Los Crooners: Tony Bennett

Tony Bennett, nombre artístico de Anthony Dominick Benedetto, cantante estadounidense de origen Italiano (Nueva York, 1926), es uno de los últimos grandes crooners de mediados del siglo XX. A sus casi 87 años y en un estado de forma inusual para su edad, permanece en activo dando decenas de conciertos anuales. A lo largo de una carrera de más de 60 años Tony Benett ha vendido 50 millones de discos, ganando 17 premios Grammy y 2 Emmy.
Recordado por éxitos como Blue Velvet, o I left my heart in San Francisco, su repertorio se basa en canciones clásicas de la música popular, mayormente baladas y jazz.
Considerado como el eterno rival de Frank Sinatra, ambos se profesaron admiración mutua, llegando incluso a grabar juntos el celebre tema New York, New York.

“En mi opinión, Tony Bennett es el mejor cantante que hay en el negocio(del espectáculo). Me emociono cuando le veo, me conmueve. Es el cantante que ve lo que el compositor tenía en su mente, y posiblemente un poco más”

(Frank Sinatra, elogiando a Tony Bennett en la revista Life, 1965).

Creció escuchando a Al Jolson, Eddie Cantor, Judy Garland, Bing Crosby, y artistas de Jazz como Louis Amstrong
Debutó a los 10 años (1936), cantando ante el alcalde de Nueva York Fiorello La Guardia. Bennett estudió en el High School of Industrial Art, no solamente música sino también pintura, siendo un pintor de éxito, con numerosas exposiciones.
A los 18 años se alistó para combatir en Alemania, durante la Segunda Guerra Mundial, y allí permaneció al terminar el conflicto, formando parte de una banda musical que entretenía a las fuerzas ocupantes.
Al regresar a Estados Unidos, siguió actuando sin muchas pretensiones hasta que lo descubrió la cantante Pearl Bailey. En uno de los shows lo escuchó Bob Hope, quien lo convenció para llevarle consigo de gira, y le propuso cambiar su nombre por el de Tony Bennett.
Su despegue profesional fue en 1950, cuando animado por Bob Hope manda a la Columbia Records una prueba de la canción Boulevard of Broken Dreams. Fue contratado y en ese momento se inicia una cadena de éxitos.

En la década de los 50, se produce su primera etapa de apogeo artístico, y alcanza su primer éxito con el tema Because of you, y amplió su público gracias al sonido country de Cold, cold heart. Desde el principió experimentos distintos ritmos, e incluso se atrevió con el tango en la canción Rags to riches, que permaneció 8 semanas liderando las listas de éxitos. Bennett también hizo popular la melodía Blue Velvet, provocando la histeria colectiva en las fans; esta canción volvería a la actualidad 30 años después de la mano de David Lynch y su película homónima Terciopelo azul.
Anticipándose a Frank Sinatra, fue el primer cantante de música popular que colaboró con Count Basie y su orquesta, juntos publicaron dos álbumes y su canción más recordada fue el clásico Chicago, que también grabaría Sinatra.

tony_bennett_frank_sinatra_ap_file
Su mitica canción I left my heart in San Francisco, grabada en 1962 y ganadora de dos premios Gramy está considerada como una de las 100 mejores canciones de la historia.
En 1972 abandona la Columbia Records para firmar con la MGM Records con un mal resultado. Como Sinatra, funda un sello discográfico (Improv), que fracasó al no tener una adecuada distribución.
En 1979 y después de haber tocado fondo, hizo una sorprendente reaparición (pleno de forma), actuando como invitado de honor en un festejo por el 40º aniversario profesional de Frank Sinatra.
En 1986 Bennett vuelve a la Columbia Records, y empieza a expandir su audiencia a un público más joven sin perder su estilo musical, según explicó, el público joven ignoraba a los compositores como Gershwin y toda la tradición  melodica de principios del siglo XX, y él conectó con ese mercado. Con el álbum The Art of Excellence entra en las listas de superventas, dejando atrás catorce años de fracasos comerciales.
Visto hoy, su éxito es comprensible pues se enmarca en un nuevo interés por la música easy listenig y las big bands, y que se ha consolidado con estrellas como Michael Bublé y Amy Winehouse.


A principios de los años 90, Bennett gana un Grammy por Perfectly Frank, disco en homenaje a Frank Sinatra. En estos años graba varios discos de recopilaciones monográficas sobre Billie Holiday, Duke Ellington y Louis Amstrong, y gana otro Grammy por el disco Steppin´Out homenaje a Fred Astaire.
En 1994 grava para el canal MTV el exitoso show Unplugged, con invitados como Elvis Costello, conviertiendose en disco de Platino, ganando otro Grammy al Albúm del Año. Apartir de este momento sus actuaciones en televisión son constantes. Para demostrar su dominio vocal sin trucos tecnológicos, muchos de sus recitales los abría cantando Fly me to the moon, “a capela” y sin micrófono.

Tambien en los 90 comienza a participar en comedias de Hollywood, y ya en ese momento su fortuna se estimaba en 20 millones de dolares. Bennett no piensa en retirarse y a una edad madura ofrece entre 100 y 200 conciertos al año.
En el año 2005 es distinguido con el Kennedy Center Honor. De carácter pacifista arremete contra la política de Bush y la invasión de Irak, lo que le acarreó  duras criticas.
Con motivo de su 80 cumpleaños graba (siguiendo la estela de Frank Sinatra) el primero de los 3 albumes de Duets con colaboraciones de Barbra Streissand, Elton John, Sting, etc… Fue tal el éxito del álbum que grabaría dos más en años posteriores, todos con la participación de cantantes como Diana Krall,  Andrea Bocelli, o el mismísimo Alejandro Sanz… Dando origen a un tercer album cantado integramente en español con voces como Gloria Stefan, Dani Martín, Chayanne, Juan Luis Guerra… entre otros.

En el Catálogo de las Bibliotecas Municipales puedes consultar la disponibilidad de mucha de su discografía.

En nuestro próximo post hablaremos de uno de los crooners actuales más reconocidos… Michael Bublé.

 

 

 

 

 

Los crooners: Frank Sinatra (segunda parte)

Como adelantabamos la semana pasada, hoy hablaremos largo y tendido sobre la carrera musical de Frank Sinatra.

Esta puede dividirse en tres etapas:

La primera sería la de los años 40, en la que se produce su evolución de cantante de orquesta a cantante solista. Frank Sinatra graba en 1939 diez canciones con la orquesta del trompetista Harry James: From the Bottom of My Heart, Melancholy Mood, My Buddy, It’s Funny to Everyone but Me, All or Nothing At All, On a Little Street in Singapur, Ciribiribin, The Hucklebuck, Our Love y Castle Rock.

