Rodrigo Leão, a paixón na busca de camiños

 

Falar de Rodrigo Leão é falar dun dos músicos e compositores máis importantes das tres últimas décadas a nivel global. Portugués de Lisboa, do 64, a súa paixón pola procura de sonoridades que conxugan elegancia, clasicismo, emoción e experimentación está presente no conxunto da súa carreira, marcada por tres elementos centrais: a banda de rock Sétima Legião, o grupo Madredeus e a súa propia traxectoria en solitario.

O propio autor concibe a súa obra “como um filme ou um livro com diversos capítulos, mas sempre com ligação entre eles. Mesmo no princípio da Sétima Legião fazia coisas que ainda hoje repito». A continuidade e a visión de conxunto mantense, para alén de pola evolución creativa, pola intencionalidade de anovación e búsqueda.

  

A súa primeira aventura musical foi a banda Sétima Legião, vento fresco e moderno na cena musical portuguesa dos primeiros 80.  «A Sétima Legião traduzia as influências não só de Manchester, mas também da Galiza, por exemplo, e nisso talvez tenhamos sido diferentes», afirma o compositor. O primeiro single do grupo, “Glória”, con letra do novelista Miguel Esteves Cardoso, converteuse axiña nun éxito do rock portugués e a banda conseguiu un enorme éxito co seu disco A Um Deus Desconhecido. Continuadores deste serían Mar D’Outubro (87), De Um Tempo Ausente (89), O Fogo (92), Auto de Fé (94) e Sexto Sentido (99), nunha carreira que conseguiu equilibrar os favores do público e o respeito da crítica.

 

 

Paralelamente á Sétima Legião, Rodrigo Leão funda con outra figura fundamental da música portuguesa, Pedro Ayres de Magalhães, a banda Madredeus, que acabará por ter éxito internacional. A formación, un claro paso adiante na evolución musical de Leão, estréase no 1987 co duplo Os Dias da Madredeus. Seguirano os elepés Existir (90),  O Espírito da Paz (94) e Ainda (95). Este último será o derradeiro do grupo no que Rodrigo Leão participe, un disco vinculado ao director de cinema Wim Wenders como banda sonora do seu filme Lisbon Story.

Madredeus foi sen dúbida a banda máis importante da música portuguesa e o seu referente máis internacional despois de José Afonso e Amália Rodrigues. A tradición do fado e as sonoridades acústicas máis contemporáneas acompañaban e envolvian, nos seus temas, unha das voces máis fermosas do panorama actual, a de Teresa Salgueiro.

 

Ao tempo que compaxinaba inquedanzas musicais con Sétima Legião e Madredeus o compositor lisboeta mostraba o seu desexo de evoluír artisticamente e lánzase en solitario no ano 1993, co disco Ave Mundi Luminar. A súa carreira é, a partir dese momento, un percurso de investigación e recreación con momentos de aposta por sonoridades e imaxinarios clásicos, introspectivos, de certo misticismo, e outros de carácter máis dialogado con territorios musicais coma o fado, a bossanova ou o tango.  O seu interese polo cinema e pola literatura fica patente tamén en proxectos como Os Poetas, o audiovisual Portugal – Um Retrato Social ou o disco Cinema. As súas colaboracións no plano internacional con figuras como  Beth Gibbons, Ryuichi Sakamoto, Stuart A. Staples dos Tindersticks ou Joan as Policewoman tamén axudan a facernos unha idea dos seus intereses e propostas. No 2013 compuxo a banda sonora do filme The Butler, pola cal foi nomeado para un Óscar.

 

No catálogo das Bibliotecas Municipais da Coruña podes atopar as referencias que temos tanto de Sétima Legiao como de Madredeus  ou Rodrigo Leao en solitario. Se es socia, xa sabes como funciona o préstamo; se non o es ainda, lembra que conseguir o teu carné é rápido e de balde.

