Concerto de Nadal: Nouvelle Cuisine

A Biblioteca de Estudos Locais reúne para o seu xa tradicional Concerto de Nadal a un grupo que fai tempo que non escoitamos en directo: os coruñeses Nouvelle Cuisine.

Nouvelle Cuisine, grupo pop independente é un dos grandes tesouros do pop feito en Galicia. A banda nace no 2001 con David Miranda (guitarra e voz), Javier Garrido (guitarra e voz), Carlos Lens (batería), Gonzalo Diz-Lois (baixo) e Jorge Martínez (teclados). Comezan a labrar un interesante camiño a base de maquetas autoeditadas e no ano 2007 lanzan o seu primeiro traballo de longa duración “Autodictado” (Nouvelle Cuisine, 2007). Un ano despois chega “De Memoria” (Nouvelle Cuisine, 2008), con Edu Poch no baixo a partir de entón. En 2010, David Miranda pasa a colaborar esporádicamente co grupo para centrarse no seu traballo en solitario The Cripple and The Tramp. En decembro do 2012 Nouvelle Cuisine racha con dous anos de silencio para volver co EP “Mientras Tanto (Colección Otoño / Invierno)” (Nouvelle Cuisine, 2012).

Entre os méritos que contan na súa colleita, os coruñeses foron grupo revelación, maqueta do ano, disco votado entre os mellores de 2007 en Galicia e soando tanto no programa Discogrande de Radio 3 coma en programas locais. Tocaron con grupos tan recoñecidos coma Dorian, La Habitación Roja, Tachenko etc., en festivais coma o Festival do Norte, Primavera Sound e Paredes de Coura. Pero se algo os caracteriza é que son un grupo de directo que fai notar un especial coidado no son e nos matices das composicións.

Tal e como se definen eles mesmos, Nouvelle Cuisine:

é un grupo que se inspira no cotián e intenta darlle un tratamento que se escape do obvio

Dende Bibliosons tivemos a oportunidade de falar un anaquiño con David Miranda (guitarra e voz) e que agora está metido de cheo no seu novo proxecto DEVALO.

B. Antes de nada, a pregunta é case obrigada, canto tempo hai que non vos xuntabades para tocar como “Nouvelle Cuisine” e que supón este concerto para vós?

D. A última vez foi en decembro de 2018, grazas a unha invitación da Barbería, un dos nosos locais favoritos da Coruña. Como naquela ocasión, o concerto na Biblioteca de Estudos Locais deste ano é unha oportunidade para volver desfrutar da música entre amigos, xa que a nosa amizade vai moito máis alá do grupo, e de rememorar algunhas das nosas cancións nun formato algo diferente. Aínda que non temos unha actividade estable, cando nos invitan soemos aceptar porque desfrutamos moito de tocar xuntos de novo.

o concerto na Biblioteca de Estudos Locais deste ano é unha oportunidade para volver desfrutar da música entre amigos, xa que a nosa amizade vai moito máis alá do grupo, e de rememorar algunhas das nosas cancións nun formato algo diferente.

B. Dende o comezo de Nouvelle Cuisine aló polo 2001 até o de agora pasaron moitos anos e tamén moitos acontecementos, que destacarías da túa evolución no mundo da música?

D. Desde o 2010 deixei de participar con continuidade en Nouvelle Cuisine porque se me fixo complicado debido á miña marcha a Gales, malia que aínda estiven uns cinco anos facendo todo o posible para estar nos concertos, nas gravacións, etc. Desde entón, fun buscando diferentes camiños para explorar as miñas inquedanzas musicais, coma o proxecto de neofolk en inglés The Cripple and the Tramp, e colaboracións coas poetas María do Cebreiro e Lorena Souto. Ademais do valor que teñen en si, esas experiencias tamén me serviron para desenvolverme non só como compositor, senón tamén para aprender a gravar mellor desde a miña propia casa. E así foi como cheguei a DEVALO, o proxecto co que estou agora, e co que tiven a sorte de sacar xa dous discos con Ferror Records. En certo modo, DEVALO foi tamén unha recuperación de influencias da época de Nouvelle Cuisine, mais cun tratamento diferente, ao ser un proxecto persoal.

B. Dicía antes que pasou tempo pero tamén que a sociedade evolucionou e en non todos os aspectos para mellor, moitas veces podemos incluso deixarnos levar por un sentimento de pesimismo. Algo diso hai no teu disco anterior “Luz/Sombra”. Que mensaxe pretendías transmitir?

D. Totalmente. Penso que vivimos xa desde fai máis dunha década instalados nunha crise continua. Non é que antes as cousas fosen perfectas nin moito menos, pero penso que a sensación de crise persoal e social se agudizou. Nese sentido, “Luz/Sombra” nace da evocación de diferentes momentos de crise persoal, mais tamén coa intención de que as cancións non se queden aí, senón que poidan resoar nas persoas que se acheguen a elas. E ao mesmo tempo, a luz loita coa sombra para saír dese sentimento de escuridade.

B. Tanto anteriormente en Nouvelle Cuisine coma agora na túa etapa con Devalo, dirías que os temas reflexan experiencias persoais ou máis ben temas universais? Porque emocións transmiten moitas.

Alégrame moito que sintas que transmiten emocións! Porque de feito esa foi sempre a intención principal das miñas cancións. Non son un compositor moi narrativo, non adoito contar historias, que por outra parte é algo que me gusta moito noutros artistas. Mais eu son máis de evocar sentimentos, que si que adoitan xurdir de experiencias persoais, mais non teñen a intención de contar a miña vida, senón de conectar con outras persoas a través desas emocións que busco transmitir.