Comienzos de Sinatra... con Tommy Dorsey

Comienzos de Sinatra… con Tommy Dorsey

En 1940 Sinatra graba con la orquesta de Tommy Dorsey. Esta etapa, supone un cambio importante para Sinatra. En la orquesta de Dorsey su repertorio son las baladas y el toque de la orquesta es relajado y preciso. Consecuentemente, el vocalista consigue situarse en un primer plano, si no absoluto, cuando menos ya no como simple acompañamiento de la orquesta, como ocurría con Harry James. Dicho de otra forma, con la orquesta de Tommy Dorsey es cuando Frank Sinatra se convierte definitivamente en un vocalista, con unas características propias y bien definidas, que ya nunca le abandonarían: fraseo preciso e interpretación subjetiva de las letras. Dorsey transmitió al joven cantante el concepto de interpretar una melodía de tal manera que pudiese ser inmediatamente reconocida, al tiempo que estuviese tan personalizada que sonase como una creación hecha por o para el intérprete.

Las grabaciones de Frank Sinatra para la compañía discográfica Columbia (1943-1952), muchas de ellas ensayadas en cierto sentido en las continuas actuaciones en directo del cantante, suponen su consolidación como intérprete.

El logro básico de Sinatra en este periodo consiste en haberse convertido en el representante por antonomasia de la interpretación de la música popular estadounidense y, consecuentemente, en una figura de una influencia extraordinaria en el ámbito de la canción internacional. Paralelamente, su encumbramiento individual constituyó un golpe de gracia definitivo en el proceso de decadencia de las big bands, abriendo las puertas a una nueva era de la música popular cuyo dominio correspondía a los vocalistas.

frank_sinatra_aniversario

Algunas de las canciones más representativas de este periodo son I’ll never smile again (1940), Nancy (with the Laughin’Face) (1945), How Deep Is the Ocean, Stella by Starlight, Begin the Beguine, If You Are but a Dream, etc.

La segunda etapa, la más elogiada, es su época como cantante para Capitol Records, que en 1953 anuncia la contratación de Sinatra, que de inmediato se convierte en éxito absoluto, devolviendolo al primer plano de la música, este fue un periodo fundamental en su vida en todos los aspectos y supuso su consagración absoluta como número uno de la canción popular. La importancia de la colaboración de arreglistas como Nelson Riddle y otros fue esencial para transformar el sonido de Sinatra en uno más moderno alejado del de su época anterior.

Los discos de Frank Sinatra para la discográfica Capitol constituyen la parte más valorada por crítica y público de su producción musical. Se trata, de un conjunto de 15 álbumes originales realizados entre 1953 y 1961.

El trabajo de Sinatra para Capitol se materializó en la explotación de las posibilidades del relativamente nuevo formato del LP, creando álbumes conceptuales a partir de la agrupación de canciones vinculadas bien por el tema bien por el tono (relajado, swingueante, romántico). A pesar de contar con productores propios de la casa discográfica, Sinatra se comportó durante todas las grabaciones como el auténtico productor, tomando continuamente decisiones sobre las tomas más adecuadas para ser finalmente incorporadas a los discos y sugiriendo a los arreglistas posibles mejoras en su trabajo.

La tercera y última etapa, es la de su salida de Capitol Records a finales de los 50, para crear su propia compañía (Reprise). Comienza a seleccionar sus propias melodías, graba cuando quiere… y obtiene sonados éxitos. En ella encontramos éxitos tan rotundos como Strangers in the Night.

 La discografía de esta última etapa ha recibido una desigual consideración por parte de la crítica. Básicamente, en comparación con sus anteriores dos etapas, la etapa Reprise se caracteriza por la variedad de estilos ensayados, que dan lugar a una sucesión de álbumes de difícil consideración homogénea.

De esta etapa tenemos éxitos como Ring-A- Ding Ding!(1961), Strangers in the Night (1966),

I Remember Tommy (1961), All Alone (1962) y sus colaboraciones con Count Basie, Duke Ellington y Antonio Carlos Jobim.

El resultado va de éxitos incontestables tanto en lo comercial como en lo especializado como Septembers Of My Years (1965), al extraordinario e inesperado éxito comercial de sus dos discos de Duets, vilipendiados por la prensa especializada, pasando por canciones como My Way (versión de la canción Comme d’habitude de Claude François) y Strangers in the Night que pasaron a convertirse en temas clásicos en el repertorio del cantante.

En el verano de 1965, Sinatra inicia una gira de conciertos por seis ciudades con la orquesta de Count Basie. En junio de 1973 Sinatra volvió a los estudios de grabación con el productor-arreglista Don Costa y el arreglista Gordon Jenkins para grabar Ol’Blue eyes is back, disco que salió al mercado junto a un especial televisivo del mismo título, en el que participó el actor y cantante Gene Kelly, emitido el 18 de noviembre de 1973.

Durante la década de los ochenta, Sinatra se mostró muy activo en cuanto a conciertos. Fue especialmente memorable el dado en el estadio de fútbol de Maracaná ante 175.000 personas. También pulverizó un récord que había durado noventa años en el Carnegie Hall, donde debía actuar durante dos semanas, al poner el cartel de “no hay entradas” en un solo día.

En 1984, Sinatra grabó el que sería su último álbum con canciones nuevas: L.A. is My Lady, cuya canción del mismo título se entiende como una compensación cariñosa a la ciudad de Los Ángeles, tras el éxito de New York, New York. Este disco fue producido por su viejo colaborador Quincy Jones, quien vivía una etapa de máxima popularidad gracias a su trabajo en Thriller de Michael Jackson.

En 1989 emprendió una gira que se prolongaría a lo largo de todo 1991, en compañía de Steve Lawrence y Eydie Gormé, para celebrar sus cincuenta años en el mundo de la música. La gira agotó todas la localidades. Aun así, y a pesar de su edad, el programa de giras de Sinatra entre 1991 y finales de 1994 fue extraordinario, actuando prácticamente todas las semanas para públicos entusiastas de todo el mundo.

1993 sería el año en que volvería a hallarse en lo más alto de las listas con su primer álbum en diez años, Duets, con trece canciones clásicas regrabadas a dúo con algunos de los cantantes más populares del momento, como Bono, del grupo U-2, Julio Iglesias o Liza Minnelli. El disco, para cuya grabación Sinatra nunca estuvo en el estudio con ninguno de sus compañeros, pues sus respectivas partes se grabaron por separado, fue un gran éxito y vendió millones de copias, alcanzando el número 1 en el Billboard. En 1995 saldría Duets II y ese mismo año recibió un premio por toda su vida profesional en la entrega de los Grammy.

El 25 de febrero de 1995 ofreció el que sería su último concierto en el Desert Springs Resort and Spa del hotel Marriott.

