All we need is love

Falar dos pasados anos 60 é falar dunha década máxica que representou unha verdadeira revolución en moitos sectores da sociedade. Foron tempos rupturistas, nos que toda unha xeración deuse conta de que as regras vixentes eran obsoletas e demasiado restritivas. Urxía unha revolución para seguir o seu camiño con liberdade segundo as súas propias normas.

Non é de estrañar que a música destes anos represente tamén un punto e aparte co panorama musical anterior. Máis alá da estética dos artistas, se por algo se caracterizou foi polo compromiso social: as letras convertéronse nun arma de denuncia política; as cancións reclamaban dereitos civís básicos e protestaban contra os gobernos imperantes

Non debemos esquecer que foi en 1968 cando estudantes de todo o mundo uniron forzas para marchar case simultaneamente co obxectivo de derrubar unha sociedade que definían como hipócrita e defensora de falsos valores. Neste panorama xestáronse músicos como Bob Dylan, Joan Baez,  Jimi Hendrix, The Doors… Falar destes artistas, así como dos Beatles, Rolling Stones, The Who, Janis Joplin e outros tantos “influencers” de culto, sería redundante (todxs temos claro que o seu legado traspasa xeracións).

Obrigada mención merece o movemento hippie, cuxas manifestacións e estilo de vida deixaron unha pegada indeleble na nosa cultura. Quen viviu aquela época lembrará o mega concerto de Woodstock do verán de 1969, onde se deron cita algúns dos cantantes e grupos máis emblemáticos do momento. Tres días de paz e música que marcaron un antes e un despois na historia da sociedade moderna.

Cartel oficial do lexendario Festival

No pasado BBencontro da Biblioteca Ágora quixemos render unha pequena homenaxe a esta produtiva década. Plantexamos unha xornada na que, baixo o título de “All you need is love”, tomamos como eixe de traballo a afectividade e as emocións dxs pequenxs.
Collemos pinceladiñas de todo o citado ata agora: unha estética hippie, positivismo a moreas e unha banda sonora deluxe: no primeiro conto da sesión empregamos unha versión instrumental do “You never can tell” de Chuck Berry (os fans de Pulp Fiction ben saben do que falamos), para continuar cunha adaptación a piano da archicoñecida “All you need is love” dos Beatles.

Rematada a “posta en escea”, xs bebés tiveron o seu momento exploración libre dos recursos de lectura, no que mantivemos como música de fondo temas tan míticos como Mercedes Benz, Sugar, sugar, Like a Rolling Stone, California dreamin… A estimulación musical foi clave para captar a atención de pequenxs e maiores (hai sons inmortais que non entenden de idades).

Remataremos este “repasiño sesenteiro” lembrando outra música que é recoñecida, pero sempre relegada a un segundo plano cando falamos desta época. Ás veces esquécese que nos 60 brilou a música de Motown, un selo discográfico de Detroit que tivo unha lista de artistas incomparable: Marvin Gaye, The Supremes, The Temptations, Stevie Wonder, Martha & the Vandellas, The Jackson five, Smokey Robinson… Vese complicado que nas actuais corporacións da industria musical volva a repetirse algo semellante tanto en cantidade coma en calidade de nomes.  Para ser xust@s e non discriminalos, xa estamos deseñando un próximo BBencontro con “moito rollo” nos que empregar estes ritmos.

Sabendo todo isto, estaremos máis que convencidos de que os 60 foron unha das etapas máis frutíferas da historia da música. Pero… ¿qué pasa? ¿Daquelas non se facía mala música? ¿A crise chegou co reguetón? A socioloxía proporciona un argumento para esta cuestión: o chamado efecto Cherry Picking ou colleita de cereixas: nunha plantación de cereixas, hainas de todo tipo, pero se cultivamos imos tomar só as que teñen un mellor aspecto. Se levamos unha canastra de cereixas a un amigo, este podería crer que tódalas cereixas do noso campo son así, cando en realidade fixemos un importante filtro.

Velaí o sesgo. Cando escoitamos música “de antes”, non estamos a escoitar a radio desa época, nin unha mostra aleatoria do que soaba. Escoitamos as nosas bandas favoritas e compilados dos mellores temas do momento. Isto é un filtro que tal vez represente unhas cantas cancións por cada ano desa época. Resumindo: antes tamén se facía mala música, só que non a recordamos.

Lista Reprodución Forum: o mellor de “Viaxando con Ritmo”

Moi ao noso pesar, o verán rematou e xa estamos metidos de cheo no outono, cambio de cores na paisaxe, cambio de fondo de armario, cambio de hora…,  pero non necesariamente ten que supoñer un cambio no estado de ánimo. Aló menos eso é o que queremos conseguir coa nosa Lista de Reprodución de Forum do mes de Outubro, na que faremos un repaso do mellor das viaxes musicais que realizamos durante o verán.