B. O novo disco “Azul vindeiro” verá a luz a próxima primavera e xa podemos gozar dun adianto “Zombies en Londres” no que seguimos apreciando unhas melodías marabillosas, potentes, melancólicas e que crean unha atmosfera envolvente. Os demais temas van nesa liña? Avánzanos algo do que imos atopar.

D. Si, por aí irá tamén o resto do disco, aínda que o ton das cancións é variado. Hainas tamén máis alegres e festeiras, como o primeiro sinxelo que saquei o verán pasado, “Rachí”, e outras máis introspectivas. Sempre me custa falar dos meus discos, así que estou con moitas ganas de que saia para coñecer ás reaccións da xente. Aí é cando as cancións realmente toman vida, na escoita, máis alá do que eu pretendese facer.

B. Os discos con Devalo están escritos íntegramente en galego. Que te levou a dar ese paso e máis vivindo fóra de Galiza?

D. Aínda que eu fun educado sobre todo en castelán, a miña familia vén de entornos galegofalantes, pero tardei en escribir cancións en galego. Tiven unha experiencia marabillosa adaptando poemas de María do Cebreiro, para un disco que sacamos xuntas no 2011. Sentinme tan ben cantando en galego que repetín con Lorena Souto anos despois, e cando me puxen a compoñer para DEVALO, xa nin pensei facelo noutro idioma. Non pecho a porta a escribir noutras linguas, mais si que teño claro que a vía principal de expresión para as miñas cancións vai seguir sendo o galego.

Non pecho a porta a escribir noutras linguas, mais si que teño claro que a vía principal de expresión para as miñas cancións vai seguir sendo o galego.

B. E xa para rematar, despois de tantos anos facendo música, que papel dirías que ten a música na túa vida?

D. Penso que se non hai música na miña vida, realmente non é vida. De feito pasei hai anos un período no que case non collín un instrumento, como se iso xa fose algo do pasado para min, e foi un momento moi escuro, no que non era eu mesmo. Os primeiros recordos que teño de neno son de feito cantando e mesmo inventando cancións. A música é para min unha necesidade vital.

Moitas grazas polo teu tempo David e agardamos impacientes a saída do disco. Namentras vémonos, a cita é o vindeiro venres 22 de decembro ás 19 h. na Biblioteca de Estudos Locais.

Falamos con Leria, a banda coruñesa gañadora do “Novos Valores” 2023

Leria, son unha banda de indie pop coruñesa formada por catro mulleres de 19 a 24 anos e que o xurado do VII concurso Novos Valores 2023 do Festigal escolleu como banda gañadora. As súas integrantes, Mayra, Helena, Andrea e Itziar, serán as encargadas de abrir o Festigal o vindeiro 24 de xullo.

Fotografía tomada do instagram de Leria

Dende Bibliosons quixemos coñecelas un pouquiño máis polo miúdo ademais do que sabiamos delas polo que reza a súa biografía web:

Leria comeza nas rúas de A Coruña, con May e Hele.Tras un bolo en acústico, con caixón e guitarra… entendemos que esto funciona e queremos e necesitamos axuda. É entón cando aparece Itzi nas nosas vidas como baixista do grupo e un tempiño despóis, incorpórase Andrea.

No ano 2022 tocamos en varias salas de Coruña, unha delas a Mardi Gras (3 veces).É en Agosto cando debutamos nun escenario grande, o do festival “ROCK IN CAMBRE”E esa é a nosa historia breve e concisa.

Fotografía tomada do instagram de Leria

Máis eu o dato que recalco é o que podemos ler na súa conta de instagram Tocando polas rúas de A Coruña.Indie pop en galego.

B. Así que a pregunta é case obrigada, parece indiscutible o auxe que está a vivir a música en galego, pero vós como decidistes facer esa aposta?

A verdade é que apetecíanos cantar neste idioma. Parécenos unha lingua fermosa para cantala  cunha sonoridade impresionante. E ademáis,  sentimos que a lingua galega está como asinada a un estilo como é o folclore e non é así.

B. E en relación coa pregunta anterior, como é o proceso creativo para as novas cancións? Individual, en grupo a lume lento, rápido…

Xeralmente partimos dunha idea que trae algunha das miembros do grupo. Ás veces intentamos comezar algo xuntas, depende un pouco da inspiración.

B. Enmarcadas dentro do indie pop, cales son os vosos referentes? que tipo de música acostumades escoitar?

Acostumamos escoitar iso, aínda que en realidade escoitamos de todo un pouco.

Temos como referentes a Ginebras no tema facer música para pasalo ben, dar un show entretido . Pero encántamnos outros artistas como Xoel López, Sidecars, Ede,… pero cada unha individualmente ten os seus gustos diversos jajaja.

Videoclip oficial LERIA – Queres ir a bailar?

B. O ano pasado tocastes no Rock in Cambre, como foi a experiencia? Xa podedes dicir se sodes máis de festival ou de sala pequena? 😉

A verdade é que é un pouco cedo para dicir o que preferimos , xa que así nun escenario tan grande só estivemos esa vez. Pero sempre é guai poder moverse sen darlle á compañeira no ollo.

 Este 24 de Xullo que imos ao Festigal, e poderemos confirmar que os escenarios grandes molan máis.

B. Agora mesmo andades metidas de cheo na programación das sesións vermús polos barrios da cidade que durarán ata maio, como está sendo a acollida por parte do público?

En xeral, ben. Tamén é verdade que non é o mesmo un público que vai verte a ti que un público que foi tomar un vermú e atopouse contigo. Pero quen intenta desfrutar da nosa música sempre ten boas palabras para nós.