En noviembre de 1996, un mes después de su última aparición pública en el baile benéfico del Carousel en Los Ángeles, ingresó en el hospital, así como dos veces más en enero de 1997, apareciendo en titulares de prensa y reportajes de todo el mundo. A finales de abril de ese año el Congreso de Estados Unidos votó conceder a Sinatra la Medalla de Oro del Congreso a propuesta del diputado demócrata de Nueva York, José E. Serrano.

Murió el 14 de mayo de 1998 a los 82 años, a consecuencia de un ataque al corazón.

En el Catálogo de las Bibliotecas Municipales puedes consultar la disponibilidad de mucha de su discografía:

  • My way, the best of Frank Sinatra 
  • Sings. vol.I-IV
  • Sus canciones míticas 
  • Christmas album 
  •  My way, the best of Frank Sinatra 
  • Frank Sinatra : Double goldies 
  • Duets and duets II 
  • Songs for swingin’ lovers ; this is Sinatra
  • White Christmas with Frank Sinatra and Bing Crosby 
  • 100 Hits, vol. I-V
  • The Platinum collection 
  • Strangers in the night 
  • Sinatra Bublé Bennett 

Para la semana  otro cantante americano de origen Italiano y uno de los últimos grandes crooners de mediados del siglo XX: Tony Bennett

Deusa Tola en concerto

Este sábado 22 de marzo temos a sorte de ter a Deusa Tola en concerto no Auditorio do Forum Metropolitano.

352_DeusaTolaP

Nada mellor para definilos que o que reza a súa propia biografía:

Deusa Tola achéganos unha odisea musical atemporal, meténdose nas raíces comúns da súa terra natal, Galicia, e dos sons das beiras do Atlántico, pezas do noso repertorio popular mesturadas con cancións emblemáticas dos nosos tempos: os grandes clásicos da música antiga e contemporánea

O grupo está formado por Susana de Lorenzo, voz e armonium e Xoan Piñón, guitarra acústica e eléctrica. Sen dúbida dous músicos de longa bagaxe musical.

Susana de Lorenzo, soprano e profesora de latín e grego compaxina a súa labor docente coa música. Comezou a súa carreira no mundo do pop-rock e foi evolucionando por diferentes estilos. Cun ambiente familiar artístico cultiva, dende moi pequena, xéneros musicais, interpretación, ballet contemporáneo… obtendo numerosos premios e participando en diversas gravacións, ata converterse segundo a crítica nunha das mellores voces de Galicia.

O coruñés Xoán Piñón, ainda que licenciado en mediciña é fotógrafo profesional ademais de músico. Pertenceu a diversas formacións de música experimental, electrónica, rock e folk como Generación 49 e foi tamén un dos fundadores do grupo de folk DOA.

O pasado mes de xaneiro Deusa Tola formaron parte do elenco musical do Festival Implicate que tivo lugar no Teatro Principal de Santiago de Compostela

Asi que se non tedes plans para a fin de semana non perdades a oportunidade de escoitalos en directo, mercando a túa entrada. Lembra que a cita é este sábado 22 de marzo ás 22:30 no Auditorio do Forum Metropolitano da Coruña.

Nas nosas Bibliotecas Municipais temos algúns traballos dos músicos. Consulta a súa dispoñibilidade no Catálogo.

Los crooners: Frank Sinatra

Francis Albert Sinatra (Hoboken, 12 de diciembre de 1915 – Los Ángeles, 14 de mayo de 1998), más conocido como Frank Sinatra, fue cantante y actor estadounidense. Apodado «La Voz», fue una de las figuras más importantes de la música popular del siglo XX y dejó, a través de sus discos y actuaciones en directo, un legado canónico en lo que respecta a la interpretación vocal masculina de esa música. Su popularidad llegó a ser inmensa y prácticamente constante a lo largo de toda su vida, aunque fueron especialmente exitosos los años cuarenta y cincuenta, siendo esta última década, con su producción discográfica para la compañía Capitol, la considerada como su etapa de mayor calidad artística como cantante.

Su repertorio se basó en la obra de los más importantes compositores populares estadounidenses, como Jimmy Van Heusen, Cole Porter, Sammy Cahn o George Gershwin, y su estilo sintetizó, ya en sus orígenes, quince años de influencias mutuas entre la música de inspiración jazzística y la música pop que empezaba a difundirse a través de la radio.

Sinatra y su Óscar por "De aquí a la eternidad"

Sinatra y su Óscar por “De aquí a la eternidad”

Técnicamente, se caracterizó por su cuidada precisión en el fraseo y su dominio del control de la respiración; el rango de su voz estaba próximo al de Bajo-barítono. En cuanto a su categoría artística, esta radica en su capacidad interpretativa para transmitir las emociones y sentimientos implícitos en las letras de las canciones.

Como actor, Sinatra fue un artista de tipo intuitivo, reacio a someterse a los ensayos y repeticiones habituales en una grabación, por lo que sus interpretaciones fueron emocionalmente intensas al tiempo que irregulares. La importancia en su vida de su trabajo actoral fue capital; por ejemplo fue precisamente a través de su papel en De aquí a la eternidad como logró salir de un bache personal y artístico en el tránsito de los años cuarenta a los cincuenta para encumbrarse en lo más alto de la popularidad, además de ganar por su interpretación el Óscar al Mejor Actor Secundario.

A lo largo de su carrera profesional, Sinatra grabó más de 1.300 canciones y participó en más de cincuenta películas. Recibió multitud de premios y homenajes, entre los que se cuentan diez Grammys, el Premio de la Academia de Artes y Ciencias de la Grabación y la Medalla de la Libertad del gobierno estadounidense.

Trabajó como recadero del periódico Hudson Observer hasta que en el año 1939 su talento como cantante le llevó a ocupar el puesto de vocalista en diferentes orquestas, como las de Harry James y Tommy Dorsey.

El primer registro sonoro que existe de Sinatra es del 8 de septiembre de 1935 en una grabación radiofónica de la canción titulada Shine (en la versión de los Mills Brothers) con el grupo vocal al que pertenecía, los Hoboken Four, y que participaban en el popular programa Major Bowes Amateur Hour.

Frankie en sus inicios con los Hoboken-four

Frankie en sus inicios con los Hoboken-four

Su participación en el concurso radiofónico, tras haber cantado en distintos bares, le ayudó a comenzar su carrera artística, ganaron el primer premio, lo que les llevó a una gira patrocinada por el programa. No obstante, por desavenencias con el resto de sus compañeros, a los tres meses Sinatra abandonó la gira y regresó a casa.

En 1932 conoció a Nancy Barbato, que se convertiría en su mujer en 1939, y con la que tendría 3 hijos. Con ella vio actuar en 1933 a Bing Crosby en la que sería su última aparición sobre un escenario. Ambos cantantes se conocerían personalmente diez años después, en septiembre de 1943.