 

Recomendamos música escrita de puño e letra. Parte II

Seguimos, antes de que acabe o verán, coas Recomendacións musicais escritas de puño e letra, nesta ocasión ampliamos os xéneros musicais, unha diversidade que toca dende o Black Metal nórdico ata o Jazz de Miles Davis. Recorda que todas as obras están dispoñibles no noso catálogo:

Señores del caos : el sangriento auge del metal satánico / Michael Moynihan y Didrik Soderlind (Es Pop, 2013)

Un libro fundamental centrado nun dos máis radicais e menos explorados movementos musicais dos últimos anos que vai moito máis alá da mera crónica musical para ofrecer un completo e exhaustivo retrato xornalístico que toca por igual cultura e crime, sociología e crónica negra, ocultismo e relixión. Moynihan e Søderlind desmenuzan ao detalle a historia do black metal noruegués, analizando tanto as súas raíces musicais, políticas e sociais como as súas consecuencias artísticas, éticas e criminais, reflectindo non só o aspecto máis sensacionalista e salvaxe do movemento senón tamén o seu lado máis elegante e apaixonado: a loita a vida ou morte dun poucos pero dedicados novos dispostos a elevarse por encima da mediocridade e a compracencia imperante á súa ao redor, aínda que fose desde o extremismo.

I am Ozzy : (confieso que he bebido) : memorias de Ozzy Osbourne / con la colaboración de Chris Ayres (Global Rhythm Press, 2012)

O máximo vocalista da escola demente que nunca rematou os estudos, pero posúe tres títulos nobiliarios concedidos por aclamación: príncipe das tebras, cafre laureado e padriño do heavy metal. O que non ten, con todo, é ningunha vergoña, cordura ou sentido do ridículo. Afortunadamente, cabería engadir, porque bastaría un chisco de decoro ou un pouco de amor propio para que este divertidísimo libro non existise: á fin e ao cabo, ninguén no seu san xuízo confesa cun alegre sorriso que acabou na cárcere por roubar tres veces seguidas na mesma tenda, que na súa mocidade só fornicaba con mulleres feas, que ouriñou contra os sacros muros de “El Álamo” e despois contra o seu futuro sogro, que descabezou unha pomba (viva) mediante unha certeira dentada fronte a un conclave de executivos arrepiados e repetiu logo a operación cun morcego para espanto dos presentes nun dos seus concertos. Nada máis chegar a unha luxosa clínica onde se redimen borrachos arrepentidos preguntou polo bar pensando que naquel sitio ensinaban a beber con elegancia, etc. Cousas tan delicadas non se lle contan nin ao confesor salvo cando un ri de todo e sobre todo da súa sombra.

Slash : [de Guns N’ Roses a Velvet Revolver, la autobiografía] / Slash con Anthony Bozza (Es Pop, 2010)

Naceu en Inglaterra, pero creceu en Los Ángeles, no vibrante fervedoiro de música e cultura que foron os primeiros anos setenta. A súa adolescencia pasouna nas rúas, descubrindo a bebida, as drogas, a música rock e as mulleres, á vez que adquiría un notable prestixio como corredor de bicicross. Pero todo o seu mundo cambiou o día que sostivo por primeira vez a baqueteada guitarra cunha soa corda que atopou escondida no armario da súa avoa. Agora, tras vender máis de 100 millóns de discos con Guns N’Roses e tras gañarse con suor a fama de ser un dos mellores guitarristas do mundo, Slash decidiu contar, por primeira vez, a historia do grupo desde dentro: a súa formación, os anos de penurias, a creación das cancións que definiron unha era, a tolemia do éxito e, en última instancia, o tortuoso e exasperado camiño cara á autodestrución que rematou acabando con eles. Pero esta non é só a historia de Guns N’Roses, senón tamén unha crónica persoal chea de triunfos e traxedias; a dunha vida marcada polo empeño de fuxir dos seus demos, afogándoos en vodka, heroína, cocaína, actrices porno e o que fose que lle saíse ao paso. Slash sobreviviu a todo iso: adiccións, demandas, revoltas, sobredoses, decadencia e destrución, até atopar unha saída na evolución da súa música, desde Snakepit até Velvet Revolver. Slash é todo o que pode esperarse do home, o mito, a lenda: divertido, sincero, fresco e abracadabrante… nunha palabra: excesivo.