B. Como se presenta este verán?

Cargadiño de cousas a verdade. Non podemos dicir moito, pero quen queira ir vernos , terá a oportunidade seguro.

B. E xa para rematar, que lle diriades ao público máis novo que aínda non vos coñece, que vai atopar na vosa música?

Que se anime a escoitarnos, que cremos que temos un directo para pasalo ben e para todo o mundo.Na nosa música vai atopar boas vibras, estrousos pegadizos e a catro tías  chulísimas aos mandos dunha banda, que a día de hoxe tampouco é tan común ver nun escenario.

Lista Reprodución Fórum: os máis prestados do 2022

Xa entrados no mes de febreiro e antes de meternos noutros mesteres, na Lista de Reprodución Fórum gustanos de cando en vez volver a vista atrás e facer valoracións,desta que volta imos dos máis prestados do 2022.

Parécenos que botar un ollo aos datos sempre é bo para coñecer un pouco máis de preto os gustos das nosas usuarias e usuarios, algo que dende hai un tempo na Lista de Reprodución Fórum xa é todo un referente. O resultado sen embargo non deixa de sorprendernos e emocionarnos a partes iguais, unha composición do máis ecléctica onde caben infinidade de sons que, confesamos, conseguen arrincarnos algunha que outra brincadeira á hora de confeccionala.

O que comeza a ser xa un clásico tamén é algún dos discos que logra meterse na selección ano tras ano, como é o caso de “Me gustas mucho” unha reliquia da grande Rocío Durcal que acada o número dous da lista só superada esta vez polo fenómeno Tanxugueiras das que pouco queda por dicir que non se dixera xa. Quedámonos coas súas propias palabras:

“O grupo naceu sen pretensión de nada e mira onde estamos agora”

Que entre os máis prestados figuren tamén nomes como o do coruñés Xabier Díaz e o seu último traballo “Levantarse e caer: arrolos e abrente” ou  Sés co seu traballo do 2015 “Tronzar os valos”  non fai máis que confirmar o bo momento que está a travesar a música popular e de raíz.

Por suposto tamén hai oco para o pop rock tanto nacional coma internacional, atopamos así a The Killers  co seu álbum “Pressure machine”, un traballo conceptual baseado na infancia do cantante Brandon Flowers na cidade de Nephi, Utah ou ao recente triunfador nos Grammy o británico Harry Styles que recolleu os premios ao ao mellor disco do ano e ao mellor disco pop.

E para o remate deixamos a sorpresa final, na lista incluímos un disco que nos fai especial ilusión por dous motivos, unha porque unha das súas cancións está incluída na recén premiada película de animación “Unicorn Wars” e dúas porque un dos integrantes da banda  é un compañeiro noso, falamos como non de Hongo.

Seguro que a estas alturas xa todos sabedes que o artista coruñés Alberto Vázquez acaba de gañar un Goya pola película de animación “Unicorn Wars” pero o que posiblemente non saibades é que outros coruñeses, en concreto os músicos do grupo Hongo, participaron coa súa canción “Respirando Odio” nos créditos da mesma. Con esta canción, que pertencente ao “Split con Aguirre” e se pode escoitar en directo no seu álbum “Live to ruin”, péchase un círculo que comezou hai dez anos co corto que iniciou esta aventura conxunta: Sangre de Unicornio. Un corto que comeza coa mesma canción e que como o propio filme e a música de Hongo, é tremendamente nihilista, persoal e crítico coa sociedade occidental. 

A lista segue e aquí vola deixamos ao completo, para que lle botedes unha escoita, a desfrutedes e por suposto a compartades. Os discos coma sempre tédelos á vosa disposición para o préstamo na Biblioteca Fórum.

Lista Reprodución Fórum: os máis prestados do 2022

Tanxugueiras – Tanxugueiras, Rocío Dúrcal – Me gustas mucho, Arcade Fire – We,The Killers – Pressure machine, Diana Ross – Baby love the essential, Amaral – Salto al calor, Harry Styles – Harry´s house, Kings of Convenience – Peace or love – Tanxugueiras – Contra [punto], Xabier Díaz – Levantarse e caer, Lana del Rey – Blue Banisters, Fredi Leis – Temas privados, Michel Camilo & Tomatito – Spain again, Lori Meyers – Espacios infinitos, Ginebras – Ya dormiré cuando me muera, Fredi Leis – Neón, Rozalén – Quién me ha visto y quién me ve, M80 Radio – Movie Hits, Sés – Tronzar os valos, Dúa Lipa – Future Nostalgia, Hongo – Live to ruin.

Conversa con Xurxo Fernandes

A Biblioteca Fórum ven de poñer en marcha un novo ciclo temático: “De meu, de teu, de seu: a importancia da convivencia interxeracional na sociedade” para dar visibilidade e tomar conciencia da importancia das relacións interxeracionais tanto dende un punto de vista teórico, a través de charlas de expertos, coma práctico coa realización de obradoiros nos que prime a convivencia e interacción de persoas de diferentes idades.

O mércores 27 de abril ás 19 h. a sala de adultos da biblioteca acolle un faladoiro da man do músico e investigador Xurxo Fernandes no que nos achegaremos precisamente á interxeracionalidade como elemento singular dentro do folclore: pasado, presente e futuro das ruadas nas que desaparece a división etaria. Descubriremos cales son as claves para afianzar estes espazos e como contribuír desde o ensino a fornecer códigos que permitan o funcionamento actual e futuro deste fenómeno de lecer.