Las míticas bobby soxers esperando a su ídolo

Las míticas bobby soxers esperando a su ídolo

Su trascendencia como crooner le convirtió en ídolo de adolescentes, conocidas como las “bobby-soxers, y a desarrollar una exitosa carrera como cantante en solitario a partir de 1942.

Fue en esa época cuando, a pesar de su enorme admiración por él, empezó a esforzarse en sonar diferente de Crosby con la idea de destacar entre los demás cantantes. El principal problema técnico al que tuvo que hacer frente fue el de la falta de potencia, ya que no sabía proyectar la voz. No obstante, su experiencia radiofónica le enseñó que podía hacerse oír cómo y dónde quisiera gracias al micrófono, al que convirtió en su principal aliado para, a través de la radio, hacerse popular por todos los Estados Unidos en un breve tiempo.

Comenzó a dar conciertos y en 1939 entró como vocalista en la orquesta de Harry Arden, lo que le permitió salir en antena todas las noches gracias a una emisora de Nueva York, que radió sus conciertos desde bares y restaurantes de carretera. Su talento fue pronto reconocido por Harry James, el famoso trompetista de la orquesta de Benny Goodman, que estaba formando su propio grupo, al que le invitó a participar como vocalista.

Este éxito fue aprovechado por los magnates cinematográficos, que comenzaron a utilizar a Sinatra como actor a comienzos de los años 40, debutando en 1941 con la película musical Las Vegas Nights (1941), un film dirigido por Ralph Murphy.

Primer Musical en colaboración con Gene Kelly

Primer Musical en colaboración con Gene Kelly

Las películas más interesantes de Sinatra en la década de los 40 fueron Levando Anclas (1945), un musical de George Sidney que estaba co-protagonizado por Gene Kelly y Kathryn Grayson, y Un Día En Nueva York (1949), la famosa película de Stanley Donen y Gene Kelly con Frank de nuevo compartiendo traje de marinero con Gene Kelly. La pareja estaba acompañada por Betty Garrett y Ann Miller.

Aunque en principio su destino en la pantalla iba a ser las comedias musicales, la capacidad interpretativa de Sinatra, que fue mejorando con el paso de los años, le llevó a protagonizar muchas películas alejadas del género, fuesen comedias, títulos bélicos, dramas o intrigas criminales.

El primer número 1 de Sinatra en la revista Billboard lo consiguió en 1940 con su interpretación, en compañía de Dorsey, del tema I’ll never smile again, cuya gran repercusión puede considerarse el punto de partida de la carrera de Sinatra como fenómeno social. Después grabó varias canciones más que fueron también grandes éxitos de ventas. En 1941 participó por primera vez en una película, Las Vegas nights, de Ralph Murphy, actuando junto con la orquesta de Dorsey.

El 30 de diciembre de 1942 tuvo lugar uno de los momentos en la vida de Frank Sinatra que contribuyeron a la creación del mito; el propio cantante señaló que fue ese día ‘cuando se armó la de Dios’. Subido al escenario del Teatro Paramount de Nueva York, como estrella invitada de una gala en que Benny Goodman era la estrella, estalló una histeria colectiva entre las espectadoras que daría mucho que hablar. A partir de ahí, Sinatra se convirtió en un fenómeno de quinceañeras, de las que tenía que escapar en las circunstancias más inverosímiles. Por ejemplo, casi un año después, el 12 de octubre de 1943, durante su nueva actuación en el Paramount 40.000 fanáticas colapsaron por completo las calles colindantes al teatro. Los clubes de admiradores y los contratos se multiplicaron: programa de radio, contrato cinematográfico de la RKO y portada de la revista Life. A finales de 1943, Sinatra, que había firmado un contrato con Columbia Records, ganaba un millón de dólares al año.

... así comenzaban las películas de la RKO

… así comenzaban las películas de la RKO

En los años 50 su prestigio como actor se acrecentó, ya que consiguió el Oscar como mejor actor secundario por De Aquí a La Eternidad (1953), la película de Fred Zinnemann ambientada en Pearl Harbor. Con posterioridad volvió a optar a la estatuilla, ahora en la categoría de mejor actor principal, por su papel de drogadicto en El Hombre Del Brazo De Oro (1955), un título dirigido por Otto Preminger.

 Otras cintas importantes rodadas por Sinatra en los años 50 fueron No Serás Un Extraño (1955) de Stanley Kramer, Ellos y Ellas (1955), musical dirigido por Joseph L. Mankiewicz, Alta Sociedad (1956) de Charles Walters, Pal Joey (1957) de George Sidney, Orgullo y Pasión (1957) de Stanley Kramer, Millonario De Ilusiones (1959) de Frank Capra, o Como Un Torrente (1959), melodrama de Vincente Minnelli que co-protagonizaba su buen amigo Dean Martin junto a Shirley MacLaine y Martha Hyer.

Ya en los años 60, se sucedieron las peliculas con mayor  o menor suerte: La cuadrilla de los once”(1960), El diablo a las cuatro (1961), El mensajero del miedo (1962)… y así hasta llegar a las dos películas en las que encarnó al detective Tony Rome: Hampa dorada (1967) y La mujer de cemento (1968), ambas de director Gordon Douglas, quien también lo dirigió en la sobresaliente El detective (1968).

También en 1965 Frank Sinatra dirigió el film bélico Todos eran valientes.

Mientras tanto su agitada vida sentimental, salpicada de romances, parece sacada del guión de una pelicula…

A su primera mujer Nancy Barbato, le sucedieron multitud de romances con mujeres famosas del mundillo artístico. Divorciado de Nancy, se casa en 1953 con Ava Garner, matrimonio que también acabaría divorciandose en 1957. En 1966 se casa por tercera vez con una jovencisima (19) Mia Farrow, su matrimonio duraría sólo 13 meses… El último matrimonio del cantante fue con la showgirl Bárbara Marx, antigua mujer de Zeppo Marx, con quien se casó en 1976 y duraría hasta su muerte en 1998.

En el Catálogo de las Bibliotecas Municipales puedes consultar la disponibilidad de mucha de su filmografía:

  • De aquí a la eternidad [Vídeo] / dirigida por Fred Zinnemann
  • El hombre del brazo de oro [Vídeo] / dirigida por Otto Preminger
  • Angel Eyes [Video] : Frank Sinatra & Good Friends
  • Mientras las nubes pasan [Vídeo] / dirección Richard Whorf y Vicente Minelli
  • La cuadrilla de los once [Vídeo] / director, Lewis Milestone
  • Un dia en Nueva York [Vídeo] / dirigida por Stanley Donen y Gene Kelly
  • Levando anclas [Vídeo] / dirigida por George Sidney
  • La mujer de cemento [Vídeo] / dirigida por Gordon M. Douglas
  •  Pal Joey [Vídeo] / dirigida por Georges Sidney
  •  Ellos y ellas [Vídeo] / adaptada al cine y dirigida por Joseph L. Mankiewicz
  • El diablo a las cuatro [Vídeo] / dirigida por Mervyn Leroy
  • Alta sociedad [Vídeo] / dirigida por Charles Walters
  • El coronel Von Ryan [Vídeo] / dirigida por Mark Robson

Dejamos su extensa carrera musical para la semana que viene.

