Niño y Pistola: fin dunha etapa

Por se algún despistado ainda non se enterou, dende Bibliosons facémonos eco da mala noticia para o panorama indie galego e español que xa se filtraba a comezos do mes pasado, a banda Niño y Pistola sepáranse.

Niño_y_Pistola

Os tempos mudan, facémonos maiores e os nosos compromisos vitais marcan unha serie de camiños que non podemos atallar

Así explican Niño y Pistola no seu web a decisión de se disolver logo de dez anos de actividade.

Poderiamos facer un par de remendos, pór uns parches para facer que a banda siga un par de anos, pero sería como nos enchufar a un respirador, e realmente parécenos unha solución ridícula

Chega así a fín da banda galega de de folk rock, creada en 2004 en Baiona que nos seus comezos primaba o son das guitarras acústicas chegando a ser moi similar ó son de Violent Femmes ou de Arizona Baby. As súas influencias máis evidentes eran bandas clásicas como The Beatles ou The Kinks. A partir do seu terceiro disco o son da banda electrificouse e achegouse máis a un estilo folk-rock americano de corte clásico, tomando como principais influencias o son das bandas da costa oeste dos Estados Unidos como Crosby, Stills, Nash and Young, The Band o The Byrds.

A boa nova é que ainda hai tempo para despedirse deles como se merecen, enriba dun escenario. Haberá dúas oportunidades de ver a Niño y Pistola en directo: o 8 de maio en Santiago (salga Capitol) e o 9 de maio enOurense (Café Pop Torgal, entradas xa esgotadas). As entradas para Santiago están dispoñibles en Ticketea.

Ademáis Niño y Pistola adiantan con Rede Leaf o primeiro tema dos catro que formarán Bye Kid. Bye Kid é o disco de despedida da banda. Publicarano o próximo 5 de maio en Ernie Records nunha edición limitada en vinilo que xa é posible reservar na web de Ernie.

Nas Bibliotecas Municipais tes a túa disposición parte da súa discografía, consulta a súa dispoñibilidade no noso catálogo.

Björk: la vulnerabilidad que cura

bjork

Dos noticias recientes han vuelto a traer a Björk, la otrora musa de la música alternativa, a los titulares de los medios: por un lado, la salida esta semana en formato CD de su último disco, Vulnicura -tras la filtración en la red a principios de año, lo que forzó un apresurado lanzamiento digital online-; por otro, la inauguración de una retrospecitva en el MoMa de Nueva York sobre su carrera en solitario como compositora y cantante a lo largo de más de 20 años que se podrá visitar hasta el 7 de junio. La confluencia de ambas nos da pie para hacer un breve repaso por el presente de la pequeña e indómita islandesa a la luz del pasado y viceversa.

Empezando por lo más actual, Vulnicura, su octava entrega, supone un cambio significativo en cuanto a las pretensiones y el planteamiento del disco anterior, Biophilia (2011), un ambicioso proyecto que iba más allá de lo meramente musical, el cual incorporaba una serie de aplicaciones interactivas para iPad y un proyecto educativo online para trabajar con y sobre ellas, y cuyo eje temático giraba en torno al amor -y la curiosidad- por la vida y la naturaleza en todas sus manifestaciones. En esta ocasión, Björk se vuelve sobre sí misma y nos ofrece un relato intimista sobre la ruptura sentimental y familiar con su pareja, el artista Matthew Barney, con el que trata de “documentar” -como revela en ‘Stonemilker’, el tema que abre el disco- todo el proceso casi con minuciosidad de entomóloga, abriéndose en canal, exponiendo abiertamente su vulnerabilidad -“soy una herida”- y yendo al fondo de su dolor para tratar de comprenderlo, metabolizarlo y acabar finalmente superándolo resurgiendo de sus cenizas, haciendo honor una vez más al extraordinario coraje que siempre ha tenido como artista.

En lo musical, en este nuevo disco, como en prácticamente todos a partir de Médulla (2004), volvemos a encontrar a una Björk que huye de las estructuras convencionales y cómodas del pop, desdibujando las fronteras entre estilos y géneros musicales e internándose en el terreno de la música experimental, a base de densas combinaciones de delicadas texturas de cuerda y sofisticados beats electrónicos. A pesar de que su irrupción en solitario en el panorama musical de principios de los 90 tuvo lugar dentro de la escena pop, pronto fue obvio que ese traje le venía muy estrecho. Si algo caracteriza a Björk es su insaciable curiosidad y su búsqueda incansable de nuevas formas de expresión musical y artísticas, con un amplísimo abanico de influencias que van, por ejemplo, desde el rap combativo de unos Public Enemy hasta el serialismo vanguardista de un Stockhausen. Paradójicamente, sin embargo, el exuberante eclecticismo de su música se ha acabado convirtiendo en su gran handicap de un tiempo a esta parte, perdiendo gran parte del predicamento del que gozaba tanto entre la crítica como entre el público en general, que progresivamente se han ido descolgando de su tendencia al experimentalismo.

Ello resultó notorio, por ejemplo, en la visita que hizo a tierras gallegas en 2012 para actuar en la Ciudad de la Cultura, en donde hubo momentos de gran desconexión con el público. Dejando de lado la absoluta inadecuación del recinto -una de las explanadas exteriores del complejo- para el evento y que hacía un frío polar, a pesar de coincidir con el solsticio de verano, era evidente que gran parte de la gente iba buscando a la diva pop de ‘Big time sensuality’ o ‘Violently happy’ y que se encontraba un tanto desconcertada e incluso fuera de lugar ante el intimismo cósmico de ‘Moon’ o con su incursión en las profundidades fantasmagóricas de la microbiología en ‘Hollow’ (ver abajo el vídeo realizado en colaboración con el animador biomédico Drew Barry). El problema de Björk, yendo al meollo de la cuestión, es que en realidad ya no hace, ni por asomo, música pop, pero todavía continúa arrastrando esa etiqueta, quizás por inercia, quizás como reclamo comercial. Su música encaja muchísimo más en contextos que permitan una escucha atenta de la infinita cantidad de matices y calidades que atesora, como auditorios, que en festivales o conciertos como el del Gaiás en los que el público espera, cerveza en ristre, un hit pop tras otro.

