Viaxando con Ritmo: Roma

En el transcurso de su historia, que abarca tres milenios, y como capital del Imperio Romano, Roma se constituyó en una de las primeras grandes metrópolis de la humanidad. Fue centro de una de las civilizaciones antiguas más importantes. Influenció la sociedad, la cultura, la lengua, la literatura, el arte, la arquitectura, la filosofía, la religión, el derecho y la forma de vestir de los siglos sucesivos. Es la ciudad con la más alta concentración de bienes históricos y arquitectónicos del mundo, su centro histórico es la expresión del patrimonio histórico, artístico y cultural del mundo occidental europeo. En 1980, junto a las propiedades extraterritoriales de la Santa Sede que se encuentran en la ciudad y la Basílica de San Pablo Extramuros, fue incluida en la lista del Patrimonio de la Humanidad de la Unesco.

roma rome rom lazio latium roman romano italy italia vatican vaticano church chiesa iglesia nature street light landscape achitecture arquitectura building monument history free europe europa eu wallpaper michael castielli design disegno arte art resolution fuente fontana trevi fountain fuente

Roma es el corazón geográfico de la religión católica y la única ciudad del mundo que tiene en su interior un Estado extranjero: el enclave de la Ciudad del Vaticano, Estado Pontificio bajo el mando del poder temporal de los papas. Por tal motivo se le ha conocido también como la capital de dos Estados.

Italia es un país rico en cultura, lleno de costumbres y figuras destacadas, una prueba más de ello sería la gran cantidad de músicos y cantantes de origen italiano que han sido resaltados tanto en este país como en el mundo entero.  Dentro de la música italiana el género por excelencia es la ópera. La ópera nació en Italia alrededor del año 1600, en donde continuó teniendo un rol dominante en la historia del género hasta el día de hoy. Las obras de compositores italianos del siglo XIX y principios del siglo XX tales como Rossini, Bellini, Donizetti, Verdi y Puccini se encuentran entre las más famosas jamás escritas, y hasta el presente son representadas en los principales teatros de ópera de todo el mundo.

Enrico Caruso, tenor italiano, fue el cantante más popular durante los años ´20 y uno de los pioneros de la música grabada.  Su gran éxito de ventas y una voz extraordinaria, aclamada por su potencia, belleza, riqueza de tono y técnica superlativa, le convierten en uno de los más famosos cantantes de ópera de todo el siglo XX. Asimismo, tenía un repertorio de unas quinientas canciones, desde canciones napolitanas y tradicionales de Italia hasta temas populares de la época.

Durante la primera mitad del siglo XX, el estilo dominante será la canción melódica o ligera, estilo que surge en Estados Unidos y que enseguida hace furor en Europa. De estos primeros cantantes podemos destacar a Alberto Rabagliati.

En 1951 da comienzo el Festival de San Remo, importante acontecimiento musical que va a marcar la música italiana.  Este prestigioso festival de la canción ha contado con excelentes cantantes que más tarde se hicieron conocidos en el todo mundo, tales como Claudio Villa con su Buenos días tristeza, Doménico Modugno y su Nel blu dipinto di blu o su Addio addio, Adriano Celentano con su famoso Chi non lavora non fa l´amore, Nicola di Bari, Gianni Morandi, Massimo Ranieri, Al Bano, Eros Ramazzotti, Umberto Tozzi…  entre otros grandes cantantes italianos de gran prestigio.

El primer cantante que muestra un estilo pop en Italia es Domenico Modugno que alcanzaría la fama en la segunda mitad de los 50, siendo pionero en este género. Adriano Celentano, aportaría a la música ligera el frescor del rock and roll tan de moda en Estados Unidos.