Jabier Muguruza, poesía do cotiá

Jabier+Muguruza

Pensar en música en euskera é, case sempre, pensar en rock. O peso dos 80 co rock radical vasco, dos 90 coa escudería Esan Ozenki ou nos 2000 co éxito de bandas como Dut, Lisabö, Berri Txarrak, … fai que case sempre se nos veña un determinado imaxinario musical á cabeza. Mais nos diferentes herrialdes euskaldúns habitan máis músicas que os sons duros ou afiados do heavy, do rock e do punk.

Un caso especialmente significativo doutras formas de facer, preñadas de sensibilidade e talento, é o de Jabier Muguruza, músico atento á poesía do cotiá, que prefire a nudez esencial e cálida dos silencios antes que o ruído que despista e enxordece, cun pé na escrita de Bernardo Atxaga, José Luís Padrón ou Joseba Sarrionandía e co outro atento aos ritmos de Kiko Veneno, Jackson Browne ou Uxía. A súa coidada traxectoria en solitario vaise alternando con proxectos ben particulares, como Les Mecaniciens ou Joxe Ripiau, onde se achega sen complexos a outras sonoridades e discursos.

No 2013 Jabier Muguruza (irmán de Fermín e Íñigo, almas de Kortatu e Negu Gorriak) presentou Beste hogei, o seu novo traballo, con xira galega incluída. Vinte anos de carreira musical coherente e continuada, nunha aposta pola sinceridade e a sinxeleza, que nesta ocasión se volve aínda máis próxima ao jazz e aos ambientes íntimos. A música de Muguruza é a música de quen se sabe peixe pequeno no mar do convencional, e de quen aposta pola consciencia do camiño ben feito.

Se alguén, ademais de pola súa música, estiver interesado en afondar máis noutras facetas de Jabier Muguruza recomendamos vivamente tamén o libro “Encuentros con alma”, no que entrevista e conversa con artistas ben diversos e interesantes cos que o autor sente unha afinidade especial.

Na Biblioteca Ágora poderás atopar tres traballos del: Enegarren Postala, Bikote Bat e Mundo Café.

Los crooners: Bing Crosby

Harry Lillis “Bing” Crosby (Tacoma, Washington, 2 de mayo de 1903 – Alcobendas, España, 14 de octubre de 1977) fue un cantante (crooner) y actor estadounidense con una carrera artística de medio siglo.

Bing Crosby, en el centro en sus años mozos

Bing Crosby, en el centro, en sus años mozos

Bing Crosby, fue cantante y animador de los más variados espectáculos de radio, televisión y cine. Comenzó su carrera como miembro del trío de Paul Whitemans, llamado The Rhythm Boys.

Bing y un micrófono... inseparables

Bing y un micrófono… inseparables

Hasta 1932 no alcanzaría la popularidad nacional a raíz de sus actuaciones en la cadena de Radio Columbia Broadcasting Systen, desde entonces se convirtió en uno de los primeros artistas de variedades del país.

Durante la guerra mundial, Crosby actuó en repetidas ocasiones para las tropas norteamericanas en Inglaterra y Francia. Esta dedicación acrecentó todavía más su fama, sobre todo en Europa.

En el otoño de 1920, Bing se matriculó en la Universidad jesuita Gonzaga College en Spokane, Washington con la intención de gradurse como abogado. Allí recibió las primeras clases de entonación y respiración, y a desarrollar el fraseo que ha hecho que su estilo de canto fuese claro y fácil de comprender.

Durante su juventud trabajó como asistente en el Auditorio teatral de su ciudad, y allí entró por primera vez en contacto con el mundo empresarial del espectáculo americano. En los años 20, ya era conocido por sus intervenciones en la banda de Música local de Spokane, que actuaba en la escuela, la universidad y fiestas particulares.

En 1922, junto con el pianista Al Rinker, montaron el espectáculo Los dos muchachos y un piano.

En 1930 contrae matrimonio con la artista de cine Dixie Lee, su primera esposa.

Bing y Dixie, en una imagen de felicidad

Bing y Dixie, en una imagen de felicidad

La voz de Crosby es suave, aunque oscura y grave, que goza del registro vocal de un Bajo-barítono, y su forma de interpretar es ligeramente enfática en cuanto al tono. Su repertorio, vinculado sólo ocasionalmente al jazz, incluye temas de musicales, música para películas, country, canciones del oeste, estándares patrióticos, himnos religiosos, baladas étnicas (irlandesas y hawaianas) y, por supuesto, los temas de los grandes compositores estadounidenses: Kern, Porter, Van Hausen, G. y I. Gershwin.

Crosby admiraba y emulaba a Louis Armstrong, como es evidente en muchas de sus primeras grabaciones, como por ejemplo “Just One More Chance” (1931).

Fue uno de los primeros artistas multimedia. Entre 1934 y 1954, Crosby tuvo un casi imbatible éxito de ventas con sus discos, grandes ratings en las emisoras de radio y películas mundialmente vistas. Suele ser considerado como uno de los actores musicales más populares de la historia y es hoy en día la voz humana más grabada electrónicamente.

Bing Crosby fue, ante todo, una estrella de la radio, a través de la cual se hizo presente en el hogar de millones de estadounidenses materializando una forma nueva de contacto, más íntima, más individualizada, entre el cantante y su público. El uso del novedoso micrófono le permitió amoldar su voz a las letras y no preocuparse de la fuerza como era lo habitual hasta el momento. El éxito de Bing Crosby en el mundo de las variedades musicales atrajo la atención de los empresarios cinematográficos quienes le ofrecieron sucesivos contratos para intervenir en películas, actividad que duraría hasta casi el fin de sus días.

En 1952 aparece por primera vez en un show televisivo, con Bob Hope, para recaudar fondos para una institución benéfica. El prestigio artístico de Crosby es universal, máxime si tenemos en cuenta que fue una de las mayores inspiraciones para otros grandes intérpretes masculinos que lo secundaron, tales como Frank Sinatra, Perry Como y Dean Martin.