A nosa primeira parada foi a capital madrileña. Os comezos do que máis tarde se coñeceu como a “Movida” foron entre 1977-78 ao redor dos grupos musicais da Nova Onda Madrileña, primeira fornada punk a imitación do que sucedía en varias cidades anglosaxoas neses mesmos días. De entre a marabunta de grupos e vocalistas do momento retemos na nosa memoria a Los Secretos coa súa canción Déjame, Nacha Pop coa súa  Chica de ayer ou Tino Casal con Embrujada. Pero en Madrid tamén houbo tempo para visitar as grandes salas de concertos, asistir a musicais e por suposto a festivais. A capital segue estando de moda e segue dando moito de que falar en canto a novos músicos se refire. Boa proba delo son os Izal, o grupo formouse a finais de 2010, pero os seus membros proveñen de diferentes proxectos anteriores, con máis de 10 anos de experiencia musical ás súas costas.

Pasamos por Londres, berce de diversos xéneros musicais como o Punk, mod,glam rock, ademais do Britpop chegando a ser hoxe o punto de converxencia de diversas enerxías multiculturais. E na capital inglesa bailamos a ritmo de funk e soul (Jamiroquai, Faithless) ritmos máis movidos como os de Prodigy, Basement e Lemon jelly ou electrónica coma a dos Chemical Brothers. Pero dende logo o que non faltaron foron os míticos Rolling, Beatles e o sempre camaleónico Bowie.

Nas viaxes musicais visitamos grandes capitais europeas coma París que viu nacer en 1982 a Festa da Música, Estocolmo, capital sueca que figura como o terceiro país en número de producións musicais no mundo. Roma ou Berlín que presume de ser o centro musical de Alemania e onde os músicos destacan pola súa gran creatividade. A ecléctica Barcelona estivo tamén presente nas nosas citas. Barcelona e toda Cataluña achegan unha gran cantidade de talentosos músicos en todos os terreos desta arte (pop, rumba, clásico, ópera, folclore, electrónica, indie…)

Parada obrigada foi a cidade de Nova Iork cidade de jazz, capital de movementos hippies e do estilo punk-rock. A capital estadounidense é un dos lugares máis importantes na historia da música popular latina. E rematamos o noso particular “Viaxando con Ritmo”, ao igual que a nosa lista de hoxe co sempre nostálxico Bos Aires a ritmo de tango e pinceladas de rock. Carlos Gardel é a maior referencia do tango, pero hai outros artistas esenciais do xénero, Ignacio Corsini, Hugo del Carril,Mercedes Simone e artistas moito máis actuais son Gotan Project, banda formada no 1999, que representan o tango do século XXI.

Aquí vos deixamos a Lista de Reprodución con todos os artistas para que a desfrutedes. E se queredes escoitar os traballos seleccionados ao completo non esquezades pasarvos pola Biblioteca Forum e levalos en préstamo!

Radio Futura – Arde la calle, Adele – Adele 21, Count Basie – Atomic Basie, Beatles – Sgt. Pepper`s Lonely Club Band, David Bowie – Diamond Dogs, Andrés Calamaro – La lengua popular, Tino Casal – Todo Casal, Leonard Cohen – Live in London, Coldplay – Mylo Xyloto, Paolo Conte – The best of Paolo Conte, Alberto Cortez – Identidad, Coti – Malditas Canciones, Neil Diamond – 20 Diamond Hits, Carlos Gardel – Vol. 2, Gotan Project – Lunático, Izal – Magia & Efectos especiales, Muse – The Resistance, Nacha Pop – Un día cualquiera, The Pains of Being Pure at Heart, Peret – De los cobardes nunca se ha escrito nada, Ástor Piazzolla – Piazzolla… o no?, Eros Ramazzotte – Eros, Rolling Stones – The best of the Rolling Stones, Los Secretos – Adiós tristeza, Sidonie – Sierra y Canadá, Rod Stewart – The Complete Great American Songbook

 

 

Lista Reprodución Forum: setembro a bo ritmo

Nas bibliotecas tamén temos a inmensa sorte de contar en moitas ocasións coa xenerosidade dos nosos usuarios e usuarias que nos donan parte das súas coleccións. Desta volta, a doazón foi dunha gran colección de discos que abarcan sons e xéneros tan dispares coma Red Hot Chilli Peppers, os grandes éxitos de Queen, boa parte dos traballos de Rihanna e un repaso pola traxectoria do gran Xoel López, dende a formación Deluxe ao seu paso  por Lovely Luna.

A Lista de Reprodución de Setembro ven polo tanto cargadiña de novidades e de estrenos, con fondos recén incorporados á colección que aínda que non son os últimos traballos dos artistas no mercado nunca pasan de moda e toda ocasión é boa para botarlle unha escoita a estes grandes éxitos.

Born To Do It é o primeiro álbum do cantante inglés de R&B-Soul Craig David. Foi todo un éxito en vendas converténdose no álbum de estrea máis rapidamente vendido da historia. Desde entón, Craig David lanzou cinco álbums de estudo e traballou con unha variedade de artistas como Tinchy Stryder, Kano, Jay Sean, Rita Ora e Sting.

Manic Street Preachers é unha banda galesa de rock fundada en Blackwood en 1989. A idea de formar unha banda xurdiu nun principio en 1986, cando foron as conmemoracións dos 10 anos dos Sex Pistols, pero tardaron tres anos en levar a idea adiante. This Is My Truth Tell Me Yours é o quinto álbum de estudio da banda, editado o 14 de setembro de 1998 polo selo Epic Records. O disco gañou o premio ao mellor álbum británico nos Brit Awards de 1999 sendo un éxito comercial e de crítica.