En este sentido, la exposición del Museo de Arte Moderno de Nueva York le hace justicia y sí parece mucho más acorde con su universo creativo. En ella se muestran sonidos, películas, imágenes, instrumentos, vestidos y objetos que recogen, a modo de crónica, más de dos décadas de una carrera caracterizada por los proyectos “audaces” e “innovadores”.  Los intereses de Björk siempre han ido mucho más allá de la música, abarcando cualquier forma de expresión creativa que, por supuesto, también incorpora en ella. Por ello, la retrospectiva incluye los robots que Chris Cunningham diseñó para el vídeo ‘All is full of love’, el vestido con forma de cisne de Marjan Pejoski que causó tanto revuelo en la gala de los Oscar en 2001 o el espectacular vestuario “orgánico” diseñado por Iris van Herpen para la gira de Biophilia.

Después de 20 años, nadie podrá reprocharle haberse acomodado. Ciertamente.

bjork moma

Imagen de la instalación ‘Black lake’ del MoMa

Lista de Reprodución Forum: As mulleres na música

Xa estamos de cheo en marzo, empeza a sair o sol e a primavera xa está as portas. Pero se algo caracteriza a este mes é por ser o 8 de marzo o  Día Internacional da Muller. Así que na nosa Lista de Reprodución non toca outra máis ca renderlle a nosa pequena homenaxe enchendo a lista de voces femininas que berran ben alto.

Pouco a pouco, e coma en case tódolos ámbitos, e con moitos esforzos a muller adquiriu unha respetable posición na sociedade musical. Aportou a súa creatividade e o seu talento en diferentes estilos musicais ata chegar sen darse apenas conta a ser líderes de bandas de rock ou a convertirse en conocidísmas instrumentistas por exemplo.

A lista de mulleres destacadas dentro da música seria moi longa asi que na Lista de Reprodución da Biblioteca Forum Metropolitano tan só deixamos unha pequena escolma que abrangue diversos xéneros musicais e diferentes épocas.

Lemabramos a Chavela Vargas, a muller que forxou un mito latino. Chabela era posuidora voz que transcendeu rancheiras, boleros, corridos revolucionarios, tangos e cancións cubanas para forxar un estilo doce e esgazados, fondo e bravío, macho e feminino… Case coetánea é Omara Portuondo, cantante cubana de soul e boleros, ademais de ser a maior representante do chamado feeling. Coñecida como «A diva do Boa Vista Social Club» ou «A noiva do feeling».

Grandes do fado son Mariza e Dulce Pontes. Mariza, co seu segundo álbum, xa é considerada unha das mellores voces do que algúns chaman de “novo movemento do fado”. As súas interpretacións apaixonadas e a súa voz que lembra ás grandes divas do xénero, como a eterna Amalia Rodrigues, fixeron que Mariza gañase recoñecemento internacional en pouco tempo.  Dulce abordou o fado dunha forma pouco ortodoxa. Mesturaba fado tradicional con ritmos e instrumentos modernos, procurando novas formas de expresión musical. Enriquecía os ritmos ibéricos con sons e motivos inspirados pola tradición da música árabe e balcánica, principalmente búlgara.

E grandes da música contemporánea son Katy Perry, Madonna, Norah Jones, Adele ou a xa tristemente desaparecida Amy Winehouse. E non queremos rematar a nosa lista sen deixarlle un oco destacado ás grandes da nosa terra como Ana Kiro que comezou no mundo da canción como unha afección e que no ano 1969, estivo a punto de ser a primeira galega en representar a TVE en Eurovisión ao disputar con Salomé quen interpretaría “Vivo cantando” no festival que se celebrou en Madrid. A gran Uxía Senlle que comezou a cantar dende moi nova e con só vinte e catro anos, publica o seu primeiro álbum, Foliada de Marzo, cunha música bastante próxima ao tradicional, influenciada polo espertar da poesía galega na música popular.

Son só exemplos de mulleres na música, de mulleres coraxe que nesta ocasión quixemos destacar a modo de exemplo pero non esquezades que hai máis, moitas máis… aquí vos deixamos a nosa Lista de Reproducción de Marzo completa:

 Adele – Adele 21, Corinne Bailey RaeCorinne Bailey rae, Buika  Buika, Maria Callas – Divina, Luz Casal – Almas Gemelas, Wanda Jackson – Right or wrong, Norah Jones –Not too late.,  Diana Krall – Glad Rag Doll, Ana Kiro – Toda unha vida, Amy Macdonald – This is the life, Madonna – Ray of light, Malú – Íntima guerra fría, Mariza, Terra, Joni Mitchell – Blue, Diana Navarro – Camino Verde, Katy Perry – Teenage Dream, Dulce Pontes – Momentos, Omara Portuondo e Maria Bethânia , Russiand Red – Agent Cooper, Sinéad O’Connor – Am I not your girl?, Pastora Soler – Conóceme, Barbra Streisand – The concert, Uxía – Meu canto, Chavela Vargas – Antología, Julieta Venegas – Sí, Amy Winehouse  – Back to black