Cosas que los nietos deberían saber / Mark Oliver Everett (Blackie Books, 2011)

Mark Oliver Everett, o chamado “Kurt Vonnegut” do rock, líder e cerebro de Eels, banda que Bush intentou prohibir por nociva -cousa que honra polo menos á banda- é fillo do físico cuántico Hugh Everett, que se perdeu na súa propia e notable interpretación dos universos múltiples ata que E, como tamén se coñece ao autor deste libro, atopou o seu cadáver. Así empezaba un ciclo de desgrazas que culmina nunha rara e preciosa autobiografía musical. E é que a desgraza sempre deu mellores historias, e mellores cancións, sobre todo se son de Everett.  Un libro tan único como o xénero da «dysfunctional-americana» que, segundo algunha enciclopedia e como se explica no prólogo deste libro, empeza e termina con iso que a cambiante formación de Eels fixo ao longo de tantos e tan importantes discos. E precioso porque é verdade e porque conmoverá mesmo ao descoidado que non saiba quen é este home. E outro tanto fará pola infortunada que non escoitase xamais un disco da banda pero que, felizmente, aínda está a tempo.

Miles Davis : la biografía definitiva / Ian Carr  (Alba, 2002)

Un gran número de fotografías inéditas e un prólogo de Jimmy Cobb, completan esta apaixonante aproximación á figura do gran Miles Davis. Ashley Kahn convídanos a participar en cada unha das sesións de gravación do emblemático álbum de Miles Davis, Kind of Blue.
Da man do autor, o lector retrocede a 1959 e entra no estudo de gravación para revivir, até no máis mínimo detalle, todo o sucedido en torno ao álbum, un dos máis vendidos na historia do jazz, un clásico que aínda hoxe está nos primeiros postos de todas as tendas de discos.

Bon Scott : camino del infierno : vida y muerte de la primera voz de AC/DC / Clinton Walker  (Global Rhythm Press, 2011)

Podemos dicir sen esaxerar que estamos ante a obra definitiva sobre a ascensión de AC/DC á fama e o descenso de Scott aos infernos, sobre os anos en que a súa carismática presenza e a visceral declaración daquelas letras mixturábase coa imparable forza que irrompía desde as cordas atormentadas polos irmáns Young. Foi entón cando cristalizou un son inconfundible e unha nova maneira de entender o rock. Coa inestimable colaboración de quen tiveron o privilexio de soportar ao biografiado e o ornamento dun material fotográfico apenas coñecido, Walker reconstrúe a sonora epopea da banda seguindo as peripecias vitais do cantante desde o seu (non demasiado) tenra nenez na Escocia que tamén foi berce dos díscolos Young.

La canción del verano: Parte IV

… Y en esto conocí las discotecas. !Qué cambio con respecto a las pequeñas boîtes!. Las discotecas, generalmente eran grandes espacios situados en sótanos de los edificios de las zonas más emblemáticas de las ciudades, la gente ya no era la que conocíamos de siempre, había de todo un poco. La música que se escuchaba aún se podía “dividir” entre lentas, para bailar agarrado o rápidas para bailar a tu rollo.
La música también iba evolucionando… de entre las bailables como así se llamaban recuerdo a los Gibson Brothers con su tema Cuba (1979), con su estribillo pegadizo en castellano que todos coreábamos, a la que siguió en 1980 el tema Que será mi vida, de características similares al anterior. Otro que se oía mucho era el cantante italiano Pino  D´angio, con su tema Ma quale idea (1980), ritmo pegadizo con un cierto tonillo sarcástico y con una voz muy italiana, lo cierto es que los italianos siempre me gustaron y triunfaron mucho, tanto con las baladas como con las discotequeras.
Y seguimos con los ritmos discotequeros de los que triunfaban todo el año: Blondie con su canción Call me (1980), de ritmo desenfrenado y que además pertenecía a la banda sonora de la película American gigolo que triunfaba en ese momento, con un joven Richard Gere de protagonista.

A finales de los ´70 y mediados de los ´80, surge un movimiento que en sí englobaba a varios géneros musicales la New Wave. De esta fábrica de hacer música podría nombrar incontable grupos y cantantes. Es tan amplio el término, que no tendría espacio para nombrar sus canciones, por citar alguno de los que más oía, aquí van unas cuantas: Roxy Music y su More than this (1982), The Buggles con su Video killed the radio star (1980), Madness y su alocado One step beyond (1979).

Hay grupos de los que aún conservo discografía esencial y que oigo repetidamente sin cansarme como por ejemplo a Simple Minds, Spandau Ballet, o los Tears for fears, sin olvidarme de Eurytmics o de los Pet shop boys.
Pero no creáis que me olvido de España. Aquí también llegó la New Wave en forma del genial Tino Casal con sus estilismos irrepetibles y con canciones como Billy boy (1981), Embrujada (1983), o la fabulosa Eloise (1987) cantada a pleno pulmón como diría mi madre, y que yo recordaba de oírla de pequeña cantada por Barry Ryan en 1968.

