber certo prexuízo para un grupo de punk feito por mulleres, para un grupo electro abertamente feminista, ou simplemente que pase por riba (coma en calquera outro xénero musical) das dependencias creadas polo sempiterno director de orquestra chamado home, relegado a non ser frontman.

Moitas foron as que abriron camiño hai tempo, algunhas xa reseñadas neste propio blogue, moitas as que seguen a rachar co discurso masculinista imperante no ámbito máis coñecido e re-coñecido no panorama actual, como señalaba o compañeiro Campos hai uns días. Mais na sombra do ambiente musical de máis sona, resulta sorprendente a cantidade de grupos que concretan o seu discurso musical nunha proclama directa do seu propio espazo, diferenciado e complementario, posicionado e comprometido coa defensa dos dereitos das mulleres, da poboación LGTBQ ou coa defensa da Terra.

Grupos como as canadienses Harum Scarum ou as francesas La Fraction son case pedras chave na reivindicación punk con letras que afondan no persoal, no social , no político e posicionado abertamente:

Discursos expresados con máis ou menos intensidade na música máis actual, Trágatelo, No Statik, Criaturas, Punch… Discursos xa clásicos como Bikini Kill ou Le Tigre, expresados a ritmo de pop, rock ou con tintes electrónicos. Ou determinadas personalidades, que pola súa forza, pola súa implicación e posicionamento claro, seguen a provocar reaccións. É o caso de Nic Endo, artista comprometida desde hai anos participando do proxecto de tecno Atari Teenage Riot, que xa nacera no seu momento como resposta á crecente escea electrónica de tintes fascistas en Alemania, posicionouse desde un primeiro momento comprometida coas loitas sociales e declarando o propio grupo como antifascista, antiracista e antihomófobo. A fama que acadaron fixo que coa súa volta, as reaccións o seu discurso estiveran máis presentes que nunca.

Do mesmo xeito, cerca de nós, grupos como Obediencia, Belgrado, Accidente ou Perräs Salvajes non deixan de tocar unha e mil veces polo Estado e descendendo á escea local, Lascivos sin dúbia marcou unha etapa na escea punk cun sonido cru, garaxe e unha actitude incontestable:

E xa máis recentemente sorprende a actitude totalmente herdada do Riot Grrrl dos 90s das integrantes de Calixta, un proxecto que non deixa de rodar na escea local, cunha xira polo norte do Estado aínda recente e mesturando os ecos do grunge con rock de gusto stoner e actitude, moita actitude!

E para xs que gustedes dos sons menos accesibles, botádelle un ollo a este perfil de Tumblr, incontestable á hora de falar das mulleres no punk.

E bo día da Muller!!!

Mulleres coraxe: Lista de Reproducción Forum Marzo 2014

Dentro da programación especial que as Bibliotecas Municipais de A Coruña adicamos este ano ó Día Internacional da Muller, queremos destacar ás nosas mulleres coraxe dentro da música.

Ao igual que a música evolucionou, a muller foise desenvolvendo dentro desta arte con grandes dificultades e rompendo importantes brechas marcadas polas diferencias de xénero prevalecentes dende moi atrás, e que afortunadamente forense superando. Pouco a pouco, e coma en case tódolos ámbitos, e con moitos esforzos a muller adquiriu unha respetable posición na sociedade musical. Aportou a súa creatividade e o seu talento en diferentes estilos musicais ata chegar sen darse apenas conta a ser líderes de bandas de rock ou a convertirse en conocidísmas instrumentistas por exemplo.

A lista de mulleres destacadas dentro da música seria moi longa asi que na Lista de Reproducción da Biblioteca Forum Metropolitano tan só deixamos unha pequena escolma que abrangue diversos xéneros musicais e diferentes épocas.

Destacamos na ópera a gran Maria Anna Cecilia Sophia Kalogeropoulos, máis coñecida polo nome artístico de Maria Callas, a máis famosa cantante de ópera do período de posguerra. Ademáis combinaba unha impecable técnica do bel canto con un gran talento dramático, o que fixo dela a máis famosa actriz cantante naquela época. Cecilia Bartoli, unha mezzosoprano coloratura italiana cantante de óperas e recitais. Bartoli fíxose mundialmente coñecida moi nova, contando con menos de vinte anos.

A gran voz do século XX está encarnada baixo a figura de Nina Simone, coñecida co sobrenome de “High Priestess of Soul” (Gran Sacerdotisa do Soul), quen dende o berce estivo vinculada á música, os 4 anos tocaba o pianoa e aos 10 presentou o seu primeiro recital, asi como destacou na loita polos dereitos civís. Pero a historia da música soul cambiou para sempre con Aretha Franklin apodada como «Lady Soul» ou «Queen of soul» («A Dama do Soul» ou «A Raíña do Soul»), é para algúns unha das artistas máis influíntes na música contemporánea, e chegou a acadar o número un dos 100 cantantes máis grandes de tódolos tempos da revista Rolling Stone. Sen esquecer que no 1987, Franklin converteuse na primeira muller en entrar no Rock and Roll Hall of Fame.2

E do soul a unha das mellores voces do jazz femenino, Ella Fitzgeral, alcumada Lady Ella e The First Lady of Song (A primeira dama da canción). Pianista e cantante de jazz, ainda que posterior é tamén Diana Krall quen gravou con algúns dos mellares músicos do mundo e encabeza un movemento de xoves e fermosas divas.