Pero no sólo de voces masculinas vivía la canción ligera, de entre las voces femeninas destacamos a Mina, conocida como la más grandes cantantes italianas y una de las más grandes de Europa. Mina es la única similar en potencia y prestigio a las grandes cantantes de jazz estadounidenses, quien no recuerda Parole parole o Grande grande grande. Ornella Vanoni que destacaba por su elegancia y  cierta sensualidad, con su Senza fine. Iva Zannichi con canciones como Zingara o Ciao, cara come stai?.  Gigliola Cinquetti una niña de 17 años que dio el golpe en 1964 ganando San Remo y Eurovisión con Non ho l’eta, y con canciones como Dio como te amo. Tampoco debemos olvidarnos de Patti Bravo, que en 1968, vendió 9 millones de discos con La Bámbola. Finalmente, hay que hablar de Rita Pavone, que aparece en el mundo discográfico italiano con solamente 17 años y cuyo aspecto exterior: pelirroja, pecosa y con el pelo corto, le granjeó las simpatías del público. Sus dos primeros éxitos dieron la vuelta al mundo: Cuore y Che m’importa del mondo. La Pavone cantaba con pose de colegiala y con una voz algo chillona, pero con encanto.

Han pasado los años y la música italiana sigue cotizando al alza. Otros cantantes se han sumado a esta lista interminable de grandes voces. Por citar algunos: Tiziano Ferro, Nek, Laura Pausini, o el completísimo Andrea Bocelli, tenor, músico, escritor y productor musical. Ha grabado diez óperas completas, además de discos con canciones clásicas y de música pop.

La lista sería interminable, muchos han quedado sin nombrar, pero seguro que en otra ocasión volveremos con la canción italiana. En nuestra próxima parada cruzaremos el “charco” hasta la ciudad de los rascacielos. Mientras, os esperamos en la Biblioteca Forum con nuestras recomendaciones musicales.

Viaxando con Ritmo: Berlín

En Viaxando con Ritmo desembarcamos hoxe en Berlín, a máis importante e altamente turística capital de Alemania. Berlín é unha das cidades máis importantes da Unión Europea e do mundo, un centro de diversidade cultural. Situada na Alemaña do Leste, xusto ao oeste da fronteira con Polonia. Berlín pasou por moitos cambios importantes coa Revolucion Industrial Europea, cambios na súa xeografía, creáronse os movementos artísticos máis importantes. Ao longo da historia, foi acollendo estes cambios e foi sempre considerada como unha das cidades máis importantes da zona. berlin

A cidade no ano 1945 foi dividida en dous polo coñecido Muro de Berlín, habendo unha parte oriental e a outra occidental. Pero logo de varias décadas, en 1989 derrubouse e os cidadáns volveron unirse nunha mesma urbe. Este feito tan doloroso para a historia do país converteu a capital nun dos sitios máis visitados no mundo.

O muro da vergoña que separaba as dúas alemañas xa caera 16 anos atrás cando Hansend Band lanzou este tema, Baby Melancholie, que fala de diques que se rompen e nacións que se levantan.

A arte e o aspecto cultural de Berlín é tamén moi evidente, polo que poden encontrarse na cidade notables vivendas, salas de ópera, galerías de arte e salas de cine… A música é unha constante na cidade, é coñecida como a capital mundial das discotecas. Non hai ningunha gran cidade que conte con tantas discotecas de tecno e música electrónica como Berlín. Cada fin de semana, os “tecnoturistas” veñen ata o Spree dende todas partes de Europa para saír de festa dende o venres pola noite ata o luns pola mañá.

A capital alemana conta cunha Escola de música electrónica, tamén chamada simplemente Escola de Berlín. Refírese a unha xeración de artistas de música electrónica e unha escena musical que teñen en común a cidade de Berlín como centro de operacións. Entre os músicos máis influentes destacan Klaus Schulze, Tangerine Dream e Ash Ra Tempel.

Pero non todo é electrónico. O Berliner Festwochen (Festival das Semanas) é un evento que reúne a músicos de primeiro nivel da alta cultura na que as principais melodías que soan son dos xéneros sinfónico, clásico e ópera. Desenvólvese durante cinco semanas no mes de setembro.

E estando en Berlín non nos podiamos perder o Festival de Jazz de Berlín, co jazz en toda a súa diversidade. Polo xeral lévase a cabo a principios de novembro. Este festival está considerado como un dos eventos máis importantes no mundo da música, sobre todo desta corrente musical de primeiro nivel. Durante o seu desenvolvemento preséntanse grandes bandas e conxuntos musicais importantes, destacan as estrelas internacionais de jazz, e a recoñecida Babelsberg Film Orchestra conxunto que se presenta durante os catro días de evento.

Outro acontecemento importante na cidade é o festival de música independente “Spanish Rock Invasion” que xa vai pola súa sexta edición.