Los grupos La Unión con sus canciones Vivir al este del edén o Maracaibo, ambas de 1988, Los Secretos con los hermanos Urquijo a la cabeza y con canciones como Déjame (1981), Todo sigue igual (1982). Y no me voy a olvidar de Mecano y su primera etapa más tecno, con canciones como Hoy no me puedo levantar (1981), Me cole en una fiesta o Maquillaje (1982) o Barco a Venus (1983), por citar algunas de esta primera etapa.

Recuerda que todos estos discos están disponibles en nuestras bibliotecas municipales.

FUC, FIRC e FEC

As festas non rematan e a música tampouco. Despois do Noroeste Pop Rock e dos moitos concertos na Praza de María Pita, agora o escenario sitúase no Parque de Santa Margarida que se vai converter no epicentro galego da música alternativa durante tres días, 21, 22 e 23 de agosto.

Tres días nos que se celebrará o Festival FUC, FIRC, FEC 2014 organizado polo colectivo Fanzine Project e co apoio do Concello da Coruña. Un festival con tres estilos ben diferentes: rock, urbano (rap e hip hop) e electrónico e que xa vai polo seu quinto ano.

FUC (Festival Urbano Coruñés)  de rap e hip hop, o 21 de Agosto 19:00 a 00:00

• C. Terrible
• Norweside
• Elecesar
• ill Bambinos
• Arce
• BartonKidz
• Bobeh

mc C.Terrible presenta BURUNDANGA, o seu novo traballo con LNS na produción. Trátase dun álbum composto de 14 tracks inéditos, no que aparecen dúas colaboracións da man de NY & Ihon (MDE Click) e Dano(Ziontifik).

No escenario estarán tamén Norweside, un selo local baixo o que se aglutinan diferentes estilos de hip hop, o vigués ELECESAR, os cataláns Ill Bambinos, os composteláns ARCE e Barton Kidz, e Bobeh.

FIRC (Festival Independente de Rock Coruñés) 22 de Agosto 20:00 a 02:00

• Hamlet
• Bastards On Parade
• Unicornibot
• Guerrera

O metal virá da man dos madrileños Hamlet trala súa evolución de estilos ao longo dos anos. Bastards On Parade encherán o escenario de punk folk. Ritmo, guitarras potentes e virtuosismo instrumental será o que acompañe aos pontevedreses Unicornibot. E os tamén galegos Guerrera traerán, como eles mesmos se definen “Psico-Blues-Rock profundo e enérxico”.

FEC (Festival Electrónico Coruñés)  23 de Agosto 18:00 a 03:00

• Fairmont
• The Frogmen
• Hd Substance
• Hoax Believers
• The Panic Room
• Roi
• Lefrenk
• Diego Villa
• Parasit Vj + Vj Ram

Para pechar o festival, o sábado será a quenda da música electrónica. O canadense Fairmont, ou o que é o mesmo Jake Fairley de seguro que envolverá o Parque de Santa Margarida nun ambiente cálido e máxico provocado polo techno funk suave dos seus directos.

Tamén poderemos desfrutar de HD Substance que tras máis de vinte anos formando parte activa da escena electrónica mundial, máis de 30 Ep’s editados en selos de todo o mundo, segue sendo figura de referencia da escena techno española.

O resto de cartel completano The Frogmen e outros Dj´s entre os que se atopan  Hoax Believers, The Panic Room, Roi, Lefrenk, Diego Villa, Parasit VJ, e VJ Ram.

Aturuxos na Cidade do Vento

As festas de María Pita están a tinguir de músicas do mundo a cidade da Coruña. Non podemos esquecer as melodías de raíz, auténticas bandas sonoras das nosas vidas durante xeracións.

O mes pasado abriu a tempada de concertos de música galega a Asociación Cultural Donaire continuada por grupos como a Agrupación folclórica Aturuxo. Onte rematou o Festival Internacional de Folclore organizado e creado pola Asociación coros e danzas Eidos, onde este ano puidemos desfrutar de músicas e danzas de moitas partes do mundo (Exipto, Sudáfrica, Costa Rica e Rusia).