E do País de Gales saltamos aos Estados Unidos, para falar de Nirvana unha das bandas máis importantes da historia do rock. Pese a quen lle pese son un grupo de culto, mitificado, con milleiros de fans ás súas costas e un líder claro, Kurt Cobain. O escaso material publicado non resultou ningún inconveniente para que haxa tres recompilatorios e catro box sets no mercado, Nirvana é un deles foi o terceiro álbum da banda en ser editado despois da morte de Kurt Cobain en abril de 1994, e trátase do primeiro en contar con material de estudio.

A lista complétase con artistas da talla de Patti Smith, coñecida como a madriña do punk, o cantante e pianista inglés de jazz e pop Jamie Cullum, a voz inconfundible de Bonni Tyler e músicos españois coma Alejandro Sanz, Mecano,Vega ou Zahara que a pesar da súa xuventude xa vai polo seu terceiro disco, Santa, no que conta con músicos de Mucho e Fuel Fandango entre outros.

Aquí vos deixamos a Lista de Reprodución con todos os artistas para que a desfrutedes. E se queredes escoitar os traballos seleccionados ao completo non esquezades pasarvos pola Biblioteca Forum e levalos en préstamo!

Amaral – Una pequeña parte del mundo, Andrés Calamaro – El palacio de las Flores, Coti – Canciones para llevar, Craig David – Born to do it, Jamie Cullum – Catching Tales, Deluxe – If things were to go wrong, Evanescence – Fallen, Kt Tunstall – Drastic Fantastic, Mala Rodríguez – Lujo Ibérico, Manic Street Preachers – This is my Truth Tell Yours, Maroon5 – Songs about Jane, Marta Sánchez – De par en par, Mecano – Siglo XXI, Alanis Morissette – Suppossed Former Infatuation Junkie, Nirvana – Nirvana, La Oreja de Van Gogh  – Cometas por el cielo, Paramore –The final Riot!, Queen – Greatest Hits I II & III, The Red Hot Chili Peppers – The Abbey Road E.P, Roxette – A collection of Roxette Hits, Alejandro Sanz – La música no se toca, Patti Smith – Land, Bonnie Tyler – Heart Srings, Vega – La cuenta atrás, Zahara – La fabulosa historia de …, Zaz – Recto verso

 

Viaxando con Ritmo: Londres

A nosa parada musical de hoxe recae na cidade de Londres, situada á beira do Támesis, é a capital de Inglaterra e do Reino Unido. Londres é unha cidade global, centro neurálxico no ámbito das artes, o comercio, a educación, o entretemento, a moda, … e por suposto a música. Londres foi o berce de diversos xéneros musicais como o Punk, mod,glam rock, ademais do Britpop. Londres é o punto converxencia de diversas enerxías multiculturais, o cal resultou nunha fascinante combinación de xéneros musicais. Dende o funk e o soul (Jamiroquai,Faithless) ata ritmos máis movidos como os de Prodigy, Basement eLemon jelly.

Nesta cidade multirracial conviven xentes dun gran número de culturas que falan máis de trescentos idiomas distintos. Todos estes elementos conflúen, lóxicamente, e sitúan a Londres nun lugar privilexiado na historia da música.  Dise que aquí se mesturan todos os sons do mundo. A súa música está en constante evolución e cun fluxo constante de talentos. Por iso a nosa estancia de hoxe vai saber a pouco, porque a capital británica é o lugar de nacemento ou residencia de numerosos artistas e serviu de inspiración a tantos outros, polo tanto resulta de todo punto imposible poder tocalos todos.

Comecemos por exemplo polo rock. Londres é o berce dalgúns dos íconos do Rock & Roll da historia da música. A historia comeza en Denmark Street, principal rúa na que se empezaron a formar músicos e bandas nos anos 60 e 70, entre eles David Bowie e os músicos da súa futura banda Sex Pistols.

Como club de referencia hai que falar de La Marquee. Neste club presentáronse algúns dos máis grandes músicos do Reino Unido, entre eles Bowie, Jimi Hendrix, Led Zeppelin, the Who e os Stones. Neste club foi a primeira vez que o guitarrista de Who, Pete Townshend, esnaquizou a súa guitarra no escenario, antes de que se volvese un símbolo do Rock and Roll.

Incrible lugar que non podemos deixar pasar por alto se queremos sentir ao máximo a presenza musical que existe en Londres é Abbey Road, o estudo de gravacións onde os Beatles gravaron o álbum homónimo. A rúa xusto en fronte do estudo foi inmortalizada na tapa do álbum e volveuse un ícono e un destino para os fans dos Beatles.

Se falamos de música electrónica, non podemos pasar o noso tour musical pola cidade sen falar dos Chemical Brothers. Este dúo foi quen mellor repasaron a xeografía londiniense a través dos seus famosos videos. Neles podemos ver lugares como o museo de historia natural (Hey Boy, Hey Girl) ou o xa desaparecido teatro Astoria coa torre de Centre Point de fondo (Midnight Madness).

