‘Feast of friends’: vuelve el Rey Lagarto

Ya han pasado más de cuarenta años desde la muerte de Jim Morrison, el Rey Lagarto, y apenas uno del fallecimiento del teclista Ray Manzarek, cerebro y brillante gestor del rentable catálogo de la banda tras las muerte de Morrison, pero los Doors parecen no querer morir nunca. Con el batería John Densmore todavía de ronda por todos los medios habidos y por haber presentando su último libro, ‘The Doors Unhinged: Jim Morrison´s Legacy Goes on Trial’ (‘Los Doors desquiciados: el legado de Jim Morrison a juicio’, no publicado en español hasta la fecha), en el que cuenta el penoso pleito judicial con sus excompañeros –Manzarek y el guitarrista Robby Krieger– a causa, precisamente, de la dudosa gestión de ese legado, la legendaria banda vuelve a ser noticia. Esta vez por el lanzamiento de ‘Feast of Friends’, la enésima  y probablemente penúltima reencarnación de Morrison, en esta ocasión en DVD.

No deja de resultar asombroso que continúen pasando los años y que una banda, a priori, tan peculiar y con un estilo tan difícil, tan oscuro y volcado hacia la poesía, tan de su tiempo también, como The Doors siga teniendo tanta repercusión y vendiendo, y vendiendo bien, algo más que simples recopilatorios de éxitos para nostálgicos de los 60. Porque los Doors nunca han sido los Beatles, solo muy breve y tangencialmente tuvieron ese perfil mainstream. Pero, obviamente, Jim Morrison, el mito, sigue vigente generación tras generación.

 

Yendo al grano, ¿qué ofrece de nuevo ‘Feast of Friends’ que compense la molestia y los euros? Nuevo, lo que se dice nuevo, poco. La cinta recupera el metraje original del documental homónimo que Morrison y Manzarek, estudiantes de cine en la UCLA, se propusieron realizar sobre la vida de la banda en la carretera en el momento de su máximo apogeo, en el verano del 68, en aquella época convulsa tanto política como culturalmente. Durante aproximadamente un año, un par de colegas suyos de la universidad les siguieron con un equipo básico de grabación registrando las interacciones tanto internas como externas del grupo, dando lugar a un amasijo de imágenes al que nunca acabaron de darle forma y que finalmente quedaron arrumbadas en algún cajón, aparentemente para siempre.

El problema es que, como los muy fans saben, todo ese material acabó reapareciendo pasados los años y fue utilizado en diferentes formatos y películas a lo largo del tiempo, convenientemente troceado y editado para darle sentido y coherencia, dejando de lado la idea inicial. La última vez con ocasión del más que aceptable documental ‘When You´re Strange’ (2009), dirigido por Tom Dicillo y narrado por el mismísimo Johnny Depp, en el que parecía que, de una vez por todas, se hacía justicia a la memoria y el legado de Morrison tras el lamentable fiasco del engendro aquel de película perpetrado por Oliver Stone en la que su figura aparecía totalmente caricaturizada. Bien concebido y editado, el documental ponía las cosas en su sitio mostrando en forma canónica a las nuevas generaciones el por qué del estatus de leyenda de Morrison.

 

Volviendo a ‘Feast of friends’, lo único novedoso en sí de la nueva edición, y su pretexto, restauración y remasterización del metraje aparte, es recuperar el proyecto original de un documental de forma libre al estilo del cinema verité de la época. Lo cual, siendo benévolos, en cierta manera, la redime.

Su valor, en cualquier caso, estriba en recoger, un poco en la forma en la que fue concebido, el espíritu de la banda en el momento álgido de su carrera y en el contexto de la época. Ya lo habíamos visto en mil ocasiones, pero aún impresiona ver la presencia felina y magnética de Morrison revolcándose y retorciéndose chamánicamente sobre el escenario, literalmente como un poseso, rodeado de una desconcertada policía que no sabe que hacer para contener a las masas de jovenzuelos y jovenzuelas que pretenden tomar el escenario al asalto, enardecidas por sus movimientos. Los Doors y su mensaje contestatario –“somos políticos eróticos”, decía Morrison– siempre han sido sinónimo de tumulto, caos, desorden, rebelión y subversión, y eso se percibe en ‘Feast of Friends’.