Se non queredes perder os vindeiros espectáculos de Música Tradicional Galega, anotade estes nas vosas axendas, xa que gaitas, pandeiras, bombos e tamborís ”bailarán” o enxebre son de muiñeiras, xotas, alalás, pandeiradas, maneos e foliadas en varios recunchos da cidade:

– 11 de agosto ás 20.00h. no Parque de Sta. Margarida: A Asociación Folclórica Sociocultural Cantares Galegos vólvenos agasallar coas súas cancións dentro do programa Música no Parque.

– 12 de agosto ás 20.00h. no Parque de Sta. Margarida: O Coro Galego Cántigas da Terra compartirá escenario co Coro Casa Galicia de New York para nos achegar dous xeitos de sentir a música galega.

– 17 de agosto ás 22.30h. na Praza de María Pita: un ano máis, a Asociación Cultural Xacarandaina encherá a praza do Concello ao ritmo de cantos e danzas tradicionais cheas de cor e movemento.

– 19 de agosto ás 20.00h. no Parque de Sta. Margarida: O Coro Aires de Bergantiños compartirá con todos nós o seu amplo repertorio para divulgar unha parte do folclore galego que tanto lles apaixona.

– 20 de agosto ás 20.30h. nos Xardíns de Méndez Núñez: O Grupo de música e danza tradicional “Alxibeira” amosaranos bailes e cantigas de aldeas de Lugo, Pontevedra e A Coruña.

– E, o 24 de agosto ás 21.00h. nos Xardíns de Méndez Núñez, o case centenario Coro Galego Cántigas da Terra, historia viva da Coruña, fechará coa súa actuación  o programa de Festas de María Pita.

Pero tamén contaremos con músicas tradicionais doutras partes do estado español incluídas no XVIII Certame de Casas Rexionais:

– 16 de agosto ás 20.30h. contaremos con músicas e danzas de Aragón.

– 17 de agosto ás 13.30h. e ás 19.30h. poderemos ver os grupos de baile Soniquete da Casa de Andalucía e o “Alto del Guadalquivir” de Córdoba.

– 24 de agosto ás 13.00h. e ás 19.00h. estarán a Asociación Folclórica Cristo de la Veracruz e o Grupo Folclórico “Magisterio” de Albacete, dentro do día de Castela A Mancha.

Convidámosvos a coñecer o fondo das Bibliotecas Municipais da Coruña de música galega que está dispoñible no noso Catálogo.

Lista de Reprodución Forum Agosto 2014: Preparados para ir de festa

Estamos metidos de cheo nas Festas de María Pita 2014 e no blog imosvos dando boa conta das actuacións musicais das que podedes desfrutar nos diferentes puntos da cidade.

Na Lista de Reprodución do Forum Agosto 2014 tamén nos preparamos para ir de festa. Seleccionamos algúns dos artistas máis populares que deleitarán a todo tipo de público cos seus concertos e tamén nos lembramos dalgunha actuación de festas pasadas.

O pregón correu a cargo da cantante de Boimorto, Luz Casal e coa súa mensaxe nos quedamos estes días “aproveitar este tempo de desfrute, de cambios nos hábitos, de soplos de aire que aparten o tedio” queremos tomar as festas como “un tempo de obviar a pesadume … tomando o camiño do desfrute e do entretemento”

O testigo de Luz foi tomado por un dos cantantes españois cunha voz moi persoal, o catalán Sergio Dalma que reuniu a moitos dos seus seguidores na praza de María Pita, onde interpretou temas de Cadore 33 o seu último traballo, pero tamén tirou do seu repertorio de éxitos.

Ao igual que fixo Antonio Orozco quen vive actualmente “o mellor momento” da súa vida” tras un “proceso de recomposición” persoal e musical que quedou reflexado no seu último disco, Dez, un recopilatorio co que conmemora unha década de carreira, á que o artista pon nota: “Sempre imperfectos”.

Hoxe xoves é a quenda de Milladoiro, considerado como o grupo de folk máis internacional dentro dos grupos galegos, e un dos máis importantes investigadores de novas sonoridades para o folk galego. Canda eles comparten cartel os coruñeses Tiruleque que co seu último traballo Mu!! Consolida o estilo acadado no seu primeiro álbum.

Nos próximos días poderemos desfrutar, entre outros, de artistas tan coñecidos coma M-Clan (día 10), Dani Martín (día 12), Cristina Pato (día 15) e Russian Red (19)

Aqui vos deixamos a Lista completa e non esquezas pasar pola biblioteca para levar aos concertos as cancións ben aprendidas.