A mediados dos anos noventa xurdiu o movemento brit-pop (abreviatura de british pop, ou pop británico), que encarnaron grupos como Suede e Oasis, que reivindican a herdanza da guitarra pop dos anos sesenta e setenta. Actualmente, outros grupos de rock alternativo, como Coldplay ou Kasabian, tomaron o relevo.

Pero se por algo se caracteriza Londres é sen dúbida por ser unha das mellores cidades do mundo para ver un concerto de música en directo, con actuacións que abranguen dende as novas tendencias ata bandas moi coñecidas. Dende grandes salas de concertos a pequenos pubs, hai centos de lugares que organizan e promoven a música en vivo todas as semanas.

Ata aquí a nosa estadía musical na capital británica, coma sempre esperamos que fora do voso agrado e agardámosvos co billete de Estocolmo na man. E recorda que podes pasarte pola Biblioteca Forum para levar os discos en préstamo. Agardámosvos con moito Ritmo!!!

 

Lista Reprodución Forum: os concertos das festas

Se o mes pasado adicabamos a nosa Lista de Reprodución á música da terra, agosto non anda moi desencamiñado. A estas alturas, de todos é sabido que o sábado día 1 arrancan as festas de María Pita co concerto de Víctor Manuel e Ana Belén na propia praza e que do luns 3 ao venres 7 de agosto celebrarase o 29 Noroeste Pop Rock da Coruña cun total de 31 concertos de balde en 4 escenarios diferentes. Por iso, a Lista de Reprodución de Agosto nútrese cos traballos de moitos dos artistas que poderemos ver estes días polos escenarios da cidade e con outros que estarán polos arredores ou en próximas datas.

 

Posiblemente sexa este un dos anos con máis presenza de grupos galegos, un total de 17 confirmados que actuarán na praza das Bárbaras, San Nicolás e no Castelo de San Antón. Trátase de formacións como En Casa del Herrero, Say My Name, The Trunks, Silvia Penide, True Mountains, Félix Arias, David Quinzán, Sensacional ou Familia Caamagno entre outros. Os de Sigüeiro, avalados polas boas críticas dos medios especializados teñen un oco con dereito de seu na axenda musical galega. Coma eles mesmo din “Hai que andar cos tempos!”, título que dá nome ao seu último traballo. Sen dúbida un dos grupos que paga moito a pena ver en directo porque te fará bailar aínda que non queiras.

Os concertos na praia inaugúranse o xoves 6 da man de todo un referente do pop independente nacional, Los Planetas, quen xa actuaran no Noroeste na edición do 2010. Xunto a eles estarán os cataláns Sidonie que se deron a coñecer co seu rock psicodélico e alternativo na década dos 90. Os seus directos nunca deixan indiferentes a niguén, o seu último traballo publicado é Sierra y Canadá no 2014.

O venres é a quenda de León Benavente grupo formado por músicos procedentes de bandas tan coñecidas coma Tachenko, Schwarz ou Nacho Vegas. León Benavente presenta o seu homónimo álbum de debut a quen a crítica sitúa como un dos mellores lanzamentos nacionais do 2013. Entre os seus integrantes hai estirpe galega, trátase de Abraham Boba, quen aporta esa eterna melancolía que proxecta nas letras e transmite a través da súa voz.

Os concertos no areal de Riazor péchanse coa gran estrela e cabeza de cartel, os suecos Mando Diao. Con raíces no brit-pop e o garage-rock pero tamén con miras ao soul e a electrónica, desenvolveron unha carreira con sete álbums xa. O seu último traballo Aelita, sen sorpresas, destaca por unha boa instrumentación e unha boa producción, aínda que ás veces algunha das canción poida resultar excesivamente longa.

Pero as festas compleméntanse con concertos para todos os gustos: Rosário, Maná, Alejandro Sanz, The Originals Blues Brothers Band ou o xenial violinista de orixe libanês Ara Malikian entre outros. Podedes consultar toda a proposta e horários aquí, e mentras non chegan os ansiados concertos tedes á vosa disposición os traballos dos artistas nas bibliotecas. Ésta é a nosa particular Lista de Reprodución da Biblioteca Fórum para ir abrindo boca, bótalle unha escoita!!

Pablo Alborán – Tanto, Félix Arias – Manchados de tinta, Arizona Baby – Second to none, León Benavente – León Benavente, Cooper – Retrovisor, Coruña Son09, Xurxo Souto – Fumareu, Los Enemigos – Hasta el lunes, Guadi Galego – Lúas de outubro e agosto, La Habitación Roja – Cuando y ano quede nada, Carlos Jean – Have an ice day, Kepa Junkera  – Hiri, Joaquín Sabina et. Al., La Bien Querida – Romancero, Maná – Amar es combatir, Antonio Orozco – Cadizfornia, Los Planetas – Una ópera egipcia, Reincidentes – Algazara, Barón Rojo – Volumen Brutal, Rosario Flores – Parte de mí, Ariel Rot – La huesuda, Alejandro Sanz – El tren de los momentos, Sabina & Serrat, Sidonie – Sierra y Canadá, Sting  – Desert Rose, Kiko Veneno – Dice la gente

Lista Reprodución Forum: música galega para o mes de xullo

No mes de xullo celebramos o Día Nacional de Galicia, a nosa festa oficial. Así que, proveitando a magnitude do evento quixemos elaborar unha Lista de Reprodución á altura, con música feita no país e por artistas galegos. Porque se os galegos podemos andar coa cabeza ben erguida por moitos motivos, por suposto a música é un deles.