Aunque parcialmente eclipsado por la fuerza de otros intérpretes, sobre todo por Frank Sinatra, Bing Crosby fue con toda probabilidad la figura más popular e influyente de la música popular a lo largo de toda la primera mitad del siglo XX; sus ventas son multimillonarias y su impacto en otros cantantes, aparte de Sinatra, es indiscutible.

Era muy aficionado al golf y falleció inesperadamente, al parecer por un infarto mientras lo practicaba, en la zona residencial de La Moraleja sita en Alcobendas, cerca de Madrid (España).

En el Catálogo de las Bibliotecas Municipales puedes consultar la disponibilidad de los siguientes Cd’s y musicales de nuestro crooner de hoy:

  • Christmas classics [Grabación sonora] / Bing Crosby
  • Angel Eyes [Video] : Frank Sinatra & Good Friends
  •  Navidades blancas [Vídeo] = White Christmas
  • White Christmas with Frank Sinatra and Bing Crosby [Grabación sonora]
  • Érase una vez en Hollywood [Vídeo]
  • Alta sociedad [Vídeo]

Y como colofón citar a otro ilustre cantante y compañero de Bing, que nos acompañará en la próxima semana Frank Sinatra. 

Mulleres coraxe: Reclamando o espazo a berros

Marc Augé falaba hai tempo dos non espazos, dos non lugares; Hannah Arendt falaba moito do concepto de existir como a capacidade de ser vistx e ouvidx para o mundo. Itziar Ziga recolleu o espazo e non esperou a ter ningunha capacidade especial porque ela xa vai con superpoderes incorporados no campo da teoría postfeminista e nin reclamou espazo ningún nin pediu permiso para falar e existir, senón que chantou nas caras de quen non quixese ver que existía, que existía un colectivo de mulleres quen de modificar o espazo ao antoxo da realidade contemporánea, unhas alquimistas do feminismo que transformaban o que tocaban en lume inspirador para todas as compañeiras que aínda dubidan en reclamar o seu (corpo, vida, independencia, igualdade real).

E do mesmo xeito sucede no ámbito musical alternativo, onde o lugar parece o máis axeitado para a existencia de toda a diversidade posíble, pero parece que sempre segue a haber certo prexuízo para un grupo de punk feito por mulleres, para un grupo electro abertamente feminista, ou simplemente que pase por riba (coma en calquera outro xénero musical) das dependencias creadas polo sempiterno director de orquestra chamado home, relegado a non ser frontman.

Moitas foron as que abriron camiño hai tempo, algunhas xa reseñadas neste propio blogue, moitas as que seguen a rachar co discurso masculinista imperante no ámbito máis coñecido e re-coñecido no panorama actual, como señalaba o compañeiro Campos hai uns días. Mais na sombra do ambiente musical de máis sona, resulta sorprendente a cantidade de grupos que concretan o seu discurso musical nunha proclama directa do seu propio espazo, diferenciado e complementario, posicionado e comprometido coa defensa dos dereitos das mulleres, da poboación LGTBQ ou coa defensa da Terra.

Grupos como as canadienses Harum Scarum ou as francesas La Fraction son case pedras chave na reivindicación punk con letras que afondan no persoal, no social , no político e posicionado abertamente:

Discursos expresados con máis ou menos intensidade na música máis actual, Trágatelo, No Statik, Criaturas, Punch… Discursos xa clásicos como Bikini Kill ou Le Tigre, expresados a ritmo de pop, rock ou con tintes electrónicos. Ou determinadas personalidades, que pola súa forza, pola súa implicación e posicionamento claro, seguen a provocar reaccións. É o caso de Nic Endo, artista comprometida desde hai anos participando do proxecto de tecno Atari Teenage Riot, que xa nacera no seu momento como resposta á crecente escea electrónica de tintes fascistas en Alemania, posicionouse desde un primeiro momento comprometida coas loitas sociales e declarando o propio grupo como antifascista, antiracista e antihomófobo. A fama que acadaron fixo que coa súa volta, as reaccións o seu discurso estiveran máis presentes que nunca.

Do mesmo xeito, cerca de nós, grupos como Obediencia, Belgrado, Accidente ou Perräs Salvajes non deixan de tocar unha e mil veces polo Estado e descendendo á escea local, Lascivos sin dúbia marcou unha etapa na escea punk cun sonido cru, garaxe e unha actitude incontestable:

E xa máis recentemente sorprende a actitude totalmente herdada do Riot Grrrl dos 90s das integrantes de Calixta, un proxecto que non deixa de rodar na escea local, cunha xira polo norte do Estado aínda recente e mesturando os ecos do grunge con rock de gusto stoner e actitude, moita actitude!

E para xs que gustedes dos sons menos accesibles, botádelle un ollo a este perfil de Tumblr, incontestable á hora de falar das mulleres no punk.

E bo día da Muller!!!

Mulleres coraxe: Josephine Baker: banana girl

Dentro de la programación especial que las Bibliotecas Municipales de A Coruña dedicamos este año al Día Internacional de la Mujer, queremos destacar a un icono músical y político, la primera mujer afroamericana en recibir honores militares en Francia que recientemente descubrí viendo un documental de “Los locos años 20” ; hablo de Josephine Baker y su sola presencia en la pantalla me cautivó.

Baker_Banana

Josephine Baker

La expresión de su rostro, su manera de bailar, me parecieron muy transgresoras para la época y además resultaba ser un personaje cómico. No pude resistirme a investigar más sobre la figura de esta mujer y fue una grata sorpresa descubrir a todo un personaje que iba más allá de una bailarina de charlestone.

Josephine Baker nació en el estado de Missouri, pasó su niñez realizando labores domésticas y cuidando niños en casas de familias blancas adineradas, quienes le recordaban constantemente que no debía besar a los niños. Tenía 8 años cuando una patrona le quemó las manos por usar mucho jabón al lavar la ropa. Dejó la escuela cuando tenía 12 años de edad convirtiéndose en una niña de la calle en Saint Louis.  Al cumplir 13 años, Josephine obtuvo un empleo atendiendo mesas en el club “The Old Chauffer”. En ese local conoció a Willie Wells con quien estuvo casada durante un breve tiempo y  como desde muy pequeña había aprendido a ser independiente “a la fuerza” nunca dependió económicamente de sus parejas.

Desde muy joven, se dedicó a ser bailarina no sin muchas dificultades ya que al principio fue rechazada en varios grupos porque la consideraban “torpe y con una piel demasiado oscura”. A pesar de esto, en 1923 logra unirse al coro de The Dixie Steppers que representaban la comedia musical Shuffle Along de Sissle and Blake, y se traslada a Nueva York. Pronto logra presentarse en Broadway, en el espectáculo Chocolate Dandies. De igual forma, actúa en el Plantation Club y en el Cotton Club de Harlem.