Imaxe de Xurxo Fernandes para Bibliosons

Dende Bibliosons conversamos un anaquiño, para coñecer máis polo miúdo ao creador e artista coruñés, Xurxo Fernandes, que ten un merecido recoñecemento como etnógrafo da música de tradición oral galega, da que beben proxectos artísticos como ‘Radio Cos’, e tamén destaca como intérprete da música urbana dos xudeus do imperio Otomán, no que está baseado o seu personaxe de Jako o Muzikante.

B. En Levaino! o teu último e exquisito traballo pódese dicir que conflúen a túa vertente investigadora e a interpretativa e exploras a conexión existente entre a tradición oral de Galicia coa do Mediterráneo Oriental. Eu persoalmente no primeiro no que reparo é no título, paréceme que transmite forza e moita mensaxe atrás del. Cal é o verdadeiro significado de Levaino!?

X. “Levaino!” é unha exhortación a levar connosco a nosa identidade alá onde vaiamos. Nun mundo no que vivimos en minoría impregnados pola globalización é un grande reto manter a nosa esencia e ao mesmo tempo estar abertos e ser permeábeis ao universo que nos rodea. Un traballo ben dificil: non habitar guetos mentais nin diluírse na corrente que arrastra as masas.

B. Levaino! ofrece doce temas que recolleches en Coristanco (A Coruña), Samakov (Bulgaria), A Mezquita (Ourense), Salihli (Turquía), Tordoia (A Coruña), Larache (Marrocos) e Tel Aviv (Israel). Entendo que entre a música da terra e a da vertente Mediterránea a diferenza é notable, pero, que características diferenciadoras sinalarías entre as cantigas da Mezquita e as de Tordoia por exemplo? E os toques de pandeireta?

X. A música tradicional ,igual que a língua, é un contínuo ao que nós lle asignamos unhas divisións para poder encaixalas nos nosos esquemas mentais. De modo que as diferenzas que pode haber entre as cántigas de Tordoia e as da Mezquita dependen do lugar onde se sitúe o interlocutor. A min persoalmente quédame máis próximo Tordoia, un concello que explorei moito grazas ás gravacións de campo e co que tiven un vínculo laboral moi estreito, de modo que as músicas da Mezquita – e non é polo nome- parécenme máis exóticas. Seguro que á xente da Mezquita Tordoia sóalle a grego…hahaha. Galicia é moi grande! No plano musical a dispersión populacional que hai na Galiza favorece a diversidade e a riqueza de melodías e toques de pandeireta, sen dúbida. O feito de que haxa diferenzas no toque entre aldeas que teñen dous quilómetros de distancia dános unha idea da magnitude do tesouro que temos entre mans.

B. Por certo, esa conexión entre a tradición galega e a de todos eses países que mencionamos na pregunta anterior, que curiosa non? É que a música de raíz ten estas similitudes en xeral entre países ou hai algún vínculo especial nestas para cadralo todo nun disco?

X. Como ben dis as músicas de raíz teñen algo en común. Alén da súa xénese estritamente musical, pasaron por varias peneiras: o tempo, a memoria e a aprobación popular. Pero ademais disto eu vexo que a tradición oral de Galiza está vencellada á oralidade norteafricana e mediterránea: comparten o mesmo modo de entender a voz e as percusións de man. Un vínculo que non está moi explorado e que me interesa pór enriba da mesa aproveitando a miña experiencia na investigación de dúas realidades músicais: a galega e a da comunidade sefardí de oriente.

B. Parece que na actualidade estamos a vivir un auxe do folclore e da música de raíz galega, o exemplo máis evidente recén o acabamos de vivir co fenómeno Tanxugueiras, pero pensas que veu para quedar ou que pode ser unha moda pasaxeira?

X. Cal é a moda pasaxeira? O auxe do folclore ou a música das Tanxugueiras? Espero que ningunha. O folclore en Galicia pasou varias veces por este punto álxido. Nos anos 60 a empresa Butano S.A. organizaba un concurso itinerante de muiñeira que reunía en Compostela a máis de 35000 persoas para asisitir á súa final. Sen redes sociais. Nos anos 90 o concurso de pandeireteiras de Xacarandaina tiña ocupado o teatro Colón da Coruña durante tres fins de semana seguidas con fileiras quilométricas que daban a volta aos xardíns de Méndez Núñez para asistir ao evento. O fenómeno non é novo pero temos unha memoria moi fráxil, o pé coxo do folclore.

B. No faladoiro da Biblioteca Fórum achegaremos á interxeracionalidade como elemento singular dentro do folclore, practicamente o único ou un dos poucos fenómenos de ocio no que conviven diferentes xeracións. Quixera que nos contaras que situación están a vivir na actualidade as ruadas, imaxino que coma a todos os fenómenos sociais e de lecer se viron afectados pola pandemia, pero hai recuperación actualmente?

X. Parece que si, a xente está participando moi activamente nas propostas que van aparecendo. Penso que levan bo camiño. Pero tamén hai que redefinilas. Para saber que é unha ruada hai primeiro que destilala e pór enriba da mesa os elementos importantes que non poden faltar para evitar que se convirtan, por exemplo, en sinónimos de festival onde a participación espontánea brilla pola súa ausencia ou festa convocada pola “comisión de festas”con grupos que tocan de balde.

B. Que papel xogan realmente as ruadas e as foliadas na trasmisión e conservación do patrimonio cultural oral galego?

X. Por agora o papel na conservación e na transmisión é escaso, sendo que ese papel hoxe en día xógano as asociacións culturais en exclusiva. Ademais disto, as ruadas de hoxe en día están carentes duns códigos que permitan esa transmisión dun modo voluntario e natural, como pasaba antigamente. Hoxe o escenario mudou totalmente pero os códigos non se actualizaron, senón que desapareceron. Un traballo pendente.