Esta non pretende ser unha lista exhaustiva nin tampouco un glosario porque, entre outras cousas, o noso cometido limítase ao proceso de selección de 26 traballos discográficos e polo tanto moitos dos artistas quedaríannos fóra. Do que se trata é de facer un percorrido xeral pasando pola música folk e tradicional de raíz con grupos coma Luar na Lubre ou Rosa Cedrón ata chegar aos xéneros máis novidosos que se están dando no panorama actual. Incluimos nomes como o da gran Guadi Galego, unha das artistas máis relevantes da escena musical en Galicia. Guadi debutou como vocalista con  Berrogüetto (Viaxe por Urticaria, 1999) e pasou por formacións como Nordestinas, Espido e aCadacanto. Sen dúbida o éxito rotundo aclamado por crítica e público chegoulle da man do seu segundo e último traballo en solitario Lúas de outubro e agosto co que a cantante e compositora de Cedeira se presenta cun son e unha expresión artística moito máis madura e arriscada.

Seguindo con esa estirpe podemos falar de Alba María, unha moza de tan só dezanove anos filla da emigración galega e que acaba de presentar o seu primeiro traballo “Ainda” cuxa edición correu a cargo de aCentral Folque e que está en pleno auxe.

Na liña tradicional tamén podemos incluir a Nelson Quinteiro, cantante, actor, bailarín, guionista e director de escena que despois dun proxecto de crowdfunding a principios do 2013 entra en fase de gravación do disco Orquesta Gharbo!. Acompañado de músicos da talla de Fran Castro, Pulpiño Viascón ou Silvia Penide conformaron un disco de música tradicional galega cunha che de influencias, sonoridades pop, tango e mesmo música trovadoresca.

Nada que ver teñen os Dios ke te crew (DKTC), grupo de hip hop da vila coruñesa de Ordes formado en 2003. Posteriormente formaron tamén un grupo de graffiti, breakdance, DJs e rap. Todos estes aspectos do hip hop únense nas presentacións en directo do grupo, onde é común presenciar pezas de pintura e graffiti no fondo do escenario e bailar breakdance, mentres o grupo musical interpreta as súas cancións. “Humanose” é o seu segundo traballo publicado no 2011.

E para rematar con sons que tiran máis polo pop e indie falamos dos xa desaparecidos Nadadora, o de sobras coñecido por todos Iván Ferreiro quen durante trece anos foi o cantante e líder do grupo de pop-rock Los Piratas, os coruñeses Triángulo de Amor Bizarro que non fan máis que colleitar éxitos ou dos Nouvelle Cuisine que levan máis de 12 años facendo cancións, pasando do pop guitarreiro á electrónica máis refinada con paradas na música popular.

Aquí vos deixamos a lista ao completo para que lle botedes unha escoita que de seguro merece a pena. E se queredes desfrutar dos traballos seleccionados ao completo non esquezas pasarte pola Biblioteca Forum e levalos en préstamo!

Aíd – Rapoemas, Alba María – Aínda, Rosa Cedrón – Entre dous mares, Dios Ke te crew – Humanose, Iván Ferreiro – Confesiones de un artista de mierda, Guadi/Guillermo – Espido, Guadi Galego – Lúas de outubro e agosto, The Homens – Tres, Lamatumbá – Paraugas universal, Lovely Luna – Chan y Eng, Luar Na Lubre – Torre de Breoghán, Marful – Marful, Nadadora – Luz, oscuridad, luz, Nouvelle Cuisine  – De memoria, O sonoro maxín – A onda sonora (chega do interior), Amancio Prada – Trovadores, místicos y románticos, Nelson Quinteiro – Orquesta Gharbo!, Niño y Pistola – There’s a man with a gun over there, Novedades Carminha – “Juventud infinita”, Os Resentidos – Fai un sol de carallo, Rústica – Rústica, Ruxe Ruxe – A terra dos comentos, Som do galpóm – … Em terrä de ninguëm, Stereotipos – Stereotipos, Triángulo de Amor Bizarro – #Año Santo, Zënzar  – Vaise armar

Lista de Reprodución Forum: concertos para o mes de xuño

En xuño contase co bo tempo case por descontado, comeza o verán e os festivais tocan o seu punto álxido, así que na Lista de Reprodución facemos unha pequena posta a punto.

 O máis próximo é o Contemporánea que se celebra nunha doble cita: en Badaxoz o 5 e o 6 de xuño conmemorando a súa vixésima edición, e en Alburquerque, o 24 e 25 de xullo, con Pet Shop Boys, Vetusta Morla, Vitalic, Dover, Supersubmarina, Dorian, Xoel López, Los Enemigos, La Habitación Roja e ata un total de 43 formacións. Pet Shop Boys será a primeira cabeza de cartel internacional na historia do festival. A banda que estará este ano na edición de Alburquerque como grupo revelación será a coruñesa Sensacional.