En 1925 prueba suerte en Europa y viaja a París, será allí donde recoja grandes éxitos y de su mano se introduce el charlestone en el viejo continente. Aclamada por el público su carrera se afianza al protagonizar varias películas como: Le Siréne des TropiquesZou Princesse Tam Tam. En 1937 se nacionalizará como ciudadana francesa y será en este país donde resida hasta el final de sus días.

Josephine Baker de uniforme

Josephine Baker de uniforme

Además de conocida como artista, esta mujer es recordada por su valor humano. Cuando estalló la Segunda guerra mundial colaboró como voluntaria y más tarde se unió a la Resistencia Francesa. Por este motivo, recibió dos importantes acreditaciones en el que ya era su país: La legión de Honor y de la Cruz de Guerra.

Baker, adoptó a 12 huérfanos de diversos orígenes a los que ella misma denominaba la “Tribu del arco iris” ya que opinaba que las diferencias étnicas no impedían que las personas se pudiesen ver como hermanos. Se ocupa de esta gran familia, la cual la acompaña allí a dónde va. Es entonces cuando decide volver a su país de origen, con la intención de luchar por los derechos civiles y  en contra de la discriminación racial pero allí se topa con el rechazo de parte de la sociedad norteamericana que no acepta que una mujer negra tenga el reconocimiento y la fama que tiene Josephine Baker.

Un país, que nunca olvidará a la gran Josephine Baker será Cuba, entre 1950 y 1966 Baker viaja al país hasta en cinco ocasiones. Allí es recibida y aclamada por el público, hasta el punto de que la gran Rita Montaner la imita en el escenario del Teatro Martí. A pesar de esto, dos años más tarde, Josephine sufre la humillación de no querer ser alojada por un hotel debido al color de su piel, así el lujoso Hotel Nacional se ve envuelto en una dura polémica; en pocas horas cientos de cubanos se manifiestan a las puertas del hotel. A pesar de que institucionalmente Baker no siempre se vio respaldada por el gobierno cubano no ocurrió lo mismo con el pueblo de Cuba que siempre demostró su cariño, respeto y admiración por la artista.

Pasan los años y la situación económica de Baker se resiente, ante lo que no duda de pedir ayuda de manera pública, es entonces cuando decide volver a los escenarios en diferentes ocasiones, siendo la última en 1975, para presentar en el Bobino Théâtre de París una gala para celebrar sus 50 años en escena, en aquel momento Josephine cuenta con 69 años.

Quizás, este retorno a la escena fue demasiado duro para ella; lo cierto es que, cuatro días después, sufrió un derrame cerebral falleciendo en la madrugada del día 12 de abril.
Josephine Baker fue la primera mujer norteamericana que recibió honores militares en su funeral. Fue enterrada en Mónaco.

La vida de Josephine Baker ha sido fuente de inspiración para muchos espectáculos, en 1991 la Home Box Office (HBO), uno de los canales de televisión por cable y satélite más populares de Estados Unidos, presentó el documental “The Josephine Baker Story” que ganó dos Premios Emmy. El 20 de Mayo fue nombrado el “Día de Josephine Baker” en honor a sus esfuerzos contra la segregación racial en Estados Unidos.

Fue desde luego una mujer rompedora, avanzada para su tiempo y muy luchadora, fue una “mujer coraje”, vivió su vida, sin importarle demasiado lo que los demás dijeran sobre ella, yendo incluso en contra de las normas vigentes en la época (tanto sociales como legales). Fue Josephine Baker, sin duda, una mujer que dejó huella, que marcó el camino, que vivió intensamente.

Mulleres coraxe: oito músicas para o 8 de marzo

Dentro da programación especial que as Bibliotecas Municipais de A Coruña dedicamos este ano ao 8 de marzo, Día Internacional da Muller,  no noso blog musical quixemos celebrar de forma específica esta data de relevancia. Non é efeméride calquera.
 
O 8 de marzo de 1917, na Rusia zarista, comezou un paro masivo das mulleres de San Petersburgo a solicitaren pan, dignidade e a volta das tropas rusas da cruenta guerra na que morreran xa máis dun millón de compatriotas. A aquelas mulleres decididas uníronse ao pouco traballadores e estudantes, dando lugar a mobilizacións masivas que fixeron caer o Zar días despois e que deron paso a un goberno provisional, derrocado finalmente na toma do Palacio de Inverno, no mes de outubro. A data é simbólica e referencia estes feitos, mais é claro que a loita das mulleres pola fin da discriminación de xénero nacera xa antes. O importante, para nós, é que estivo ligada sempre á fin de todas as dominacións. Como cantaran as traballadoras téxtis de Massachussets, “queremos compartir toda a beleza: pan e rosas, pan e rosas“.

 

A nosa proposta neste 8 de marzo é compartirmos oito cancións, oito músicas galegas de muller, por seren mulleres as súas intérpretes. É proposta sinxela, mais fermosa. A calidade e variedade da música galega ten en artistas como as que conforman esta proposta de cancións, e noutras moitas coma elas, un dos seus principais alicerces. O inmeso potencial creativo das nosas artistas vense manifestando desde hai anos en discos, espectáculos colectivos e propostas individuais que fan que hoxe non sexa esaxerado afirmar que a música galega ten nome de muller.

Comezamos, na confianza de que vos han de gustar.

Pilocha, Nenos orfos.

O disco homónimo de 1978 e Calamidá sentimental, de 1990, son dúas xoias coas que Pilocha se configura como unha voz de especial sensibilidade e matiz na música galega. Histórica por traxectoria, aberta sempre a colaboracións e cun amplo coñecemento e amor polo jazz, atopámola tamén presente en discos diversos de moi variadas formacións.

Uxía, Alalá das Mariñas

Seguramente a voz feminina por excelencia da música galega, dos tempos do Foliada de marzo (1986) ao resumo da traxectoria propia que foi Meu canto (2013). Estivo vinculada ao folk innovador de Na Lúa nos 80 e a partir dos 90 confírmase como a grande ponte de unión da música galega coa lusofonía, tecendo redes persoais e artísticas das que se beneficia o conxunto da cultura galega.

Guadi Galego, Lévame de aquí

Primeiro con Berroguetto, despois formando alianzas fermosas de pequeno formato  (Espido, Nordestinas) e finalmente tamén en solitario, Guadi é hoxe unha voz imprescindíbel na nosa música, con presenza e referencialidade alí onde participa.

Mercedes Peón, Ajárrate

Falar de tradición e modernidade non resulta tópico cando temos diante a creación poderosa de Mercedes Peón, recoñecida mundialmente como unha das máis importantes artistas diso que se deu en chamar o circuíto da world music. Non deixa indiferente e atrévese con todo, porque ten a toma de terra firme do coñecemento da raigame profunda da nosa tradición.