Mención especial merece a definida como a madriña do punk, Patti Smith que inventou unha nova definición do feminino: nas súas cancións, na súa poesía, proxectouse como lesbiana, andróxina, home, mártir, Deus-Muller. En 1975 e coa colaboración de John Cale, Patti Smith gravou o seu primeiro disco, Horses, un disco cuxa portada a constituía unha foto feita por Mapplethorpe, na que Smith non era nin home nin muller.

Con Patti Smith comparte década Roberta Joan Anderson coñecida artísticamente como Joni Mitchell que se chegou a converter nunha das cantantes e compositoras máis respetadas de finais do século XX. Ainda que Mitchell é tamén unha exitosa artista plástica; as portadas de case tódolos seus albumes foron creadas por ela mesma.

Máis contemporáneas son féminas como Adele, Lana del Rey ou a xa tristemente desaparecida Amy Winehouse por citar algunha. Pero non queremos rematar a nosa lista sen deixarlle un oco destacado ás grandes da nosa terra como son as Leilía que neste ano 2014 cumprirán 25 anos; a carismática Mercedes Peón ou Marful coa gran Ugia Pedreira quen dí dela mesma “ Non son proletaria da música, nin unha guerreira, nin unha funcionaria. Quizás a súa discípula”

Son só exemplos de mulleres na música, de mulleres coraxe que nesta ocasión quixemos destacar a modo de exemplo pero non esquezades que hai máis, moitas máis… aquí vos deixamos a nosa Lista de Reproducción de Marzo completa:

Adele – Adele 21, Aid – RapoemasRosalía de Castro, Os ollos que falan: once cantares galegos, Amy Winehouse – Back to black, Anni B. Sweet – Oh, Monsters!, Aretha Franklin – Amazing grace, BeBe -Y.,  Björk Homogenic Cat Power Jukebox, Cecilia Bartoli – Opera proibita, Chambao – Con otro aire, Chavela Vargas – ¡Por mi culpa!, Diana Krall Glad rag doll, Ella Fitzgerald Ella Fitzgerald, Fía na Roca – Vente vindo, Joni Mitchell – Dreamland, Lana del Rey – Born to die, Leilía – Consentimento, Madonna – Ray of light, Marful – Marful, Maria Callas – Divina, Mary J Blige – The breakthrough, Mercedes Peón – Isué, Nina Simone – The essential, Norah Jones – Not too late, Patti Smith – Horses, Sinéad O’Connor  – Am I not your girl?

 E lembra que se queres levar en préstamo para a casa algún destes discos ou outros traballos destas mulleres coraxe, consulta a dispoñibilidade dos materiais no Catálogo de Bibliotecas Municipais. Para máis información de mulleres coraxe noutros ámbitos: cine, cómics, literatura consulta a nosa wiki de Mulleres Coraxe

Basque Riot Grrrls

Antes de máis, dálle ao play. Despois falamos.

Ok, visto. Poderoso, verdade?

Pasemos entón ás preguntas. Isto que vén sendo…? Riot grrrls, imaxes do centro social okupado Kukutza, rock, punk e actitude, letras que disparan con claridade e contundencia ao machismo e ao patriarcado, … todo iso, e algunhas cousas máis, é Zuloak. Un proxecto diferente, fresco, sorprendente en moitos aspectos: deseñado pola artista vasca Arrate Rodríguez, financiado a través de aportación popular no Verkami e convertido en disco ademais de en filme documental. Polo medio de todo, a figura de Fermín Muguruza, o ex de Kortatu e Negu Gorriak, hoxe música e cineasta por libre.

Eles mesmos se presentaron nas redes sociais:

E os resultados, que será seguramente o que importe á maioría, merecen moito a pena. O disco son trece temas de raiba controlada, distorsión rockeira e reivindicacións sen pelos na lingua. Le Tigre, Bikini Kill, Hole, L7, Babes in Toyland, as rusas Pussy Riot ou Sleater Kinney son referencias que se nos veñen á mente neste sentido. Pola súa banda, o filme remata por ser panorámica coral do rock feminino en euskera, da escena musical na que as mulleres son protagonistas principais.

A calidade da proposta fai que, para calquera mente inqueda e desprexuizada, mereza a pena achegarse aos furados de Zuloak e deixarse seducir pola potencia e as sonoridades das fendas polas que respiramos.