Por lo demás, la edición incorpora algunos extras interesantes, como el concierto-documental ‘The Doors are Open’, que recoge la mítica actuación en el Roundhouse de Londres, en la gira europea del 68, o una grabación anterior, del 67, en directo del clásico ‘The End’ para la televisión canadiense, aunque ambos eran ya sobradamente conocidos.

En definitiva, cualquier excusa es buena para revisitar a los Doors. Puedes hacerlo recurriendo al material de cualquiera de nuestras bibliotecas. Consulta aquí el catálogo.

 

Benditas “Lúas de outubro e agosto”

Recén saído do forno poucas presentacións merece que non se lle fixeran xa. Lúas de outrubro e agosto é o segundo álbum en solitario de Guadi Galego. Un traballo que chega despois de  Benzón (2009) e logo de ter participado en proxectos colectivos tan celebrados como Nordestinas, Espido e aCadaCanto.

Son dez temas, con letras ben reflexivas, cos que a ex-vocalista de Berrogüeto se alonxa do rexistro folk para facerlle as beiras ao pop. En palabras da propia Guadi:

O meu pop de autora é un chisco sofisticado e con cheiro a música popular

O disco saíu á venda o 25 de novembro coincidindo co Día Internacional dos Dereitos Humanos e presentouse de xeito oficial o sábado 6 de decembro no Culturgal, a feira das industrias culturais que estes últimos anos se ven celebrando en Pontevedra.

Unha, que tivo a sorte de coarse entre “bambalinas” puido asistir aos ensaios e á marabilla de concerto cun cheo absoluto de público no espazo da carpa. Tanto pequenos coma maiores gozamos do sentimento que Guadi pon en cada nota. É, sen dúbida, unha das artistas galegas con máis personalidade á hora de cantar.

Foi un deleite sen fin dende o “Mergullei” que xa prometía nas probas de ensaio ata o  “Matriarcas”, toda unha oda en homenaxe ás mulleres galegas que ademais conseguiu un éxito fulminante en Youtube con preto de 15.000 visualizacións en tan só dous días.

Á marxe de polémicas e debates que sairon á palestra sobre o feminismo, logo da publicación do artigo de Helena Miguélez Carballeira, titular de estudos hispánicos na Universidade de Bangor (Gales) e directora do Centro de Estudos Galegos en Gales, e de tantos outros que están xurdindo, “Matriarcas” xa se converteu en todo un himno da muller galega. A letra fala das mulleres como  aleitadoras do mundo e “brillantes activistas da vida cotiá”, unha vida cotiá que, por certo, non necesariamente se restrinxe á doméstica. “Nós pouquiño a pouco ímonos situando, construindo barricadas no país dos alalás” -di Guadi.

Co éxito e a polémica de telón de fondo, sen meternos en máis leas, deixo aquí a miña encarecida recomendación de “Lúas de outubro e agosto”. Un traballo que contentará aos fieis de Guadi porque a pesar de ter un ton diferente ao que nos ten acostumados, conseguimos atopar nel a súa esencia e tamén a quen o escoite por primeira vez, unha combinación tan difícil como fermosa de lograr.

Lista de Reprodución Forum: Decembro e o mellor de…

Xa están aquí as famosas listas do mellor do ano. Ainda que moitos pensen que son como as luces do Nadal, que cada ano parece que chegan antes, o certo é que xa en novembro comezan a publicarse as primeiras. Así que, ben entrado decembro na Lista de Reprodución de Forum non podiamos pasar por alto o mellor do ano. Desta volta tomamos como referencia a revista Rolling Stone, que para celebrar o seu 15º aniversario fixeron unha enquisa ós seus lectores para obter as mellores cancións nacionais e internacionais dos últimos quince anos.