18 anos de existencia son os que cumpre xa Territorio Sevilla. Un festival que se foi adapatando cos tempos e que permite desfrutar nun entorno único e histórico, o centro da cidade, diferentes estilos musicais. Este ano serán 22 (11 grupos por día de Festival) as diferentes propostas que integrarán o ecléctico cartel do festival dende estilos tan diversos como o rock, o pop, a electrónica, o hip-hop ou o reggae da man de artistas como Ilegales, Calle 13, El Chojín, Macaco ou Dorian entre outros. A cita, os días 12 e 13 de xuño.

O próximo 20 de xuño, coincidindo coas celebracións do Día Europeo da Música, terá lugar no Matadero Madrid a primeira edición do Mat Mad, un festival que pretende converter este centro de creación contemporánea no epicentro das actividades de celebración de tan sinalada data. Entre as actividades que incluirá Mat Mad destacan os concertos de Los Enemigos, Ilegales, Corizonas, Kiko Veneno, Jero Romero, Anxo Stanich ou Smile, ademais dos concertos das escolas de música da cidade de Madrid, así como máster classes de profesores, actividades específicas para nenos etc.

A lista de festivais continúa: Festival de Les Arts (Valencia), Tres Sesenta Festival, Artenou (Barcelona), Barcelona Metal Fes (Barcelona), Neox Rocks Festival (Madrid), Azkena Rock Festival (Mendizabala) e moitos outros. Coma sempre aquí vos deixamos unha escolma de moitos dos grupos que pasarán polos seus escenarios. E para os que non poidades ir de festival recordade que os discos están dispoñibles na biblioteca Forum para que leves en préstamo, consulta a súa dispoñibilidade no catálogo.

Angelus Apatrida – The call, Anni B Sweet – Ridicolous Games, Ariel Rot – Ahora piden tu cabeza, Arizona Baby – Secret fires, Bigott – Fin, Death Cab For Cutie – The Collection, Dorian – La velocidad del vacío, Eladio y Los Seres Queridos – Orden invisible, Los Enemigos – Hasta el lunes Foo Fighters – One by one, Ilegales – El día que cumplimos 20 años, Luar na Lubre  – Hai un paraiso, Leiva – Pólvora, León Benavente – León Benavente, Xoel López – Atlántico, Macaco – El murmullo del fuego, Maná – Unplugged, Mumford & Sons – Babel , Pablo Alborán – Tanto, Pet Shop Boys – Fundamental, Second – Fracciones de un segundo, Siniestro Total – Trabajar para el enemigo, Triángulo de Amor Bizarro – Victoria Mística, Nacho Vegas – Resituación, Kiko Veneno – Sensación térmica, Vetusta Morla  – Un día en el mundo

Lonely Coaster: Rock en estado puro.

Non lles gustan as etiquetas: considéranse unha banda de rock sen trampas e sen efectos. En estado puro.

Lonely Coaster está formada por catro amigos, de procedencia moi dispar: A Coruña, Pamplona, EEUU.  No escenario están dispostos a dalo todo e tocar coma se fose a derradeira vez. Unha ración de rock cru que pon punto e seguido ao ciclo “Xoves na Sagrada”.

A orixe da banda remóntase ao 2008. Sen propoñelo moito comezan facendo versións da música que lles gusta para os seus amigos, ata que no 2011 comezan a tocar os seus propios temas e queda constituída a formación actual.

Franmephisto: voz
Frank Sieiro: guitarra
Manu Martinez: baixo
Marco Vidal: batería

A principios do 2014 gravan “Coasting through life” nos Estudos Bonham da Coruña, ata o momento o seu único traballo de estudo: dez pistas que reflicten os seus gustos musicais e o seu estilo de rock clásico.

Ese mesmo ano gañan o concurso de maquetas “Cultivando Música” do Festival da Luz 2014, convocado pola Fundación Paideia, destinado á promoción de músicos noveis sen obra editada.

O mellor xeito de coñecelos é gozar dos seus directos e achegarse este xoves 21 de maio, ás 20 horas, á biblioteca Sagrada Familia. Como sempre, entrada libre ata completar capacidade.

O rock and roll volve á Sagrada Familia!! E con este concerto pechamos a temporada de primavera e vémonos de novo no outono.