O festival ten como obxectivo dar a coñecer en Berlín a escena musical independente que en España está moi buinte, dandolle un enfoque underground e evitando grupos que están máis trillados

según palabras do propio Igor López, un dos responsables da organización. Este ano os cabeza de cartel foron Pumuky e Los Coronas. Aínda que arredor do 60% dos asistentes aos concertos son españois, segundo os organizadores o festival suma cada ano máis adeptos alemáns.

E ata aquí o noso tour musical por Berlín, a cidade pobre pero sexy, alo menos ese foi o termo con que o antigo alcalde Klaus Wowereit a acuñou no 2003. Agora Berlín non pode presumir de ser tan barata coma daquela pero sen embargo pensamos que  segue sendo igual de sexy. Berlín a cidade das salchichas, a cervexa… e antes ca nada da música. Coma sempre esperamos que fora do voso agrado e agardámosvos na seguinte parada, Roma. Entre mentras nos esquezas as nosas recomendacións musicais e pasarte pola Biblioteca Forum para levar os discos en préstamo.

 

Viaxando con Ritmo: Estocolmo

Estocolmo es la capital de Suecia. Sus grandiosos edificios públicos, palacios y rico legado histórico, nos relatan de una manera esplendida y singular sus 700 años de historia. Posee un importante archipiélago formado por numerosas islas unidas por miles de canales, y a menudo es conocida como la “Venecia del norte”.

estocolmo
Estocolmo cuenta con una gran variedad de museos, algunos de los cuales son gratuitos. Los más importantes son: el Museo Vasa, el Museo Histórico, el Museo de Arte Moderno, el Museo Nacional de Bellas Artes, el Museo de Ciencias e Historia Natural y el Museo Nórdico.
Finalmente el tan esperado Museo ABBA abrió sus puertas en Estocolmo. La isla de Djurgården es el lugar escogido para reunir las obras del famoso grupo sueco en una exposición moderna e interactiva. Ahora podemos hacer el ABBA-City-Walk organizado por el Museo de la ciudad de Estocolmo y visitar lugares de interés relacionados con ABBA.


Literalmente hablando, Suecia hace vibrar y bailar a todo el mundo con grupos ya desaparecidos como los ya nombrados ABBA, The Cardigans, Ace of Base y que siguen siendo tan populares como siempre.
La “segunda ola” de grupos musicales suecos tales como Robyn, Lykke Li, Swedish House Mafia, The Knife y muchos otros ponen de manifiesto que el fenómeno musical no es sólo flor de un día.


Se dice que Suecia es el tercer país en número de producciones musicales en el mundo. De aquí son originarios grupos reconocidos internacionalmente como Roxette, Lisa Nilsson o Titiyo en pop. Europe, The Hives, Egle Eye Cherry, The Sounds y Mando Diao en rock. Ace of Base y Alcazar en dance/electrónica.


Por último citar algunas de las bandas que son originarias de la ciudad de Estocolmo:

• ABBA, Pop
• A Teens, Pop
• Tiamat, Black Metal
• Europe, Rock
• Swedish House Mafia, House
• Lifelover, Rock
• Bathory, Black Metal

Dejamos la ciudad de los canales y emprendemos rumbo a la cosmopolita Berlín mientras, os esperamos en la Biblioteca Forum con nuestras recomendaciones musicales.

 

Viaxando con Ritmo: Londres

A nosa parada musical de hoxe recae na cidade de Londres, situada á beira do Támesis, é a capital de Inglaterra e do Reino Unido. Londres é unha cidade global, centro neurálxico no ámbito das artes, o comercio, a educación, o entretemento, a moda, … e por suposto a música. Londres foi o berce de diversos xéneros musicais como o Punk, mod,glam rock, ademais do Britpop. Londres é o punto converxencia de diversas enerxías multiculturais, o cal resultou nunha fascinante combinación de xéneros musicais. Dende o funk e o soul (Jamiroquai,Faithless) ata ritmos máis movidos como os de Prodigy, Basement eLemon jelly.