B. Sabemos que comezaches dende moi noviño a túa andaina percorrendo Galiza e realizando un traballo de campo valiosísimo que precisamente é o que agora se reflexa nos teus discos, pero quen foi realmente para ti esa persoa “interxeracional” que che transmitiu o amor e interese pola música tradicional?

X. O meu interese na música tradicional veu pola língua, polo tanto as primeiras persoas que me fascinaron eran meus avós. A outra referencia é a xente maior que me ensinou tan xenerosamente.

B. E como cres que será a transmisión interxeracional de agora en diante? Cando sexa a nosa xeración a que teña que transmitir a tradición galega sen tela vivido como a viviron as nosas avoas e avós.

X. Nós temos que contarlles como era o mundo sen internet e sen teléfono móbil, a música xa escoitan por Spotify… hahahahaha…

Moitas grazas Xurxo e moitos éxitos!

Escuchando Elefantes en concerto

Dende Bibliosons estamos felices de volver  falar de concertos, aínda que o de  hoxe ten prácticamente todo vendido. Falamos do concerto de Escuchando Elefantes que terá lugar hoxe ás 20 da tarde no Teatro Colón. Recentemente veñen de dar un na sala Siroco de capital.

Imaxe tomada da súa conta de twitter @EscuchElefantes

Dende este pequeno recuncho fainos especial ilusión falar de Escuchando Elefantes. Son o dúo coruñés de  folk-rock e pop formado por Silvia Rábade e Carlos Tajes. Son coñecidos por compaxinar as súas xiras con actuacións espontáneas na rúa.  Na rúa é precisamente onde eu os escoitei por primeira vez, concretamente na praza de Lugo, onde son habituais,  aló polo 2012, ano no que publicaron o seu primeiro disco, Show & Tell, de maneira totalmente independente e do que gardo un exemplar asinado por Silvia e Carlos coma ouro en pano. Con este traballo, que como era de agardar, contou con boa acollida por parte da crítica,  xirarían máis tarde por diferentes países e festivais.

Nas Bibliotecas Municipais da Coruña podedes desfrutar dos seus discos: Show & tell, Happy Lonely People e Hope. Traballo este último no que se aprecia un certo cambio de formato na banda xa que comezan a intercambiar instrumentos no escenario tocando ambos os dous baterías e guitarras.

Desexando estamos de incorporar aos nosos fondos o seu ¿Por qué siempre cantáis en inglés? Que aínda que pareza unha pregunta con sorna que seguramente lle fixeron moitas veces, verdadeiramente é o título do seu último disco, o primeiro álbum en castelán do dúo. Na elección do mesmo supoño que terá moito que ver o seu sentido do humor do que sempre fan gala a través das súas redes sociais.

Para os máis rezagados bulide porque queda aínda algunha entrada. De seguro que o desfrutades porque coma ben dixo Silvia dos seus concertos:

“transmiten paz e calma pero á vez forza e enerxía, igual ca os elefantes”.

Le, viaxa, soña…

Neste verán tan extraño postconfinamento queremos pouco a pouco volver á normalidade e unha desas normalidades é o noso ciclo de verán.  Este ano títulado “LE, VIAXA, SOÑA…” e mentras lemos podemos viaxar  e soñar acompañados da lista de reproducción que elaboramos para tí e que  seguro non che vai a deixar  indiferente.

 A música ten a capacidade de darnos unha sacudida e espabilarnos cando máis o necesitamos. De feito hai cancións e ritmos que escoitamos e que nos devolven a enerxía de maneira case automática. Hai melodías que según a ciencia teñen os elementos que o noso cerebro necesita para recuperar o ánimo. Calquera melodía que che faga sorrir, que che inspire bailar, bo rollo , ou simplemente che relaxe , vai ser boa para ti. Cando teñas un día gris , convence ó teu humor de que cambie de rumbo con boa música, esa que nos axudou tanto no confinamento.

Música e felicidade están intimamente ligadas, chega o momento de que prepares o cerebro para unha dose de enerxía positiva a través destes temas que recopilamos para ti nesta lista de Spotify.

Faremos un percorrido polos grupos e cantautores da xeografía española, remontaremonos a outras décadas ata chegar á actual, tocando diversos xéneros como pop, indi, alternativa, rap, etc…

Creamos unha lista con temazos tan pegadizos que, sen querer, meteranse na túa mente todo o día e non poderás evitar cantaruxar e bailar coma “Tigre de Bengala” de Xoel López, unha canción do máis alegre e que dá nome ó seu novo álbum , pasando polos grupos  miticos do pop dos 80 como Los Piratas, Radio Futura, Seguridad social, Heroes del Silencio…. Recordamos a Pau Donés coa a súa derradeira  canción “Eso que tu me das” e non pode faltar irmos de “Verbena” con Novedades Carminha. Sacudiremos os nosos medos con Rosana Arbelo “Sin miedo” e tamén nos engancharemos á vida con Guadi Galego “Chea de Vida”

 

Desexamos que esta lista sexa a vosa compañeira do verán e vos faga pasar un intre divertido co que bailar ou quizais relaxarvos, en definitiva que sexa capaz de transportarvos alí onde queirades, da primeira á última das cancións

Dalle ao play e que empece a soar a música!!!