U2 o el desafío de la irrelevancia

   U2 en una imagen de los ensayos en Vancouver para la nueva gira

‘Es mucho más fácil tener éxito que ser relevante‘, reconoció el cantante de las sempiternas gafas de sol en una entrevista en 2010 y, más recientemente, ‘U2 está ahora muy cerca de la irrelevancia‘. Últimamente, todo alrededor de U2 parece girar en torno a ese concepto. Todo son dudas e inseguridades ahora mismo en el seno del grupo nacido en la zona norte de Dublín en los años 70, que de un tiempo a esta parte ha ido perdiendo gran parte de su prestigio y credibilidad hasta el punto de haber llegado a convertirse casi en la sombra de lo que fue: la banda más grande del mundo. Demasiada sobreexposición mediática, demasiada filantropía megalómana, demasiada divergencia entre el discurso y los hechos (como trasladar la sede fiscal de U2 Limited a Amsterdam para pagar menos impuestos). Los números, no obstante, y a pesar del fiasco de ventas de su penúltima entrega, No Line On The Horizon (2009) -unas despreciables, para sus estándares, 6 millones de copias-, siguen siendo enormes. Los de la última gira –360º Tour– fueron de record: 7,2 millones de espectadores en 110 conciertos a lo largo de 4 continentes que recaudaron la friolera de 735 millones de dólares.

Pero esas cifras no significan nada, en el contexto del rock and roll, si no van acompañadas de la repercusión y capacidad de influencia que el grupo tuvo en el pasado y que a día de hoy parecen haberse evaporado. La duda -y el reto- es saber si de forma definitiva.  Al parecer, Bono y compañía están descubriendo que quizás exista una relación inversamente proporcional entre esos dos conceptos clave, el éxito y la relevancia. No se puede servir a Dios y al dinero, dice Lucas 16:13, que debe de ser el único versículo de la Biblia que Bono -devoto católico confeso y buen conocedor de las Sagradas Escrituras- no ha leído.

El caso es que, y esta es la noticia, la gran maquinaria de U2 se vuelve a poner en marcha este jueves 14 de mayo en Vancouver, Canada, en el estreno de su nueva gira mundial, Innocence & Experience Tour 2015 [ver abajo el trailer del tour que presentaron en exclusiva en el show de Jimmy Fallon]. Los irlandeses vuelven a la carretera para presentar su último disco, Songs of innocence, primera entrega de un proyecto que incluye la publicación próximamente de una segunda parte que llevará por título Songs of experience, ambos alusivos a los célebres libros homónimos del poeta inglés William Blake.

Aunque las cosas no han empezado con demasiado buen pie. Por un lado, por la polémica publicación de SOI, en asociación con Apple, debido a su controvertida distribución gratuita y directa en la biblioteca de todos los usuarios de iTunes, lo que provocó un aluvión de críticas en las redes sociales bajo la acusación de intromisión en la privacidad, y el fracaso estrepitoso, por tanto, en términos de imagen, de la estrategia de marketing, que ha generado el suficiente rechazo como para que la banda haya tenido que disculparse públicamente -aunque, desde otro punto de vista, ha sido el lanzamiento musical de mayor alcance de la historia, llegando a 500 milllones de personas; el tiempo dirá si fue una jugada comercial inteligente o contraproducente-. Por otro lado, por el desafortunado y grave accidente de bicicleta que sufrió Bono en Nueva York justo en medio de la promoción del disco y el tour, que tuvo que ser cancelada.

Sin embargo, el apoyo de los fans de la banda no ha decaído, y la gira, que visitará las grandes plazas de América y Europa -en España cuatro noches en Barcelona- ha sido prácticamente un sold out y en casi todas ellas se han ampliado fechas. Alguien hizo un comentario irónico en las redes sociales que venía a decir, más o menos, “nadie sigue a U2 pero luego vienen a tu ciudad y se agotan las entradas en menos de una hora”. Pues eso. Parece ser que ya se está hablando de una segunda manga de la gira en 2016 que podría volver a recalar en la península en Madrid y Donosti.

El espectáculo, como el disco, es un viaje a los inicios de la banda en busca de los motivos que les llevaron a formar el grupo, un retorno a la propia esencia, a su razón de ser. Las canciones hacen referencia a la calle donde nacieron (Cedarwood Road), al descubrimiento del rock and roll (The Miracle of Joey Ramone) [ver vídeo abajo], al  primer amor (Song for Someone), al sentimiento de pérdida (Iris) o a la violencia y división social de la Irlanda en la que crecieron (Raised By Wolves). Todo gira en torno a los “primeros viajes”, en palabras de Bono. La puesta en escena, que promete ser espectacular, como acostumbran, incluye dos escenarios unidos por una pasarela que dividirá al público, pero solo hasta la mitad del concierto, jugando con las ideas de confrontación y reconciliación. Ahí queda la alegoría.

En cualquier caso, la expectación es máxima y las expectativas son altas, como la apuesta que el grupo ha hecho contra sí mismo. Hay que reconocerles, por lo menos, que no se han puesto las cosas nada fáciles. El desafío es saber si su propuesta tiene todavía vigencia o si es mejor que el repertorio de sus grandes éxitos lo sigan tocando las mil y una bandas tributo suyas que proliferan por ahí. Renacimiento o entierro.

Si es un entierro, qué mejor que sea uno irlandés. Tienen fama de ser muy divertidos.