Por aquelo de non mesturar na nosa comezamos cos artistas nacionais, unha enquisa que revela resultados esperados e pouco sorprendentes. Non faltan clásicos coma Nacho Vegas, Sabina, Calamaro, Bunbury, Extremo Duro ou Piratas.

De aparición máis tardía son grupos coma Los Planetas, Lori Meyers ou Vetusta Morla. Grupos que xurdiron na segunda metade da década dos 90 e que estiveron en pleno auxe no movemento indie da época.

“Un Buen Día”,  é o terceiro single extraído de Unidad de Desplazamiento que presenta a uns Planetas en estado de gracia, cun punto optimista, alegre e á vez cun pouso agridoce. Pronto se converteu nn hit ampliamente recoñecido e sempre demandado nos directos dos granadinos. Algo parecido ao que pasou con “Salvese quien pueda” dos madrileños Vetusta Morla e “Alta Fidelidad” dos de Loja.

Na lista tamén se mete Russian Red co seu clásico “Cigarrettes”, Deluxe e o seu primeiro gran hit guitarreiro en castelán “Que no”, e que para nada facia presaxiar o cambio de rumbo en canto a estilo do gran Xoel López.

E como non, dentro do mellor dos últimos 15 anos non podian faltar os xa desaparecidos The Sunday Drivers. Cun son característico, moi diferente o de outras bandas indie españolas, tiveron un éxito notable en países como Francia, Holanda ou Grecia. Do seu álbum Tiny Telephone (2007) o público salienta “Do it“, un tema xenial que nos directos do grupo era capaz de facer que todo o mundo saltara e berrara ao mesmo tempo Do it, do it, put yourself in my place!.. que tempos aqueles!

Son algúns exemplos do que o público destaca como o mellor do panorama musical español nos últimos 15 anos. Aquí vos deixamos a Lista de Reprodución completa.Non esquezas consultar a dispoñibilidade dos discos no noso catálogo para poder levalos en préstamo:

Bunbury – Freak show, Calamaro – El cantante, Calamaro – Bohemia, Deluxe  – Los jóvenes mueren antes de tiempo, Dorian – La velocidad del vacío, Duncan Dhu – Piedras, Extremoduro – Agila, Fito & Fitipaldis – Por la boca vive el pez,  Iván Ferreiro – Mentiroso, mentiroso, Lori Meyers – Cronolánea, Love of lesbian – La noche eterna / Los días o vividos,  Facto Delafé y Las flores azules – La luz de la mañana, Nacha Pop – Un día cualquiera, Najwa – Donde rugen los volcanes,  The New Raemon – La dimensión desconocida, Nacho Vegas – Cajas de música difíciles de parar, Pereza – Animales,  Los Planetas – Una ópera egipcia,  Joaquín Sabina – Lo mejor de los mejores, Los Secretos – En este mundo raro, Sidonie – El incendio, Standstill – Vivalaguerra, The Sunday Drivers – Little Heart attacks, Tulsa – Sólo me has rozado, Vetusta Morla – Mapas, Kiko Veneno – Dice la gente

Novedades Carminha: “jódete y baila”

Agora están presentando o seu terceiro traballo, Juventud infinita, pero quizais o título que mellor os define é o do seu segundo disco: “Jódete y baila”. Estes tres rapaces de Compostela fan garaxe, punk e rocknroll, todo metido no mesmo saco. Son críticos, macarras, gamberros, pero elegantes. Rinse de todo un pouco e, máis ca nada, pretenden facer bailar.

E conségueno. Ata nunha sala de concertos onde os camareiros fan que sentes en sofás verdes, daqueles antigos, pero modernos, na esquina co peor ángulo de visión posible do escenario. Co seu mellor sorriso e un lazo no pescozo a xogo cos sofás, tratan de convencerte de que “se ve perfectamente todo o lateral”. Bo intento, aínda que vaias botar pouco tempo sentado, pensas. O público que vai ver un concerto de Novedades aproveita á mínima para erguerse. É entón cando salta, berra e estoupa. Cuspe letras irreverentes, pero paveras, e súa punk por todos os poros da pel.