 

 

Día da Música 2020

Iniciada en Francia en 1982 como “Festa da Música” e instituida como celebración europea en 1985 (Ano Europeo da Música), cada solsticio de verán, o 21 de xuño, a Unión Europea celebra unha xornada destinada a promover o intercambio cultural entre os pobos. O seu obxectivo é promocionar a música de dúas maneiras: a primeira, que os músicos afeccionados voluntariamente saian a tocar á rúa. A segunda, a organización de concertos gratuítos, nos que o público teña a oportunidade de presenciar directos dos seus artistas preferidos sen importar estilo nin orixe.

Este ano a situación é ben distinta e os efectos da COVID-19 na música aínda perduran impedindo que se poidan celebrar macro festivais e espectáculos musicais polos diversos escencarios do noso país. Na cidade o novo encontro coa música é  no teatro Colón da man do director convidado José Trigueros ás 12:30. Dentro da comunidade temos que viaxar ata Compostela para atopar concertos que festexen o Día da Música. A Cidade da Cultura organiza tres de pequeno formato a cargo de: El afecto ilustrado, FAIA e Chisme, que se celebrarán ao longo de toda a xornada. Trátase da primeira programación cultural do Gaiás que contará con público, tras a cancelación deste tipo de actividades pola alerta sanitaria.

Cartel oficial do Día da Música no Gaiás

Pasado o día da música, a pesar de que a crise do coronavirus paralizou case por completo a industria musical, tres meses despois do inicio do confinamento, moitos músicos galegos xa empezan a programar os seus primeiros concertos aínda que con certas limitacións e as medidas sanitarias correspondentes. Axendas das que queremos facernos eco.

O 4 de xullo no Auditorio Pazo da Cultura de Pontevedra a cita é con Xabier Díaz e as Adufeiras de Salitre xunto a Guadi Galego. Aínda que a Guadi doulle tempo de facer a xira de “Immersion”, editado en outubro do 2019, non lle aconteceu o mesmo a Xabier Díaz. O seu traballo “As catedrais silenciadas” apareceu en escena no arranque da crise do coronavirus polo que a xira viuse truncada.

Pola súa banda, a artista coruñesa María Jesús Cabana, Astrogirl, estará en concerto en Ferrol o 17 de xullo presentando o seu disco TORO. Para quen aínda non a coñeza, no 2018 formou banda e quedou semifinalista no concurso Proyecto Demo de Radio 3, tocou no Festival Noroeste EG e no Festival da Luz, ademais de pisar escenarios de salas como Capitol (SDC), Mardi Gras ou Baba Bar (A Coruña).  Ademais colaborou con Nacho Vegas en directo en varias ocasións e no 2019 quedou finalista no concurso Sonidos Mans.

Triángulo de Amor Bizarro confirmou tamén actuación o 17 de xullo pero en Barcelona dentro de en Nits del Primavera, un ciclo organizado polo festival Primavera Sound, cancelado este ano e no que o grupo de Boiro era habitual no seu cartel. O coruñés Xoel López fixo o propio e confirmou que formará parte da Crew Nation, unha serie de directos na sala Riviera de Madrid.

No ciclo de actuacións especiais que acollerá no verán a terraza do Auditorio Mar de Vigo, o Festival TerraCeo, do que Los Secretos serán os encargados de  inaugurar o 3 de xullo, poderemos desfrutar, entre outras,  das voces do ferrolán Andrés Suárez e outros músicos como Pablo López, Ariel Rot, Álex Ubago, Coque Malla ou Don Patricio. Neste caso, os atardeceres con música e vistas ás Cíes estarán adaptados ás condicións sanitarias da nova normalidade e prolongaranse ata finais de setembro.

E non nos esquecemos da nosa aprezada Silvia Penide que recentemente foi noticia por ofrecer concertos nas ‘leiras’ dos seus seguidores no verán. A cantautora anunciaba a través das súas redes sociais, onde foi moi activa durante o confinamento, esta particular forma de facer chegar a súa música ás casas dos seus fans, ás que pode ir “soa ou acompañada polos músicos da banda” dicía.

Así que, a pesar de todo o vivido nestes meses, xa sabedes, opcións musicais hai e oxalá poidamos moi pronto desfrutar da música ao vivo sen restriccións de ningún tipo. Mentres tanto, dende Bibliosons propoñemos desfrutar da música sexa no formato que sexa durante este día da música e todos os días como unha canle que nos axuda a conectar coas nosas emocións e en moitas ocasións pode chegar a ser a mellor terapia. Estedes onde estedes, dádelle ao “play” e desfrutade da nova lista de reprodución especialmente preparada para o Día da Música. Podédela atopar na nosa canle de Spotify.

Entrevista ao cantautor coruñés César de Centi

O pasado outubro César De Centi presentou o seu novo e terceiro disco baixo o título “Bailando el incendio”.Pasaron xa 18 anos dende que De Centi comezou a compoñer e tocar e dende aquela non parou. E é que o seu nome é un dos máis coñecidos no panorama de cantautores coruñeses. Se algo o define é ser músico dos directos porque escenarios ten ás súas costas, entre eles, xa hai anos, pasou pola Biblioteca do Fórum onde unha servidora tivo a sorte de poder escoitalo e desfrutar da delicia da súa voz e guitarra.

B. Antes de comezar é ineludible preguntar como estás a vivir esta situación de confinamento que nos tocou, e sobre todo, ¿en que momento profesional te colleu?

C. Pois, a verdade, con certa incertidume, xa que e difícil non pensar no traballo; o confinamento en si mesmo por agora non é duro, penso na xente que ten máis dificultades ca min e se me estremece o corazón, sobre todo nos grupos de risco. No que se refire o momento profesional, teño que dicir que foi no medio da xira de “Bailando el incendio”, un momento delicado, xa que trala inversión do disco teño a necesidade de movelo todo o posible e así poder seguir traballando e recuperar o esforzo. Por exemplo, é moi probable que ata finais de ano non poida recuperar certas datas importantes para min en cidades onde teño público. A meta deste disco é tratar de saír o máximo posible fóra de Galicia, para chegar ao máximo de xente posible.