Señora Carmen, Na flor dos meus anos

Resulta emocionante escoitar esta muller de máis de 80 anos, e en xeral ao conxunto das Malvela, proxecto musical fermoso por colectivo, feminino e veciñal que as irmáns Senlle artellaron en Mos. Verdade núa e talento.

Ugia Pedreira, Tris tras

A renovación da nosa escena musical e a conceptualización da música popular galega chegou rematados os 90 da man de Ugia Pedreira, primeiro con Chouteira e logo con Marful e os diferentes proxectos que foi facendo posíbeis xunto con Guadi Galego e Abe Rábade (Nordestinas), Fred Martins (Acrobata) ou os seus compañeiros da Central Folque (Ecléctica Ensemble).

Sés, Milonga de aquí

O fenómeno musical da actualidade en Galicia, club de fans xuvenil incluído. Forza, enerxía e carisma acompañados dun discurso sen pelos na lingua. Este é o seu momento, e que dure moito tempo.

Leilía, O meu amor

Formación básica na recuperación das pandereteiras e da música tradicional, teñen unha traxectoría que as fai ser o grupo de referencia nese ámbito e unha formación respetada e aplaudida dentro e fóra do noso país.

Mulleres coraxe: Lista de Reproducción Forum Marzo 2014

Dentro da programación especial que as Bibliotecas Municipais de A Coruña adicamos este ano ó Día Internacional da Muller, queremos destacar ás nosas mulleres coraxe dentro da música.

Ao igual que a música evolucionou, a muller foise desenvolvendo dentro desta arte con grandes dificultades e rompendo importantes brechas marcadas polas diferencias de xénero prevalecentes dende moi atrás, e que afortunadamente forense superando. Pouco a pouco, e coma en case tódolos ámbitos, e con moitos esforzos a muller adquiriu unha respetable posición na sociedade musical. Aportou a súa creatividade e o seu talento en diferentes estilos musicais ata chegar sen darse apenas conta a ser líderes de bandas de rock ou a convertirse en conocidísmas instrumentistas por exemplo.

A lista de mulleres destacadas dentro da música seria moi longa asi que na Lista de Reproducción da Biblioteca Forum Metropolitano tan só deixamos unha pequena escolma que abrangue diversos xéneros musicais e diferentes épocas.

maria calas

Destacamos na ópera a gran Maria Anna Cecilia Sophia Kalogeropoulos, máis coñecida polo nome artístico de Maria Callas, a máis famosa cantante de ópera do período de posguerra. Ademáis combinaba unha impecable técnica do bel canto con un gran talento dramático, o que fixo dela a máis famosa actriz cantante naquela época. Cecilia Bartoli, unha mezzosoprano coloratura italiana cantante de óperas e recitais. Bartoli fíxose mundialmente coñecida moi nova, contando con menos de vinte anos.

A gran voz do século XX está encarnada baixo a figura de Nina Simone, coñecida co sobrenome de “High Priestess of Soul” (Gran Sacerdotisa do Soul), quen dende o berce estivo vinculada á música, os 4 anos tocaba o pianoa e aos 10 presentou o seu primeiro recital, asi como destacou na loita polos dereitos civís. Pero a historia da música soul cambiou para sempre con Aretha Franklin apodada como «Lady Soul» ou «Queen of soul» («A Dama do Soul» ou «A Raíña do Soul»), é para algúns unha das artistas máis influíntes na música contemporánea, e chegou a acadar o número un dos 100 cantantes máis grandes de tódolos tempos da revista Rolling Stone. Sen esquecer que no 1987, Franklin converteuse na primeira muller en entrar no Rock and Roll Hall of Fame.2

E do soul a unha das mellores voces do jazz femenino, Ella Fitzgeral, alcumada Lady Ella e The First Lady of Song (A primeira dama da canción). Pianista e cantante de jazz, ainda que posterior é tamén Diana Krall quen gravou con algúns dos mellares músicos do mundo e encabeza un movemento de xoves e fermosas divas.

patti-smith-horses-lpMención especial merece a definida como a madriña do punk, Patti Smith que inventou unha nova definición do feminino: nas súas cancións, na súa poesía, proxectouse como lesbiana, andróxina, home, mártir, Deus-Muller. En 1975 e coa colaboración de John Cale, Patti Smith gravou o seu primeiro disco, Horses, un disco cuxa portada a constituía unha foto feita por Mapplethorpe, na que Smith non era nin home nin muller.

Con Patti Smith comparte década Roberta Joan Anderson coñecida artísticamente como Joni Mitchell que se chegou a converter nunha das cantantes e compositoras máis respetadas de finais do século XX. Ainda que Mitchell é tamén unha exitosa artista plástica; as portadas de case tódolos seus albumes foron creadas por ela mesma.

Máis contemporáneas son féminas como Adele, Lana del Rey ou a xa tristemente desaparecida Amy Winehouse por citar algunha. Pero non queremos rematar a nosa lista sen deixarlle un oco destacado ás grandes da nosa terra como son as Leilía que neste ano 2014 cumprirán 25 anos; a carismática Mercedes Peón ou Marful coa gran Ugia Pedreira quen dí dela mesma “ Non son proletaria da música, nin unha guerreira, nin unha funcionaria. Quizás a súa discípula”

Son só exemplos de mulleres na música, de mulleres coraxe que nesta ocasión quixemos destacar a modo de exemplo pero non esquezades que hai máis, moitas máis… aquí vos deixamos a nosa Lista de Reproducción de Marzo completa:

Adele – Adele 21, Aid – RapoemasRosalía de Castro, Os ollos que falan: once cantares galegos, Amy Winehouse – Back to black, Anni B. Sweet – Oh, Monsters!, Aretha Franklin – Amazing grace, BeBe -Y.,  Björk Homogenic Cat Power Jukebox, Cecilia Bartoli – Opera proibita, Chambao – Con otro aire, Chavela Vargas – ¡Por mi culpa!, Diana Krall Glad rag doll, Ella Fitzgerald Ella Fitzgerald, Fía na Roca – Vente vindo, Joni Mitchell – Dreamland, Lana del Rey – Born to die, Leilía – Consentimento, Madonna – Ray of light, Marful – Marful, Maria Callas – Divina, Mary J Blige – The breakthrough, Mercedes Peón – Isué, Nina Simone – The essential, Norah Jones – Not too late, Patti Smith – Horses, Sinéad O’Connor  – Am I not your girl?

 E lembra que se queres levar en préstamo para a casa algún destes discos ou outros traballos destas mulleres coraxe, consulta a dispoñibilidade dos materiais no Catálogo de Bibliotecas Municipais. Para máis información de mulleres coraxe noutros ámbitos: cine, cómics, literatura consulta a nosa wiki de Mulleres Coraxe