Alejandro Sanz – El tren de los momentos, Amaral – Gato negro, dragón rojo, Antonio Orozco – Renovatio, Belle and Sebastian  – Write about Love, Os Cempés Tentemozo, Cristina Pato – Xilento, The Chieftains – Ry Cooder, Conchita – Nada más,  Dani Martín – Dani Martín, Delafé y Las Flores Azules – De mí sin tí, Estopa – Voces de ultratumba, Eskizos – 1989-1993, Lamatumbá – Paraugas universal, Loquillo y Trogloditas – Una banda de Rock & Roll español,  Love of Lesbian – La noche eterna, Julieta Venegas – Sí, Luz Casal – Vida tóxica,  M Clan – Para no ver el final, Madness – The heavy heavy hits, Mika – Life in Cartoon Motion,  Milladoiro – O niño do sol,  Novedades Carmiña – Juventud Infinita, Rosendo – A veces cuesta llegar al estribillo, Russian Red – Fuerteventura, Ruxe Ruxe – A terra dos comentos, Sergio Dalma – Cuerpo a Cuerpo

 

Noroeste Pop Rock 2014

Achégase unha das citas máis esperadas dentro do programa das festas de María Pita, o Festival Noroeste Pop-Rock 2014 que terá lugar os días 8 e 9 de agosto no areal de Riazor. O Festival continúa así a súa traxectoria un ano máis, converténdose no Festival de Rock máis lonxevo da comunidade dende que comezara coa súa primeira edición no 1986.

O venres 8 os milleiros de persoas que se reúnan no areal coruñés poderán desfrutar ás 00:30 dos cataláns Love of Lesbian, que están en plena xira co seu novo show “El poder de la tijera”, segundo eles mesmos aseguran “hai moito que recortar” sobre todo no tema político. A cita agárdase con ansia na cidade posto que o grupo leva sen actuar na Coruña dende o ano 2010, cando abarrotaron a sala Playa Club, deixando a moitos dos seus incondicionais ás portas.

LOL estarán precedidos, ás 23.00 horas,  polos tamén cataláns Delafé y las Flores Azules, outro dos nomes clave da escena pop independente española que están de aniversario, nin máis nin menos que dez anos sobre os escenarios, tempo no que se viviron cambios na formación e separacións sentimentais dentro do grupo pero sempre acompañado de boas cancións e bo “rollo” que consiguen transmitir.  Na cita seguro que non faltan temazos e hits como La Juani ou Primavera que se repiten festival tras festival “dándolle gas” aos escenarios.

Para o sábado 9 reservánse os invitados internacionais deste ano, o grupo de ska británico Madness, ás 00.30 horas. Os londinenses sempre contaron con diversidade de opinión pola crítica pero o certo é que nunca pasaron inadvertidos e son moitos, ainda que só sexa por uns minutos, os que se deixan levar polo ritmo contaxioso das súas cancións.

Xunto aos londinenses estarán os coruñeses Los Eskizos, considerados xa unha lenda do garage-rock, que volven tocar xuntos tras 22 anos da súa separación, xa o fixeron na sala Mardi Gras, agora farano no escenario do Noroeste, ante o público que ateigará Riazor.

Pero ao igual que o ano pasado, o Noroeste Pop Rock 2014 conta con teloneiros locais que foron elixidos mediante as votacións do público e o xurado tralo directo da sala O Túnel. O venres será a quenda do rock de La Senda de Afra, un dos grupos con maior proxección da cidade e de Misterioso Viaje a Holanda máis unido estilísticamente ao resto de compañeiros de cartel.

O sábado compartirán cartel cos Eskizos e con Madnes o xoven quinteto Bourbon Queen, hard blues rock de raíces netamente `70`s que no 2013 deciden gravar o seu primeiro disco: Blood rock and Tears, e Ánima, como eles mesmos se definen, unha banda de rock sen complexos, imposicións nin pretensións de encaixar nun estilo concreto.

Para ir abrindo boca convidámosvos a visitar as nosas Bibliotecas Municipais e coñecer o noso fondo musical no que atoparedes os discos dos traballos dos artistas que actuarán tano neste coma en Festivais pasados. Tamén podes consultar a dispoñibilidade do material no noso Catálogo.