B. Todo apunta a que aínda imos tardar en poder desfrutar dos directos pero a resposta de artistas e creadores nas redes non se fixo esperar, concertos en streaming dende os salóns das súas casas, sesións vermú e mesmo organizacións de festivais. A ti en concreto vémoste a través de Instagram e Facebook Live colgando cancións, ¿Que opinas de todo este fenómeno?

C. Eu fixen un os primeiros días, e ao mellor fago outro, non o teño moi claro. Penso que os músicos en xeral sempre estamos aí tratando de axudar e de compartir o noso traballo de moitas maneiras, incluso ás veces gratuitamente, pero eu non chamaría concerto ao que sucede en internet todos estes días: é unha mostra que ten pouco que ver cos concertos. Quizais os músicos nos estamos adaptando a esta nova situación sobre a marcha, pero creo que temos que ter coidado. É ben certo que cada un pode facer o que lle peta co seu traballo, pero as condicións dos streaming, para min, non son as mellores (conexión, son, gravacións desde os móbiles…), e creo que é importante que o público non cambie un concerto en directo, dos de toda a vida, cos streaming que estamos a facer estes días. Animo dende aquí á xente para que, cando poidamos volver a tocar en bares, auditorios…, axude ao tecido musical indo a ver música en directo. Por certo, coido que debemos aproveitar para tratar de activar os nosos medios sociais, xa que dispoñemos de máis tempo libre. No meu caso estou a gravar vídeos de temas propios e versións, para ter contido que amosar ao público.

B. ¿Como pensas que será a situación cando todo volva á normalidade? ¿A xente tomará conciencia? ¿Haberá realmente un antes e un despois?

C. Esta é unha pregunta difícil: noto que o impacto do virus está trocando a mentalidade da xente, a conciencia de que somos seres humanos con caducidade, algo que parecía que tiñamos esquecido. Oxalá saiamos desta crise aprendendo algunhas leccións importantes: . por exemplo, a importancia da nosa sanidade, dxs traballadorxs da mesma, que nos dan leccións diarias de compromiso. Daríame moita pena que dentro duns anos xa non recordemos esta situación extraordinaria que estamos vivindo, pero hai que ter esperanza e pensar que algo trocará.

B.  Aínda tocados pola recente perda a semana pasada do mestre Aute, sabemos que eras un gran admirador, ¿como te marcou a súa traxectoria?

C. Marcoume moito, Aute foi un visionario, un artista en maiúsculas. A primeira das súas obras que coñecín non foi un disco en solitario, senón Mano a Mano, o concerto en directo con Silvio Rodríguez. A partir de aí indaguei na obra dos dous, que se converteron en grandes referentes. “Anda” o “Las cuatro y diez” foron dúas das primeiras cancións que aprendín a tocar coa guitarra. A miña nai traballou nunha das poucas tendas de discos  que había na cidade hai anos, e nela soaban cancións de Aute, Serrat… Cando me decatei do seu falecemento tiven unha sensación de tristura moi grande. Os referentes acompáñante toda a vida, como a min Aute, e iso que soamente coincidín con el unha vez en Betanzos, pero levo toda a miña vida con el nos auriculares.

B. Falabamos ao comezo dos teus 18 anos xa no mundo da música. Imaxino que os comezos non tiveron nada que ver co momento actual e co anterior disco. Cóntanos, ¿como esa evolución? Para quen aínda non tivo a ocasión de escoitar este último disco, ¿que se vai atopar?

C. Os comezos marcaron o camiño, recordo que as primeiras veces cantaba para divertirme, era mais novo, no tiña a presión que ás veces me impoño na actualidade. Trataba de compaxinar a música coa socioloxía e sempre gañaba a música. A situación era diferente: era un pouco a novidade, e era máis sinxelo chegar a máis xente, ao público estudantil que recalaba nos concertos a pesar de que estaba empezando. Todo era máis amateur e se notaba no directo, pero hoxe en día cambiaron as tornas e fago un traballo profesional. Agora tamén é mais complicado chegar á miña xeración, que ten outras responsabilidades e lle resulta máis complicado ir aos concertos. Por outro lado, a música non ten clase media, e polo tanto un músico da miña clase ten que estar acostumado as dificultades do seu traballo.

Con respecto o anterior disco, La luz de los gigantes, foi un momento moi doce persoalmente, conseguín a financiación do disco gracias a un crowdfunding, o que me abriu algunhas portas e crecín como artista. É un traballo ao que lle teño moito cariño.

O novo disco, en cambio, ten a produción de Xabier Vizcaino, que cambia de forma coherente a miña obra, abríndoa a outros estilos. A idea era non perder a esencia de miña personalidade, pero tratar de ofrecer algo diferente. Neste disco hai máis guitarras acústicas e eléctricas, sen deixar de lado aos referentes inmediatos da miña obra (Silvio, Aute, Pedro Guerra, Ismael Serrano, Serrat) pero tratando de agregar outros máis novos como Damien Rice ou Glen Hansard, entre outros. No novo traballo conto coas colaboracións de dous grandes músicos: Fito Mansilla e o propio Xabier, que para min ten un dos proxectos mais interesantes que hai en Galicia na actualidade. 

B. ¿Que significou para ti ter a oportunidade de presentalo no Teatro Colón? De momento a situación está truncada pero cando volte a actividade, ¿poderemos desfrutar de novo do teu directo na cidade?