Nesta cidade multirracial conviven xentes dun gran número de culturas que falan máis de trescentos idiomas distintos. Todos estes elementos conflúen, lóxicamente, e sitúan a Londres nun lugar privilexiado na historia da música.  Dise que aquí se mesturan todos os sons do mundo. A súa música está en constante evolución e cun fluxo constante de talentos. Por iso a nosa estancia de hoxe vai saber a pouco, porque a capital británica é o lugar de nacemento ou residencia de numerosos artistas e serviu de inspiración a tantos outros, polo tanto resulta de todo punto imposible poder tocalos todos.

londres

Comecemos por exemplo polo rock. Londres é o berce dalgúns dos íconos do Rock & Roll da historia da música. A historia comeza en Denmark Street, principal rúa na que se empezaron a formar músicos e bandas nos anos 60 e 70, entre eles David Bowie e os músicos da súa futura banda Sex Pistols.

Como club de referencia hai que falar de La Marquee. Neste club presentáronse algúns dos máis grandes músicos do Reino Unido, entre eles Bowie, Jimi Hendrix, Led Zeppelin, the Who e os Stones. Neste club foi a primeira vez que o guitarrista de Who, Pete Townshend, esnaquizou a súa guitarra no escenario, antes de que se volvese un símbolo do Rock and Roll.

Incrible lugar que non podemos deixar pasar por alto se queremos sentir ao máximo a presenza musical que existe en Londres é Abbey Road, o estudo de gravacións onde os Beatles gravaron o álbum homónimo. A rúa xusto en fronte do estudo foi inmortalizada na tapa do álbum e volveuse un ícono e un destino para os fans dos Beatles.

Se falamos de música electrónica, non podemos pasar o noso tour musical pola cidade sen falar dos Chemical Brothers. Este dúo foi quen mellor repasaron a xeografía londiniense a través dos seus famosos videos. Neles podemos ver lugares como o museo de historia natural (Hey Boy, Hey Girl) ou o xa desaparecido teatro Astoria coa torre de Centre Point de fondo (Midnight Madness).

A mediados dos anos noventa xurdiu o movemento brit-pop (abreviatura de british pop, ou pop británico), que encarnaron grupos como Suede e Oasis, que reivindican a herdanza da guitarra pop dos anos sesenta e setenta. Actualmente, outros grupos de rock alternativo, como Coldplay ou Kasabian, tomaron o relevo.

Pero se por algo se caracteriza Londres é sen dúbida por ser unha das mellores cidades do mundo para ver un concerto de música en directo, con actuacións que abranguen dende as novas tendencias ata bandas moi coñecidas. Dende grandes salas de concertos a pequenos pubs, hai centos de lugares que organizan e promoven a música en vivo todas as semanas.

Ata aquí a nosa estadía musical na capital británica, coma sempre esperamos que fora do voso agrado e agardámosvos co billete de Estocolmo na man. E recorda que podes pasarte pola Biblioteca Forum para levar os discos en préstamo. Agardámosvos con moito Ritmo!!!

 

Stromae, ou como bailar a melancolía

Vexan primeiro este vídeo, gravado no metro de Montréal, Québec, en 2013. Quen canta non canta: cuspe as palabras cheas de dor, raiba, amor. É a vida, ferida e ferinte. Faino sen berrar. Non está bebido, está roto. Arrastra os “errrres” ao xeito do grande Jacques Brel, compatriota seu. E o público improvisado, que o coñece, que sabe ou intúe do falso videoclip que se está a gravar, métese na canción até rachar os limites do ficcionado, que deixa de importar, desde a emoción.

 

Dese tema, Formidable, existen dúas versións que non se poden deixar de ver. Resume e cita as dúas o director da revista Rockdelux Santi Carrrillo na súa reseña sobre o artista.

A primeira: “en el programa de televisión ‘Ce soir (ou jamais!)’, de France 2, Stromae se erigió en la estrella más radiante del pop europeo actual. Su desparpajo ante las incómodas caras de los contertulios –entre ellos, Isabella Rossellini– fue de antología: “¿Y qué os pasa a todos, que me miráis como a un mono? Ah, sí, que sois unos santos, ¡panda de macacos!”, les atizó desde la letra de la ya inolvidable “Formidable”.