Novedades Carminha sacou Juventud Infinita en marzo. Dende aquela andan xirando por toda a península. En Madrid acaban de colgar o cartel de entradas esgotadas e na casa poderémolos ver o 18 de decembro, na Sala Capitol de Compostela.

Teño entendido que o nome da banda saíu da mercería da nai dun deles. De aí que non sexa estraño que moitos muden o Novedades por Variedades e rebauticen ó grupo picheleiro sen darse conta. Despistes á marxe, dende os comezos, a súa traxectoria foi en pendente ascendente dende o Festival do Norte de Vilagarcía, ata o BBK Live de Bilbao e moitos xa os reclaman para o Sonorama Ribera de Aranda de Duero. Como din os Novedades, eles están nisto da música para forrarse de billetes, pero ¿quen sabe? Pode que sexa outro dos seus intentos por rirse de todo un pouco.

Se non podedes asistir a ningún concerto, nas Bibliotecas Municipais contamos con Juventud Infinita e outros cd`s. Consultade a súa dispoñibilidade no noso catálogo.

Lydia Botana, “Bolboreta”, nos Xoves na Sagrada

Na biblioteca da Sagrada Familia falamos da temporada outono-inverno como se dunha pasarela de moda se tratara. E non andamos moi afastados, porque desde hai anos, esta biblioteca de barrio funciona como unha auténtica pasarela dos músicos locais, músicos galegos, músicos doutros lugares do estado e mesmo doutros países.

Nesta ocasión a temporada vaina cerrar unha artista de ben cerquiña: Lydia Botana naceu en Culleredo e desde hai anos é xa coñecida pola súa traxectoria como multinstrumentista. Xa estivera na biblioteca hai uns anos formando parte da banda Skarallaos. Desde aquela continuou dándose a coñecer en diversas agrupacións de rock, pop, reggae, ska… E atreveuse mesmo con bandas sinfónicas e con dirección de coros. En definitiva, que non se arreda ante os retos e busca sempre superarse e ampliar as súas posibilidades explorando novos estilos e novas tendencias.

A práctica permanente combinouna coa formación, xa que é titulada polo Conservatorio Superior de Música da Coruña en Pedagoxía da Linguaxe e a Educación Musical.

Esta base, teórica e práctica, serviulle para acompañar –con diversos instrumentos como a batería ou o acordeón- a bandas como Diplomáticos de Monte Alto, Canteca de Macao, Konflikto, Dakidarria, Dios Ke Te Crew, Os Tres Trebóns ou para acompañar a músicos da talla de Manu Chao, Joan Garriga ou Xabier Díaz.

Unha das súas últimas “aventuras” musicais foi a dirixida ao público infantil co espectáculo “De aquí para alá!”.

E xusto no mes de decembro, presenta o su videoclip do single “Nunca Choveu”, que é un adianto do que será o seu primeiro disco como “Bolboreta”.

E na nosa “pasarela”, na biblioteca municipal Sagrada Familia, Lydia vainos ofrecer un concerto en acústico, acompañada nesta ocasión nalgúns dos seus temas por García MC de Dios Ke Te Crew. Teremos oportunidade de escoitar a rica fusión de xéneros musicais como o latin, o rock, o pop ou o ska, e versións que van desde temas tradicionais galegos, como “Túa nai é meiga” ata o reggae de Bob Marley. Seguro que vai ser unha delicia e un bo aperitivo para ir abrindo “ouvidos” ao que vai ser unha longa e rica carreira musical desta cullerdense. Polo tanto, cita imprescindible este xoves día 4 de decembro ás 19.30 h na biblioteca Sagrada Familia. E non fai falta que traiades cartos, porque como sempre, a entrada é de balde. Ata completar a capacidade, claro, porque, como dicía a canción de Celia Cruz, “no hay sitio pa tanta gente”.