C. Tocar no Colón foi un dos regalos que me deu a música, e o sinto como parte dun proceso de traballo duro que partiu sempre da defensa das miñas cancións, da mellora continua, de tocar en practicamente tódolos espazos da cidade. Foi un día que pasou voando, aparte estiven acompañado da banda e de invitados, así que foi máis especial si cabe. É un día que quedará para sempre no meu recordo, a pesar de que espero seguir avanzando e poder repetir no Colón ou noutro dos fantásticos espazos que temos na cidade.

B. ¿Recoméndasnos un disco ou un artista co que pasar o confinamento da mellor maneira posible?

C. A verdade e que se me ocorre máis de un, e deixo moitos fóra. Todos eles me gustan, a orde dos factores non altera o produto. Por exemplo, Atlántico de Xoel López, Mis paisajes interiores de Marwan, Humo y Azar de Aute (pero tamén o Mano a Mano con Silvio Rodríguez, claro), Sur la route de Zaz, La paloma de Picasso de Luis Pastor ou calquera do grupo cubano Buena Fé.

Música para o confinamento: Inland Valley

O confinamento por mor do coronavirus segue e, desgraciadamente, os concertos en directo son algo que tardaremos aínda días en poder presenciar. Pero dende Bibliosons queremos seguir compartindo con vós opcións para poder desfrutar da música. Falamos de concertos dende a casa, de listas de reprodución e por suposto non queremos deixar de lado as bandas emerxentes da cidade que tamén están sufrindo o parón. Hoxe presentámosvos, para quen aínda non os coñeza a  Inland Valley, a quen a pandemia do COVID-19 pillou no estudo preparando o seu EP.

Inland Valley son un grupo formado por Sandra Guedev e Robin Sar, que pode definirse como unha mestura de Dream Pop/ Indie con toques de Post Rock. Iso é o que reza a bio dos seus perfís en redes sociais. O estilo do grupo pode asentar as súas bases nunha mestura de Dream Pop, Indie e Alternativo, no que teñen cabida diferentes elementos doutros xéneros.

“O estilo do grupo pode asentar as súas bases nunha mestura de Dream Pop, Indie e Alternativo, no que teñen cabida diferentes elementos doutros xéneros.”

Sandra (@sandraguedev) cantante e letrista, nada na Costa da Morte, pero que xa leva 8 anos vivindo na Coruña, compaxina a súa faceta musical coa de productora. Robin (@robin_rsar) é o guitarrista. Naceu e medrou na Coruña e destaca por tocar a guitarra dende os 13 anos, comezando de maneira autodidacta. Pasou por distintos grupos e diferentes xéneros (rock,metal) pero sempre como guitarrista. Dende o 2016 forma parte do AdHoc, grupo de Metal/Hardcore.

Foto da súa actuación na Sala Malatesta na final do concurso de bandas emerxentes

Sexa como fora esta recente banda creada no 2018 asegúrovos que non deixa indiferente a quen a escoita. Queredes probas?

O pasado mes de novembro foron finalistas no concurso de bandas emerxentes #outramaisoutra organizado polos coruñeses Estudios Mans. Daquela tocaron en directo na sala Malatesta de Compostela. 

Estiveron tamén entre os candidatos aos Premios MIN da música independente deste ano nas categorías de “Mellor artista emerxente” e “Mellor canción do ano”.

E o pasado 15 de febreiro uns poucos foron os privilexiados en velos por primeira vez en concerto na sala Baba Bar da Coruña presentando temas que formarán parte do que será o seu primeiro EP.

Recentemente formaron parte da segunda edición do #FicaNaCasaFest, unha fantástica inciativa de música para o confinamento levada a cabo por @galicia_molona e que este fin de semana celebrará unha nova edición por terceira semana consecutiva.

Dende as Bibliotecas Municipais da Coruña desexámosvos moita sorte e moitos azos!! En nada vémonos nos escenarios porque namentras todo isto pasa #euficonacasa

SÉS presenta “Liberar as arterias”

Recén chegada da súa primeira xira por América Latina, a cantante coruñesa de orixe bergantiñá María Xosé Silvar, máis coñecida como Sés, xa ten a axenda cargada de concertos para a presentación do seu novo disco  “Liberar as arterias” pola xeografía nacional.

En América actuou en Arxentina, Uruguai, Paraguai e El Salvador pero non só ofreceu concertos senon que tamén impartiu obradoiros sobre música tradicional galega.

De Sés podemos dicir que é o fenómeno dos últimos anos da música galega, cunha carreira que non parou de medrar desde que publicou o seu primeiro disco en 2011. Neste sétimo traballo que acaba de ver a luz o pasado 21 de febreiro, SÉS segue evolucionando co seu particular son que a consagrou no máis alto, e no que conflúen unha escolma de cancións, con letra e música compostas pola propia cantante.

Neste novo traballo non abandona a súa habitual mensaxe combativa que a caracteriza dende sempre, pero sí destacan as influencias dos ritmos latinos pasados eso sí, polo seu filtro de cantareira. O disco componse de 12 cancións e o eixe é a loita feminista que anima a erguerse, a romper as mordazas, a ser unha mesma. O título é unha homenaxe á poeta e activista Luz Fandiño, no que a compositora conclúe que non quere ser escrava da xenreira. Os seus versos están musicados no tema que dá nome ao álbum.

Mentras agardamos ansiosos poder incorporalo ao noso catálogo, máis que recomendada queda a cita o vindeiro 22 de marzo no Pazo da Ópera. O seu directo nunca defrauda, a súa seña un torrente de voz espontánea que tanto canta blues coma unha muiñeira.