[Si quieres disfrutar de Songs Of Innocence o del resto de la discografía de U2 consulta su disponibilidad en el catálogo de las Bibliotecas Municipales]

AC/DC: cuatro décadas de corriente continua

La mítica banda australiana en la época de ‘Highway to hell’

La semana pasada nos dejó un par de efemérides musicales de esas que no deberían pasar desapercibidas. Las dos, aunque de muy distinto signo, hacían referencia a la misma banda, y no precisamente una cualquiera: los legendarios AC/DC. Por un lado, se cumplían cuarenta años -febrero de 1975- de la publicación de su primer disco (‘High voltage’, edición australiana); por otro, se conmemoraba el trigésimo quinto aniversario -febrero de 1980- de la desgraciada muerte de su primer cantante, el salvaje y carismático Bon Scott.

Si a ello le sumamos el reciente regreso del grupo al primer plano de la actualidad, por noticias de cariz también muy diferente -la enfermedad neurodegenerativa del guitarrista Malcolm Young que le ha apartado total y definitivamente de la banda, los problemas con la ley del batería Phil Rudd, la publicación de ‘Rock or bust’, su décimo sexto álbum de estudio, y el anuncio de su enésima gira mundial sold out-, parece un buen momento para echar la vista atrás y hacer una breve repaso a su carrera, una carrera larga, exitosa y polémica casi a partes iguales.

Porque AC/DC se pueden considerar un ejemplo paradigmático del frecuente desencuentro que suele haber entre crítica y público: detestados por la primera y adorados por el segundo, su caso es otro episodio más en la historia del recelo proverbial de los críticos a cualquier cosa que huela a mainstream, en su propensión infatigable a distanciarse de la vulgaridad de las masas.

Angus Young en pleno rapto eléctrico

Aunque en este caso lo de la vulgaridad viene al pelo, porque a los australianos se les puede acusar de cualquier cosa menos de sutiles y exquisitos. Aunque con matices. En relación con esto, se me viene a la cabeza aquella frase que pronunciaba Mozart en la película ‘Amadeus’: “yo soy vulgar, pero mi música no lo es”.

 

La crítica siempre les ha reprochado su estilo tosco, testosterónico, básico y rudimentario. Y, en efecto, sus canciones no son el lugar más idóneo para buscar una lírica refinada ni reflexiones existenciales sobre los grandes problemas de la humanidad. Bon Scott decía que él hacía poesía de lavabo. Sus letras giran en torno a los grandes tópicos del rock and roll y no con un estilo excesivamente original: la vida en la carretera, la épica del chico malo, juergas, chicas, alcohol, broncas,etc. En fin, nada edificante. De todos modos, no hay que perder de vista que en el momento de la eclosión del grupo -mediados de los setenta- esa estética macarra quizás tuviera un cierto prestigio, análogo, salvando las distancias, al que puedan tener hoy en día las estrellas del hip hop. El macarra como working class hero, como un fuera de la ley que vive siguiendo sus propias reglas al margen de las convenciones sociales, una especie de versión degradada de la marginalidad beat. El malogrado Bon Scott encarnaba perfectamente ese papel, en su modalidad de rockero entregado al exceso.

El punto fuerte de AC/DC, en cualquier caso, ha sido siempre la música. A pesar de que se les ha acabado metiendo en el saco del heavy metal, cualquiera que haya seguido su trayectoria sabe que desde el principio lo que han pretendido hacer ha sido genuino rock and roll, aunque poderoso y de alto voltaje. Chuck Berry es la referencia básica, de ahí el homenaje que aún hoy le dedica Angus en el escenario con el célebre duckwalk. Tanto Angus como Malcolm, los dos cerebros musicales de la banda, siempre han recalcado la importancia del ritmo en su música, un ritmo primario y contagioso más cerca, en esencia, de Buddy Holly que de Iron Maiden.

Dentro de la primera etapa del grupo, hasta la muerte de Bon Scott, hay que destacar dos obras maestras: ‘Let there be rock’ (1977), tal vez su disco más compacto, intenso y crudo, con esos dos himnos que son el tema homónimo y ‘Whole lotta Rosie’ (ver vídeo arriba); y, por supuesto, ‘Highway to hell’ (1979), redondo de principio a fin y que les aupó al reconocimiento internacional. Reconocimiento que sería masivo ya en la segunda etapa, con la entrada del vocalista Brian Johnson y el mega éxito global de ‘Back in black’, el tercer disco más vendido de la historia del rock, alrededor de 50 millones de copias, solo por detrás del ‘Thriller’ de Michael Jackson y de ‘The dark side of the moon’ de Pink Floyd.

A partir de ese momento tuvieron acceso a audiencias masivas y a un público más transversal, aunque la inspiración se resintió y ya no volvió a los niveles previos. De todos modos, tampoco es que lo hayan necesitado. A pesar de que no han reeditado ni por asomo el impacto de HTH y BIB, se han mantenido a lo largo de los años con algún nuevo éxito ocasional -como el single ‘Thunderstruck’, de ‘The razors edge’ (1990) o las buenas ventas de ‘Black ice’ (2008), que llegó al nº1 en el Reino Unido- y el apoyo de una acérrima legión de fans que nunca les ha abandonado.

En cualquier caso, después de cuatro décadas y alrededor de 200 millones de discos vendidos, han alcanzado el merecido status de historia y leyenda viva del rock and roll.

[Si quieres disfrutar de la discografía de AC/DC consulta su disponibilidad en el catálogo de las Bibliotecas Municipales]