A segunda:  “(…) su confirmación definitiva fue el videoclip de ese tema filmado en Bruselas a las 8:30 de la mañana de un día lluvioso, con varias cámaras ocultas y él simulando estar ebrio. Son imágenes que impactan por la incredulidad que provoca su memorable actuación: peatones asombrados ante un tipo que se tambalea y grita la canción que escucha a través de los auriculares; la mujer que le hace salir del andén antes de que llegue el tranvía; el policía declarándose fan suyo y proponiéndole acompañarlo a casa… Stromae entra definitivamente en la historia cuando, en un insospechado giro final, despide el clip sonriéndonos maliciosamente en un simpático guiño delator de su valentía y de su desfachatez.” 

É unha simple canción, mais serve para introducir alguén que busca, no fondo e na forma, ir máis alá. O que menos importa é a escenificación, porque non queda na aparencia. O relevante é a capacidade e a intención de conectar co que de feroz, vulnerable e miserablemente humano levamos dentro.

composicion

Stromae (Paul van Haver, 28 anos, de nai flamenca e pai ruandés -asasinado no xenocidio ocorrido nese país no 1994-) é un verdadeiro artista. Fai música electrónica como podería realizar esculturas, deseñar catedrais, escribir obras de teatro. É un creador, en definitiva, que nos conecta con nós mesmos e coas nosas emocións. Mesmo quen non é especialmente apaixonado da música dance acaba rendido diante do magnetismo da súa música: ritmos adherentes, personalidade e talento na interpretación, letras sen concesións.

Mamá di que papá nunca vai moi lonxe, que vai moito fóra, a traballar. / E parécelle ben, é mellor así que estar mal acompañada, ou non? (Papaoutaí) 

Coidado co que fas / e coas cousas ás que lle dás “gústame”. / Os sorrisos de plástico soen ser golpes de hashtag. / E así é como todos nos queremos, nos queremos, nos queremos / E así consumimos, consumimos, consumimos, consumimos. (Carmen)

É fácil dicir que estou rara porque teño a regra, e que me gusta bla bla bla / mais non, o importante non é iso que chamas regra / Xa sabes, a vida son os nenos, aínda que este, coma sempre, non che parece bo momento / Para facelos estás disposto, si, mais para crialos desapareces (Tous les memmes) 

Escuro, fráxil, radiante, melancólico, rabioso, amargo, irónico, seductor, incómodo… con unicamente dous discos publicados xa nos deixou verdadeiros momentos de fulgor emocional, intres de beleza fuxidía polos que bandas con décadas de traxectoria venderían a súa alma. Non son poucos os artistas, polo demais, que neste tempo procuraron a súa presenza e colaboración: Diplo, Major Lazer, Kanye West, Will.I.Am

 

 

Showman, actor, cantante… Stromae medrou entre un mundo de músicas provenientes das súas orixes diversas: melodías africanas, rumba, salsa, hip-hop, cantautores francófonos… Porén, os seus inicios baseáronse fundamentalmente no hip-hop: “durante esa época, el hip hop era para mí la única verdad. Diríamos que es el lado un poco estúpido de la adolescencia, cuando crees que solo hay una verdad. Finalmente, me di cuenta de que había un montón de cosas interesantes en todos los estilos. Y es lo que intento integrar cada vez más. No es un problema únicamente del hip hop, pero nunca me reconocí en ese culto a la diversión y a la felicidad a través de cosas completamente estúpidas como el alcohol o los coches. Nunca he querido vender sueños. El mío no es ser rico o famoso, sino encontrar un equilibrio entre trabajo, familia y una vida feliz. Siempre he querido explicar hechos de la vida real, los problemas que todos tenemos. Poco importa el nivel social, los orígenes. Lo que todos tenemos en común es el sufrimiento de la vida y eso es lo que nos hace interesantes.”

Con esa vontade declarada e desde unha mestura desacomplexada de ritmos populares, xerga verlan, xogos de palabras, referencias clásicas e intencionalidade pop, Stromae converteuse nun dos máis innovadores e influíntes artistas da escena internacional.

Para o descubrir, podes pedir os seus discos nas nosas Bibliotecas. Na Biblioteca Ágora, en concreto, temos á vosa disposición o segundo, Racine Carrée. Animámosvos ao descubrir e deixámosvos con dúas actuacións memorables:

Na gala dos NRJ Music Awards 2013:

 

No SXSW Festival 2015: